(Nog steeds tikkend met een vinger...) We hebben de Sint dit jaar nog niet echt gevierd, want de kleine is maar acht maanden en of hij nou een nieuw clowntje krijgt die maandag of een week eerder of later, zal hem een zorg zijn. Al vindt hij hem wel leuk!
Maar nu pas begint het besef door te dringen dat het jaar nog maar een week of pakweg drie duurt. Wanneer nemen we vakantie, wat gaan we doen, hoe moet het met de kerstversiering en boom dit jaar? En natuurlijk: hoe gaat het in 2012 verder met mij qua baan?
Ik zit namelijk opnieuw met twijfels. Elke keer als ik thuis ben en zeker als ik een extra dag thuis zit, slaat het weer toe. Ik kan me nog zo vaak voornemen door te gaan en het nog even aan te kijken, maar dan gebeurt er weer iets, of juist helemaal niets terwijl dat zou moeten, en dan begint het riedeltje bij mij weer van vooraf aan. Moet ik daar wel blijven als ik van mijn baas niet eens een bericht terug krijg na mijn afmelding gisteren, maar wel een mail ontvang of ik nog wel in staat ben aan vertalingen te werken - zonder ook maar een woord of zinnetje in de richting van hoe gaat het, doet het veel pijn, of weet ik 't.
Het kan dan ook niet missen dat hij totaal niet doorheeft dat er voor mij per 31-12 een jubileum aankomt. Ik heb ook geen idee waarom ik daar nu zo op focus, maar het is een van die details waaraan ik me tegenwoordig meer stoor dan aan de grote problemen. Want dat vakantiegeld kan ik niet tevoorschijn toveren, maar een chocoladelettertje wel. (Al was ik niet op kantoor, dus geen idee wat er aan Sint gedaan is). En dit ook: hij had ook kunnen bellen om te vragen hoe het gaat of wat er nou precies is gebeurd. Ik ben toch zondagavond niet voor niets van negen tot elf op de SEH geweest, tenslotte. Maar hij wil alleen maar weten of er nog iets van de vertaalklus te redden valt en hij niet alles hoeft uit te besteden bij iemand die wel geld vraagt.
Het gaat overigens al iets beter. Ik geloof dat ik nog geen pillen had ingenomen vandaag, dus dat is een goed tegen. Ik verga nu alleen nog van de pijn als ik mijn pols of duim beweeg en als er iets tegen mijn hand of pols stoot of trappelt. Baby optillen gaat uiterst omslachtig, maar we komen er wel. Hij werkt in elk geval geweldig goed mee tot nu toe!
Maar goed, zo met die 1 januari die eraankomt, weet ik het dus niet meer. Telkens als ik op kantoor kom, dan is het wel te doen met de collega's, maar ik weet ook dat ze over me zeuren als ik er niet ben. Het werk zelf heeft zijn glans ook wel verloren. Het schrijven, testen en dingen uitzoeken is leuk, maar ik krijg er geen waardering of ook maar een compliment voor terug. Ja, soms van de bedrijven of de geïnterviewde, maar zo vaak ga ik de deur niet meer uit voor een interview. Ook dat is iets wat ze wel van me verlangen, vooral vanaf januari weer. Ik weet niet of ik nog wil. Vier dagen op kantoor ga ik pertinent niet meer doen, maar ik ben bang dat ik ook de twee hier, twee daar regeling niet zal mogen voortzetten. Net als het overdag kolven, hoewel ik dat nog in mijn lunchpauze zou kunnen doen (alleen dus niet als ik onderweg ben...).
Het frustrerende voor mij - als ik m'n vinger er dan toch op moet leggen - is dat ik alles al zo ver van tevoren heb aangegeven en daar niets mee is gedaan. Er is niet eens nagedacht over de diverse scenario's om zoiets op te vangen. En nu zit ik met de ellende. Ik ben moe, ik wil niet nog een jaar zo ontzettend hard moeten werken dat ik om de haverklap ziek ben, en ik zie ook bijna geen uitweg. Baas wil geen geld uitgeven en dat is juist de enige oplossing. Hoe we daaruit gaan komen is mij een raadsel, en er gebeurt nog steeds helemaal niets.
