Het begint door te dringen (geloof ik)

Dat het oudejaarsdag en ook zaterdag is, dat wil er al nauwelijks in. Maar dat ik me geen zorgen hoef te maken maandag op tijd op te staan en mezelf en kind klaar te hebben voor werk en crèche, dat is nog steeds een too-good-to-be-true gevoel. Helaas is het gevoel wel ontzettend dubbel.

Ik merk dat ik het allemaal nog maar moeilijk van me af kan zetten. Sowieso helpt het niet dat ik mijn salaris van deze maand nog niet heb ontvangen, ook al zou de baas dat dan gisteren nog regelen. Ik zie het waarschijnlijk maandag pas op mijn internet bankieren of hij dat ook daadwerkelijk gedaan heeft. Mijn collega's hebben het in elk geval wel netjes gestort gekregen.

Waar ik mee zit is dat ik wel een scenario kan bedenken waarbij mijn salaris 'per ongeluk' niet is overgemaakt. Maar alles in mij schreeuwt dat ik te naïef voor woorden ben als ik daar erg veel waarde aan hecht. Kijk naar zijn geschiedenis met andere ex-werknemers. Dan is het toch net iets te toevallig dat uitgerekend mijn salaris in het rijtje ontbrak - ook al heb ik mijn loonstrook twee weken geleden al meegekregen. Dan moet hij daar maar extra op letten of bij nadenken. Dit is gewoon geen goed teken en ik zal er bovenop moeten blijven zitten de komende twee maanden. Als het al blijft bij twee maanden.

Tegelijkertijd voel ik me zo ongelooflijk moe ineens. Gistermiddag is de kleine na het drinken in mijn armen in slaap gevallen en ik heb vrolijk mee gedaan. We waren meer dan twee uur weg en ik had het even hard nodig als hij. Mijn hoofd blijft maar malen. Ik denk aan collega's alsof ik ze straks weer zie. Ik vraag me af hoe het zit met de planning en wat ze met het blad gaan doen en van plan zijn. Ik ga me rot lachen als ze de deadline niet halen. Maar ik heb in elk geval verder nog geen opdrachten gezien. En misschien moet ik het ook niet doen als er wel wat komt. Ik weet het gewoon niet.

Ik hoop maar dat ik het snel kan loslaten. En dat alles binnen de gestelde termijn netjes wordt afgerond, want ik heb niet voor niets mijn best gedaan het netjes achter te laten en niet met ruzie of ellende weg te gaan. Ik verdien het om gewoon goed en netjes behandeld te worden met alle betalingen. En het is tenslotte beloofd dat ik nog dingen zou blijven schrijven. Al moet ik daar dan misschien ook maar vraagtekens bij zetten.

Nou, de kleine in de box trekt een vreselijk lelijk en boos gezicht terwijl hij zich op zijn armpjes opricht en een huilbrulletje laat horen. Ik ga maar 's kijken wat er mis is. Dayayayaya...

En de frustraties zijn er weer

Zo na de Kerst is het hier in huis een beetje grieperig, om het zo maar samen te vatten. Ons kleine ventje heeft nu echt al vrij lang last van overgeefbuien - er zit al heel lang geen echt 'eten' meer in, alleen melk van mij. De bijbehorende luiers zijn extreem af en toe. Heel nat en negen van de tien keer zijn de lekrandjes niet bestand tegen het geweld. Ik blijf wassen! Ondertussen is zijn papa ziekig met een soort halve griep, en dat helpt ook niet. Wonderbaarlijk genoeg voel ik me wel oké.

Maar dat is niet waarover ik me erger. Het is vandaag 30 december en mijn salaris van deze maand staat nog niet op mijn rekening. Ik weet van andere ex-collega's dat dergelijke betalingen heel vervelend kunnen verlopen zodra je weg bent, dus ik ga er maar meteen achteraan. Na de mail van gisteren net dus de baas maar ge-sms't met de vraag of de salarissen al gestort zijn en zo ja, waar de mijne dan is. Hij gaat er even achteraan - zegt hij - want hij is niet op kantoor.

Dat laatste wist ik al, vandaag was zo'n verplichte vrije dag. Maar ik wacht liever niet tot januari om het gewone salaris te ontvangen. Dan gaat het straks met alle afrekeningen van het vakantiegeld (bij elkaar 25 maanden!) ook zo. Dus ik wil vooral niet laten merken dat ik niet heel erg verlegen zit om dat geld. Een week later maakt me strikt genomen niet uit, maar daar wil ik gewoon niet aan beginnen in dit geval. Mocht hij iets vragen, dan zeg ik gewoon: de creche moet ook nog betaald worden, of ik er nou wel of niet gebruik van maak!

