De sintstress slaat toe

Lang lang geleden, toen ik nog een klein meisje was, had ik altijd vreselijk de zenuwen rond de sinterklaastijd. Of dat kwam doordat mijn vader me wijsmaakte dat stoute kindjes mee moesten naar Spanje, en dat hij het hele jaar door klaagde dat ik zo slecht luisterde (en dat viel best mee, red.) of doordat ik gewoon een gevoelig meisje ben (dat zeker, red.) wist mijn moeder niet zo goed, maar ik was bijna jaarlijks rond de feestelijkheden ziek.

Ik kan me dan ook een keer herinneren dat Sint en Piet bij ons thuis kwamen, met de kleuterjuf mee. Dat was geweldig. Ik zie nog die mijter van z'n hoofd vallen omdat hij niet ver genoeg bukte bij de woonkamerdeur.

Maar goed, mijn lieve zoontje heeft dus ook de zenuwen. We hebben hem de afgelopen twee, drie weken al twee keer thuis moeten houden van school. Als we naar een winkelcentrum gaan waar Pieten zijn, verklappen we het ook niet van tevoren. Al wil hij vandaag dolgraag weer op pad 'om te kijken waar Sinterklaas is'. Wacht maar af, jochie...

Ondertussen is de sintstress ook bij mij toegeslagen. Aan pakjes voor de avond geen gebrek, maar ik moest toch eventjes de kast leeghalen om te kijken wat ik nou precies had, of broer en zus ongeveer een gelijkwaardig hoopje hadden (even daargelaten of dat wel zin heeft, gezien het feit dat zus nog geen anderhalf jaar is en broer haar schoencadeautjes ook bijna allemaal netjes inpikt als ze niet te baby-achtig zijn). En dan heb je ook kerst nog, en welke cadeautjes doe je dan wanneer en wat moeten we toch voor oma kopen?

Ik betrapte me er net op dat ik die dingen dus eigenlijk al half oktober uitgestippeld wil hebben. Onzin, maar vanaf dat moment begint het krantjes-kijken-en-alvast-opzij-leggen-voor-straks. Net iets later dan de eerste kruidnoten in de winkel liggen - maar met chocoladeletters mag je er tegenwoordig ook niet veel later bij zijn dan september, anders moet je weer zo creatief zijn met de uitleg van de letter, want degene die jij wilt, is dan altijd net op, of alleen in de verkeerde smaak te vinden. Bij mijn naam is dat altijd geluk hebben, bij de rest van het gezin juist niet.

Tegelijkertijd denk je dan even aan alle belangrijker dingen die er zijn in het leven. Wat maak je je druk om wie er wat, wanneer in z'n schoen krijgt als... Maar weet je? Het gewone leven gaat door. Sinterklaas is in het land, je kind gaat er zoals dat hoort helemaal in op, en je doet mee. Lang leve Zwarte Piet (in welke kleurschakering dan ook) en als je Sint en de Kerstman dan toch iets moois mag vragen blijft vrede op aarde wel een fijne wens. En dat geef je je kinderen dan ook meteen mee.

Playdate: nog even geduld, a.u.b.

Vriendenboek van Julie Marabelle
en Esther van de Paal (Uitgeverij Snor)
Vorige keer vroeg ik me af of er zoiets bestond als een protocol voor playdates. Wat kan en mag en moet ik verwachten en doen en niet doen als mijn zoontje voor het eerst bij een klasgenootje thuis gaat spelen, of dat klasgenootje met hem mee komt hiernaartoe?

Ik vertelde al dat ik de boot nog een beetje afhield, en met gegronde reden. Mijn kind gaat namelijk niet zomaar alleen 's ochtends naar school toe. Dat doet hij omdat hij 's middags nog slaapt. Dat heb ik de moeder van zijn klasgenootje ook helemaal netjes uitgelegd toen ze de eerste keer voorstelde om eens wat af te spreken, zodat de jongens met elkaar konden spelen.

Vanaf dat voorstel, en mijn nogal terughoudende antwoord, heb ik minstens een keer per week een soort reminder gekregen. 'Ja, maar mijn zoontje wil heel erg graag met hem spelen…' en 'Hij heeft een oudere zus, weet je, en die krijgt heel vaak vriendinnetjes mee, dus nou wil hij ook' en 'Hij wil het nog steeds echt heel erg graag, hoor!'


Is er zoiets als een 'playdate protocol'?

O, hellup. De school gaat z'n vierde week in en ja, hoor, in de gang vol dampende kinderen (want: regen) zegt een van de andere moeders vlug: 'Zeg, lijkt het je leuk als onze kinderen een keertje samen gaan spelen?'

Slik. Eh. Nou, eh... Weet je, ik eh... Ahem. Wat er wél uit komt is: 'Ja, weet je, het lijkt me heel leuk, hoor, maar...' En dan de bekentenis dat mijn kleuter 's middags nog slaapt.

Ik dacht eigenlijk dat dat de zaak voldoende zou afdoen. Maar ja, hij zal niet eeuwig elke middag gaan slapen, want vanaf z'n vijfde mag dat helemaal niet meer en moet hij wel de hele dag naar school. En dat moet je een keer opbouwen. Blijkbaar zo snel mogelijk, want die moeder zegt: 'Zal ik je anders gewoon mijn nummer geven, dan spreken we wel een keertje wat af!'

Ja, dit is vooral een 'dingetje' van mij, dat weet ik. Ik moet eraan wennen dat mijn oudste ook vriendjes mee gaat nemen en bij vriendjes zal gaan spelen. Voor hem is dat ook hartstikke leuk, natuurlijk. Maar het hoeft toch niet nu meteen al?

Op weg naar huis in de plenzende regen, stilstaand op de stoep tot een kolonne auto's met daarin ouders die de kinderen netjes weggebracht hebben en die ongetwijfeld moeten máken dat ze op hun werk komen - want waarom zouden ze mij en de drijfnatte kinderwagen anders niet eventjes laten oversteken - komen er opeens allemaal vragen in me op.


