Welkom op onze school!

Vorige keer schreef ik over hoe lastig ik het vond om definitief een school te kiezen voor mijn zoontje. Want dat is – logischerwijs – ook de school van dochtertje straks. Ik ben bij de Grote School nog eens binnen gaan kijken, en voor zover dat iets zegt, zag het er goed uit. Gezellig en per klasje best knus, zelfs met dat grote aantal klasjes.

Ik besloot het allemaal even op z’n beloop te laten. De andere school was (in december) nog bezig met het vinden van een oplossing voor de kinderen op de wachtlijst. Het schooljaar is half voorbij, dus het zou me niks verbazen als het daarbij blijft. Vanaf volgend schooljaar zou zoontje daar wel naartoe kunnen, maar dat is pas over een half jaar.

De Grote School had echter geen wachtlijst. En die hing laatst dus opeens aan de lijn. Dat zoontje in de week voor zijn verjaardag alvast mag komen wennen in het instroomklasje. Dan blijkt dat de eerste ochtend ‘op proef’ eigenlijk gewoon meteen de eerste ochtend is, en hij daarna elke schooldag wordt verwacht.

Dat is nog best even slikken. Het komt allemaal wel erg dichtbij opeens, en zo snel ook. Gek genoeg overschaduwt dat nu de zorgen over de schoolkeuze. Dit is ook een goede school, anders hadden we hem er niet ingeschreven.

En weet je wat er de volgende dag in de brievenbus viel? Een prachtige kaart met de tekst ‘welkom bij ons’, gestuurd door de juffen bij wie zoontje strakjes in de klas zit.

Zo’n leuk gebaar! Het gaf mij het idee dat als ze daar, zelfs met het grote aantal leerlingen, aandacht hebben voor dit soort kleine gestes, het eigenlijk wel goed zit. Ik geloof dat ik de kaart wat dat betreft leuker vond dan mijn zoontje…





*slik* De eerste schooldag nadert...

Zucht. Er breekt een nieuwe fase van mijn leven aan. (Zo, was dat dramatisch genoeg?) Ik had namelijk gisteren de juf van de Grote School aan de telefoon die me meedeelde dat mijn zoontje in de week voor zijn verjaardag al naar het instroomklasje mag komen. 

Hij mag een 'oefenochtendje' komen, zegt ze. Maar net als ik denk dat ik daarna drie weken krijg om aan dat idee te wennen voor hij terug moet komen, legt ze uit dat hij vanaf die dag elke ochtend wordt verwacht. 'We zien wel hoe het gaat', zegt ze vriendelijk, mocht het nog te veel voor hem zijn. En gaat het wel meteen goed, dan mag hij vanaf week twee ook 's middags komen, en dus hele dagen meedraaien. *slik*

Flashback naar het kinderdagverblijf. De wenochtend, een week of drie voordat zoontje daadwerkelijk twee dagen per week naar de crèche zou gaan:
Kindje ligt in de box om zich heen te kijken. Mama staat met trillende handen bij de deur en zegt: ‘Nou, tot strakjes dan.’ Oma staat buiten te wachten. We duiken samen het winkelcentrum in nu we toch de handen vrij hebben. Het is maar eventjes, denk ik. Een paar kleine uurtjes om te wennen.
En dan, midden in de supermarkt kan ik echt niet nóg harder op mijn lip bijten zonder dat het gaat bloeden. (En dat valt zo op, vooral in de supermarkt). De debiele inzinking duurt niet heel lang, maar is voldoende aanleiding om naar een speelgoedwinkel te lopen en iets leuks mee te nemen voor de kleine. Als beloning voor zijn wendag. Alsof hij daar veel van gemerkt heeft...

Als ik mijn agenda pak en in de keuken ga zitten om met de instructies van de juf mee te schrijven voel me ongeveer net zo loodzwaar als toen in de supermarkt. Braaf noteer ik de tijden en een lijstje met spullen die ik voor hem moet kopen – gymschoenen, korte broek, drinkbeker – en ik maskeer mijn zenuwen met lachjes en domme vragen. Alle belangrijke dingen in mijn hoofd die net nog om het hardst streden om de plek boven aan de to-do-list zijn in rook opgegaan.

Ik kan alleen nog maar denken: nee-e-e-e… (Denk voor het geluidseffect aan een walkman (een watte? Een walkman. Zoek maar op.) waarvan de batterijen echt he-le-maal leeg zijn.) Mijn kleine jochie, dat zo kort geleden nog net zo rondtolde in de box als zijn zusje nu, gaat gewoon al bijna naar de kleuterschool. Slik.

Mag ik je voorstellen aan... Gansje?

Dit blog heet niet voor niets 'Mum@Work', dus laat ik dan ook heel eventjes iets werkgerelateerds posten. Omdat het zo leuk is. De pagina's uit de catalogus van een uitgever voor wie ik (via een bureau) een vertaling heb verzorgd. Voor mij voor de jongste doelgroep tot nu toe - boekjes zijn binnenkort te koop!



