Van Fozzy-jacht tot ziekenhuisperikelen

Afgelopen maandag kreeg ik Muppetpunten in de post, opgestuurd door een ex-collega van mij die samen met haar moeder is gaan sparen voor mijn kleine muppet. Ik besloot meteen maar naar Albert Heijn te gaan voor een pop of twee, want het is tenslotte de laatste week. De actie loopt nog tot en met aankomend weekend en je krijgt ook daadwerkelijk nog spaarzegels mee. Alleen is er een enorm gebrek aan poppen, want bij de AH XL lagen alleen nog een stuk of tien Animals.

Geloof het of niet, ik besloot meteen de tweede AH hier in de buurt aan te doen. Lopend. van het nieuwe winkelcentrum naar het oude centrum. Met de kinderwagen. In de regen. Met een zwak parapluutje. Je kunt je de opluchting die ik voelde dan ook wel voorstellen toen ik in dat filiaal naast Animal nog een paar Gonzo's zag liggen. Maar Fozzy Bear was er niet bij. En dat was noujuist degene die ik het allerliefst had gewild. Voor mijn zoontje, uiteraard.

Ik heb de rest van deze week vast nog wel meer uitgespookt, van het Twitteren te pakken krijgen tot lekker lang buiten wandelen met een draagzak op mijn buik en 's avonds gek opkijken van rugklachten. Maar sinds gisteren overschaduwt iets anders zo'n beetje alles.

Een post of wat geleden kwam het onderwerp van mijn pa en zijn pijntjes voorbij. Zonder de woorden te gebruiken omschreef ik hem als een hypochonder. Ik ga nu niet zeggen dat dat niet waar is, want het klopte al die jaren al. Daarom is het zo lastig nu van de arts te horen dat het wel degelijk echt mis is. Hoe en of de diverse uiteenlopende klachten van de laatste maand of twee iets met elkaar te maken hebben, weten we nog niet, maar er is nu - bijna per toeval - een 'onderliggende aandoening' ontdekt die veel ernstiger is dan de gebroken en gekneusde ribben. Ja, het hoge woord is gevallen, min of meer. Kanker. En de huisarts waarschuwde mijn moeder alvast dat het er echt niet best uitziet.

Vandaag is een dag vol tests en check-ups. Mijn vader ligt nu in het ziekenhuis en moet daar waarschijnlijk voorlopig blijven. Laten we eerlijk zijn: ze hangen er een infuus aan en het is vrijdag. Kleine kans dat hij straks naar huis mag, tenzij ze alle tests kunnen doen en er meteen duidelijkheid is. Dan nog denk ik dat er meteen aan een behandeling begonnen moet worden - wat die dan ook mag zijn.

Ondertussen probeer ik dus mijn artikel af te schrijven en zo af en toe werp ik een blik op mijn vertaling, maar overdag heeft het toch geen zin er echt voor te gaan zitten. Af en toe Twitter checken en wat websites bekijken is net genoeg afleiding. Verder heel veel met de kleine spelen en afwachten tot vanavond, tot de doktoren komen met de uitslag en het hoe-nu-verder. Zucht.

De frustratie van Twitter

Terwijl ik brainstorm over dingen voor op de website, kom ik steeds vaker iets tegen waarover ik twijfel of ik dat wel of niet op een zakelijke website moet zetten. Zo heb ik ergens een boekenblog gemaakt met reviews van boeken die ik heb gelezen. Voor mezelf. Voor de lol. Leesboeken. Moet ik dat koppelen aan de site, alleen om te laten zien dat ik lees en wat ik lees? Of ga ik een tweede boekenblog erop nahouden met boeken die werkgerelateerd interessant zijn, ook al lees ik die dan niet zelf? Kan, maar met wat voor nut? Niemand zal mijn site bezoeken voor boekennieuws, tenslotte.

Dezelfde gedachte ging al door mijn hoofd in verband met nieuwtjes uit gadgetland. Heeft het echt zin om een hoekje van de site vrij te houden voor aankondigingen van de nieuwste laptop van merk x en een nieuwe Bluetooth-headset van merk y? Ik denk dat ik mezelf alleen maar een hoop werk bezorg, zonder dat het echt nut heeft. Ik lok er niemand mee naar de site en het is een hoop werk om het bij te houden, want je wilt natuurlijk niet een oude gadget hebben staan met alles wat er constant uitkomt.