Maar goed, ik wacht even af. Het is vrijdag, dus zelfs al zou het nu overgemaakt worden, dan nog zie ik het denk ik maandag pas. Als hij maar wel het gevoel krijgt dat ik er boven op zit. Daar gaat het me om.

Want niemand heeft nog iets gezegd over freelance klusjes voor mijn blad. En daar zijn ze vrij laat mee, gezien de deadline half januari. Bovendien heeft nog niemand het gehad over de tarieven, en ik zal het niet voor een stuiver doen. Misschien hebben ze de andere freelancer al juist wel benaderd. Die jongen die het doet voor 50 euro per pagina. Gekkenwerk. Wel als je weet, zoals ik, dat de standaard freelancers van de andere bladen 150 euro per pagina vangen. Daar ga ik natuurlijk niet onder zitten. Zou wel gek zijn.

Vreemde rust

Vandaag heerste er een vreemde rust in mijn lijf. Moeheid, vooral, maar ook een raar soort rust. Alsof het langzaam begint door te dringen dat ik nu toch echt geen werk meer heb. Ik zie het meer als: ik hoef niet meer naar kantoor. Ik ben verlost van een hoop gedoe en ellende en er was werkelijk geen andere mogelijkheid meer voor mij die niet zou leiden tot overspannenheid of iets dergelijks.

Ik zag zojuist wel een mailtje van de collega die nu opgezadeld wordt met de coördinatie van het blad. Hij beweert zelf aangegeven te hebben dat hij eigenlijk niet wil en zelfs korter wil gaan werken. Ben zo benieuwd of daar dan wel gehoor aan wordt gegeven. Aan de andere kant moet het me totaal niet interesseren.

Nou ja, mijn antwoord aan hem was kort: je kunt geen planning vinden voor volgend jaar omdat die er niet is. Er was zo veel onzeker dat ik er niet aan begonnen ben. En veel plezier ermee.

Ik ga eten.

En dat was dan de laatste dag

Het is dan wel Tweede Kerstdag - en mijn man is jarig - maar traditiegetrouw is het een heel rustig dagje. Mijn moeder kwam even buurten, maar het is vooral en dag van rusten, slaapjes en computerspelletjes. Nu de rust begint, besefte ik ineens dat ik sinds de ultimatum-dag nog niets heb geschreven over hoe het op mijn werk is afgelopen. Want afgelopen is het zeker.

Donderdag was mijn laatste werkdag. Het was een rare dag. Woensdagavond was de kleine man enorm veel aan het spugen, dus donderdagochtend heb ik alle rust genomen met hem wegbrengen. Ik wilde er eerst zeker van zijn dat hij zijn ochtendvoeding binnenhield. Hij was pas rond half tien op het kdv en ik pas rond een uurtje of half elf in Leiden. Daar ben ik eerst even via twee winkels gegaan om in de uitverkoop wat babykleertjes te scoren. Met twee tassen vol kwam ik rond twaalf uur op kantoor aan.

Ook al had mijn baas gezegd dat hij iedereen nog even zou informeren, was er nog geen enkele mededeling gedaan rondom mij. Wel wisten twee collega's het al en omdat ik zo laat was - en ze dachten dat ik helemaal niet meer kwam - was het gerucht gaan vliegen. Ik heb het aan een naaste collega (ook redactie) nog wel uitgelegd, maar het verbaasde hem niet echt. Hij zei zelfs dat hij het er met de baas ook al vaak genoeg over gehad had - dat er voldoende denkbare oplossingen te vinden waren. Maar ook hij was daarbij op tegenzin gestuit. 'Hij wil gewoon niet,' waren zijn woorden donderdag. Ik knikte en zei dat ik daar inmiddels alles wel van wist. Al wist ik niet dat zij het ook al over mij hadden gehad, trouwens.

Natuurlijk waren er andere oplossingen geweest - mits hij me had willen houden. Maar in de financiële situatie die het bedrijf al pakweg drie jaar kent is elke bespaarde euro een gouden euro. Mijn vertrek bespaart zogenaamd een compleet salaris. Wat uiteraard onzin is, want iemand zal dat blad moeten maken. Er is me zelfs redelijk verzekerd dat ik - let wel: voorlopig - nog freelance daarvoor aan het werk gezet zal worden. Ik heb maar ja gezegd. Dat wil zeggen, over tarieven hebben we het nog niet gehad, en ik wacht gewoon af tot ik iets hoor. Maar hun deadline dringt sneller dan ze denken.

