Oh, the Irony of It All

Ik zag net een kort berichtje in een e-mail nieuwsbrief voorbijkomen dat gewoon te mooi is om hier niet te posten. Mocht het nog niet duidelijk zijn geworden - want ik blijf opzettelijk vaak wat details betreft, natuurlijk - ik werk dus bij een tijdschriftenuitgever. En na al die posts weten we ook hoe goed mijn baas is in communiceren, waarover dan ook, maar vooral ook over de belangrijke zaken.

En dan lees je dit berichtje:

'Ieder bedrijf moet gaan denken als uitgever'
Alle bedrijven moeten meer gaan denken als mediabedrijf of uitgever. In het digitale tijdperk is het cruciaal om transparant te handelen en communicatie naar de kern van alle handelingen te brengen.

Is toch wel weer even grappig zo 's ochtends bij de koffie.

Wisselvallig met hier en daar een bui

Gisteren was het weer maandag. Dit keer met een afspraak van iemand die bij ons op kantoor langskwam. Scheelt mij reistijd, maar is nog steeds anderhalf uur zonde tijd. Moet je je voorstellen: zij bellen mij dat ze graag langskomen en dan vraagt ze na afloop van een niet al te best voorbereide productintro wat ik van plan ben met de informatie te doen. Weet ik veel. Ik heb er niet om gevraagd.

Gisteren heb ik geprobeerd terug te gaan naar drie keer kolven overdag, omdat mijn kleintje in de tussentijd drie voedingen krijgt. Zul je net zien dat hij prompt die dag de laatste voeding krijgt zodra we hem komen halen, maar toch. Het gekke is dat ik met drie keer kolven toch erg de druk voel om op mijn horloge te kijken en na een half uur is het genoeg geweest. Met maar twee keer kolven vind ik het geen probleem als dat doorgaat tot 45 minuten, maar goed, dan moet ik er twee kolven en dan heb ik even veel tijd te verdelen over twee in plaats van drie sessies. Het stomme is dat de opbrengst uiteindelijk ongeveer hetzelfde is.

Wat ik vooral kwijt wil over gisteren is als eerste het moment waarop ik naar de baas liep en onder de smoes van het vragen naar een deadline probeerde te informeren naar de stand van zaken (rondom de geldschieter/aandeelhouder). Dat zou namelijk allang rond zijn, een maand of anderhalf geleden. Maar ik kreeg slechts een soort onverstaanbaar gemompel en gewuif met een papiertje als reactie met de uitleg 'zijn er nog druk mee bezig, zoals je ziet.' Ik zag niks.

Het gaf me geen goed gevoel. Zijn houding - liever wegkijken dan je aankijken, hopen dat je weggaat en alsjeblieft niet nog meer wilt vragen - gaf me te denken. Als het echt nog alleen maar een kwestie is van puntjes op de i en wat details, dan zou hij dat gewoon kunnen zeggen, namelijk. Vrolijk, zelfs, want dan lijkt het me echt bijna klaar. Aangezien hij allesbehalve vrolijk reageerde en me liefst de trap weer af keek, heb ik zo mijn twijfels over de toekomst van het bedrijf. Maar goed, dat neemt mij een lastige beslissing uit handen. Al moet ik dan wel heel hard opschieten met huis en hypotheek...

Een tweede puntje was het moment waarop de baas naar beneden komt en tegen een collega vol lof begint te praten over haar recentste uitgave. De mijne ligt er namelijk ook en daarover zegt hij geen woord. Als ik een suffe opmerking maak naar haar, begint zij zich te verontschuldigen. Onzin, natuurlijk. Dus zodra de baas bij de koffiemachine staat te wachten op zijn bakkie, kwak ik mijn blad onder zijn neus en zeg 'mooi, hè?' Ik kon het niet laten. Maar het haalde in zoverre weinig uit dat hij wel belde met complimenten, maar die vooral gingen over het aantal advertenties. Tja, zo gaat dat.

Wat me gisteren ook opviel tijdens de treinreis naar huis is dat mijn vier of vijf jaar jongere collega nog best wel naïef is. 'Want de baas zei dat alles wel weer goed komt,' vond ik de beste uitspraak die dag. 'Dat hoor ik al minstens twee jaar', was daarop mijn Eeyore-achtige reactie. 'De laatste keer nog na een ontslagronde van een man of zes en toch gooide hij er dit jaar nog twee krachten uit die er elk al meer dan twintig jaar op hebben zitten hier.' Kortom, ik geloof het wel als ik het zie. Maar die radiostilte van boven voorspelt naar mijn idee niet heel veel goeds. Zelfs als de deal nog slaagt, dan zal dat met een hoop extra maatregelen gepaard gaan. Al zou ik echt niet weten hoe er nu nog geld bespaard kan worden, behalve dus door zo snel mogelijk onder dat huurcontract vandaan te komen en heel klein te gaan zitten. O ja, en misschien kan de baas opstappen en een gewone werkplek gaan vullen voor een normaal salaris. Dat scheelt ook weer een paar duizend euro. Per maand.

