Een hele omschakeling

Een kennis van me heeft net een weekje eerder een zoontje gekregen dan ik. Ze is net deze week weer aan het werk gegaan en haar kind gaat ook twee dagen per week naar de crèche (maar blijft dan de rest van de week een dag bij grootouders, een dag thuis met mama en een dag thuis met papa). Bij haar waren er diverse complicaties, waardoor die eerste drie maanden niet bepaald als een droom voorbij gingen. Kolven hoeft ze in elk geval niet op het werk, en qua gedoe is ze daar wel blij mee. Al had ze het nog niet bekeken als twee of drie rustmomentjes op de drukke werkdag. Zo zie je maar dat ik m'n best doe ergens die 'silver lining' te ontdekken.

Volgens haar is weer gaan werken eigenlijk wel prettig. Gek genoeg hoor ik dat de meeste moeders zeggen die ik spreek. Ze verzekeren me allemaal dat je best snel weer in je oude ritme vervalt (al lijkt mij dat juist iets om te vermijden) en dat je al snel blij bent ook af en toe weer volwassen dingen te doen. Volgens mij zit ik dus anders in elkaar. Ik blijf het vreselijk vinden niet zelf bij mijn kindje te zijn en ik zie het werken - nu in elk geval nog - als een must. Het moet nou eenmaal. En gelukkig is het dan op zich leuk werk om te doen, dat wel. Maar blij dat ik weer aan de slag kan? Nee, zo zou ik het niet willen omschrijven.

Wat me wel opviel is dat ook zij zegt dat er een hele verandering heeft plaatsgevonden. Op het werk is alles z'n oude gangetje doorgegaan, maar jij komt terug op je oude, vertrouwde plek als een heel ander iemand. Ik bedoel, je bent nu wel opeens mama, hoor. Haar ervaring: je concentratie laat te wensen over, je bent moe en snel afgeleid en je moet echt weer even wennen om alles op te pakken zoals voorheen. Ik geloof er heilig in dat ze gelijk heeft en ben zelf juist niet van plan weer in het oude ritme te vervallen. Dat kan ook niet, want ik ben niet meer die oude werkneemster.

Nee, deze vernieuwde en verbeterde versie heeft een kind thuis dat 's nachts wakker wordt. Ze kan dus niet even diep en veel slapen als ervoor. Ze heeft minder energie die ze nu ook nog eens moet verdelen over meerdere intensieve taken. Ze moet overdag kolven, wat tijd kost en dus resulteert in minder werk doen op een dag. Daarnaast blokkeert dat voorlopig ook mogelijkheden tot het bijwonen van events of het bezoeken van bedrijven op locatie. Maar dat leg ik dus uit als: rustig aan beginnen en weer inkomen en kijken hoe ik het allemaal vanaf nu ga invullen.

Mijn voornemens zijn in elk geval me niet in de stress te laten jagen, niet meer alles zelf te willen doen, meer de hoofdredacteur-kant op te gaan met plannen en bedenken en de uitvoering ervan waar mogelijk uit te besteden. Ik wil dan wel weer graag eindredactie doen, want die controlfreak in mij is nog springlevend, maar ook die zal haar draai op een nieuwe manier moeten vinden. Die kolfmomenten moet ik me proberen te ontspannen en dat ook volhouden als het kolven vermindert of straks stopt. Dan wordt het een kopje thee en een praatje, of in elk geval even een paar keer diep ademhalen en aan iets anders denken. Aan mijn zoontje, bijvoorbeeld. Tegen die tijd zou dat moeten kunnen zonder in tranen uit te barsten.

Ik tik deze voornemens expres nu, dan kan ik kijken wat er over een tijdje van geworden is. Van de eerste week verwacht ik nog niet heel veel. Eerst dingen op een rijtje zetten en bekijken, plannen maken en de boel doornemen met collega's. En die uiterst vermoeiende website bijhouden en kijken wat ik thuis en wat ik op kantoor wil doen, zodat ook daar een goede verdeling is en ik thuis die werkzaamheden heb liggen die ik ook echt zonder al te veel stress kan uitvoeren. Hoe eerder dat goed gaat, hoe eerder ik mijn baas kan laten zien dat thuiswerken helemaal geen vies woord hoeft te zijn.

Wendag: valt hieraan te wennen dan?

