Ik denk ondertussen heldhaftig dat mijn enige probleem met het ding het gebrek aan een terugtraprem zal zijn, aangezien ik nog nooit met handremmen heb gewerkt. Maar aan remmen kom ik niet eens toe...Mijn man begint alvast met een hele set instructies voor me. Zo is er niet alleen het feit dat de fiets loodzwaar is met bak en al, maar met name dat hij een draaicirkel heeft waar je u tegen zegt. Vooral als je gewend bent aan een Bugaboo-kinderwagen.
Je moet dus eigenlijk al een halve straat van tevoren beginnen met de bocht in sturen. O, en je moet tegelijkertijd je hele lijf gebruiken als tegenwicht, anders val je met bakfiets en al om. En dat tegenhangen is behoorlijk tegennatuurlijk - bovendien heb ik niet heel veel gewicht om in de strijd te gooien, al zeg ik het zelf. Hoe het dus ging?
Nou ja, het zweet stond me niet in de handen, want daar waren ze veel te verkrampt voor rond het stuur geklemd. Mijn polsen deden pijn, en dan had ik nog niet eens in de handrem hoeven knijpen. Mijn handen trilden van de inspanning en de zenuwen en de frustratie dat ik over straat zwalkte alsof ik nog nooit eerder op een fiets had gezeten, en dat alleen maar omdat er nu een bak aan vast zat waar ieder ander mens schijnbaar zonder enige moeite of nadenken mee door alle kleine straatjes stuurt, maar die mij het gevoel gaf aan het jongleren te zijn met zes ballen op een eenwieler.
In eerste instantie is mijn idee dus ook: krijg maar wat met je bakfiets. Als het zo moeilijk gaat zónder dat ik op verkeer hoef te letten, zonder dat ik moet handremmen en - het allerbelangrijkste - zonder dat ik passagiertjes aan boord heb, dan durf ik nu eigenlijk al niet eens te fietsen met de kinderen in de bak. (Al vonden ze het allebei hartstikke leuk toen papa dat wel deed. Want die doet het heel effortless.)
Daar komt nog bij dat 'ons' bruggetje naar school te hoog is voor de bakfiets en ik of moet omrijden of moet afstappen. Ik zie die hele tijdwinst dus niet zo, moet ik zeggen.
Ik laat me niet kennen. Niet nu al. Ik zal binnenkort vast nog eens een poging wagen. Maar dat mijn eerste indruk bestaat uit angstzweet, verbijstering en een krakkemikkige coördinatie (echt, het is net alsof die zwangerschapshormonen een deel van mijn hersens of motoriek hebben laten verdwijnen of zo) is geen goed begin. Opletten op onvoorspelbare medeweggebruikers lijkt me nu echt een mega-uitdaging, en zodra ik dat doe ben ik bang dat ik vergeet dat deze fiets een heel aparte gehelelichaamsaandrijving vereist en ik dus doodleuk iemands zijdeur voorzie van een modieus reliëf. Dus wie weet tot binnenkort op Marktplaats...