Het verwachte dipje

Geen idee of ik het zelf op m'n geweten heb door erop te hameren dat een redelijk goede week niet ongestraft voorbij kan gaan, maar vandaag voel ik me niet fijn. Ik zit niet lekker in m'n vel. Ik ben opeens doodop, had nauwelijks kracht om de stang van de stofzuiger in beweging te houden en ik ben weer 's misselijk. Net ook gedoucht, en de daaropvolgende kambeurt maakte mijn bui er nog net wat erger op.

In mijn hoofd is het druk. Er blijven maar scenario's voorbijkomen - ik die iedereen nog even op z'n nummer zet voor ik vertrek, ik die probeer er nog wat van te maken voor zolang het moet - maar vooral ook de realiteit: ik die het spuugzat ben om elke keer als er iets op een dinsdag of woensdag is, weer te moeten uitleggen dat ik niet ga. Ik heb het zo gehad met de 'kijk maar even wat je kunt regelen' of 'je moet gewoon zelf gaan'.

Boven alles ben ik er steeds meer van overtuigd dat dit me nog een keer een gesprek gaat opleveren met de baas. Tenminste, als die anderen erover gaan zeuren. Ik kreeg deze week ook een 'zorg jij dan dat je op maandag en donderdag zoveel mogelijk oppikt' - alsof ik dat niet al doe! - en weer slaak ik een zucht. Dat kolven valt iedereen op als ik een hele poos niet achter mijn bureau zit. Maar dat het eveneens betekent dat ik de deur niet uit kan voor langere tijd, schijnt niet door te dringen.

Ik heb nu steeds twee keer gekolfd op de werkdag, ook al krijgt mijn kleinte in die tijd drie voedingen. Ik zou thuis nog een derde keer kunnen kolven, maar dat schiet er steeds bij in omdat hij heel onrustig is en meestal dus ook de opgespaarde voorraad krijgt omdat die makkelijker toeschiet. Ik weet dat ik me veel meer moet ontspannen, maar dat gaat ineens helemaal niet meer. Vandaag is wel het toppunt. Ik ben misselijk en het lijkt alsof elke spier in mijn lijf actief is.

Het is nine-eleven-weekend. Wat helaas schijnt te betekenen dat manlief maar voor de tv hangt en docu's kijkt die hij al tig keer gezien heeft. Ja, het weer is ernaar om moe en onderuitgezakt te gaan zitten op de bank, maar dat zou ik ook wel willen. Toch heb ik het stofzuigen gedaan (en hij de boodschappen, laten we eerlijk zijn). Ik heb zelfs gisteren en vandaag weer hardop gezegd dat ik me niet fijn voel. Maar dat levert niks op. Geen extra aandacht, niks bijzonders. En al helemaal niet even rustig over alles praten, zodat het in mijn hoofd misschien bedaart. Nee, want hij weet alles toch al. Er zit immers niks nieuws in de maalstroom. Dus valt hij maar fijn in slaap terwijl ik afwacht tot de huilbui een keer doorbreekt. Misschien voel ik me daarna beter.

Dus, ja, ik zou vandaag, geloof ik, wel omschrijven als een pestdag. Het dipje waarvan ik al dacht dat die zou komen. Eind juli was ik ziek en dit keer heb ik het hooguit een week of twee kunnen rekken, maar ik zit er naar mijn gevoel nu weer doorheen. Dat onbegrip en gedoe op het werk, gekoppeld aan het feit dat ik het allemaal maar laat zoals het is omwille van een hypotheek waar we nog lang niet mee bezig zijn, dat maakt me moe.

Maar als ik me probeer voor te stellen hoe het is om m'n baan op te zeggen - wat zelfs de huisarts 'gevaarlijk' noemt in deze tijden - lukt dat ook niet al te best. Ben ik dan meteen gelukkiger en blijft dat gevoel hangen? Of raak ik helemaal versuft? Krijg ik de smoor in als alle huishoudelijke taken dan vanzelfsprekend mijn taken zijn geworden? Voel ik mijn iq wegsijpelen? En dat allemaal in de wetenschap dat daarmee de kans op een eigen huis ook is verkeken?