Deze donderdag was het dan zover: de officiële "wendag" bij het kinderdagverblijf. Vrij vertaald: baby moet er drie uur doorbrengen terwijl mama zich zoet houdt in het winkelcentrum. In de praktijk betekent dat dus dat baby zich best weet te vermaken en mama zich gek koopt aan kleertjes om het schuldgevoel en de tranen enigszins te bedwingen.

Ja, ik geef het toe: ik heb gehuild. Ik heb het in eerste instantie wel tien hele minuten volgehouden voor ik volschoot, en daarna gebeurde het nog drie keer. Ik kwam thuis met twee tassen vol kleertjes (maar het is wel Sale, hè?) en een spelletje dat hij pas kan spelen als hij ongeveer vijf jaar oud is. En een rammelaar.

Ik zal je zeggen: ik heb het inclusief de bevalling en die eerste drie nachten dat ik totaal niet sliep niet zo zwaar gehad als die drie uurtjes op donderdagochtend. Afschuwelijk. Je geeft je hummel aan zo'n leidster en die kleine geeft geen krimp. Je wilt het liefst dat het jengelen begint, dat die armpjes naar je uitgestrekt worden (kan hij nog niet, hoor) en hij niet te harden is daar. Dan kan je met een gerust hart zeggen: ik stop met werken, want dit kan niet zo.

In plaats daarvan blijkt dat het lieve mannetje een zoet en schattig kindje was, en maar eventjes moeite had met drinken uit de fles omdat het door een volstrekt vreemde werd gegeven. En dan loop jij daar drie uur (eigenlijk tweeënhalf uur) met zware schoenen en een nog zwaarder gemoed door het winkelcentrum te sjokken, met een hartverzakking als iemand het waagt je mobiele nummer te bellen. Meteen paniek - nergens goed voor. Hoe gelukkig voelde ik me toen ik mijn ventje weer mocht ophalen en in mijn armen kon sluiten.

Denk maar niet dat het met die huilbuien tijdens die wen-ochtend afgelopen is. Nee, hoor. Dat zet nog lekker door de rest van de dag. En de dagen erna zijn vol van schuldgevoelens, nieuwe berekeningen qua inkomen en een strijd van jewelste tussen hart en hoofd. En dat gaat van IK KAN DIT NIET IK WIL DIT NIET AND YOU CAN'T MAKE ME! tot 'Zou je het niet tenminste een tijdje proberen' of 'Bouw het langzaam op en ga die eerste week nog vroeger naar huis' en 'Je kindje heeft er ook profijt bij als je met een hypotheek komt aanzetten.'

Het is nu zaterdag en ook al is alles gezakt, ik voel me nog steeds geweldig slecht. Ups & downs. Het ene moment denk ik: ik ga ervoor, weer aan de slag, in elk geval proberen en wie weet (al weet ik niet hoelang ik het een kans moet geven). Het andere moment stort ik in en wil ik me het liefst met kind en al ergens verstoppen waar niemand ons kan vinden.

Waarom is het nou zo lastig om diep adem te halen, je gevoel te volgen en te zeggen: luister, ik heb een leuke baan, maar het is tijd voor dit nieuwe avontuur. Samen trek ik het blijkbaar niet en dus kies ik voor zoonlief. En dat dan ook op je cv kunnen zetten later: thuis gebleven bij mijn zoontje en daarvan zeer veel opgestoken op het gebied van micromanagement, planning, leiding geven, deadlines halen en mezelf wegcijferen. Welke baas hoort dat niet graag als je weer komt solliciteren?

Geen paradijs, maar ook geen bezemkast

Onder het mom 'we gaan met baby pronken' toch maar even naar mijn werk gegaan deze week. Dat was op zich een goede ervaring. Je ziet weer even je eigen stekkie, de bekende mensen en alles is - op enkele veranderingen waarover ik al werd gebrieft na - gewoon hetzelfde. (Gek dat je tijdens zo'n lange afwezigheid toch vooral bepaalde minpunten onthoudt, je daaraan vastklampt en het in je hoofd dan opblaast.) Het gevoel dat ik erbij heb als ik daar binnen loop is ook niet eens zo heel anders. Gek genoeg valt die rol die je daar speelt - in mijn geval dus hoofdredacteur - gewoon weer om je heen zodra je er bent. Vooral als je baas meteen even een pow-wow inlast over de stand van zaken.

Baby deed het ondertussen prima. Hij bleef lief, stil en rustig tot het toch echt tijd was om te eten. Grappig is het wel dat de collega's opeens uiteenvallen in twee kampen: de groep die meteen rond baby staat en z'n ogen er niet vanaf kan houden en de groep die wel even hallo komt zeggen en een blik werpt op de kleine, maar het daarbij laat. De eerste groep, je raadt het al: de mama's en papa's of mensen met een vurige kinderwens.