Dagje uit: Museon - Dino Jaws

MuseonHet werd tijd voor nog een leuk (mid)dagje uit zolang het nog vakantie is, en aangezien onze kleuter een heel handige flyer had meegekregen van school, besloten we een kijkje te nemen in het Museon in Den Haag, voor de tentoonstelling Dino Jaws: eten of gegeten worden? [Inmiddels afgelopen.]

We gingen op een zaterdag, wat een slim plan bleek. Heerlijk weer, dus veel mensen trekken naar het strand - dat is heerlijk rondlopen in een museum. De Dino-tentoonstelling is niet heel reusachtig, en eigenlijk ben je er zo doorheen, maar dan is het juist fijn als het niet heel druk is. Zo kun je rustig alles bekijken en doen - want er is heel goed aan de kinderen gedacht.

Bij binnenkomst zie je al drie soorten dino's die je brullend en bewegend laten weten of ze vlees- of planteters zijn. De koppen zijn half 'echt' en half skelet, wat op heel kleine kinderen nogal indruk maakt. Verder staan er diverse dinosaurussen opgesteld die vaak ook nog bewegen. Er is een reusachtig skelet (ik durf te wedden dat alle kinderen ernaast moeten gaan staan voor een foto), en bij de 'stekelsaurus' ligt een berg dinopoep. Dat vinden de kinderen echt heel grappig en boeiend. 

Dagje uit: Kabouterland

KabouterlandKabouterland in Exloo is speciaal voor jonge kinderen . Het is geen groot terrein, maar lijkt meer een themapark in eigen beheer. Je kunt een wandelroute volgen die langs een aantal dierenverblijven en een schildpaddenvijver loopt, en waar op diverse plekken ook kabouters staan.

Erg leuk is het kasteel met de wandelgangen. Loop je via de achterkant, dan kom je vanzelf langs nog meer kabouters, en het hele bouwwerk spreekt erg tot de verbeelding. Er zijn ook twee torens met een trap die naar de bovenverdieping leidt, maar als volwassene moet je dat niet willen; de treden zijn smal en je kunt daar niet rechtop staan. Echt een kabouterkasteel, dus.

Er is een kleine speeltuin binnen, dus ook met slecht weer is er voor kleuters genoeg te beleven. En er is een wat grotere speeltuin buiten, vlak bij de ingang. Daar is ook de holle boom met daaronder de geheimzinnige - en heerlijk koele - trollengrot. Boven bevindt zich onder meer een mummie, en je moet met de grote glijbaan weer terug naar beneden. Die glijbaan is wel weer geschikt voor volwassenen. 

Waarom ik 'SAHM' (een thuisblijfmoeder wil zijn)


Het percentage kinderen (tot drie jaar) dat alleen door hun ouders
wordt verzorgd ligt in Nederland met 29% het laagst.
Vergelijk België (40 %), Duitsland (60 %),
Frankrijk (42 %), Finland (68 %) en Slowakije (71 %)
"Nederlandse baby ziet ouders op werkdagen bijna nooit", kopte Nu.nl een tijdje geleden met een artikel dat was gebaseerd op een onderzoek van Eurostat, 'Being Young in Europe Today'. Van die titel schrok ik best wel, en ik voelde me meteen - wéér - helemaal gelukkig met mijn keuze om een Stay At Home Mama te zijn.

Uit het rapport van Eurostat blijkt dat kinderen in Nederland al snel naar de crèche, naar opa en oma of een oppas gaan. Ik ken inderdaad iemand die na haar zwangerschapsverlof een heel weekschema had opgezet: maandag naar het kinderdagverblijf, dinsdag naar tante A, woensdag naar opa en oma, donderdag naar de andere opa en oma en vrijdag was dan een mamadag. Ik had bewondering voor haar routine, maar tegelijkertijd gruwde ik bij dat idee.

Na mijn eerste zwangerschapsverlof ging ik namelijk ook nog gewoon naar mijn werk. En dat viel me vreselijk zwaar. Ik vermoedde zoiets al tijdens mijn zwangerschap, maar met het kleine mannetje eenmaal in mijn armen moest ik er gewoon niet aan dénken om hem achter te laten en naar kantoor te moeten gaan.

Tijdens mijn verlof heb ik bijna dagelijks geroepen dat ik niet meer wilde werken, dat ik er niet voor gemaakt was om mijn kind ergens te 'stallen'. Dat ik het gemeen vond van deze maatschappij (want als je tekeergaat moet je het goed doen) dat ik gedwongen werd te werken en mijn kleine jochie tegen een fiks bedrag door iemand anders moest laten opvangen.

Dagje uit: Sprookjeswonderland Enkhuizen

SprookjeswonderlandHet is een eind rijden, maar wat een geweldig fijn park is Sprookjeswonderland in Enkhuizen voor kleine kinderen! Toegegeven, wij hadden het geluk buiten de schoolvakantie te kunnen gaan, dus het was er bijna buitenaards rustig, maar zelfs als we iets langer hadden moeten wachten op het oldtimerritje, de paardjes of de dobberbootjes, was dat de moeite echt wel waard.

Zoals de naam al doet vermoeden staan in Sprookjeswonderland de sprookjes centraal. Op het plein bij de ingang begint het met Ezeltje Strek Je, die uiteraard na invoer van een muntje, geld spuugt (hij doet het netjes, in ons boek komen ze toch echt ergens anders uit). Na de leuke ritjes volgt een pratende vogelverschrikker, de zingende standbeelden (die reageren als je op de steen ervoor gaat staan) en het zwaard Excalibur.

Even verderop begint het Sprookjesbos, met grappige kabouterhuisjes. Bijna alle huisjes hebben een liedje, en de poppen bewegen dan ook. Onze kleine wilde alle huisjes en alle liedjes zien, dus dat is een goed teken. Maar het werd helemaal prachtig toen die kabouters plaatsmaakten voor de echte sprookjes… hij kon aan het hek van de heks rammelen bij Hans en Grietje (en schrok toen de heks reageerde), hij zag Sneeuwwitje, de zeven dwergen, de zeven geitjes en de wolf, de wolf en Roodkapje, en Doornroosje en nog veel meer! En hij herkent ze natuurlijk allemaal van alle verhalen die we samen lezen, dat maakt het extra gaaf voor hem. 