Als ik er een vinger op moet leggen en dus de zere plek moet zoeken, dan is het toch wel het onbegrip overal. Hier thuis, omdat hij niet genoeg meeleeft en niet schijnt te snappen hoe zwaar die last is die op mijn schouders drukt. Ik krijg weinig geestelijke bijstand, zeg maar. Ik vraag niet om antwoorden of oplossingen, maar wel om een schouder en een luisterend oor. Onbegrip op het werk omdat ik telkens weer met veel schuldgevoel mijn poot stijf moet houden over dinsdagen en woensdagen en me moet verdedigen voor de maan - en donderdagen waarop ik alleen korte dingen kan afspreken. (En waarvoor ik vervolgens nog meer uren thuis moet opvangen om alles weer gedaan te krijgen en het blad op tijd af te maken). Zo heel af en toe weet ik het gewoon niet meer.

Ietsje meer grip, maar nog genoeg kronkels

Over de afgelopen week mag ik niet klagen qua werk. Nu ik het probeer met maar twee keer overdag kolven (en dan als het goed is de derde keer thuis - al schiet dat er dus ook al bij in af en toe), lijkt het alsof ik iets meer georganiseerd aan de slag kan. Nog steeds is het vooral de website bijwerken, mails doorspitten en niet heel veel meer zinnigs dan dat, maar er lijkt wat meer rust te komen in de hectiek die ik tot nu toe heb gevoeld.

En meteen afkloppen.

Het punt is dat ik natuurlijk nog steeds de belangrijkste dingen thuis zit te doen. En waarschijnlijk met extra stress zit rond de deadline als het blad echt af moet zijn. Daar moet ik nog iets slims voor bedenken, maar op dit moment voelde het eventjes deze week zowaar alsof het wel te doen is met een opoffering hier en daar. De kleine houdt zich steeds beter in de crèche, al weigert hij momenteel in het bedje te slapen, maar stort hij wel in slaap in de box. Verder gaat met hem alles goed.

Met mij weet ik het nog niet heel zeker. Mijn hoofd blijft tollen zodra ik probeer verder vooruit te kijken dan volgende week. Ik heb nu extra sterke vitaminepillen in de hoop dat ik niet meer zo ontzettend veel haar verlies bij elke was- en borstelbeurt. Dat kan door de zwangerschap komen, zegt de dokter, maar ze wijst ook meteen op de stress die toch ook een belangrijke factor daarin vormt.

De stress van het werk zie ik zo gauw niet verminderen. Ik blijf in mijn eentje het blad maken, al kan ik zo nu en dan voor een pagina of twee tot vier wel iemand op pad sturen - en dat zal ik zeker niet laten. Maar de rest is zo onzeker. Nog steeds geen vakantiegeld (achterstand is 18 maanden, plus alles wat we nu aan het opbouwen zijn dat pas in 2012 wordt uitbetaald). Nog steeds geen definitief nieuws over de geldschieter-slash-aandeelhouder. Nog steeds geen flauw idee wat mijn baas denkt dat ik vanaf januari ga doen qua dagen of uren. En ik ga het liever ook niet vragen.

Overigens is dat een prima voorbeeld van hoe de kronkels werken. Die zitten namelijk niet alleen maar in mijn hoofd. Want als ik stop met werken, heb ik uiteraard ook geen kdv meer nodig. Die zitten alleen wel met een opzegtermijn van twee maanden, terwijl ik er op mijn werk maar eentje heb. Ik wil nu nog niet gaan beginnen over januari, want dat wordt vast gezien als extra gezeur en het is nu net even rustig. Bovendien kun je er gif op innemen dat mijn baas en ik de weekindeling per januari heel anders zien. En soms moet je slapende honden gewoon nog even verder laten tukken.

Een collega van mij - de nieuwste aanwinst - moet het vandaag gaan hebben over haar contractverlenging. Heel benieuwd of ze weer een jaarcontract krijgt, wat het meest logisch is, of dat hij meteen tot een vaste aanstelling overgaat. Geen idee ook of dat gevolgen heeft voor mijn positie, want nu moet zij er eerst uit voor hij mij zou kunnen ontslaan. In elk geval wil ze ook het gevreesde onderwerp salarisverhoging aankaarten. Niet om haar te ontmoedigen, maar ik wacht nu al twee jaar op een toegezegde opslag, dus als zij die krijgt, ga ik alsnog steigeren.

