Vandaag moet het gebeuren. Of ook niet.

Les 1 voor zwangeren is: jij hebt niet in de hand wanneer baby ter wereld komt. Baby brengt de bevalling op gang. Of ook niet. In mijn geval had iedereen verwacht dat het kindje er nu al wel zou zijn - want broertje was immers ook vier dagen voor de uitgerekende datum al aanwezig. Ja, daar heeft baby blijkbaar geen boodschap aan. Vandaag is U-day. Uitgerekend-dag. De volle veertig weken. En we tellen gewoon verder.

Het leukste is wel vandaag bij de verloskundige gewoon op je afspraak verschijnen en de assistente horen zeggen: 'O, je bent er wel! Ik dacht nog, misschien ben je nu net bezig...' Waarop je zuur glimlachend reageert met: 'Ja, zoiets had ik zelf eigenlijk ook gedacht.' En de verloskundige die instemt dat zij ook wel had verwacht dat de tweede bevalling ook zo vroeg zou zijn als de eerste.

Ja, ik ken dat gevoel wel een beetje, denk ik dan.

Ach, op zich is er nog niets aan de hand. Ik krijg nu in ieder geval nog een week om af te wachten of de bevalling niet toch gewoon geheel uit zichzelf start. Zo niet, dan moet ik gaan nadenken over inleiden of nog een weekje wachten (en mogelijk alsnog inleiden als er dan nog niets is gebeurd). Of eventueel meedoen aan een onderzoek waarbij die keuze voor je bepaald wordt door een computer. Ahem.

En die alinea klinkt weer een stuk relaxter dan ik me de afgelopen dagen voelde. Je verwacht echt elk moment dat 'het' begint, en er gebeurt juist helemaal niks. Weet je wat je zwangere hersenen dan doen? Die gaan zich fijn zorgen maken. Al wisten zelfs zij het ziekenhuis-scenario niet te bedenken, dus die zenuwen van de afgelopen dagen zijn nog net ietsje erger geworden sinds vanochtend. En iedereen maar zeggen: probeer je vooral te ontspannen. Ha. Grapjassen.

Ik weet ook wel dat er niets anders op zit dan te duim-duim-duimen dat baby helemaal uit zichzelf besluit dat het tijd is. En dat baby dat liever vandaag doet dan morgen. Want ik zie er als een berg tegenop om naar het ziekenhuis te moeten - zeker na die eigenlijk ideale ervaring bij de eerste bevalling, die ik maar wat graag zou herhalen. En ik maar denken dat ons grootste probleem was om snel iets te verzinnen met een oma die in de tuin komt speelgoed-picknicken terwijl wij bevallinkje spelen in de slaapkamer. Straks wordt het een stuk lastiger en mag ik dus die tweede vluchttas ook gaan inpakken voor een paar dagen ziekenhuis.

(Baby, mocht je via mij meelezen... néééé! Laten we dit lekker samen thuis regelen, oké?)

Nog zeven dagen...

Mijn moeder was vanochtend hier, op bezoek en om te helpen. Ze werd gebeld, dat de coördinatrice met wie ze samenwerkt vannacht is bevallen van haar tweede kind. Die coördinatrice was uitgerekend op 20 juni. dus net ietsje eerder dan ik. Mijn moeder noemde het 'vroeg', maar het zijn natuurlijk maar drie dagen. Mijn zoontje was ook vier dagen eerder dan ze hadden voorspeld.

En opeens begint het door te dringen. Baby kan echt op elk moment geboren worden. Ik bedoel, mijn eigen tweede kind kan nu dus écht élk moment besluiten naar buiten te willen. Ik ben er niet klaar voor, besluit ik dan. Ik wil wel, maar toch lijkt even wachten ook geen heel slecht idee. Ondanks de lichamelijke ongemakken.

Er is nog zo veel dat ik had willen doen voordat baby komt. Een klein aantal dingen dat echt gewoon gedaan moet worden, plus een hele waslijst aan dingen die ik graag afgerond en klaar had willen hebben voor baby er is. En ik bedoel heus niet dat ik hele bergen wil verzetten, zelfs niet figuurlijk. Maar van die dingen als foto's plakken, boekjes met aantekeningen bijwerken, het fotoblog van zoontje updaten (ik loop 'slechts' enkele maanden achter), foto's ook echt laten afdrukken voor in de albums, verhuisdozen uitpakken en de lege laten ophalen, de zolder opgeruimd en netjes hebben. Eigenlijk had ik gedacht wel allerlei boeken te kunnen lezen in mijn zogenaamde 'verlof'. (Insert schamper lachje hier.)

Maar nu heb ik opeens de zenuwen. Vandaag is de dag dat het allemaal in een keer doordringt wat me te wachten staat. En ik heb het gevoel dat ik er niets, maar dan ook niets, van onder controle heb. Ik heb nog niet voldoende doorgedacht of geregeld wat we met ons zoontje doen tijdens de bevalling. Het hangt ook helemaal van het tijdstip af, uiteraard. Hoe reageert hij als hij merkt dat mama pijn heeft? En hoe reageert hij als baby er echt is? Zal hij blij zijn of boos als mama niet meteen kan knuffelen wanneer hij dat wil? Wijkt hij dan helemaal niet meer van mijn zijde of accepteert hij dat papa voorlopig wat meer met hem zal doen?

Uitgerekend vandaag moet ik naar de verloskundige voor een controle. Ik ben echt bang dat ik daar straks in tranen uitbarst. Een soort pre-kraamtranen. Plus, die afspraak is gemaakt op het tijdstip dat zoontje hoort te slapen. Verzetten was niet mogelijk; ik heb het geprobeerd. En uitgerekend vandaag is hij snotverkouden (en hij heeft een bloedhekel aan de neusspray, dus ik hoef er ook echt niet mee in de buurt te komen), is hij moe en nogal hangerig en mag ik liefst geen twee meter bij hem vandaan zijn. Hij heeft, juist vandaag, dat slaapje hard nodig, maar als het ook maar een beetje uitloopt in de wachtkamer, ben ik pas om drie uur thuis.

Ernaartoe wandelen is in elk geval geen optie. Ik heb al moeite met een simpel blokje om. Moet er dus ook niet aan denken straks de buggy mee te nemen en te duwen. Maar ja, als ik het niet doe en kindje is straks doodmoe, dan wordt de wandeling van de bushalte naar huis ook een ramp. Dragen kan ik hem niet...

Dus ja, dit is even zo'n momentje. Zo'n ogenblik waar ik zo'n hekel aan heb. Waarop ik - in elk geval tegenover mezelf - moet toegeven dat ik nu eenmaal niet altijd alles helemaal kan regelen en aansturen. Ik zal geduld moeten hebben en ergens wat energie vandaan moeten toveren om alles gedaan te krijgen vandaag. Waaronder ook een klusje dat gewoon gedaan moet worden, wat anderen er ook van zeggen of vinden.

Opeens lijkt die zee van tijd die ik nog had - 'ach, nog een maand' - 'nog twee weekjes' -
'zeker nog een dag of tien' - 'ben over een week uitgerekend, maar het kan natuurlijk net zo goed langer duren' - opgedroogd. Opeens is de hele fictieve planning die ik in mijn hoofd had één grote waas aan het worden. En daar ben ik even niet goed genoeg op voorbereid, geloof ik.