Dagje uit: Dierenpark Amersfoort

DierenDinopark AmersfoortWij hebben dus iets met dierentuinen, en Amersfoort heeft een hele mooie: Dierenpark Amersfoort, dat tevens een Dinopark huisvest. Wat ik extra leuk vind aan deze dierentuin is de diverse dingen die speciaal voor kleine kinderen zijn ingebouwd: een loopbrug over de beren heen, een kruip-door-sluip-door weggetje met tunneltjes en holen, zodat je nog wat dichter bij de witte tijger en de panter komt, diverse kleine tunneltjes, een klimtribune en een holle boomstam voor de kinderen om doorheen te hollen. Het maakt het allemaal net iets leuker voor ze dan alleen langs diverse dierenverblijven lopen om te kijken wat de dieren doen (meestal helemaal niets, namelijk).

Er rijdt een treintje door het park (daarvoor moet je , net als voor het carrousel in de speeltuin extra betalen), maar alles is te voet (met goede schoenen aan) goed te doen. Je kunt met de kinderwagen bijna overal wel komen, en wat heel leuk is aan de presentatie hier is dat er opeens een Egyptische tempel staat, net als bepaalde andere culturele bouwwerken. Dat geeft deze dierentuin net weer een ander sfeertje dan ergens anders, en ook hier kunnen kinderen door diverse openingen kruipen, met een glijbaan naar beneden en achter allerlei deurtjes kijken. 

Dagje uit: Blijdorp

BlijdorpWe doen een dagje dierentuin! En in Diergaarde Blijdorp waren we al een hele poos niet meer geweest. Er zijn altijd wel wat nieuwe jonge dieren, net zoals er altijd wel ergens een verblijf verbouwd wordt en sommige dieren daardoor uit logeren zijn. De tijger die zoontje graag had willen zien, was er niet, en hij moest het met de plastic versie in de struiken doen. Maar de leeuwen waren daarentegen een stuk dichterbij, want die verbleven tijdelijk in de tijgerkreek.

Wij vinden Blijdorp op zich best een prettige plek, waar je prima kunt vertoeven. Je moet natuurlijk wel iets met een dierentuin hebben, en met name het tijgerverblijf doet nogal klein aan. De olifanten, daarentegen, hebben een heel grote speelplek, waar je bijna helemaal omheen kunt lopen (of binnen kijken). Dieren kijken blijft leuk met kleine kinderen, en er is ook een grote (en drukke) speeltuin, met een hoekje voor de echte kleintjes ernaast.

Het oceanium blijft een mooie ervaring, dat wil zeggen: die ene grote hal waar de schildpadden, haaien en roggen over je heen zwemmen. Dat is zelfs voor de allerkleinsten leuk om mee te maken. Het lijkt wel alsof dat aquarium de laatste tijd leger is dan voorheen. De rest van het oceanium is nogal donker, wat onze baby niet altijd even prettig vond.

Dagje uit: Spoorwegmuseum

SpoorwegmuseumWeer een min of meer leerzaam uitje: het Spoorwegmuseum in Utrecht. En dat buiten de schoolvakantie, dus het is heerlijk rustig. Het begint meteen goed, met een bagagerek vol oude hutkoffers waar hologrammen in zijn verwerkt en waar kindjes door sleuven naar kunnen gluren. Algauw kom je bij de trein die klaarstaat op het perron, en die vroeger koningin Juliana en haar gezin vervoerd blijkt te hebben. Niet dat die namen onze kleuter wat zeggen, maar hij wijst wel vol interesse naar de slaapkamertjes en wc's en zelfs een douche in de trein!

In de hal van het museum hangt een trein boven je hoofd. Een grote trein. En er staan er nog veel meer achter, van oude stoomtreinen met schoorsteen tot modernere modellen. In het midden is een zeer gezellig ingericht souvenirwinkeltje met een breed aanbod, waaronder ook leuke kleine hebbedingetjes en de juiste spullen om conducteurtje te spelen. Volgens mij liep elk kind daarmee weg.

Zoontje vond het geweldig, en wilde ook graag alles zien en bekijken. Niet alle plekken zijn even goed bereikbaar als je ook een kinderwagen mee hebt, maar we waren met z'n vieren, dus kon zoontje met papa naar binnen terwijl mama bij de baby bleef. Dat vond mama niet erg; gek genoeg loop je toch heel anders door een museum als je je kinderen mee hebt: als zij het maar naar hun zin hebben, ben jij ook blij. (Ja,toch?) 

Dagje uit: Aviodrome

AviodromeWe zijn nu al zo vaak bij Schiphol gaan kijken naar vliegtuigen die vertrekken of landen, dat we nu eens besluiten die toestellen van dichtbij te gaan bekijken, bij Aviodrome in Lelystad. Bij aankomst ziet zoontje meteen al wat vliegtuigen voor de deur van het museum. We hoeven niet lang te wachten bij de kassa, maar mogen voor ons kind van vier al wel bijna de volle mep betalen. Wat niet erg zou zijn als je waar voor je geld kreeg, maar dat gevoel hadden wij, voor een kind van zijn leeftijd, helaas niet.

Aviodrome is in eerste instantie een luchtvaartmuseum. De tentoonstelling begint met veel informatie en tekst en borden en heel oude beelden. De paar borden die ertussen zijn gezet met verwijzingen naar de vliegtuigjes van Disney's Planes zijn wel leuk, maar voor onze net-kleuter niet boeiend. Het wordt pas interessant als er echte, complete vliegtuigen te zien zijn. Maar ja, voor een kind van vier is een vliegtuig een vliegtuig. Dat ze steeds een beetje groter worden ziet hij ook wel, maar na de vijfde keer 'zo hé, wat een grote!' is de lol daar wel van af.

Dagje uit: Madurodam

MadurodamDit dagje uit is alweer enige tijd geleden, en wat is Madurodam veranderd sinds we daar voor het laatst (nog zonder kinderen) waren! De speeltuin helemaal achterin, met het piratenschip, is nieuw. Ook de speelplekken waar kinderen zelf dingen kunnen laten bewegen en ontdekken waren nieuw, en die maakten het voor onze toen nog drieënhalfjarige heel veel leuker.