Ik heb de kolfruimte in elk geval ook even kunnen inspecteren. Het is geen mamaparadijs, maar wel goed genoeg om in alle rust te kunnen zitten, en dat is het belangrijkste. Water en koelkast zijn in onze ruimte aanwezig, dus het komt vast goed. Jammer, wel, want nu kan ik me daar ook niet achter verstoppen. Maar aan de andere kant ook een geruststelling dat het geen bezemkast is met twee schoonmaakkarren erin. Er staat in elk geval een tafel, dus ik kan alle foto's voor me neerleggen, mits het Kruidvat ze eindelijk eens heeft liggen...

Het 'overall effect' van het bezoekje was eigenlijk gunstig. Ik voel me nog steeds op m'n plek daar en de beslissingen en werkzaamheden liggen al op me te wachten. Ik zit nog boordevol ideëen, daar schort het niet aan - het is het energiepeil waar ik de grootste vraagtekens bij zet. Nog steeds ben ik ontzettend moe - deze week lijkt het zelfs erger, nu de vertaling af is en ik me echt even rust gun. Kun je nagaan hoe dat straks is als het werk begint, ik ook een deel moet thuiswerken en er weer een vertaling van start gaat. Hoop ik, althans.

Uiteindelijk zie ik het werken op zich dus nog wel zitten, met de juiste dosis hulp en eindelijk eens een budget om anderen artikelen te laten schrijven. Ik heb gewoon niet genoeg fut om alles zelf te doen en ik kan nergens heen zolang ik aan die kolf vastzit. Simpel eigenlijk. Nou nog kijken of dat in de praktijk net zo van een leien dakje gaat. Mijn baas leek blij me weer te zien, maar ik ben dan ook stukken goedkoper dan mijn invaller, haha.

Die invaller - een ex-collega van me - maakte trouwens een goede opmerking: het is een ding om hoofdredacteur te zijn en alles op poten te zetten en aan te sturen, en een ander ding om stukken te schrijven. Hij zegt dat de combinatie van die twee in een persoon hem best tegenvalt en hij vindt het ook niet bijster handig. Zo had ik het ook nog nooit bekeken. Dat krijg je ervan: je doet wat je denkt dat er moet gebeuren en staat er verder niet zo bij stil. Ik zal me eens meer richting hoofdredacteur opwerken en zorgen dat ik anderen kan aansturen. Wie weet kan dat dan zo blijven als ik wel weer honderd procent (van twee dagen) beschikbaar ben. Want ik denk toch niet dat baby meer dagen naar de opvang gaat dan dit. De kosten alleen al...

En toch, hè? Toch denk ik dat ik de hele dag zieligjes verschrompeld achter mijn computer verstopt zal zitten, me afvragend wat baby nu doet en of alles wel goed gaat met hem. Vandaag heeft hij bijvoorbeeld de vreselijkste huilbuien en dan moet ik 'm echt even laten huilen in mijn armen voor ik 'm weer stil krijg als hij over het hoogtepunt heen is. Enerzijds maak ik me reuze veel zorgen hoe ze dat bij het KDV gaan oplossen, anderzijds denk ik rationeel dat ze precies hetzelfde doen: wachten tot het hoogtepunt voorbij is en hup, die speen er weer in. Ik heb alleen wel twee heel goeie jokers die ik kan inzetten die zij niet hebben. Voor de zekerheid dus maar een extra flesje meegeven morgen tijdens de wendag van wel drie uurtjes.

Gevoel kun je niet regelen

Na alles wat ik in het vorige bericht heb getikt, ziet de perfectionist in mij iets om zich helemaal aan vast te klampen. Midden in al die oncontroleerbare chaos die wordt veroorzaakt door hormonen, hersenspinsels, schuldgevoelens, verwachtingen van anderen en door de maatschappij opgelegde eisen, ziet die perfectionist een klein lichtpuntje. Het schema. De regelmaat. Het vooruitplannen, want dat betekent controle krijgen. Rust scheppen. Alles behapbaar maken.