Zo'n moment als deze week - redelijk tevreden met de twee werkdagen op kantoor - bezorgt me dus ook een koude rilling. Er is van m'n lang-zal-ze-leven nog nooit iets goeds gebeurd zonder dat er bijna meteen iets anders was dat dat weer rechttrok. Ik vrees dus ook dat ik die verdeling twee dagen kantoor en twee dagen thuis niet mag volhouden. Dat is mijn ideale situatie, dus dat zal een gevecht worden. Ik kan eventueel minder gaan werken - twee dagen maar of drie met eentje thuis - maar dan red ik het blad niet in mijn eentje en zal er iemand extra aangenomen moeten worden, of ik moet alsnog een freelancepark krijgen om te beheren. Helaas zie ik geen van de opties echt gebeuren. Hooguit kiezen voor de veilige optie van de status quo, aangezien er nu al twee bladen gemaakt zijn met niet dramatisch veel uitloop of extra kosten.

Het is dat ik die vaste aanstelling nodig heb voor een hypotheek, anders zou ik het wel weten. Voor het feit dat ik de hoofdredacteur ben, wordt er namelijk nog veel te veel achter mij langs geregeld en afgesproken zonder dat ik inspraak heb. Zo blijf ik vastzitten aan een tijdrovende rubriek die naar mijn idee nauwelijks gelezen wordt. Aan respect en waardering ontbreekt het ook. Alles is maar zo gewoon en vanzelfsprekend. Dat kan eigenlijk niet - vooral niet in een sfeer waarin je na diverse ontslagrondes nog elf man over hebt, er al twee jaar wordt geklungeld met uitbetalen van vakantiegeld en je een opslag al helemaal niet hoeft te verwachten, ook al is die toegezegd.

Daarom nogmaals: het is dat ik me zo vastklamp aan een hypotheek en een huisje. Maar dan moeten we het maar eens in gang gaan zetten. Waar is dat droomhuis binnen ons budget nou toch? Des te eerder kan ik m'n biezen pakken en een thuisblijfmama met thuisklusjes worden. Ik zal sommige dingen echt wel missen, voornamelijk ook de contacten in mijn netwerk die over het algemeen geweldig aardig en behulpzaam (en gul!) zijn. Het schrijven is leuk werk, maar dat is maar een klein percentage van het totaal, dus de weegschaal hangt wel scheef.

Kortom, zelfs in een week die eigenlijk best goed ging, blijven de donkere wolken zich samenpakken. En dan zit ik nu thuis naast mijn zoontje die heerlijk in de wipstoel speelt met de bungelende rammelaars en eindelijk heeft uitgevonden hoe hij zelf het muziekje in werking zet, en ik denk steeds: dit is wat ik echt wil. Bij hem zijn, er voor hem zijn. Dus nee, meer dan twee dagen per week zal ik niet naar kantoor gaan. Ook niet na januari...

Een hoofd vol scenario's

Opeens is het alweer september. De derde maand werken en crèche. Dus nog twee maanden en ik ben van de verplichte vijf maanden af waarvoor ik heb getekend. Al zit ik dan wel weer met een opzegtermijn van ik weet niet hoeveel maanden. Moet ik wel rekening mee houden als ik stop met werken.

Stop ik met werken? Hangt ervan af. We hebben wel ergens een huis gespot dat voor het oppervlak een belachelijk lage prijs heeft. De ene week zegt manlief actie te willen ondernemen - ja, niet veel meer dan de makelaar bellen om er eens rond te kijken - en nu aarzelt hij opeens. Weg van de minste weerstand, denk ik. Want wat zou het mooi en handig zijn als we dat huis nu eens voor elkaar kregen. Weer een portiek en weer vier hoog is zo erg nog niet met een lift en 160 vierkante meter.

Op het werk gaat alles nog steeds vreemd. Gisteren naar een interviewafspraak geweest die ronduit vreselijk was. Hetzelfde bedrijf als vorige keer. En helaas dus ook precies hetzelfde riedeltje dat werd afgestoken als vorige keer. Ik maar denken dat het aan mij lag met pas mijn derde werkdag en mijn hoofd heel ergens anders. Maar nee, zelfs na twee maanden inkomen en redelijk bij de pinken zijn, bleef het een gortdroog stuk. En daar moet ik een verhaal van breien voor het komende nummer.

