Afgelopen donderdag gebeurde er iets waarvoor ik al een hele tijd vreesde. Met baby in de draagzak ben ik gestruikeld en na veel gestuntel om overeind te blijven, alsnog gevallen. Baby schrok zich vooral rot en huilde eventjes. Hij was snel weer getroost en het had er alle schijn van dat hem niets was overkomen en ik de klap had opgevangen met knie en pols. Pas op het station zag ik hoe erg ik dat met de knie had gedaan en pas dit weekend besefte ik hoe erg het was met de pols.
Al die dingen van mezelf drongen gewoon niet door tot ik zeker wist dat alles met baby in orde was. Ik liet al mijn tassen vallen - het was gelukkig op de stoep - en ik bleef hem maar knuffelen en sorry zeggen. Hij werd al snel weer afgeleid door oranje zwaailichten en alles leek ok. Pas dit weekend zag ik iets op zijn bolletje dat lijkt op een korstje van dus toch een lichte schaafwond. Hoe dat mogelijk is, bovenop zijn hoofd, is mij een raadsel. En vlak na de val op het kdv zag ik niets.
Eenmaal op mijn werk aangekomen heb ik de knie verzorgd en mijn pols voor de zekerheid ingepakt. Je weet maar nooit. Zo leek het goed te gaan tot ik zaterdagavond een onverwachte beweging maakte tijdens het uittrekken van een shirt en vanaf dat moment werd mijn pols dikker en deed hij bijna permanent pijn. Echt pijn. Ineens kon ik mijn kindje nauwelijks nog optillen - alleen nog op een zeer creatieve en omslachtige manier. En dat is niet best.
Erger nog was het feit dat die zaterdagavond de kleine opeens begon over te geven. Drie keer achter elkaar, om precies te zijn. Hij hield ineens vanaf begin van de avond niets meer binnen en het kwam er uit met een enorme kracht. Kind meteen doodop en hangerig. Na de derde keer hebben we de dokterstelefoon maar gebeld. Zijn papa was op van de zenuwen en zorgen en ik wilde ook wel eens weten wat er dan aan de hand kon zijn.
Daar kregen we geen antwoord op. Het kan buikgriep zijn en zoiets gebeurt bij kleintjes vaker. Blijft een kwestie van uitzieken en we mochten hem een paar uur lang niet meer toedienen dan een theelepeltje water of twee. Tot mijn verbazing pikte hij dat nog ook. Gisteren overdag ging alles opnieuw goed en 's avonds kwam de voeding weer terug. Weer die dokterstelefoon gebeld. Ondertussen werd de pijn in mijn pols zo hevig dat mijn man erop stond dat ik voor mezelf de dokterstelefoon ook maar belde en een foto liet maken voor alle zekerheid. In totaal was ik twee uur kwijt in het ziekenhuis bij de spoedeisende hulp. Maar het meisje naast me, met een enorm opgezwollen kaak, zat er toen al 2,5 uur. Dus ik mag blijkbaar niet eens klagen.
Diagnose: niet gebroken, wel gekneusd. Rust houden, maar niet volledige rust. En verder aan de paracetamol, dat is het wel zo'n beetje. Er zat dus weer niks bij aan informatie wat ik niet zelf al wist of had kunnen bedenken. De pijn lijkt nu een beetje gezakt, maar dat is waarschijnlijk onzin, want ik heb net pilletjes genomen. Uiteraard heb ik me dus maar weer eens ziek gemeld, want ik kan niets doen, zeker niet zonder pijn. Dit stuk tikken gaat uiterst langzaam en pijnlijk.
Van de baas geen reactie gehad op de melding, tot hij vanmiddag ineens reageert met een enkel zinnetje in zijn bericht: 'ben je wel in staat om de vertaling van x te doen?' Geen hoe is het nou of ben je al bij de dokter geweest. Ongelooflijk. En ik ben dan weer zo mutsig dat ik denk: laat ik die dingen maar vertalen, anders hoef ik echt nergens meer op te rekenen straks. En hoe langer ik thuis zit, hoe meer ik ook weer ga twijfelen over mijn werk en alles en hoe het nou verder moet. Tot nu toe heeft de kleine vrij vaak iets en elke keer meld ik me af. En ik ben al slechts twee dagen per week op kantoor. Ergens wel brutaal ook, maar er staat - in mijn verdediging - ook bar weinig tegenover.
Nou ja, in elk geval weet ik nu dus niet hoe het verder gaat. Baby is vandaag weer wat beter qua spugen en zo, maar huilt vaak en is moe en jengelig. Zijn tandje zit al wat hoger, dus dat kan iets zijn. Qua werk heb ik nu officieel niet veel te doen. Laat ze eerst maar beslissen wat er volgend jaar met het blad gebeurt, dan kijken we verder. Ondertussen moet ik me dus maar weer eens heel hard gaan afvragen of het me alles nog waard is. Ja, het is een fijn bedrag dat elke maand binnenkomt, maar de voorwaarden en omstandigheden zijn natuurlijk niet erg best. Plus het feit dat ik me nu al vrij vaak heb ziek of afgemeld. Ik ben moe en ik kom niet aan mijn vertaalwerk toe, ook al begint de tijd daarvoor toch echt te dringen. Nu met deze hand hoop ik niet nog meer achterstand op te lopen.
Dus ik stop met tikken; tijd voor wat rust. En een bakkie thee.