Het grote gevaar nu is dat ik straks op freelance basis mijn eigen werk ga zitten doen voor uiteindelijk nog minder geld. Dat kan niet het geval zijn, dus ik moet me wel even beraden op tarieven waar ik ook echt wat aan overhoud. Ik kan geen hoofdredacteur zijn - dat had ik ook met behoud van de kantoorbaan best willen opgeven, maar ook dat kwam al nooit ter sprake - maar ik kan bijna alles verder wel doen. Nu dus oppassen dat ze me niet overladen met werk en ik er niets mee opschiet dat ik de baan kwijt ben. Ik kan wel nee zeggen, maar als ik dat te vaak doe, komt er geen werk meer mijn kant op. En aangezien ik ook niet weet of de uitgeverij van de boeken die ik vertaal na dit deel nog werk voor me heeft, moet ik niet meteen alles uit het raam gooien.

Maar goed - even terug naar donderdag. Ik vond het al belachelijk genoeg dat ik in feite de hele dag op kantoor kon zitten wachten tot de baas een keer verscheen na al zijn afspraken. Ik ben dus maar gaan winkelen, samen met een collega. Nog twee tassen babykleertjes erbij. Mijn redactie-collega kwam nog aan met een mooie kerstster. Hij wilde wel iets geven, maar had geen idee wat. Maar in dit geval kan ik zeggen dat de gedachte telt. Want de baas had niets. 'Ik zal nog wel even iets van een cadeautje regelen', mompelde hij. 'Want het ging allemaal zo snel dat ik daar geen tijd voor had.' Hmm... dinsdag en woensdag...

De echte bekendmaking temidden van de collega's die er nog waren was ongeveer even bizar. Hij kondigde mijn vertrek aan - wat op dat moment al bekend was - en er was bijna niemand die mij aankeek. Ja, eentje. Een van de weinige die in elk geval nog zegt contact te willen houden. En ja, natuurlijk bracht de baas het alsof ik mijn werk niet meer kon doen sinds ik een kind heb. Ik heb hem wederom gecorrigeerd door te zeggen dat het altijd al een hele hoop werk was, maar dat het nu toch echt te veel werd in mijn eentje. Maar zoiets wuift hij heel simpel weg en hij gaat gewoon verder. Hij zal nu ook aan iedereen die het vraagt zeggen dat ik door mijn kleintje mijn werk niet meer kon doen. Hij zal er niet bij zeggen dat hij elke poging en compromis heeft zitten blokkeren.

Nog idioter was het feit dat het 'praatje' over mijn afscheid direct gevolgd werd door de mededeling dat ook de stagiaire haar laatste dag had. Tuurlijk - mijn vijf jaar tegenover haar drie weken van een stageperiode die ze elders is begonnen (maar die ze hier heeft afgemaakt omdat ze haar begeleider, na bepaalde avances, had gemept) maakt weinig verschil. Het ging in een moeite door en ook voor haar zou hij nog wel iets van een cadeautje regelen. Een van mijn collega's lachte hard en zei: 'Lekker geloofwaardig.'

Ach ja, het derde jaar op een rij is er geen kerstpakket. En nu de office manager dit jaar is ontslagen is er zelfs niets geregeld als een gezamenlijk uitje of iets dergelijks. Ik ben nu ook compleet genezen van enig schuldgevoel over de leukste tasjes uit de doos halen van de barterdeal met een accessoireleverancier. Zo ligt er nog iets onder mijn kerstboom. De rest van de hoesjes die ik wel naar kantoor had gebracht om uit te delen, daar werd door diverse mensen zelfs de neus voor opgehaald. Of ze staken ze in hun zak als cadeautje voor een familielid of kennis. Ja, zeg. Toe nou. Graag gedaan, hoor.

In elk geval zat het er daarmee op. Mijn vader kwam me halen met de auto - gelukkig wel met al die tassen - en dat was het weer. Ik hoef er nu niet meer naartoe. Geen koude, stijve spieren meer van de raampartij achter me. Geen gezeur achter mijn rug om op dagen dat ik thuiswerk. Geen opgejaagd gevoel tijdens het kolven. Voorlopig ook zelfs niet meer kolven, denk ik. Geen gezeur met gedwongen afbouwen omdat ik overdag niet meer mag kolven. Geen stress als de trein te laat is en ik op tijd op het kdv wil zijn. Geen trein meer. Geen kdv meer, met ingang van half februari. Geen aanvaringen meer met een onbuigzame baas die me liever kwijt is dan dat hij meewerkt aan een andere manier van werk verdelen.

Opstaan wanneer ik wil. (Nou ja, wanneer de kleine besluit dat hij niet meer verder slaapt.) Een vast dagritme verzinnen. Kunnen gaan en staan waar en wanneer ik wil. Thuis misschien nog wel wat opdrachten doen, maar ook tijd om een boek te lezen. Tot rust te komen. Andere klusjes proberen te krijgen. Misschien wel meer vertaalwerk. Leuk vertaalwerk. Ook al betaalt het niet denderend veel, het is wel even tijd voor puur leuk werk. En mijn boekenserie is nu klaar, dus ik moet maar kijken of zij me nog nodig hebben. Hopelijk wel.