En dat is het dus. Als je eenmaal voor jezelf hebt opgesomd wat de leuke dingen van je werk zijn en daarmee gaat het dan even mis, dan telt dat met dubbele punten. Interviews doen kan heel leuk zijn, maar niet in dit geval. Ook vliegen de afspraken en events me alweer om de oren. Met een collega die roept dat er eentje is op een woensdag waar hij niet heen kan en ik toch echt naartoe moet. Op een woensdag. Zo'n dag waarop ik thuiswerk en nergens heen ga, want ik heb dan geen KDV en ik ga zeker geen oppas regelen. Zelfs niet als oma het graag zou doen - want die weet zich toch ook geen raad met het kleintje als hij een huilbui krijgt. Die giet hem vol water en jast zo alle flesjes melk erdoorheen en gaat dan op eigen houtje fruit, halfvolle melk of flesvoeding geven die ze voor het gemak maar even gaat halen. Oké, zo erg zal het niet zijn, maar het is niet onmogelijk.

Waar ik steeds tegenaan loop is dit: in minder dan vier dagen kan ik mijn werk niet doen zolang er precies hetzelfde van me verlangd wordt als voor mijn zwangerschap en bevalling. Ik prop nu al werk van vier dagen in de uren van drie door de kolftijd. En daarmee ben ik al aan het experimenteren geslagen - keertje minder op het werk en snel thuis kolven.

Zou ik minder willen werken? Het is zeker een optie. Een soort tussenstation tussen nu en helemaal stoppen. Maar dan blijft er dus werk liggen waarvoor mijn baas iemand zal moeten aannemen en dat kost geld en dus zitten we met hetzelfde probleem als altijd. De deal met de aandeelhouder schijnt bijna rond te zijn, maar ik verwacht niet dat er dan opeens budget is, eigenlijk. Waarschijnlijk heeft baaslief het zo geregeld dat niet alleen het bedrijf, maar vooral ook hijzelf, uit de schulden is en verder kijkt hij niet. Want alles loopt nu toch goed? De bladen zijn op tijd af en hij heeft nog nooit gekeken naar de pijn en moeite die daarin gestopt dienen te worden.

Woensdag nam een collega van me mijn plekje over door naar een dealershow met dinnershow te gaan. Het was tenslotte woensdag, dus ik ging niet. Die donderdagochtend komt m'n baas wel opeens naar beneden om haar te vragen hoe het was. Heeft 'ie volgens mij bij mij nog nooit gedaan. Hij vraagt toch al nooit hoe het nu gaat - ondanks alles wat ik heb aangekaart de afgelopen weken.

Die desinteresse, het gebrek aan leiding en visie, het ik eerst... dat begint me nu steeds meer te irriteren. Toch mogen die dingen niet de aanleiding vormen om te stoppen met werken, dat realiseer ik me ook wel. Maar ik heb het gevoel dat ik geen kant op kan. Minder werken, dan moet er wel iemand worden aangenomen om te helpen (die er of niks van bakt of zo goed gaat dat hij/zij mij wel kan vervangen) en dat kost geld. Helemaal stoppen, dan ben ik van het gelazer, maar ook van de leuke dingen - en het vaste contract - af.

Zo doorgaan is op dit moment eventjes een optie, maar ik weet zo zeker dat er vanzelf een keer heibel komt over die dinsdagen en woensdagen waarop ik pertinent weiger ergens naartoe te gaan, al is het nog zo belangrijk. Als iemand graag in mijn blad wil staan, dan is er vast iets te regelen op dagen dat ik wel beschikbaar ben en anders is er nog de mail en de telefoon. Zo zie ik dat.

Praktisch gezien heb ik nu in elk geval het bijkomstige probleem dat ik al ben begonnen met schuiven van kolftijden - gisteren zelfs vijf tot zes uur tussen voeding en kolven - en dat ik door weg te gaan naar afspraken dus nooit op een vast ritme kom daarmee. En alles wat ik aan uren kwijt ben met die afspraken op die twee dagen, kan ik op kantoor dus niks uitvoeren. De website is misschien nog tussendoor te flansen op standje 'kopieer en plak'. Maar als er bestanden naar de drukker moeten en moeten worden nagekeken, dan kan ik dus eigenlijk nog steeds niet weg.

Ik besef wat dat betreft prima dat ik nooit meer zal kunnen doen wat ik een jaar geleden deed. Vier dagen op kantoor, aan de lopende band naar afspraken en evenementen en tussendoor ook nog al die andere dingen - en extra klusjes - doen. Helaas schijnt de rest dat niet te snappen. Maar ik vind het veel te belangrijk niet meer dan twee dagen KDV te hebben. En zoals het de laatste tijd gaat, is het werk me geen extra inzet waard. Ook die tijd heb ik gehad.