Madurodam staat bekend om de miniaturen, maar die nieuwigheid van poppenhuisachtige gebouwen is er voor kinderen vrij snel van af. Zij herkennen de historische (en bekende moderne) bouwwerken toch niet, en kunnen er dus ook niet veel mee dat een bepaald onbekend kantorencomplex helemaal is nagebouwd met kleine steentjes. Het winkelcentrum met de herkenbare logo's zegt ze al een stuk meer, en de leukste taferelen zijn die waar beweging in zit. De rondrijdende treinen zijn wat dat betreft altijd mooi. ('Daar komt-ie, daar komt-ie!')

Station Utrecht had ik volgens mij nog niet eerder gezien in miniatuur, en bij de luchthaven Schiphol viel een hoop te zien en aan te wijzen en uit te leggen aan de kleine. Zo'n vliegveld spreekt veel meer tot de verbeelding dan een dorpsstraatje. Bij sommige gebouwen mag het kind een knop indrukken en dan gebeurt er iets. Zo kon zoontje een sirene laten loeien bij de kazerne, en dat is natuurlijk prachtig. Het allerleukst waren de sluizen die speciaal voor kinderen waren gemaakt om hen te leren hoe dat werkt. Vrij vertaald: je hebt water en bootjes en dat is dolle pret!

Het allereerste schoolreisje komt eraan!

Leuk nieuws! Je kind mag voor het eerst op schoolreisje! Jaaa! Het wordt een leuke dag!
Met nadruk op ‘dag’, in ons geval, want mijn zoontje is in al die weken altijd alleen maar ’s ochtends naar school gegaan. Omdat hij ’s middags nog slaapt, en dat ook nodig heeft (anders deed hij het niet).

Aan de ene kant verheug ik me namens Zoontje dus op een leuk dagje uit, aan de andere kant vraag ik me af of het verstandig is. Dat hij gesloopt thuiskomt, weet ik ook wel. Het is een vrijdag, dus hij kan het hele weekend bijkomen. Dat wel. Maar kinderen die echt heel moe zijn, gaan zich vaak wat hangeriger, zeurderiger of domweg tegendraadser gedragen. Of ze willen naar mama.

‘We zoeken nog moeders die mee willen op schoolreisje’, prijkt er een briefje bij het klaslokaal. Ik zou dolgraag mee willen, maar mijn dochtertje heeft me ook nodig. Ik kan haar niet meenemen – de buschauffeur ziet me aankomen met mijn volgeladen kinderwagen met luiertas en lunchtrommels en reservekleertjes! Ze kan ook niet een hele dag in de buikdrager hangen; dat houdt zij niet vol en mijn rug ook niet.

De juf vraagt nog even of ik mee ga, maar bevestigt dat ik in dat geval een oppas moet regelen voor mijn jongste. Ik weet dat dit raar klinkt, maar doe niet aan oppas regelen.

Voornemens: een half jaartje later

Het is bijna juni en mijn goede voornemens van rond de jaarwisseling (zie eerste post) echoën nog regelmatig door mijn hoofd. Maar dan in een iets andere vorm. ‘Hé, joh, je ging toch een boek schrijven? Waar is het dan?’ en ‘Pssst! Vergeet je niet iets?’ of ‘Waaaah, wie heeft de kalender op mei gezet?’

Met de voornemens zelf is niets veranderd. Het probleem is alleen dat ze, op een verhaal voor een wedstrijd na, ook nog steeds voornemens zijn.

Ik wil nog steeds een boek schrijven, en er staan meerdere ideetjes klaar, sommige al een beetje uitgewerkt, andere krijgen zo af en toe een aanvulling na een ingeving op de meest onhandige momenten – onderweg naar school in de regen, onder de douche, tijdens het boodschappen doen. Maar veel meer dan dat ene verhaal voor de wedstrijd heb ik nog niet uit mijn vingers gekregen.

Nou, nee, dat is ook niet helemaal waar. Ik heb in die tussentijd aardig wat woordjes zitten tikken, maar die horen allemaal bij vertalingen, met hier en daar een blogje. Ik heb een Young Adult boek afgerond dat binnenkort in de winkels (en zelfs sommige supermarkten!) ligt, ben bezig met een tweede Young Adult-vertaling en er kwam ineens een zwikje prentenboekjes tussendoor, en het Geheime, Net Afgeronde Project kostte een hele hoop meer uurtjes dan aanvankelijk ingeschat was. Allemaal geweldig leuk werk, dus ik klaag niet. Maar ik ben allang blij als ik dat een beetje op tijd af krijg.

Werken? O, ja, dat moet ook nog!

Laptop-by-the-bed
Het is nu kwart voor drie op zaterdagmiddag. Zoontje ligt in bed te slapen. Dochtertje heeft net gedronken en gaat spelen (die lag tot de lunch te slapen in mijn bed). Manlief heeft een fijn plekje op de bank en is ook al vertrokken. De derde lading was draait op zolder, de was die niet in de droger mag hangt netjes op het rek. Eventjes tijd voor mezelf.

Nou ja, we moeten nog de belastingaangifte insturen, die van mijn moeder doen, en ik heb nog een handvol deadlines die steeds dichterbij komen. Waaronder eentje van een schrijfwedstrijd. Het verhaal is wel af, maar volgens mij kan het sterker, spannender. Alleen kan ik amper de tijd vinden om daar ook nog eens aan te sleutelen.

Deze week is zoontje voor het eerst naar school gegaan. Hij heeft drie ochtenden gehad, en was 's middags dan ook best moe. Belangrijker was dat hij het leuk vond en graag weer wilde gaan. Ik kan je vertellen dat je je dan ontzettend trots voelt als moeder, dat jouw kleine vent zo'n zelfvertrouwen heeft, gewoon meteen bij het betreden van de klas die eerste ochtend al. Er kwam geen enkele traan bij kijken (en daardoor ook bij mij niet), want daarop bereid je je voor de zekerheid toch maar voor. Nee, ik ben geweldig trots op hoe hij het heeft gedaan. 