En vooral: tijd voor baby! Samen happen, samen stappen. Heel veel knuffelen en lachen. Oefenen met kruipen. Samen spelen. Heel veel foto's maken. Samen brabbelen en boekjes lezen. Ja, wij komen er wel, hij en ik. En so what dat ik dan elke dag luiers moet verschonen? Dat hoort er ook bij. Grappig dat de meeste mensen die ook mijn baas kennen zeggen: gefeliciteerd. Een van hen zei zelfs: wat een leuk kerstcadeau heb jij jezelf gegeven! Haha. Mijn familie feliciteert me ook met de stap.

Op de mail aan enkele van mijn contactpersonen reageerden er ook een paar met de beste wensen. Ze snappen het geloof ik wel. Eentje hing meteen aan de telefoon - zo lief van hem! Hij kon het echt niet geloven, maar begreep volledig waarom het - voor mij - niet anders kon. Twee meiden die zelf ook dit jaar zijn bevallen riepen allebei: wat dapper en wat een moeilijke beslissing moet het zijn geweest. Kijk, aan dat soort reacties heb ik echt iets. Want op mijn werk lijkt niemand het echt te begrijpen. Het zijn dan ook vooral mannen, want de enig overgebleven mede-moeder snapt het en zou zelf het liefst ook stoppen.

Er is eigenlijk niemand die zegt: mens, wat heb je nou gedaan. Nee, dit is het beste voor mij en voor de kleine. En verder zien we wel. Ik zou zeggen: gelukkig nieuw jaar. Een mooi, nieuw begin wacht.

En daarin wil ik nog best iets doen voor mijn oude werkgever, als ik op die manier de leuke klussen uit de hele brij krijg. Dat is tenslotte wat ik op kantoor ook had gewild. Laat mij dan de leuke dingen en de coordinatie maar doen. Nou ja, dat laatste valt nu dus ook af, waardoor alleen de leuke klussen overblijven. Ik wil best schrijven, uitzoeken en testen, hoor. Geen probleem. Ik had ook best die twee dagen per week naar evenementen willen gaan, maar dat is nu geen optie meer. Daarvoor ga ik geen kdv aanhouden, dat is een veel te duur geintje. Nu alleen kijken of ik m'n grote mond waar kan maken. Ik wil namelijk wel een redelijk goede prijs ervoor afspreken, met extra voor spoed- of rotklussen, en liefst vooraf betaald worden (gezien de betaalgeschiedenis van mijn baas aan freelancers).

En wat ik stiekem hoop is dat mijn collega de ruggengraat blijft houden die hij donderdag eventjes leek te hebben. Hij merkte verbaasd op dat iedereen lijkt te denken dat hij nu de coordinatie en alles van dat blad gaat doen. Hij zou niet weten hoe hij dat erbij moet doen en denkt er ook over om nee te zeggen of zelfs een dag minder te gaan werken per week, zodat het echt onmogelijk is. Ik hoop dat hij dat volhoudt en dat hij niet alsnog zwicht. Als ze maar niet alsnog alles bij mij neerleggen. Want zo werkt dat niet.

Uitslag van het ulti-mail-tum

Gisteren was het dan zover. Het 'gevreesde' gesprek. Eigenlijk viel dat wel mee, ik was meer bang voor eventuele onvoorziene omstandigheden of vervelende wendingen. Maar zoals ik al had gedacht, lagen de papieren klaar voor ondertekening. Ik kan gaan en hoef per direct niets meer te doen. (Dat klinkt royaal, maar die opzegtermijn waarin ik niet meer hoef te werken, daarvoor had ik vakantiedagen gespaard, voor de zekerheid. Aangezien ik die in die tijd gedwongen moet opnemen, is het een loos gebaar dat mij niets extra's oplevert.)

Het gesprek verliep op zich rustig en netjes, maar helaas zaten er wel wat uitspraken bij die ik niet vond kunnen. De reden dat ik ze hier noem, is vooral voor het geval ik over een tijdje ga twijfelen of iets krijg wat op spijt zou lijken. Hier komen ze:
- "ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik altijd erg blij met je WAS" (inderdaad, was. Ik herhaalde het nog, en kreeg bevestiging, met als vervolging:)
- "ja, want de laatste tijd ging het niet meer zo, eh..."
- "die laatste paar nummers heb je natuurlijk heel eenvoudig in elkaar gezet" (ik heb me meer dan honderd procent ingezet en me de benen uit m'n lijf gestresst om alles netjes gedaan te krijgen, verdomme!)

