Vandaag heerste er een vreemde rust in mijn lijf. Moeheid, vooral, maar ook een raar soort rust. Alsof het langzaam begint door te dringen dat ik nu toch echt geen werk meer heb. Ik zie het meer als: ik hoef niet meer naar kantoor. Ik ben verlost van een hoop gedoe en ellende en er was werkelijk geen andere mogelijkheid meer voor mij die niet zou leiden tot overspannenheid of iets dergelijks.
Ik zag zojuist wel een mailtje van de collega die nu opgezadeld wordt met de coördinatie van het blad. Hij beweert zelf aangegeven te hebben dat hij eigenlijk niet wil en zelfs korter wil gaan werken. Ben zo benieuwd of daar dan wel gehoor aan wordt gegeven. Aan de andere kant moet het me totaal niet interesseren.
Nou ja, mijn antwoord aan hem was kort: je kunt geen planning vinden voor volgend jaar omdat die er niet is. Er was zo veel onzeker dat ik er niet aan begonnen ben. En veel plezier ermee.
Ik ga eten.