Maar goed, dat verandert dus op slag je hele dag- en weekritme. Misschien moet ik ook maar van die dagritmekaartjes ophangen in de woonkamer, met daarop een kaartje met een plaatje van mama die moet werken. Ja, want dat moet dus ook nog.

Oefenochtendje: we zijn weer thuis!

(c) Creative Difference
De eerste ochtend op school is geweldig goed gegaan, al zeg ik het zelf. De juf vond zoontje een gezellige kwebbel. Alles was ook nog zo nieuw voor hem - inclusief alle  regeltjes die in de klas gelden - maar toen hem dat eenmaal werd uitgelegd, ging het eigenlijk meteen goed. Het belangrijkste was wel dat hij het helemaal naar zijn zin had gehad, en graag morgen weer wilde gaan.

En wat had hij dan allemaal beleefd? Nou… hij mocht vandaag verven, en hij wilde ook graag met de zandbak, maar die was al bezet. De juf noteert het vast, want morgen is de andere juf er, en dan mag hij met de zandbak.

Op weg naar huis verwachtte ik allerlei verhalen, maar dat valt nogal mee, zo niet tegen. Zoontje is heel erg moe en heeft allerlei indrukken te verwerken. Hij maakt liever zijn zusje in de wagen aan het lachen en geeft nauwelijks antwoord op alle vragen die ik stel. Nou ja, straks misschien.

Eerste ochtend school: mama 1 – zzp’er 0

Zoontje is voor het eerst naar school*, een hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik daardoor ook.

Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt. Concentratie is dus ver te zoeken.

Eindelijk is het dan kwart voor elf geweest; over een ruim uurtje mag ik mijn jas aandoen om hem weer op te halen. De baby slaapt nu nog, dat is mooi - ik hoop dat ze dat de komende dagen zo blijft doen, dan kan ik misschien wél werken...

Het is een rare gewaarwording, die stilte. De mama in mij vindt het ijzingwekkend stil, de zzp'er in mij ziet kansen. Maar die zzp'er krijgt die kans vandaag mooi niet, want de mamazenuwen overheersen.

Oefenochtendje school: het is zover!

(c) Creative Difference
De ochtend die je wist dat zou komen is eindelijk hier…

Nieuwsgierig en vrolijk kijkt mijn zoontje het klasje rond. Hij heeft al een kleurplaat en potloden gekregen terwijl ik een luizencape (kosten: slechts tien euro) ging kopen. Voor de zekerheid, want in het raam van het klaslokaal vlakbij hangt een oranje vel papier met de melding dat er hoofdluis is geconstateerd. Ja, je betreedt ineens een heel nieuwe wereld.

Maar mijn ventje lijkt het allemaal reuze interessant te vinden. Er zijn drie andere kindjes, waaronder een Chinees meisje met een pleister op haar oog. Zoontje pakt de potloden en zet die tussen hen neer. 'Die kunnen we met jou delen', zegt hij blij. En vervolgens wijst hij naar de pleister onder haar roze bril. 'Waarom heb je dat nou gedaan?' vraag hij doodleuk.

Meteen gaat de aandacht weer terug naar de potloden. Hij pakt een witte en wijst naar zijn kleurplaat. 'Met deze kleuren doet niks! Dit is wit en dat is ook wit, dus dan zie je er niks van!' Trots spreidt hij zijn kennis ten toon. En het kleine  meisje mompelt zacht: 'Dat weet ik ook wel.' Wat een heerlijke leeftijd.

Oefenochtendje school: nog één nachtje slapen

(c) Creative Difference
Morgen is het zover. Dan gaat zoontje zijn eerste wenochtendje naar school. En weet je wat het is? Ik heb een beetje de irreële gedachte dat ik mijn zoontje  'inlever' en dan na afloop een stempel of rapportcijfer krijg. Een soort van oordeel over hoe ik het de afgelopen vier jaar heb gedaan. Idioot, hè?

Die eerste ochtend bepaalt hoe de juf hem ziet en behandelt. Straks gaat ze me vertellen wat hij allemaal allang had moeten kunnen maar niet doet/kan/wil, of wat hij wel gedaan heeft dat juist niet mag. Wat als ze me alleen maar aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw?

Ik weet niet hoe hij reageert op zo'n nieuwe omgeving, op een doodgewone ochtend waarop hij ineens naar een kleuterschool moet, waar hij niet alleen vriendjes zal krijgen, maar ook ineens moet doen wat een wildvreemde juf zegt. Waar mama de hele ochtend niet in de buurt is en hij zichzelf moet zien te redden met allerlei regeltjes en een situatie waarmee hij nog niet bekend is.

Oefenochtendje school: nog twee dagen

(c) Creative Difference.nl
Als ik dit tik, is het maandagavond in de week dat zoontje voor het eerst naar de kleuterschool mag, met een ochtendje 'wennen'. Woensdagochtend, om precies te zijn, een week voor zijn verjaardag. Ik geloof dat ik het griezeliger vind dan hij...

Ja, ik weet hoe hij is - dat weet ik als geen ander. Hij herhaalt alles wat hij hoort, en daar zitten dingen bij als 'hou je klep' en 'dat gaat niet gebeuren', of 'dat is lelijk en dat mag jij niet zeggen'. Hij weet nog niet altijd wat hij tegen wie mag zeggen, en vooral wat niet. Ik weet ook dat hij een keel kan opzetten als hij iets moet wat hij niet wil. En dat hij nog steeds het liefst pas naar de wc gaat als ik hem help herinneren, en dan nog onder protest.

Maar ik weet ook dat hij lief en zorgzaam is tegenover zijn zusje. Dat het een slim kind is, en vrij gehoorzaam (en dat de uitzonderingen daarop volgens mij bij alle kinderen voorkomen). Ik weet dat hij heel lief met andere kinderen speelt als we buiten bij het speelhuisje zijn.  Dat hij heel veel fantasie heeft - ik hoop dat er in elk geval een ander kind is dat ook 'politie en de boeven' wil spelen - en zich op school (zonder mama erbij) misschien heel anders zal gedragen dan thuis.