Het vervelendst is wel dat je tegen die man kunt zeggen wat je wilt, maar het dringt niet door. Hij blijft vasthouden aan zijn overtuiging dat ik het werk niet meer aankan vanwege de baby. De waarheid is heel anders. Ik zou best baby en (een) baan kunnen combineren, dat heb ik met de afgelopen zes maanden juist bewezen. Het probleem zit hem daarin dat deze werkgever dingen van me verlangt die ik nu met een kind, in mijn eentje, zonder hulp, niet waar kan maken en dat daarover niet gepraat wordt en er geen oplossing voor gezocht wordt laat staan dat ik die hulp krijg.

Het probleem zit hem ook in het feit dat je voor die enorm hoge inzet - en alles wat het van je vergt - totaal geen waardering, respect of complimenten krijgt. En dat de sfeer eromheen aan het inzakken is, het bedrijf op instorten staat, er niet wordt gecommuniceerd en er compleet geen zekerheid is over het komende jaar. Er heerst een ontzettende 'ieder voor zich' sfeer, als ik heel eerlijk ben. En dat dus top-down.

Inmiddels wist hij wel te melden dat 'mijn' titel volgend jaar doorgaat. Dat was afgelopen vrijdag dan eindelijk zo goed als besloten - lekker op tijd. Wel willen ze heel andere dingen doen met de inhoud, dingen waar ik niet helemaal achter had kunnen staan, die nooit met mij overlegd zouden zijn en waarvan ik ten zeerste betwijfel dat je er elk nummer een rubriek mee kunt vullen en dat het goed gelezen wordt door iemand anders dan de eigenaar van een zelfstandige onderneming. Ook lukt het nu opeens wel een stagiair te regelen. En kan volgens hem een collega van mij de coördinatie op zich nemen nu ik stop. Diezelfde collega die nee zei tegen een simpele vraag om hulp van mij. Dan weten we dat ook weer.

Wel houdt hij de optie open om mij in te schakelen als freelancer voor het tijdschrift. Want ik ken de markt en de mensen en de producten als geen ander. Aha, dus ik heb toch nog iets goed gedaan. Wat betreft vertalingen - tja, dat bedrijfsblad dat ik deed houdt ermee op en de opdrachtgever voor wie ik vier van mijn vijf jaar een blad heb helpen maken, die doet vanaf 2012 helemaal niets meer bij ze. En dat zet hij dus in het opzegcontract ("vaststellingsovereenkomst") ook gewoon erbij, hè? Dat ik de werkdruk niet aankan, ondanks het feit dat een van de opdrachten al weg is. Dat ze er voor mijn blad steeds meer bij verzonnen zonder dat ik hulp kreeg, dat staat er mooi niet. Uiteraard.

Maar goed - dit was even het verslagje. Ik ga me nu lekker concentreren op mijn kindje, op leuke dingen, op de naderende feestdagen die nu rustiger zullen zijn dan ooit en op dingen die ik kan en wil gaan doen of proberen hierna. Mijn vertaling moet nog af, dus dat komt eerst. En dan zien we wel. Het is elke keer bij een belangrijke stap in mijn leven zo gegaan dat er even een pauze tussen zat. Nu is dan de enigszins verlate pauze na de geboorte van de kleine aan de beurt. Hoog tijd. O ja, en het sneeuwde net eventjes heeeel zacht.

Twintig keer herschrijven

Nou was ik er in elk geval uit dat ik niet langer in onzekerheid wilde blijven qua werk. Het feit dat ik in twee weken afwezigheid door ziekte - nou ja, blessure op z'n minst - niets heb gehoord, stoorde me al. Weten die lui dan niet dat je om een komend nummer te maken toch uiterlijk een maand daarvoor wel moet weten of dat nummer er überhaupt komt?

Dus ben ik deze week een mail gaan opzetten. Met een tekst die de huidige situatie en problemen schept en die ook aangeeft welke duidelijkheid en hulp ik nodig heb. Ik heb niet precies geteld, maar laten we zeggen dat versie 1 tot en met 10 nog veel te zeer bogen in de richting 'verzin maar iets, ik werk wel mee'. Waarop mijn man - het allerliefste proefkonijn en testlezer van elke wijziging en versie - zei: ik dacht dat je de stekker er gewoon uit zou trekken, waar hij ook mee komt.

Vanaf versie elf ongeveer sloeg de toon dus wat meer om naar zakelijk. Daar had ik ook wat tips van een andere oud-collega voor nodig. Zij zei: bedenk gewoon rustig wat het ergste is dat er kan gebeuren. Ontslag - dan zit je thuis heerlijk met de kleine. Doorgaan - dan ben je binnenkort echt overspannen. Dat klinkt misschien wrang, maar het is de waarheid. Bovendien gaat het met het bedrijf gewoon slecht. En al die andere ergernissen en problemen gaan ook niet weg. (Plus het feit dat het me nagedragen wordt, zelfs al zou ik freelancers kunnen inhuren tot ik erbij neerval.)

