Sinterklaas-moe: nog vijf nachtjes slapen

2016-11-30-19-15-23Morgen begint december. Aan de ene kant vliegt de tijd veel te snel voorbij, aan de andere kant zijn we al bijna drie weken schoentjes aan het zetten. Aan de ene kant is het een geweldig leuk kinderfeest, aan de andere kant ben ik het volwassenengezeur eromheen zat. En het gestuiter dat de kinderen nu doormaken begint ook z'n toppunt te bereiken. Ze zijn zo moe...

Aan het einde van elke dag zijn ze versleten. Ze zijn altijd wel moe, vooral de oudste na een hele dag school, maar deze week is het erger. Vandaag, nadat er een vriendje kwam spelen en het op het eind alsnog even druk werd, was hij zelfs zo moe dat hij halverwege het avondeten beweerde liever naar bed te gaan dan z'n bord leeg te eten. En hij had in elk geval nog een paar happen genomen, in tegenstelling tot zijn peuterzusje, dat eveneens hartstikke moe is, maar zelf niet zo goed weet hoe dat komt.

In zijn geval uit de moeheid zich enerzijds in nog drukker en doldwazer doen dan je voor mogelijk kunt houden, en anderzijds de bekende hete slaaphandjes en half dichtgezakte ogen. In haar geval is het een algehele hangerigheid en ik-wil-niet-heid die toeslaat, en zij slaat dan rustig mee. Zodra ze even inzakt qua energie verzet ze zich met hand en tand als er even iets niet loopt zoals zij het hebben wil. Slaan, knijpen, duwen, trappen, het maakt niet uit, als je maar loslaat (indien je haar vasthoudt of tegenhoudt) of ze haar zin krijgt.

Versleten = niet eten


En aan het einde van die dag ben ik dus moe. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om tot ze door te dringen, ervoor te zorgen dat ze weten dat ze dingen doen die niet mogen, ervoor te zorgen dat ze pauzemomenten inlasten of elkaar even met rust lieten als een van de twee te boos of te moe was. We hebben geknuffeld en gespeeld, streng gedaan en de boosheid uitgezeten, voor zover dat ging. (Moet gezegd worden: die boosheid komt en gaat als in een vingerknip.) En uiteindelijk zaten we aan de eettafel, het favoriete moment van de dag, en toen wilde niemand meer iets doen. En al helemaal niet eten.

Mijn man heeft ze vast naar boven gebracht, want ik had mijn bordje nog niet leeg. Was ik nog niet aan toe gekomen van alle brandjes die er geblust moesten worden. En nu liggen ze allemaal boven op bed. Twee van de drie slapen in elk geval. Zoontje vroeg nog naar me, maar viel als een blok in slaap zodra zijn hoofd het kussen raakte. En manlief heeft ook weinig meer nodig dan het vooruitzicht van een bed om in slaap te vallen. Dochtertje is daar een stuk dwarser in, die is zelfs nu, drie kwartier later, nog bezig met een hardnekkig protest naast haar wegdommelende vader.

'Het ligt niet aan mij...'


Ik zou nu alvast kunnen werken. In theorie, dan. Want mijn hoofd staat er niet naar. Ja, ze liggen op bed - vroeger dan ooit. Maar het was geen fijne dag. Ik ben te vaak de ontvangende partij geweest van knijpjes en klapjes en boze buien, van een volgehouden leugentje dat even later als 'vergissing' werd gepresenteerd maar niet minder gelogen was, en van het gevoel dat ik ergens iets niet goed deed of zelfs… faalde… als ze zich na terechtwijzing nummer zoveel niet beter gingen gedragen.

Het liefst wil ik ze knuffelen tot ze weer meedoen en lief doen en me die brede glimlach en pretoogjes geven, en sorry zeggen en het ook echt menen, en 'ik zal het niet meer doen' zeggen en het ook echt menen. En het ook echt niet meer doen. Ik wil ze kalmeren, ze geruststellen, ze ont-stuiteren. Maar dit gaat zelfs mijn supermamakrachten te boven. En daarbij... het ligt niet aan mij.

Ze zijn gewoon echt heel erg moe aan het einde van de dag. En als je moe bent, ga je alle laatste beetjes energie bijeenschrapen om toch nog even door te gaan. Waarmee dan ook. Bijna nooit met fijne dingen, want je voelt je niet fijn. Je voelt je moe, maar dat geef je pas toe als het echt niet anders meer kan. Of als ze met een bord warm eten voor je neus staan.

Sinterklaasmoeheid


En ze zijn niet alleen 'gewoon moe', ze zijn Sinterklaasmoe. Dat snap ik ook best. Want er hangt de hele tijd iets in de lucht en er staat, vooral op school, nog een hoop te gebeuren deze week (en dan weet hij nog niet eens wat ze maandag van plan zijn!) en het is de godganse dag Sinterklaas voor en Sinterklaas na. De spanning wordt ongemerkt verder opgevoerd nu 5 december nadert. Want zoveel snapt een kleuter net weer wel van de kalender.

Hoe gezellig ik het feest ook vind, ik zal blij zijn als de rust weer een beetje teruggekeerd is. Want ze kunnen niet elke dag van uitputting instorten en zonder eten naar bed. De koeken en stukken fruit die Piet vanavond in hun schoentjes stopt zijn geen heel goede maaltijdvervangers…

Nou ja. Nog vijf nachtjes slapen...