Alvast eventjes op school kijken...

Volgende week is het zo ver. Zoontje is nog net geen vier, maar mag wel al zijn eerste ochtend komen wennen op school. Stiekem is dat gewoon meteen de eerste ochtend. En de dag na zijn verjaardag mag hij 's middags ook komen. (Daar ben ik het nu al niet mee eens...)

Vandaag besloot ik samen met de kinderen alvast naar school te wandelen, precies zo rond de tijd dat de woensdagochtendlessen voorbij waren. Niet meer echt om de sfeer op te snuiven, want daar ben ik te laat mee (we hebben School 2 inmiddels afgezegd - als je hier meer over wilt lezen, zie de link helemaal onderaan!), maar vooral zodat hij zijn klaslokaal vast ziet, misschien zelfs wat kindjes en in elk geval de juf. Nou ja, een van de twee, dan.

Leuk idee. En een goed idee, ook. Zo kan Zoontje vast rondkijken zonder dat hij daar meteen al moet blijven, zonder dat er iets van hem verwacht wordt. Want volgende week is het in een keer raak, en dan moet mama naar huis en hem daar laten. (Ik wil niet ik wil niet ik wil niet!)

Zo kwamen we dus vlak voor de schoolbel aan. Er stonden wat ouders buiten te wachten; eigenlijk maar vrij weinig (voor een school met 1100 leerlingen). Misschien moet de rest allemaal naar de BSO, geen idee. De gangen zijn vrij smal als je met kinderwagen komt, zeker rond ophaaltijd. Moeders houden soms wel en soms niet de deur voor je open, en als je dank je wel zegt, reageren ze bijna zonder uitzondering niet. Niet eens met een hoofdknik.

Voedingsdilemma’s

Weet je nog dat je bij de verloskundige zat, en nadat al je medische gegevens waren doorgespit ook de vraag kwam: ‘Ga je borstvoeding geven?’ Als je ja zei, werd dat netjes aangevinkt in je dossier. Al weerhield dat ze er niet van die vraag nog minstens een keer of tien te stellen tijdens de hele zwangerschap.

Mijn antwoord veranderde niet, dus hoe de verloskundige had gereageerd bij een nee ben ik nooit te weten gekomen. Maar deze week zag ik via social media een opiniestuk van Phaedra Werkhoven (zie link hieronder) over precies dat onderwerp. Er schijnt nogal wat druk op moeders te liggen om vooral te gaan borstvoeden, en alleen ‘naar de fles te grijpen’ als het écht niet anders kan.

Van een andere moeder hoorde ik het ook: haar werd bijna verweten dat ze koos voor flesvoeding, alsof ze haar kind daarmee zwaar tekortdeed. En dat terwijl al die melkpoederproducenten juist zo hun best doen om hun voeding voor baby’s zo veel mogelijk op moedermelk te laten lijken, en vol stoppen met belangrijke ingrediënten die de allerkleinsten helpen bij hun groei en ontwikkeling. (Zoiets mogen ze immers niet zo maar roepen, toch?) Dus ja, ik ben het eens met de conclusies van het opiniestuk: laat mama’s lekker zelf kiezen wat voor hen het best werkt, zonder ze een schuldgevoel aan te praten als ze voor de fles (of een combinatie van borst en fles) kiezen.

Welkom op onze school!

Vorige keer schreef ik over hoe lastig ik het vond om definitief een school te kiezen voor mijn zoontje. Want dat is – logischerwijs – ook de school van dochtertje straks. Ik ben bij de Grote School nog eens binnen gaan kijken, en voor zover dat iets zegt, zag het er goed uit. Gezellig en per klasje best knus, zelfs met dat grote aantal klasjes.

Ik besloot het allemaal even op z’n beloop te laten. De andere school was (in december) nog bezig met het vinden van een oplossing voor de kinderen op de wachtlijst. Het schooljaar is half voorbij, dus het zou me niks verbazen als het daarbij blijft. Vanaf volgend schooljaar zou zoontje daar wel naartoe kunnen, maar dat is pas over een half jaar.

De Grote School had echter geen wachtlijst. En die hing laatst dus opeens aan de lijn. Dat zoontje in de week voor zijn verjaardag alvast mag komen wennen in het instroomklasje. Dan blijkt dat de eerste ochtend ‘op proef’ eigenlijk gewoon meteen de eerste ochtend is, en hij daarna elke schooldag wordt verwacht.

Dat is nog best even slikken. Het komt allemaal wel erg dichtbij opeens, en zo snel ook. Gek genoeg overschaduwt dat nu de zorgen over de schoolkeuze. Dit is ook een goede school, anders hadden we hem er niet ingeschreven.

En weet je wat er de volgende dag in de brievenbus viel? Een prachtige kaart met de tekst ‘welkom bij ons’, gestuurd door de juffen bij wie zoontje strakjes in de klas zit.

Zo’n leuk gebaar! Het gaf mij het idee dat als ze daar, zelfs met het grote aantal leerlingen, aandacht hebben voor dit soort kleine gestes, het eigenlijk wel goed zit. Ik geloof dat ik de kaart wat dat betreft leuker vond dan mijn zoontje…





*slik* De eerste schooldag nadert...

Zucht. Er breekt een nieuwe fase van mijn leven aan. (Zo, was dat dramatisch genoeg?) Ik had namelijk gisteren de juf van de Grote School aan de telefoon die me meedeelde dat mijn zoontje in de week voor zijn verjaardag al naar het instroomklasje mag komen. 