Dus heb ik er uiteindelijk een versie uit weten te draaien waarin ik noem wat ik nodig zou hebben om door te kunnen gaan, maar waarin ik ook meteen mijn twijfels uit of dat in de huidige omstandigheden haalbaar is. Ik haal ook aan dat ik al gezegd heb eventueel een dag minder te willen werken, maar dat ik niet weet welk salaris daar bij hoort - en dat ik trouwens twee jaar geleden al opslag zou krijgen, wat nooit is gebeurd.

Nou weet ik ook wel dat ik dat niet nu alsnog krijg. Maar misschien is het net zo'n tussenzinnetje dat het voor hem eenvoudig maakt om te zeggen: je kunt gaan. En stuur ik daar stiekem niet al de hele tijd op aan? Niet noodzakelijkerwijs - ik heb genoeg te bieden, ik kan veel, en ik kan ook in drie dagen een hoop bijdragen aan het blad, desnoods als gewoon journalist of redacteur in plaats van hoofdredacteur. Maar dan zou hij iemand extra moeten aannemen en mij ook aanhouden. Dat veegde hij een paar weken geleden nog zo van tafel. Want dat kost geld. En dat is er niet.

Daarom zie ik ook niet in hoe we eruit kunnen komen op een manier dat mijn werkdruk lager ligt, waardoor ik meer tijd kan besteden aan stukken en er dieper in kan duiken. Ik heb de mail dan ook maar geëindigd met het bericht dat ik maandag wil overleggen, dat ik graag hoor hoe laat en of we er dan uit gaan komen of dat ik vanaf januari een thuisblijfmama ga zijn.

Het enige wat retour kwam was een instemmend 'Prima!' en een tijdstip. Daarbij ontdekte ik ook dat hij niet alleen vanochtend nog overleg gepleegd heeft met de bladeigenaar, maar dat aanstaande dinsdag ook weer zal doen. En tegen mij geen woord over de stand van zaken - gaat het door of niet volgend jaar. Ik denk dat ze er nog steeds niet uit zijn. Wat op zich al wonderbaarlijk is en weinig goeds voorspelt. Nou ja, alles bij elkaar denk ik dat de uitkomst van maandag te voorspellen is. Mij lozen is simpel, makkelijk en goedkoop. Dan kan hij of iemand anders aannemen en dat wellicht nog als argument gebruiken om het blad aan te houden, of het blad verdwijnt en hij bespaart een compleet salaris.

De suggestie dat ik nog eindredactievaardigheden heb en prima inzetbaar ben als vliegende keep voor artikelen, websites of vertalingen, die laat ik denk ik maar achterwege. Als hij dat graag zou willen, kan hij dat ook bedenken. Maar dat kost geld. (En om het freelance te doen klinkt wel heel aantrekkelijk, maar ik weet hoe hij is met freelancers betalen...) En ik neem zo aan dat ik hem met deze mail en mijn houding van nu de oplossing voor mijn probleem op een presenteerblaadje heb aangereikt. Ik wil alleen niet zelf ontslag nemen. Dat zou dan een gezamenlijk besluit moeten worden.

Ach, het is al een hele stap vooruit om die ziektewet links te laten liggen. Ik had nu ook niks meer kunnen laten horen en mijn blessure naar voren kunnen schuiven. Maar zoals mijn ex-collega opmerkte: feitelijk lost dat niets op. Dan heeft geen van beide partijen duidelijkheid, niemand kan verder, het werk blijft liggen of vereist extra hoge kosten om het alsnog door een ander te laten doen en dat alles zal op mijn bordje worden geschoven, waardoor ik nog niet rustig kan ademhalen en het achter me kan laten.

Ben dus heel benieuwd hoe laat ik maandag thuis ben en of ik de rest van de week nog aan mijn werk word gehouden en donderdag alsnog geacht word te verschijnen of dat ik het - met inzet van al mijn vakantiedagen - hierbij kan laten. Want ik geloof er niet in dat alles plotseling nu wel te regelen valt binnen een week. Zo waardevol ben ik niet in zijn ogen. Die toevoeging is belangrijk, trouwens. Want zo waardevol ben ik wel degelijk.

Wat een mooi kerstcadeau zou het kunnen zijn

Al sinds gisteren vraag ik me af of ik morgen nou op mijn werk moet verschijnen of niet. Zo ja, dan zal ik in elk geval een mail voor me uit moeten/willen sturen om mijn baas erop attent te maken dat we toch echt moeten praten. Ik moet nu weten waar ik aan toe ben. Het nieuwe nummer van het blad moet gemaakt worden en zelfs als ik dat niet doe, dan kan hij maar beter snel op zoek naar iemand die dat wel gaat doen.

