Nou was ik er in elk geval uit dat ik niet langer in onzekerheid wilde blijven qua werk. Het feit dat ik in twee weken afwezigheid door ziekte - nou ja, blessure op z'n minst - niets heb gehoord, stoorde me al. Weten die lui dan niet dat je om een komend nummer te maken toch uiterlijk een maand daarvoor wel moet weten of dat nummer er überhaupt komt?
Dus ben ik deze week een mail gaan opzetten. Met een tekst die de huidige situatie en problemen schept en die ook aangeeft welke duidelijkheid en hulp ik nodig heb. Ik heb niet precies geteld, maar laten we zeggen dat versie 1 tot en met 10 nog veel te zeer bogen in de richting 'verzin maar iets, ik werk wel mee'. Waarop mijn man - het allerliefste proefkonijn en testlezer van elke wijziging en versie - zei: ik dacht dat je de stekker er gewoon uit zou trekken, waar hij ook mee komt.
Vanaf versie elf ongeveer sloeg de toon dus wat meer om naar zakelijk. Daar had ik ook wat tips van een andere oud-collega voor nodig. Zij zei: bedenk gewoon rustig wat het ergste is dat er kan gebeuren. Ontslag - dan zit je thuis heerlijk met de kleine. Doorgaan - dan ben je binnenkort echt overspannen. Dat klinkt misschien wrang, maar het is de waarheid. Bovendien gaat het met het bedrijf gewoon slecht. En al die andere ergernissen en problemen gaan ook niet weg. (Plus het feit dat het me nagedragen wordt, zelfs al zou ik freelancers kunnen inhuren tot ik erbij neerval.)
Dus heb ik er uiteindelijk een versie uit weten te draaien waarin ik noem wat ik nodig zou hebben om door te kunnen gaan, maar waarin ik ook meteen mijn twijfels uit of dat in de huidige omstandigheden haalbaar is. Ik haal ook aan dat ik al gezegd heb eventueel een dag minder te willen werken, maar dat ik niet weet welk salaris daar bij hoort - en dat ik trouwens twee jaar geleden al opslag zou krijgen, wat nooit is gebeurd.
Nou weet ik ook wel dat ik dat niet nu alsnog krijg. Maar misschien is het net zo'n tussenzinnetje dat het voor hem eenvoudig maakt om te zeggen: je kunt gaan. En stuur ik daar stiekem niet al de hele tijd op aan? Niet noodzakelijkerwijs - ik heb genoeg te bieden, ik kan veel, en ik kan ook in drie dagen een hoop bijdragen aan het blad, desnoods als gewoon journalist of redacteur in plaats van hoofdredacteur. Maar dan zou hij iemand extra moeten aannemen en mij ook aanhouden. Dat veegde hij een paar weken geleden nog zo van tafel. Want dat kost geld. En dat is er niet.
Daarom zie ik ook niet in hoe we eruit kunnen komen op een manier dat mijn werkdruk lager ligt, waardoor ik meer tijd kan besteden aan stukken en er dieper in kan duiken. Ik heb de mail dan ook maar geëindigd met het bericht dat ik maandag wil overleggen, dat ik graag hoor hoe laat en of we er dan uit gaan komen of dat ik vanaf januari een thuisblijfmama ga zijn.
Het enige wat retour kwam was een instemmend 'Prima!' en een tijdstip. Daarbij ontdekte ik ook dat hij niet alleen vanochtend nog overleg gepleegd heeft met de bladeigenaar, maar dat aanstaande dinsdag ook weer zal doen. En tegen mij geen woord over de stand van zaken - gaat het door of niet volgend jaar. Ik denk dat ze er nog steeds niet uit zijn. Wat op zich al wonderbaarlijk is en weinig goeds voorspelt. Nou ja, alles bij elkaar denk ik dat de uitkomst van maandag te voorspellen is. Mij lozen is simpel, makkelijk en goedkoop. Dan kan hij of iemand anders aannemen en dat wellicht nog als argument gebruiken om het blad aan te houden, of het blad verdwijnt en hij bespaart een compleet salaris.
De suggestie dat ik nog eindredactievaardigheden heb en prima inzetbaar ben als vliegende keep voor artikelen, websites of vertalingen, die laat ik denk ik maar achterwege. Als hij dat graag zou willen, kan hij dat ook bedenken. Maar dat kost geld. (En om het freelance te doen klinkt wel heel aantrekkelijk, maar ik weet hoe hij is met freelancers betalen...) En ik neem zo aan dat ik hem met deze mail en mijn houding van nu de oplossing voor mijn probleem op een presenteerblaadje heb aangereikt. Ik wil alleen niet zelf ontslag nemen. Dat zou dan een gezamenlijk besluit moeten worden.
Ach, het is al een hele stap vooruit om die ziektewet links te laten liggen. Ik had nu ook niks meer kunnen laten horen en mijn blessure naar voren kunnen schuiven. Maar zoals mijn ex-collega opmerkte: feitelijk lost dat niets op. Dan heeft geen van beide partijen duidelijkheid, niemand kan verder, het werk blijft liggen of vereist extra hoge kosten om het alsnog door een ander te laten doen en dat alles zal op mijn bordje worden geschoven, waardoor ik nog niet rustig kan ademhalen en het achter me kan laten.
Ben dus heel benieuwd hoe laat ik maandag thuis ben en of ik de rest van de week nog aan mijn werk word gehouden en donderdag alsnog geacht word te verschijnen of dat ik het - met inzet van al mijn vakantiedagen - hierbij kan laten. Want ik geloof er niet in dat alles plotseling nu wel te regelen valt binnen een week. Zo waardevol ben ik niet in zijn ogen. Die toevoeging is belangrijk, trouwens. Want zo waardevol ben ik wel degelijk.