Hij mag een 'oefenochtendje' komen, zegt ze. Maar net als ik denk dat ik daarna drie weken krijg om aan dat idee te wennen voor hij terug moet komen, legt ze uit dat hij vanaf die dag elke ochtend wordt verwacht. 'We zien wel hoe het gaat', zegt ze vriendelijk, mocht het nog te veel voor hem zijn. En gaat het wel meteen goed, dan mag hij vanaf week twee ook 's middags komen, en dus hele dagen meedraaien. *slik*

Flashback naar het kinderdagverblijf. De wenochtend, een week of drie voordat zoontje daadwerkelijk twee dagen per week naar de crèche zou gaan:
Kindje ligt in de box om zich heen te kijken. Mama staat met trillende handen bij de deur en zegt: ‘Nou, tot strakjes dan.’ Oma staat buiten te wachten. We duiken samen het winkelcentrum in nu we toch de handen vrij hebben. Het is maar eventjes, denk ik. Een paar kleine uurtjes om te wennen.
En dan, midden in de supermarkt kan ik echt niet nóg harder op mijn lip bijten zonder dat het gaat bloeden. (En dat valt zo op, vooral in de supermarkt). De debiele inzinking duurt niet heel lang, maar is voldoende aanleiding om naar een speelgoedwinkel te lopen en iets leuks mee te nemen voor de kleine. Als beloning voor zijn wendag. Alsof hij daar veel van gemerkt heeft...

Als ik mijn agenda pak en in de keuken ga zitten om met de instructies van de juf mee te schrijven voel me ongeveer net zo loodzwaar als toen in de supermarkt. Braaf noteer ik de tijden en een lijstje met spullen die ik voor hem moet kopen – gymschoenen, korte broek, drinkbeker – en ik maskeer mijn zenuwen met lachjes en domme vragen. Alle belangrijke dingen in mijn hoofd die net nog om het hardst streden om de plek boven aan de to-do-list zijn in rook opgegaan.

Ik kan alleen nog maar denken: nee-e-e-e… (Denk voor het geluidseffect aan een walkman (een watte? Een walkman. Zoek maar op.) waarvan de batterijen echt he-le-maal leeg zijn.) Mijn kleine jochie, dat zo kort geleden nog net zo rondtolde in de box als zijn zusje nu, gaat gewoon al bijna naar de kleuterschool. Slik.

Mag ik je voorstellen aan... Gansje?

Dit blog heet niet voor niets 'Mum@Work', dus laat ik dan ook heel eventjes iets werkgerelateerds posten. Omdat het zo leuk is. De pagina's uit de catalogus van een uitgever voor wie ik (via een bureau) een vertaling heb verzorgd. Voor mij voor de jongste doelgroep tot nu toe - boekjes zijn binnenkort te koop!



Bijna naar school, maar welke?

Doodeng vind ik het. Het kiezen van een school voor mijn oudste die nu echt al bijna vier is. We zijn vorig jaar verhuisd, dus kon ik die beslissing nog fijn even voor me uit schuiven. Want inschrijven op een school die toen dichtbij was had weinig zin, en een nieuwe school kiezen is pas nuttig als je weet waar je gaat wonen.

Uiteindelijk hebben we een paar maanden na de verhuizing twee scholen bezocht. Nou ja, ik eentje, want bij het tweede bezoek had ik net de bevalling achter de rug. Maar mijn man ging met zoontje kijken, en wat hij zag, beviel hem wel. De school maakte een goede indruk. Maar ja, wat hij zag, heb ik dus niet gezien.

Qua gevoel scoorde school 1 bij mij best goed. De lesmethode leek op wat ik gewend was van vroeger, het zag er netjes uit, de school heeft een normaal aantal leerlingen en die zijn verdeeld over twee locaties, zodat de onderbouw geen ‘last’ heeft van de bovenbouw. Alles is op loopafstand van huis.

Maar dat is school 2 ook. Die heeft echter een enorm aantal leerlingen. Wel verdeeld over heel veel klasjes, dus ze zitten niet met vijftig in een lokaal of zo. Het is er alleen wel een topdrukte zodra de kindjes naar huis gaan. Uitverkoop bij de Bijenkorf is er niks bij.

Toen sprak ik een van de buren verderop. Zij schrok toen ik school 1 noemde; ze had er slechte ervaringen mee… Slik. Op de school die mij wel beviel bleken aso-ouders rond te lopen die hun hand er niet voor omdraaiden iemand anders de huid vol te schelden op het schoolplein. De sfeer was er verziekt, met als gevolg: stress voor de kinderen. Zo erg dat de buurvrow haar kinderen daar heeft weggehaald. En zij niet alleen…

Althans, dat was toen zo. Sindsdien is er – mogelijk – een en ander veranderd. Wie weet zijn precies die ouders nu ergens een middelbare school onveilig aan het maken en is de rust wel wedergekeerd. Of ook niet…

Wat dat betreft hadden we nog geluk… wij kunnen kiezen. Kinderen mogen nu nog maar op één school tegelijk worden ingeschreven. Wat zou jij doen als je negatieve dingen hoort over de school die jij zorgvuldig hebt uitgekozen? Waardoor laat jij je beïnvloeden in die keus?

Weer een nieuw blog erbij! Of twee, of...

Vorige keer kondigde ik nog aan dat ik een blogje had geplaatst op de website mamaplaats.nl. Dat heb ik inmiddels verwijderd, sorry. De algemene voorwaarden stonden me niet aan (zij behouden een eeuwigdurend copyright op alles wat je plaatst!) en al die pop-upadvertenties waren ook flink irritant. Maar ik heb nieuws!

Ik ga vanaf nu wél bloggen op de website http://www.stayathomemama.nl/ - je raadt het al, een plek waar Stay At Home Mama's hun verhalen plaatsen. Dat ga ik dus ook doen. Een beetje in dezelfde trant als hier op mijn eigen blogje, maar toch ook weer niet. Ik merk nu al dat wanneer ik iets schrijf voor SAHM dat ik veel beter kan doen alsof het ook door anderen gelezen wordt, haha. Dus kijk vooral binnenkort daar, of volg dit blog, want ik zal de publicaties daar uiteraard ook aankondigen.

Het lijkt mij wel leuk om ervaringen met anderen te delen, en ook om advies te vragen, te krijgen en te geven. Of in elk geval te horen dat ik niet de enige ben die zich soms een Brokje Onzekerheid zit te voelen op de bank. 

Ik heb ook meteen allerlei ideeën voor blogs - maar dat heb ik altijd. Je moest 'ns weten welke notities er allemaal nog staan om uitgewerkt te worden voor een van mijn diverse blogjes. Druk, druk, druk.