Een voormalig collega en vriendin zei al dat het haar sterk lijkt dat het niet gewoon doorgaat. Misschien met extra bepalingen en een andere deal, maar het is voor de eigenaar nu toch al veel te laat om het complete project ergens anders onder te brengen. Daar heeft ze een goed punt. Dan nog snap ik niet waarom er nog steeds niets op papier staat. Of zou mijn baas nou echt gewoon er niet aan denken mij - ziek thuis - daarover te berichten? Dat kan toch niet waar zijn. Niet na diverse mailtjes van mijn kant.

Ergens voel ik een soort rust in mijn lijf omdat ik niet geloof dat we eruit gaan komen. Die extra hulp die ik nodig heb, een hogere freelance inzet danwel iemand op de redactie die wel wat uitvoert, dat zie ik niet gebeuren. Ten eerste zou hij zijn vriendin dan moeten wippen (o, laten we hier even niet op doorgaan, alsjeblieft) en iemand aannemen die wel kan doen waarvoor zij nu betaald wordt. Ten tweede blijf ik dan ook op de loonlijst, dus dat doet hij vast niet. Al ben ik best bereid van vier naar drie dagen te gaan. Dan heb je toch nog een beetje inkomsten, de actualiteit van het werk (en broodnodige cv-vulling) en als ik me dan kan bezighouden met die elementen van het tijdschrift die ik wel nog steeds leuk vind...

Maar zoals gezegd, geloof ik dat zelf niet. Dan kan hij mij beter lozen en voor dat hele salaris iemand anders neerzetten die misschien al goedkoper werkt of wel vijf dagen dag en nacht inzetbaar is. Het zij zo, zou ik zeggen. Laten we er dan wel eens over gaan praten en kijken waar we op uit komen. Ik vrees dat ik dat niet kan ontlopen, zelfs al zou ik hem niet eerst laten zweten door te mailen: wat gaan we doen en hoe komen we hier weer uit?

Wat zou het een mooi kerstcadeau voor mezelf zijn, zeg. Ik zie het niet als werkeloos, maar meer als een herwonnen vrijheid. De kans om altijd bij mijn kindje te zijn en alles samen te doen als een onafscheidelijk duo. Ik zou dus ook niet weten wat ik morgen (als ik morgen ga) of volgende week op kantoor zou moeten doen. Schrijven lukt amper met die hand en tikken... nou ja, dat lukt wel, maar het is gevoelig en soms zelfs pijnlijk. Qua vakantiedagen red ik het om na volgende week niet meer te gaan werken en de volledige maand opzegtermijn af te zekeren op die manier. Zal hij blij mee zijn, haha. Net goed.

Dan staat alleen de vraag nog overeind: wat te doen als al mijn eisen zouden worden ingewilligd? Wat als ik de uren krijg die ik wil en de hulp die ik nodig heb? Ga ik het dan nog een tijdje proberen - uiteraard met als gevolg dat het opeens zomervakantie is en ik er weer zo'n half jaar op heb zitten of dat het opeens zomer is en het nu eindelijk gaat zoals het altijd had moeten gaan? Het lijkt me na zo'n innerlijk besluit om weg te lopen best zwaar om dan toch te blijven. De ellende eromheen verdwijnt niet. De baas blijft dezelfde. De mystery guest op de achtergrond blijft geheimzinnig. De situatie blijft precair. En zelfs als ik een stagiair, medewerker of freelancer krijg, zal ik de begeleiding moeten verzorgen en waarschijnlijk ook overal achteraan moeten gaan en nakijken danwel herschrijven.

Kortom: ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken, wanneer ik wat moet doen of zeggen en hoe (en of) ik de duimschroeven nog moet aandraaien daar of gewoon maar een ontslagbrief moet tikken zonder verdere waarschuwing of verzoek om opheldering of medewerking. In de verte zie ik het gewenste resultaat, maar ik heb nog geen idee hoe ik dat het best kan bereiken. Ook al zie ik die collega's waarschijnlijk nooit meer en zullen ze me nu na weer bijna twee weken ziekte al half vergeten zijn, ik wil het toch niet achterlaten als een rommeltje of met mixed feelings.

Maar van doorgaan kan alleen sprake zijn op de manier die ik dicteer. Dus met hulp voor zowel het schrijven van stukken, het doen van interviews, het bezoeken van evenementen, de website en eventuele social media activiteiten als met slechts twee dagen verschijnen op kantoor en een of twee dagen thuis, zonder over die dagen telkens weer geconfronteerd te worden met afspraken en gezeur. Zie jij het gebeuren? Ik ook niet.