Ben ik bereid mijn positie als hoofdredacteur aan de wilgen te hangen? Ligt eraan. Eigenlijk niet, vooral niet als ik ongeveer dezelfde taken moet vervullen. Maar als ik naar minder evenementen kan en wil gaan, is dat misschien wel een logische conclusie. Als ik minder zou werken al helemaal. In alle gevallen moet er iemand bij die dan wel naar evenementen kan als het mij niet lukt. Want ja, zodra er iets met mijn kindje is, blijf ik thuis. Daar kan ik ook niets aan veranderen. Ook dat is nooit besproken en nooit uitgesproken, dus ik heb geen idee hoe de baas daar tegenover staat, wat hij denkt of verwacht en wat de bedoeling is. En ik wil het liever niet gaan vragen.
Momenteel is het wachten immers nog steeds op de bladeigenaar die tot op de dag van vandaag nog niets geregeld of getekend heeft waardoor het lot van mijn titel bij ons bekend is. Ik kan piekeren over mijn rol voor dat blad, maar dat heeft weinig zin als ik niet weet of het er volgend jaar nog is. Als het verdwijnt, mag mijn baas in eerste instantie nadenken hoe hij mijn werktijd dan wil invullen. En als ik niet weet of ik nog aan dit tijdschrift werk volgend jaar, zie ik het nut er ook niet van om nu al vanalles te gaan plannen, uitbesteden of op poten zetten. First things first, zeggen ze niet voor niets.
Minder werken is net als helemaal stoppen: dat kan ik altijd nog doen. Voorlopig zie ik het alleen niet zitten om dan twee dagen te werken zodat ik het kinderdagverblijf kan betalen. Want erg veel plezier heb ik er niet meer van, dus daar doe ik het niet voor. Drie dagen zou kunnen, met uiteraard eentje thuis, maar ik heb geen idee hoeveel ik dan per maand nog krijg en of het dan in verhouding nog zin heeft. In alle gevallen moet er hulp komen, maar dat zie ik niet gebeuren. Ziek melden is de laatste strohalm. Ik vind het vreselijk en het is niets voor mij, en er moet natuurlijk een aanleiding toe zijn. Nu in de rustige periode is het een beetje een sterk verhaal om te klagen over de werkdruk. Maar die was dit afgelopen half jaar gewoon te hoog. Als er geen verandering in komt, dan moet ik toch goed gaan nadenken.
Tuurlijk wil ik wel thuis blijven, maar het voelt als een grotere stap dan ik ooit genomen heb. Ik zit met een opzegtermijn van het KDV, maanden die ik dan niet gebruik en wel moet betalen. Solliciteren is lastig zonder opvang voor de kleine in die tijd en als je al een nieuwe baan vindt, moet het kindje opnieuw worden aangemeld en dan krijg ik mogelijkerwijs een wachtlijst om mijn oren. Ik wil nog steeds een gezinshuis, wat we misschien niet eens kunnen betalen als ik stop met werken.
En bij wie mag ik solliciteren voor een deeltijdbaan die ik ook nog deels vanuit huis zou vervullen? Want dat gaat nu ook niet elke keer even goed. Overdag slaapt het kleine heerschap niet bijster veel en dan nog vliegt een uur zo voorbij. Dan heb je net je mail gecheckt. Ik wil niet 's avonds en 's weekends bezig moeten, want ik heb andere dingen liggen voor die tijd en ik moet me toch ook nog ergens tussendoor een beetje zien te ontspannen. Solliciteren voor een volledige thuisbaan bestaat in elk geval niet, tenzij je pennen in elkaar wilt draaien. En banen van twee dagen per week heb ik nog niet kunnen ontdekken.
Ik zou graag voor het eind van het jaar duidelijkheid willen hebben. Een besluit, een oplossing, een final answer. Maar ik heb me tot nu toe zelf al vaak genoeg iets voorgenomen waaraan ik binnen een week al twijfel en alles weer op z'n kop zet en me afvraag hoe het nou toch moet en wat ik moet doen. En het wordt er niet makkelijker op alleen maar omdat het steeds vaker gebeurt.