Zo heb ik op mijn website ook al een nieuw blog aangemaakt speciaal voor mijn ervaringen met het schrijven van dat kinderboek waar ik het - als het goed is - al eerder over had. Al dreigt dat plan nu alweer behoorlijk op de rem gezet te worden door een vertaaldeadline van een YA, een vertaaldeadline van een ander kinderboek, en uitgeverij Unieboek | Het Spectrum heeft het me net nog iets moeilijker gemaakt door een schrijfwedstrijd te lanceren met ongeveer dezelfde deadline als die twee vertaalklussen.

Dus wie weet wat ik als eerste ga schrijven: mijn kinderboek-in-wording, een inzending voor de YA-schrijfwedstrijd, een YA-boek dat eveneens in mijn hoofd rondspookt, een non-fictieboek dat ook iets te maken heeft met (thuis)moederen of zelfs iets heel anders... Wat het ook wordt, ik al het bijhouden. Desnoods met legenda die duidelijk maakt over welk schrijfproject ik het nu weer heb.

Lees je mee? 

Goede voornemens

Dit jaar begon vol goede voornemens. Daar heb ik wel vaker last van, maar dit jaar met het verschil dat ik echt alle zeilen wil bijzetten om me er ook aan te houden. Goed op mezelf letten is één van die dingen, want als mama van jonge kinderen ‘vergeet’ je jezelf nogal eens.

Het belangrijkste voornemen is echter wel dat ik dit jaar ein-de-lijk eens achter mijn laptop wil klimmen om een boek te schrijven. Of nou ja, een verhaal, dan. Of het ooit een boek wordt, zien we dan wel weer…

Nu ben ik een moeder die vanuit huis werkt als freelance (boek)vertaler en redacteur en zo. In de praktijk betekent dat dat ik elke klus aanneem die een beetje in mijn schema past, en zo’n agenda zit gauw vol als je alleen kunt werken wanneer de kinderen slapen of rustig spelen. Dat ging goed toen mijn zoontje ’s middags nog wat langer sliep, maar dat wordt nu steeds minder en sinds vorig jaar juni heeft hij er een zusje bij. De kans dat die twee allebei tegelijk slapen ’s middags is met de maand kleiner… dus werk ik nu vooral ’s avonds.

Maar goed, in al die tijd als Stay At Home Mama (en in de jaren ervoor als hoofdredacteur en bureauredacteur voor een tijdschriftenuitgever) is het er nooit van gekomen om zelf aan het schrijven te slaan, al is dat zo’n droom die ik van kinds af aan al heb. Daarom wil ik er dit jaar een beetje meer mijn schouders onder zetten.

En precies op het moment dat je die deur, die mogelijkheid, op een kiertje zet, zit je hoofd bomvol met ideeën. Leuk, maar ook best druk. Dus heb ik er eentje uitgekozen (nee, ik lieg: ik heb er drie of vier uit de chaos getrokken) waarmee ik dit jaar toch echt eens aan de slag wil. Tussen alle dingen door, dus: met een baby en een peuter in huis (die binnenkort voor het eerst naar school gaat, éééng!), met deadlines en administratie, en met een huishouden (dat beetje wat ik daarvan doe, althans). Never a dull moment…

En mijn Goede Voornemen voor dit jaar is...

Noem het een stokje achter de deur, maar ik heb zojuist op Mamaplaats.nl mijn eerste blogje geplaatst met daarin niet alleen een korte introductie (en schaamteloze reclame voor deel twee van Stinkbom en Ketchupkop), maar ook een aankondiging van een van de Goede Voornemens van dit jaar.

Ik roep namelijk al jaren dat ik ook boeken wil schrijven. Dat ik verhalen die in mijn hoofd wonen op papier wil zetten, en dat ik die eigenlijk dan ook uitgegeven wil zien, liefst op een andere manier dan door self-publishing. Maar dat zijn van die bruggen die we wel oversteken als we daar eenmaal zijn. Eerst eens een manuscript (of wat) schrijven en afronden en goed genoeg maken dat anderen het mogen lezen, of er zelfs een oordeel over mogen vellen. Eng, dus.

Maar door eng laat ik me niet tegenhouden. Vroeger wel, maar dat is al minstens vier jaar niet meer zo. Alle 'eng' verdween toen ik voor mezelf opkwam, toegaf aan mijn gevoel veel liever een thuisblijfmoeder-met-freelancebestaan te zijn en ontslag nam bij mijn werkgever. Iets engers dan dat kan ik me nog steeds eigenlijk niet voorstellen. Zeker niet iets uitwerken wat eigenlijk al die tijd al in mijn hoofd en in notitieboekjes staat.

Aangezien ik naast mijn vertaalwerk ook graag boeken recenseer, en best wil profiteren van het wijze advies van anderen, pak ik het hele verhalen schrijven nu wel iets omslachtiger aan dan strikt noodzakelijk. Ik begin namelijk eerst met lezen.

Het eerste boek dat al een tijdje lag te wachten, maar waarvoor zich nu pas een echt goed moment aandient is Waanzinnige Plannen van Marcel van Driel. Over een idee in je kop hebben en er dan ook echt iets mee doen. Over uitzoeken wat je al die tijd heeft tegengehouden en wat je daaraan kunt doen. Een recensie volgt, dus ik ga daar nu nog niet over uitwijden (ik heb ook nog 100 bladzijdes te gaan), maar tot nu toe vind ik dat ik de evaluatie van dat boek aardig goed doorsta. En het ook eigenwijs anders blijk te doen dan Marcel van Driel zou adviseren.

Op gevoel, bijvoorbeeld. Gevoel is voor mij belangrijk, en ook een rode draad in een van de projecten die ik in mijn hoofd heb zitten, maar waarover ik nog niet te veel ga verklappen. Nee, zeg, de mededeling dat ik een boek ga schrijven vind ik nu wel even genoeg. Dat ik er meteen tien uit mijn vingers wil zien komen is nog even een geheimpje. O, wacht...

<Blog op mamaplaats.nl is verwijderd, in verband met veel te strenge algemene voorwaarden. Lees in plaats daarvan binnenkort mijn eerste blogje op www.StayAtHomeMama.nl!>