Zoals je voor een kleuter de boterham in piepkleine vierkantjes snijdt - mijn moeder noemde dat vroeger taartjes, elk met een klein kloddertje jam erop - zo kun je ook alledaagse chaos verdelen in kleine segmenten en die elk apart zien te onderwerpen zodat je er wel wat mee kunt beginnen. Dat klinkt logisch en dat is het ook. Je stelt een dagritme vast voor de baby - dat is goed voor hem - en daarmee schep je voor jezelf ook wat voorspelbaarheid en ruimte om aan de slag te gaan, of dat nou is met werken of eindelijk eens bijslapen of het doen van een was of een film kijken met een doos bonbons op schoot.

Ja, dat klinkt dus logisch. Ook iets waar de perfectionist in mij van houdt. Maar dat is dus wat er zo ontzettend verandert als je moeder bent geworden. Alle logica gaat de deur uit. Je hoofd schreeuwt dat het allemaal wel te doen is, dat anderen het ook doen, dat het een kwestie is van wennen, dat je het beste met je kind voor hebt, dat hij er ook baat bij heeft, dat je een hele waslijst aan argumenten kunt opdreunen waarom het ook helemaal geen kwaad kan weer naar je werk te gaan. Maar je hart hoeft maar even iets te fluisteren en het wint het elke keer weer.

Die gouden glimlach als baby je gezicht ziet 's ochtends bij het wakker worden, de pruttelgeluidjes als hij zich even moet vermaken in zijn wiegje, het tevreden smakkend op zijn vuistjes sabbelen in het wipstoeltje, de kleine, klamme handjes op je huid tijdens de borstvoeding... Zelfs de half hysterische huilbui om joost-mag-weten-wat-voor reden; gek genoeg winnen die het allemaal van de hypotheek, huur, belastingdienst, het pensioen- en ziekenfonds en al die andere vaste lasten en uitdrukkelijk praktische op-papier-zijn-ze-heel-belangrijk-dingen.

En daarom weet ik niet wat ik ermee aan moet. Tot op de laatste dag, het laatste uur zal ik twijfelen of ik er goed aan doe. Ik zal me nauwelijks kunnen concentreren, zal steeds verlangend naar de telefoon staren en me toch proberen in te houden het kinderdagverblijf niet elk half uur te bellen (ook al mag het van ze) en ga rennend naar de trein als het tijd is om naar huis te gaan. Misschien neem ik elke dag wel een uur vrij zodat ik eerder weg mag, als het niet binnen de kolftijd past.

Ik hoop dat mijn kindje de crèche ziet zitten en er kan wennen, maar toch zal ik me blijven afvragen of ik nou een slechte moeder ben, of ik niet beter thuis kan blijven, of hij er niet veel meer bij gebaat is als ik thuis ben, elk moment bij hem. Zoals mijn moeder zegt: dat maakt het misschien nog wel zwaarder als hij naar school moet. Maar dat is nog zo ver weg.

En ja, ik snap de voordelen ook wel. Betere sociale vaardigheden, volgens sommigen zelfs een hogere intelligentie... Ja, ja, alsof ik het er zo slecht vanaf heb gebracht. Ik denk dat er zowel voor thuis blijven als de crèche iets te zeggen valt. Maar dat al die dingen alleen maar rationele, logische, op feiten gebaseerde argumenten zijn die niets te maken hebben met hoe het voelt. Toegegeven, ik weet pas hoet het voelt als ik het probeer. Maar mezelf die vette belofte voorhouden dat ik mag stoppen als ik het niet trek... maybe I'm just kidding myself, in de hoop dat het niet nodig is. De stok achter de deur die je niet wilt hoeven gebruiken. De joker die je liever niet te vroeg in het spel al kwijt bent. De chocoladereep die je alvast verstopt ook al neem je je voor niet meer te snoepen.

Als ik alles - logisch - uitreken, kunnen we het ons nauwelijks veroorloven dat ik stop met werken. Ja, we kunnen kappen met apparaten kopen en op de boodschappen is misschien ook nog wat te besparen, maar die hypotheek ga je niet redden met maar een salaris. Niet als je meer wilt dan een tweekamerflat. Niet als je hoopt op een leuk huisje met voldoende ruimte voor het broertje of zusje waar je nu nog totaal niet mee bezig bent, maar voor wie je al wel de naam bedacht hebt. Dus de grote vraag is hoeveel ruimte er in al die logica bestaat voor gevoel. Of het niet met een there, there weer weggeklopt moet worden omdat de realiteit - die akelige Grotemensenwereld - nou eenmaal zo in elkaar steekt. Hoe vreselijk die waarheid ook is.