Twitter is trouwens ook een goed voorbeeld van dat grijze gebied tussen zakelijk en privé. Om te beginnen heb ik twee accounts, waarvan de privé-account is afgeschermd. Ik gebruik die vooral om leuke mensen te volgen en babynieuws kort en bondig aan baby's vader door te geven, zodat ik hem niet elke keer hoef te bellen als er wat leuks gebeurt. Op die account maakt het me dus ook niet uit of ik volgers krijg of niet. Want het blijven wel mijn privéberichten. Aan de andere kant is het retweeten en neerzetten van suffe opmerkingen alleen echt leuk als meerdere mensen het lezen.

Voor de zakelijke account is het wel handig om volgers te krijgen. Dat gaat dus niet automatisch door mensen via LinkedIn te laten weten dat je twittert. Blijkbaar. Ik ga toch niet iedereen apart vragen mij te volgen? Ik heb een lijst mensen gevraagd om een recommendation en net iets meer dan tien procent heeft dat ook echt gedaan. Ik geloof dat ik van pakweg 60, 65 mensen nu acht recommendations heb staan. Bovendien vraag ik me af of het zin heeft dat mensen uit het netwerk dat gerelateerd is aan mijn oude baan mij gaan volgen als ik me vooral richt op boekvertalingen en misschien hier en daar eens een artikel schrijf. Zelf hebben ze als persoon niet veel interessants te melden en bedrijven gebruiken het voornamelijk als een verkorte nieuwsfeed.

De frustratie van Twitter: je kunt best leuke dingen te melden hebben, maar dat heeft zo weinig zin als niemand jou volgt.

Ik zou een monatoetje kunnen zijn

Boordevol. Ik zou een monatoetje kunnen zijn. Ik zit boordevol ideetjes en plannen en dingen die ik nu wil doen en later wil doen en ooit nog eens wil doen. Soms is het een beetje teveel. Niet alles is trouwens realiseerbaar, dat realiseer ik me best. Maar het nooit kwaad van alles te willen, te dromen en ambities te hebben. En sommige andere dingen dan lekker even te vergeten.

Ik heb een stuk of dertig twitter-accounts 'gevolgd' vandaag. Lijsten aangemaakt om de inkomende stroom berichten een beetje te sorteren. Niet dat er heel veel interessants tussen zit, hoor. Het is vooral een makkelijke en leuke manier om berichtjes te sturen en korte opmerkingen te lanceren. Althans, zo zie ik het. Accounthouders die standaard berichten plaatsen met een link erin naar pagina's of plaatjes sla ik meestal over. Twitter in de ochtend bij een bak koffie: het is net een krant, maar dan light.

Gek genoeg merk ik nu al dat het best verslavend kan zijn. Nogmaals, niet omdat de berichten nou zo super interessant en boeiend zijn. Maar vooral omdat ik verder toch maar een website of drie had die ik standaard dagelijks bekeek als ik eventjes niks bijzonders wilde doen. Nu met twee accounts komt daar wat meer variatie in. Maar het blijft afleiding.

Ik heb een van de pr-bureaus waarmee ik bij mijn oude werkgever werkte gevraagd naar hun beleid voor testproducten. 'In principe alleen voor media', luidde het antwoord. Dat ben ik niet meer, wordt daarmee ook meteen even onderstreept. Als ik reviews wil maken en op mijn website plaatsen, dan moet ik ze of maar uit mijn duim zuigen, of maken van producten die ik toch koop of eventueel wachten tot alle media klaar zijn met de producten en vragen of ik dan nog even ermee mag spelen. Ja, de portokosten van het terugsturen zijn het al niet waard. Want terugsturen zal moeten, helaas.

Maar ik heb nog genoeg ideetjes over voor mijn website. Ik wil me eigenlijk het liefst vooral richten op de vertalingen, maar ik wil op mijn eigen site straks ook laten zien dat ik van diverse markten thuis ben. Laten zien dat ik bij blijf met productnieuws, dat ik nog steeds weet wat hip is en welke laptop Samsung als nieuwste in de winkel heeft liggen. Tegelijkertijd vraag ik me af of het zin heeft. Niemand zal mijn site bezoeken voor dergelijke nieuwtjes, dus dan doe ik mezelf alleen een hoop werk aan en waarvoor?