Bijna naar school, maar welke?

Doodeng vind ik het. Het kiezen van een school voor mijn oudste die nu echt al bijna vier is. We zijn vorig jaar verhuisd, dus kon ik die beslissing nog fijn even voor me uit schuiven. Want inschrijven op een school die toen dichtbij was had weinig zin, en een nieuwe school kiezen is pas nuttig als je weet waar je gaat wonen.

Uiteindelijk hebben we een paar maanden na de verhuizing twee scholen bezocht. Nou ja, ik eentje, want bij het tweede bezoek had ik net de bevalling achter de rug. Maar mijn man ging met zoontje kijken, en wat hij zag, beviel hem wel. De school maakte een goede indruk. Maar ja, wat hij zag, heb ik dus niet gezien.

Qua gevoel scoorde school 1 bij mij best goed. De lesmethode leek op wat ik gewend was van vroeger, het zag er netjes uit, de school heeft een normaal aantal leerlingen en die zijn verdeeld over twee locaties, zodat de onderbouw geen ‘last’ heeft van de bovenbouw. Alles is op loopafstand van huis.

Maar dat is school 2 ook. Die heeft echter een enorm aantal leerlingen. Wel verdeeld over heel veel klasjes, dus ze zitten niet met vijftig in een lokaal of zo. Het is er alleen wel een topdrukte zodra de kindjes naar huis gaan. Uitverkoop bij de Bijenkorf is er niks bij.

Toen sprak ik een van de buren verderop. Zij schrok toen ik school 1 noemde; ze had er slechte ervaringen mee… Slik. Op de school die mij wel beviel bleken aso-ouders rond te lopen die hun hand er niet voor omdraaiden iemand anders de huid vol te schelden op het schoolplein. De sfeer was er verziekt, met als gevolg: stress voor de kinderen. Zo erg dat de buurvrow haar kinderen daar heeft weggehaald. En zij niet alleen…

Althans, dat was toen zo. Sindsdien is er – mogelijk – een en ander veranderd. Wie weet zijn precies die ouders nu ergens een middelbare school onveilig aan het maken en is de rust wel wedergekeerd. Of ook niet…

Wat dat betreft hadden we nog geluk… wij kunnen kiezen. Kinderen mogen nu nog maar op één school tegelijk worden ingeschreven. Wat zou jij doen als je negatieve dingen hoort over de school die jij zorgvuldig hebt uitgekozen? Waardoor laat jij je beïnvloeden in die keus?

Weer een nieuw blog erbij! Of twee, of...

Vorige keer kondigde ik nog aan dat ik een blogje had geplaatst op de website mamaplaats.nl. Dat heb ik inmiddels verwijderd, sorry. De algemene voorwaarden stonden me niet aan (zij behouden een eeuwigdurend copyright op alles wat je plaatst!) en al die pop-upadvertenties waren ook flink irritant. Maar ik heb nieuws!

Ik ga vanaf nu wél bloggen op de website http://www.stayathomemama.nl/ - je raadt het al, een plek waar Stay At Home Mama's hun verhalen plaatsen. Dat ga ik dus ook doen. Een beetje in dezelfde trant als hier op mijn eigen blogje, maar toch ook weer niet. Ik merk nu al dat wanneer ik iets schrijf voor SAHM dat ik veel beter kan doen alsof het ook door anderen gelezen wordt, haha. Dus kijk vooral binnenkort daar, of volg dit blog, want ik zal de publicaties daar uiteraard ook aankondigen.

Het lijkt mij wel leuk om ervaringen met anderen te delen, en ook om advies te vragen, te krijgen en te geven. Of in elk geval te horen dat ik niet de enige ben die zich soms een Brokje Onzekerheid zit te voelen op de bank. 

Ik heb ook meteen allerlei ideeën voor blogs - maar dat heb ik altijd. Je moest 'ns weten welke notities er allemaal nog staan om uitgewerkt te worden voor een van mijn diverse blogjes. Druk, druk, druk.

Zo heb ik op mijn website ook al een nieuw blog aangemaakt speciaal voor mijn ervaringen met het schrijven van dat kinderboek waar ik het - als het goed is - al eerder over had. Al dreigt dat plan nu alweer behoorlijk op de rem gezet te worden door een vertaaldeadline van een YA, een vertaaldeadline van een ander kinderboek, en uitgeverij Unieboek | Het Spectrum heeft het me net nog iets moeilijker gemaakt door een schrijfwedstrijd te lanceren met ongeveer dezelfde deadline als die twee vertaalklussen.

Dus wie weet wat ik als eerste ga schrijven: mijn kinderboek-in-wording, een inzending voor de YA-schrijfwedstrijd, een YA-boek dat eveneens in mijn hoofd rondspookt, een non-fictieboek dat ook iets te maken heeft met (thuis)moederen of zelfs iets heel anders... Wat het ook wordt, ik al het bijhouden. Desnoods met legenda die duidelijk maakt over welk schrijfproject ik het nu weer heb.

Lees je mee?