Diep ademhalen en vooral doorpuffen

De titel verwijst niet eens naar de bevalling, maar naar hoe ik me vandaag voel, met nog twee weken te gaan voor ik moet werken. (En daar is die 'moet' weer.) Het grote aftellen is begonnen en alles wordt opeens weer zo hectisch. Nu moet ik mijn werk doen én voor een klein kindje zorgen én een vertaling maken, allemaal in dezelfde tijd waarin ik voorheen slechts twee van de drie deed en al nauwelijks tijd overhield voor mezelf.

Niet dat dat nou zo belangrijk is. Dat is het bijzondere van het moederschap (zoals ik het ervaar, in elk geval): ik ben helemaal niet zo belangrijk. Was ik al niet, maar nu sla ik mezelf als eerste over als er iets moet wijken. Something's got to give - en meestal ben ik dat. Wat zich vertaalt in vergeten te ontbijten tot het een uur of drie 's middags is, koffie die standaard koud is tegen de tijd dat ik me herinner die ingeschonken te hebben.

Wat me vooral zwaar valt is de druk die ik voel. Alsof alles opeens van mij afhangt. Ik moet op tijd m'n bed uit en niet alleen mezelf, maar ook het guppie gereed maken voor vertrek. Of hij dan ook nog eerst moet eten, weet ik pas op de ochtend zelf, want daar zit nu nog geen vast patroon in. Vervolgens moet ik hem ook zelf wegbrengen - en ik zie mezelf dus nu al als een hopeloos snikkend wrak in de trein zitten, of ik steek m'n kop zo ver in het zand dat ik de hele dag als een zombie in een soort van ontkenningsfase blijf hangen tot ik naar huis mag - en dan gelukkig ook weer ophalen. Het avondeten komt gelukkig niet van mij, maar daar staat tegenover dat ik in het kader van rust, regelmaat en gestructureerd te werk gaan, baby eigenlijk na elke crèchedag in bad wil doen.

Maar dat is nog niet de druk die ik bedoel. Tot nu toe heb ik tijdens alle hoofdbrekens mezelf beloofd (lees: wijsgemaakt) dat ik altijd nog kan stoppen met werken als het me allemaal teveel wordt. Als ik het psychisch niet meer aankan (en dit is de enige situatie waarin ik dat ooit zou toegeven, omdat het mijn kindje ten goede komt als ik fijn thuismama mag zijn), bijvoorbeeld. Of echt een rothekel krijg aan mijn baan of de omstandigheden. Maar goed, dat is tot nu toe dus wat ik mezelf voorhoud. Als het echt niet gaat... dan mag ik stoppen.

Die beslissing is al zwaar genoeg - hoeveel perfectionisten ken jij die toegeven dat iets niet lukt? - maar nu is de druk nog hoger, want als ik stop met werken - om welke goedbedoelde redenen ook - dan bombardeer ik daarmee meteen het hele plan om een huis te kopen. En dat bedoel ik. Die druk, die rust op mijn schouders als een aambeeld op het uiterste puntje van een rotsblok in de Roadrunner-cartoons. En hoe vaak is hij daar braaf blijven liggen en niet naar beneden gestort?

Met nog maar korte tijd vrij en de enige wendag al in de planning (precies de donderdag voor de maandag dat mijn kindje echt naar de crèche moet, dus wat heet wendag? Als hij (of ik) niet kan wennen, wat moeten we die maandag dan doen?) is het nu dus een kwestie van heeeeel diep ademhalen en doorpuffen. Al-tijd-is-kort-jak-je-ziek... Al-tijd-is-kort-jak-je-ziek...

Het boek dat ik momenteel vertaal zegt dat je vooral je energie (dat beetje dat er is) niet moet steken in problemen, maar in oplossingen. Ik moet me dus eigenlijk niet concentreren op de 'wat als het nou niet lukt'-kant van het verhaal, maar gewoon bezig gaan met maatregelen treffen voor als alles wel gaat. Genoeg afgekolfde melk hebben, zorgen dat baby een crècheknuffel heeft, dat ik extra kleertjes meegeef, dat ik op m'n lip kan bijten zodra ik hem overhandig en moet weglopen (en ik voel als ik dit tik mijn hartslag omhoog gaan en de brok in mijn keel ontstaan) en ik alles bij me heb om op het werk te kolven en de dag redelijk sane door te komen. En dan de tweede crèchedag die week weer. En de week erna en die daarna.