Stiekem komen er namelijk steeds meer second thoughts naar boven borrelen. Over het blijven schrijven voor mijn voormalige werkgever. Toegegeven, ik moet eerst afwachten hoe het gaat met de betaling van alles wat er open staat. Maar ik zou wel een heel dikke schedel hebben als ik erop vertrouw dat alles bij mij wel netjes op tijd betaald wordt als dat bij niemand anders gebeurt of gebeurd is. En daar maak ik me wel zorgen om. Ik ga niet maand na maand voor die kerel aan de slag als ik een maand of tien op mijn geld moet wachten elke keer. En maar btw vooruit betalen.

Als ik hoor hoe het huidige nummer van mijn oude blaadje in elkaar geflanst is, driedubbelendwars over de deadline heen en met een freelanceredacteur die veel meer moet doen dan hij verwacht had en dus ook veel meer tijd kwijt is dan hij had gehoopt, dan is dat niks nieuws voor mij. Er is dus niets veranderd. Had ik ook niet verwacht, hoor. En het is - voor mij - fantastisch dat het blad de deadline nog steeds niet gehaald heeft en er van alles blijft liggen nu de baas er zogenaamd zelf mee bezig is. Ik kreeg toch meer gedaan dan hij, en netter en inhoudelijk goed, ondanks het kolven en het thuiswerken (of juist dankzij?).

Maar goed, op diezelfde manier dat ze nu met het blad omgaan, gaan ze ook met mij om. Dat was waarschijnlijk al die tijd ook al zo met andere freelancers, maar ik heb nooit eerder zelf aan deze kant gezeten met dit bedrijf. Het eerste nummer is net naar de drukker en ik krijg van niemand een deadline voor nummer twee door. Terwijl ik wel artikelen moet inleveren. Mits de baas dat niet alweer vergeten is. En het doorgegeven heeft aan degene aan wie hij ook de hele planning alweer uitbesteed lijkt te hebben. De Mystery Shopper is ondanks vele waarschuwingen en herinneringen van mijn kant nog steeds niet aangestuurd. De kopij had er nu al moeten zijn. Goed geregeld.

Ik vraag me dus af hoelang ik nog met ze in zee wil blijven gaan. Wat mij betreft is het water te koud.

Urencriterium, btw en factuurtjes

Om door de belastingdienst gezien te worden als ondernemer voor de inkomstenbelasting moet je onder andere voldoen aan het urencriterium. Jaarlijks 1225 uur besteden aan je onderneming. Dat klinkt gigantisch, maar de belastingmevrouw die hier op bezoek was - een geweldig gezellig mens! - zei dat het neerkomt op pakweg 24 uur per week. En je mag van alles meetellen.

Je website zelf maken, vullen, bijwerken en bijhouden. Je online bezigheden, waar social media natuurlijk onder vallen tegenwoordig. Al is het maar als vorm van netwerken, want dat telt ook mee. Net als je mail checken, berichten schrijven en sturen. Je administratie bijhouden. Op internet research doen voor een artikel. Naar de winkel gaan om een zakelijk pak papier te kopen. De reistijd als je ergens naartoe zou gaan. Telefoongesprekken. En het daadwerkelijke zitten en vertalen of schrijven.

En toch, hè? Toch is 24 uur per week nu opeens een heel andere 24 uur dan toen ik wel gewoon een baan had en daar 32 uur per week werkte. Dat was voor de bevalling, want daarna draaide ik twee dagen op kantoor en twee hier. Wat dat betreft was dat alvast een zeer goede oefening time management. Iets maken van alle momenten die je hebt en waarop je ongestoord kunt werken. Het werk zo indelen dat je die klussen tot 's avonds bewaart waarvoor je echt je concentratie nodig hebt. Desnoods met een extra bak koffie erbij.

Nu de kleine wil en kan staan en zich aan alles optrekt, is het overdag vooral opletten geblazen. Afhankelijk van zijn bui heb ik dan tijd om in elk geval de kleine klusjes te doen, zoals administratie, mail en online activiteiten. Heel misschien kan ik een te vertalen boek lezen, maar dan vindt hij het boek of de stapel papier weer machtig interessant en probeert hij het onder mijn neus vandaan te grissen. En de slaapjes van overdag zijn nou ook niet bijster lang, vaak kan ik net koffie zetten en een boterham naar binnen werken.