Ik moet me concentreren op een schema voor de kleine: vaste tijden naar bed, vaste tijden wakker, slapen en spelen en misschien krijgen we dan ook een strakker schema voor de voedingstijden. Dan kan ik het ook waarmaken dat ik twee dagen per week thuis aan het werk zit en daadwerkelijk iets gedaan krijg. En ook daarvoor een schema hanteer waarbij ik wel aan mijn aantal uren kom, desnoods verdeeld over meerdere dagen, maar vooral dat aantal niet standaard overschrijd.

Ik moet me vooral niet teveel storten op het zoeken naar een uitweg, een vluchtroute, een maas in de wet, een loophole, een goed excuus of sterke smoes om vooral maar niet... Zoveel andere vrouwen doen het ook en ze redden het op een of andere manier. En blijkbaar groeien de kindjes ook niet op vol wrok, haat en opgekropte frustraties. Zucht. Al-tijd-is-kort-jak-je-ziek....

Was ik maar Scandinavisch

Zo af en toe krijg ik het opeens Spaans benauwd als ik op de kalender zie dat er nog maar twee weekjes te gaan zijn voor ik weer aan het werk moet. Ik merk ook dat ik werkwoorden als 'moeten' gebruik hiervoor. Ik heb geen zin - maar dat heb je zelfs na een vakantie van twee weken niet - maar vooral ook geen energie. Opstaan op tijd is het probleem niet, maar de rest van de dag wakker blijven en productief en nauwgezet je werk doen, dat is denk ik waar de sok gaat wringen.

Want na al die weken thuis (er zijn vast mensen die dat zo zouden zeggen, maar ik niet), voel ik me totaal niet uitgerust. Gewend, dat wel. Ik ben gewend aan het lieve, schattige, pruttelende ventje dat soms huilbuien heeft waar je hart van krimpt en dat op andere momenten blij naar je kijkt met die kuiltjes in zijn wangen. Ik ben gewend aan 's nachts wakker worden en voeden, aan vroeg opstaan en overdag proberen nog iets gedaan te krijgen tussen alle babymomenten door. Het gaat steeds beter, maar ik zou nu vooral willen dat ik Scandinavische was: een heel jaar vrij.

In van die leuke tijdschriftjes kun je regelmatig lezen wat baby allemaal nog gaat leren dit jaar. Er staat hem een hoop te wachten en het zijn allemaal dingetjes waar je als trotse mama graag bij wilt zijn. Grijpen, pakken, rollen, zelf speen in de mond doen, armpjes uitstrekken. Tuurlijk krijg je het allemaal vanzelf te zien, maar die allereerste keer moet toch onder jouw toeziend oog plaatsvinden, niet tot vermaak van de groepsleidster in de crèche.

Het kolven gaat nu op zich beter zo lang ik me concentreer op het aanleggen van een voorraad. Dan vind ik het niet nodig de hele dag aan het apparaat te hangen, want dan voel ik me echt net een melkkoe. De grote vraag is of het straks, op het werk, lukt om per moment dat de kleine normaal gesproken zou drinken er zelf een complete voeding uit te krijgen.

Stress is een boosdoener wat dat betreft, maar het lijkt me sowieso een rare gewaarwording weer te gaan werken en dan drie of vier keer 'even' naar een ander kamertje te moeten. Het liefst ga ik eind van de dag ook gewoon eerder weg om die voeding thuis 'live' te kunnen doen. Maar als hij dit schema erop nahoudt, is het logischer dat ik dat bij de ochtendvoeding doe en dus later op het werk verschijn. Nou ja, zoals gezegd, ik zou liever die van eind van de middag hebben!

Verder vraag ik me af of de mannen van het werk helemaal uit zichzelf begrijpen dat ik niet na mijn afwezigheid weer net zo verder kan als daarvoor. Ik heb minder slaap en minder energie, en het meeste daarvan gaat naar de kleine, niet naar het werk. Ik mag tijd gebruiken om te kolven, dus blijft er ook minder tijd over voor de werkzaamheden. En ik kan nauwelijks de deur uit. Ik ga echt niet naar een afspraak of evenement toe als ik om de drie uur mijn handtas moet uitpakken en mezelf moet koppelen aan een grote zuignap. Dus hoe we dat oplossen is mij een raadsel. En ik vrees dat het vooral aan mij is om dat te doen. Er werd van tevoren al amper meegedacht over het verlof, dus ik zal vanaf nu ook weer alles zelf moeten doen.

Wat die twee dagen thuiswerken betreft: ik zie het wel zitten. Ik hoef ze niet zo nauw te nemen - als ik dinsdagmiddag niet aan werken toekom, kan ik dat altijd zaterdag nog inhalen, dus dat lukt vast wel. Als ik maar niet dinsdagmiddag en de zaterdag bezig ben omdat er zo veel te doen is. Het is me in elk geval de afgelopen twee maanden wel gelukt mijn boekvertaling af te ronden op tijd. Dus dat is alvast een opsteker. Als baby nu ook wat regelmatiger gaat slapen overdag, komt het vast goed.

Altijd weer die cijfertjes

Wie beweert dat de weeën en bevalling het zwaarst zijn van het hele kindje krijgen weet niet waar (waarschijnlijk) hij het over heeft. Echt niet. Dat was een eitje vergeleken met de kopzorgen die me sindsdien plagen, vooral nu de deadline van weer-aan-het-werk-gaan dichterbij komt. Nou helpt het ook niet dat mijn rechteroog opeens een slag slechter lijkt te zien dan tot nu toe, maar dat kan weer met hormonen van de borstvoeding te maken hebben, zeggen ze. Dus nog maar even geen zonnebril op sterkte aanschaffen, dan...

Waar zit ik mee? Het wordt een korter lijstje als ik zeg waarmee ik níet zit. Afgezien van weer moeten werken (want anders wordt het nooit wat met een hypotheek en een eigen huis), weet ik me nu ook druk te maken over hoe dat dan moet met werken. Strohalmen, zeg maar. Want wat heeft werken voor zin als ik niet eens naar een evenement of interview toe kan vanwege het kolven?

Niet dat dat niet waar is, hoor. Maar er is een keerzijde die positiever uitpakt: doordat ik niet veel dingen kan ondernemen buiten de deur, heb ik alle rust om te kolven en hopelijk ook weer rustig aan te beginnen. Anders overdondert alles me binnen twee weken en ben ik echt een basket case.

Zo ben ik nu dus al een uur bezig de kleine aan het slapen te krijgen. Weer zo stom geweest op internet te kijken, waar staat dat ze zo'n 16-17 uur slapen per dag. Echt niet. Niet de mijne. Die kijkt liever rond en speelt met zijn vuistjes en zijn tutlapje. Maar goed, die cijfertjes zetten je dan aan het denken. Haalt hij de 15 uur eigenlijk wel of is het nog minder? Wat doe ik dan niet goed en hoe gaat het straks in het kinderdagverblijf als hij hier alleen maar wil slapen in mijn armen?

En zo kun je heel ver doorgaan. Dat kolven is ook zoiets. Ook cijfertjes. Tot nu toe was de regel heel eenvoudig: heeft baby genoeg plasluiers per dag, dan krijgt hij genoeg binnen. Niemand die vraagt hoeveel er in die memmen van je zit opgeslagen. Maar nu met kolven kost het ten eerste moeite en ten tweede staat er opeens een maat op aangegeven. Dus je ziet ineens hoeveel je kolft. Of hoe weinig. Hoeveel moet het eigenlijk zijn? Waarom komt er maar zo weinig uit? Of mag ik niet klagen, gezien het feit dat ik het nu pas voor het eerst echt doe? Hoe vaak op een dag moet ik dit volhouden eigenlijk? Hoeveel moet ik per flesje 'tanken' voor hem voor die crèchedagen?

Zo af en toe ben ik dus echt even de weg kwijt. Steeds weer. De redenen veranderen zo goed als nooit, er komt er hooguit eentje extra bij, zoals nu dat kolven. Ook al heb ik besloten dan toch maar weer te gaan werken, ik blijf die beslissing in twijfel trekken. Blijf me vastklampen aan de stomste excuses. Alles van 'hij is nog zo klein' tot 'ja, maar wat als het nou te druk is voor hem op het kinderdagverblijf' en 'hoe kan ik nou werken als ik nu al geen fut heb'.

En ergens klopt het ook wel. Ze geven in Oostenrijk een moeder toch niet voor niets een jaar of zelfs meer aan zwangerschapsverlof? Je bent na drie maanden echt nog niet uitgerust. Het kleintje heeft zijn draai dan ook echt nog niet gevonden. Elke website en expert geeft zo maar toe dat het hele 'ontzwangeren' ook minstens negen maanden in beslag neemt. Ik ben nog steeds doodop, moet 's nachts voeden en ik kan de helft van de dag niet uit m'n doppen kijken. En de koffie helpt ook niet. Daarbij komt dat de overheid zo graag wil dat kindjes borstvoeding krijgen. Geef me die maanden dan fijn thuis. Kort desnoods mijn salaris met een klein percentage, ook geen probleem. Maar drie maanden? Kom nou toch. Dat moet toch een vent hebben bedacht.