Toch zie ik het allemaal wel zitten. Het feit dat ik drie boeken heb liggen om te vertalen, daar word ik zo blij van. Het is geweldig leuk werk. Zelfs als het boek bij de eerste keer lezen een beetje tegenvalt of zwaar op de maag ligt, dan nog wordt het vanzelf beter als ik bezig ben met tikken. Wat dat betreft zie ik het meest op tegen de artikelen die ik voor mijn oude werkgever moet maken. Althans, als hij dat nog weet. Ik heb bijvoorbeeld geen 100% zekerheid dat ik de Mystery Shopper voor het aankomende nummer ook schrijf, al ga ik daar nog wel van uit. Het kan zijn dat hij zich bedenkt en het een nummer later ineens niet meer hoeft. Ik verwacht weinig opzegtermijn wat dat betreft. (Ik heb een dergelijk verhaal zelf meegemaakt met de freelancer die ik ooit voor mijn tijdschrift had. Die werd zonder pardon van het ene op het andere nummer 'ontslagen' en hij had het nog over een opzegtermijn of een schadevergoeding. Ik weet dus ook hoe mijn baas daarop reageerde...)

Het lastige op dit moment is dat ik de factuur voor het vorige nummer deze week naar hem zal sturen. Eigenlijk wil ik dat geld al zien voor ik de lichting van het komende nummer inlever. Het blad is trouwens nog niet verschenen - ik had 'm nog niet in de bus tot nu toe. Want zoals de belastingmevrouw me uitlegde: ik ben de btw al verschuldigd aan de belastingdienst op het moment dat de factuur eruit is. Dus als mijn oude werkgever er maanden over doet om die factuur daadwerkelijk te betalen, dan ben ik al maanden bezig 19% van elk factuurbedrag voor te schieten. Ik zou wel gek zijn...

En dan heb ik het woord vakantiegeld nog niet eens laten vallen. Dat zou ik het liefst ook vast op mijn rekening willen zien staan. Even ter vergelijking: een kennis van me die voor hem eindredactiewerk doet, merkte afgelopen week dat haar factuur van mei 2011 net was overgemaakt. Er liggen dan ook nog andere facturen van na die datum te wachten op betaling. Een van mijn voormalige collega's is in november vertrokken en in januari had hij zijn vakantiegeld nog steeds niet. En dat is het bedrijf waarmee ik te goeder trouw zaken moet doen. Ik twijfel dus over het aanleveren van de komende stukken. Het artikel over verkoperstips is in de maak (dus ik kan het in elk geval ten dele berekenen), de Mystery Shopper moet ik nog aangeleverd krijgen - en ik ben als de dood dat hij vergeten is die opdracht door te geven aan degene die voor ons shopt, waardoor het allemaal nog meer ellende wordt dan het gewoonlijk al is.

Vorige week kreeg ik van de ex-baas een mail met de vraag of ik al mijn vragen tot nu toe nog even voor hem op een rijtje kan zetten in een enkele mail, want hij was het overzicht even kwijt. (Je meent het.) Dinsdag heb ik hem een net mailtje met opgesomde vragen gestuurd. Tot op de dag van vandaag is er nog geen antwoord, op geen van de vragen - die strekken van het vakantiegeld tot de specifieke opdracht voor zowel het komende nummer als latere nummers van mijn voormalige tijdschrift. Ik wil weten waar ik aan toe ben, zowel wat het een als het ander betreft. O, en er zat nog een joekel van een grammaticale fout in zijn mail ook.

Ik zal morgen facturen gaan maken en die voor hem meteen mailen - met het verzoek een betalingstermijn van 14 dagen te hanteren. Ik weet wel beter, maar ik wil dat het op de factuur wel zo staat. En dan kijken hoe lang ik kan wachten met inleveren van teksten. Kijken of ik het zo kan spelen dat hij omhoog zit en mijn teksten nodig heeft, waarop ik kan zeggen: doe mij eerst al m'n geld even. Ik heb ook rekeningen te betalen, hoor. Van tandarts (dat wordt nog een leuke verrassing) tot en met de btw-aangifte.

Tjilp tjilp

En zo heb je opeens twee Twitter-accounts. Eentje zakelijk, eentje privé. Met die laatste dacht ik slim te zijn en 'm gewoon vast aan te maken, zodat niemand anders er met mijn naam vandoor kan gaan. Drie keer raden. De accountnaam bestond al. Nou weet ik van Google dat er meerdere mensen met mijn naam zijn, maar toch. Snel maar de account met een underscore ertussen aangemaakt.