Het wordt zo dus ook lastig in alle rust en happiness te kolven als je zo wordt opgejaagd en door cijfertjes achterna wordt gezeten. Ik krijg mijn gedachten niet rustig. Ik val uiteindelijk 's avonds in slaap omdat er geen energie meer over is. Ik droom in flarden en dan nog ben ik luiers aan het uitzoeken. Ik word 's nachts wakker en heb tien minuten nodig om helemaal bij te zijn en te beseffen dat het etenstijd is. De voeding ligt nu vaak rond een uur of vijf, dus om half zes, zes uur ben je klaar, is het licht buiten en vraag je je af hoe dat nou toch moet als je moet gaan werken met dat soort nachten achter de rug. En denk maar niet dat die kleine om half zes nog gaat slapen. Nee, veel te licht voor. Die gaat leuk liggen kraaien en trappelen, natuurlijk.

Melkfabriek opent binnenkort de deuren

Na uitgebreid wachten op de postbode, is vandaag eindelijk de grote doos met daarin de kolf en bijbehorende spulletjes afgeleverd. Een van de weinige pakketten die je toch niet echt ontvangt en uitpakt als een leuk cadeautje. Het lijkt wel huiswerk.

Over drie weken is het zover. Dan zal ik weer moeten terugkeren naar mijn werk en mijn kleintje naar het kinderdagverblijf gaan. Ik zucht al diep als ik de zin alleen al tik. Als ik het hardop zeg, is dat steevast met een snik en een trillende pruillip. Kan ik ook niks aan doen. Eigenlijk vind ik het ook vreselijk. Dat ik niet permanent kan thuisblijven, bedoel ik. Lijkt me heerlijk...

Het freelance-verhaal is in elk geval even in de ijskast gezet. Doorslaggevende reden is toch die hypotheek. Als ik graag wil verhuizen - en geloof me, hier op vier hoog zonder lift met kinderwagenonderdelen die elke keer mee naar boven gaan en een ventje dat ook alleen maar zwaarder wordt, heeft dat aardig wat prioriteit - dan is het volgens ons de beste optie om te kijken naar een koopwoning. Want met huren heb je een even hoog maandbedrag, maar daar zie je niets van terug. Anyway - we gaan nu even voor die hypotheek, waarvoor mijn bestaande vaste contract een behoorlijk vereiste is. Dus voorlopig gaan we even zo door en daarna zien we wel weer.

Maar goed, ik dwaal af. Want weer gaan werken en buitenshuis zijn, betekent ook dat je iets slims moet verzinnen voor de borstvoeding. Vandaar die kolf. Alsof het niet lastig genoeg is elke keer een aparte tas mee te zeulen met machine en flesjes, lees ik net dat ik 80% van het apparaat ook nog na elke gebruik netjes moet afwassen en drogen. Zullen ze leuk vinden op m'n werk. Dan vind ik het niet gek dat je een kwart van je werktijd krijgt (tot het kind negen maanden is), want met al dat afwassen ben je aardig wat tijd kwijt. Het zou mij niets verbazen als het kolven zelf zolang nog niet duurt...

Nu moet ik dus de komende weken ook alvast gaan oefenen. Met kolven en ook met mijn kindje laten experimenteren met de fles en speen. Dat wordt wat. Twee dagen drie tot vier porties drinken die niet dichtbij mama te halen zijn, lekker tegen haar aan met haar warmte, geur en hartslag. (Misschien helpt het tegen het zuchten en de pruillip als ik dus niet elke keer aan dit soort dingen denk... Zucht.) Of zou het voor hem even wennen zijn en dan is het prima?

Zoals ik al zei: met al dat oefenen en schoonmaken is het net huiswerk. Sterker nog, het voelt aan alsof ik moet blokken voor een tentamen - de zenuwen, de verhoogde hartslag en de tegenzin zijn er. Uiteraard is het voor een goed doel, anders kan ik net zo goed meteen een ton poedermelk aanschaffen en er klaar mee zijn, en ik kies er helemaal zelf bewust voor om met borstvoeding verder te gaan. Maar toch, als je je kleine baby aanlegt en hij drinkt, dan is dat iets heel moois en intiems. Nu met die kolf en alle losse onderdelen wordt het iets plastisch. Ik voel me echt net een melkfabriek die nog een laatste dry run heeft voor de deuren over drie weken officieel opengaan.