Nu heb ik daar al twee tweets geplaatst. Vooral omdat ik het moet uitproberen voor ik het op de zakelijke account ga doen en daar per ongeluk babynieuws plaats. Haha. Maar mijn man kwam gisteren thuis met Twitter op zijn telefoon. Had van schrik (lees: uit verveling) maar een account aangemaakt. Waarop ik bedacht dat we elkaar dan op zijn minst konden tweeten over leuke, suffe dingen, zoals wat baby allemaal meemaakt. Het is goedkoper dan bellen en mijn telefoon doet niet aan What's App.

Voor de zakelijke account bedacht ik dat het - zeker nu om te beginnen - wel leuk is om schrijfsters te volgen van wie ik boeken vertaal. Niet dat ze veel zinnigs te melden hebben, hoor. Het blijft ongelooflijk hoeveel celebs denken dat het echt interessant is wat ze voor ontbijt eten. Maar goed, ik denk dat Twitter iets is waaraan je verslingerd kunt raken. Tot je helemaal niets meer kunt doen zonder er een tweet bij te denken in je hoofd. Als je jezelf reuze interessant vindt, tenminste.

Mijn vader zou het eens moeten proberen. Al is het maar voor de afleiding en om iets te doen te hebben. Want iets zinnigs zal hij toch niet gaan doen, zeker nu niet. Maar stel het je voor: dan krijg je - momenteel -een 'at patient in pijn' of zoiets. Allemachtig, wat zwelgt die man in zelfmedelijden. Het lastige voor mij en mijn moeder is een goede curve toe te passen in verband met het voor waar aannemen. Dat heb je met mensen die hypochondrie in de bloedcellen hebben zitten. We beweren niet dat hij geen pijn heeft, of er niks aan de hand is, maar we weten nog niet goed hoe groot of klein het korreltje zout hoort te zijn dit keer.

Ik zou hier normaal gesproken niet eens over bloggen, ware het niet dat zijn toestand z'n tol eist van zowel mijn moeder als nu van mij. Zij wordt gewoon geblokkeerd in alles wat ze doet. Hij eist alle aandacht op en is uiteraard ontzettend zielig. Dat hij ook een volwassen vent is en zelf verantwoordelijk voor zowel zijn mentale houding als iets eten, dat lijkt hij dan even te vergeten. Mijn moeder kan niets doen zonder commentaar - dat is op zich niet nieuw - maar nu moet ze naast werkster ook verpleegster spelen. En als ze bij mij komt en even wil bijkomen en genieten van haar kleinzoon, dan liever niet te lang wegblijven. Anders krijgt ze daar wel weer gelazer over. 'Ik kan net zo goed verrekken van je,' krijg je dan. Ja, van een volwassen vijftig-plusser, ja.

Toegegeven, hij is ook aan het stoppen met roken, dus daar wordt hij al niet veel gezelliger van. Maar hij heeft van de arts begrepen dat de pijnstillers wel eens als bijwerking kunnen hebben dat je je suf voelt. En dus voelt hij zich suf. Hij heeft een waslijst aan klachten, maar vertelt zijn dokter nog niet de helft ervan. Ik heb hem dat net aangeraden - en hij lijkt het zowaar aan te nemen en het te gaan doen. Dat hij daar zelf niet op kwam...

Maar goed, dat telefoongesprek van zojuist deprimeert en ergert me in ongeveer dezelfde mate. De uitstraling van negativiteit - wederom, niets nieuws - is nu wel een tikkie erger geworden. Dus we blijven dinsdag niet heel lang op de verjaardag, lijkt me. Maar dat ik me nu gewoon gefrustreerd voel om zijn houding, eigenwijze instelling en de manier waarop hij nog steeds denkt te kunnen communiceren met anderen... Tja, het zit er van kleins af in gebakken,dus ik zou het allang gewend moeten zijn. Gelukkig is dat niet zo en verzet ik me er nog tegen, maar het frustrerende en vermoeiende zit hem daarin dat het niets oplevert. De man verandert niet. Hij zal bot en kortaf blijven en je in de reden vallen tijdens goedbedoeld advies als hij het allemaal beter weet. En dat is niet iets wat een dokter even kan genezen....