Ik lijk wel manisch af en toe

Gisteren had ik willen posten, maar het kwam er niet van. De hele dag met de kleine in de weer geweest en voor je het weet is de dag voorbij en zit je, in mijn geval, om elf uur pas aan een vertaling te werken. Maar goed, elk hoofdstuk is er weer eentje, niet waar?

Misschien ook maar goed dat ik gisteren niets heb geschreven. Ik had weer eens de dip te pakken van het op en neer gaan van mijn emoties. Klinkt heftig. Maar dat was het ook wel. Ik twijfel zo ongeveer elke dag aan wat ik nou toch moet doen qua werk. En nu ik wat langer weer thuis zit, slaat de weegschaal om naar thuis blijven, er de brui aan geven en ze allemaal flink in hun sop laten gaarkoken. Vooral ook na al dat gedoe vorige week - dat ik geen vraag krijg over hoe het met me gaat, maar wel of ik nog even een vertaling kan tikken met die zielige pols van me. Ik had het gewoon niet moeten doen, eigenlijk. Maar zo zit ik niet in elkaar.

Ondertussen heb ik bijna de knoop doorgehakt. Het voelt in elk geval goed, het idee om van al het gezeur en de onzekerheden af te zijn. Het voelt zeker goed elke dag mijn kindje te verzorgen en hem in alles te begeleiden en bij te staan. Het voelt ook goed dat ik dan misschien eens kan ontspannen en ook toe kom aan allerlei klusjes en dingen die ik al heel lang wil doen, maar waarvoor ik zelfs tijdens mijn zwangerschapsverlof geen tijd kon vinden. En sinds gisteravond voelt het ook lang zo slecht niet meer, aangezien we nog steeds een huis van een redelijke kostprijs kunnen zoeken, dankzij mijn ijverige spaargedrag zo lang als ik leef. Is het toch niet voor niets geweest.

Waar wacht ik nu dan op, vraag je je misschien af. Mail die baas van je dat hij de hik kan krijgen en dat je binnenkort je bureau wel komt leegruimen. Ja, dat zou je denken. Maar ik twijfel dus zo af en toe. Ik kan hem in elk geval nog even fijn laten zweten en hem dwingen naar de situatie te kijken en nu wel met een oplossing te komen. Ik heb ook al die tijd nog niets gehoord over het lot van mijn tijdschrift en als ik verder zou gaan ermee, dan moet ik nu wel weten waar ik aan toe ben en dingen gaan opzetten, uitzetten, bedenken en liefst ook vast testen. Als ik dus verder ga.

De voorwaarden waaronder ik dat doe zijn voor mij duidelijk, maar ik weet nog niet hoe ik die moet overbrengen. Waarschijnlijk pas als erom gevraagd wordt of als we echt een gesprek aangaan. En dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren. Actie onderneemt hij toch niet. Maar ik zit wel met een opzegtermijn bij het KDV van twee maanden. Dat is dus in het slechtste geval twee maanden doorbetalen zonder gebruik te maken van de opvang. Want ik heb genoeg vakantiedagen staan om de opzegtermijn op kantoor te vullen. Maar ook dat is alleen van toepassing als ik ontslag neem of als we daar samen op uit komen.

Nou zou het kunnen zijn dat ik met vier of drie dagen het zover krijg twee dagen thuis te mogen blijven werken. Al wil ik dan wel even zeker hebben dat niemand me lastig valt met afspraken op die thuiswerkdagen en dat er al helemaal niet achter mijn rug om wordt gesmiespeld over die dagen. Er moet dus ook hulp komen, iemand die op die dagen wel ergens heen kan. En iemand die interviews kan doen waar ik dat niet kan. Iemand die helpt met de website en social media (alhoewel ik dat dan zou kunnen overnemen, maar ik weet er niks van), en iemand die winkeliers kan gaan lastigvallen in het hele land. Want ik zie mezelf nog niet stoppen met kolven zo gauw. Het nieuwe schema van het CB vandaag ondersteunt overdag voorlopig nog voedingen en ik wil die van overdag niet (allebei of alledrie) afbouwen alleen maar omdat dat mijn baas beter uitkomt.

Zoals gewoonlijk klinkt het stoer en alsof ik het allemaal keurig op een rijtje heb. De voors en de tegens, de eisen en wat ik daar tegenover te bieden heb. Maar vandaag wandelde ik na het CB even met de kleine buiten en ik voelde me opeens raar. Loodzware schoenen. Straks duw ik alleen nog de wandelwagen en zit ik mooi thuis met m'n goede opleiding en kennis. Maar dat zijn niet mijn woorden. Dat zijn dingen van mensen om me heen, van 'de maatschappij'. Waarom zou ik me daar iets van aantrekken?

Thuisblijfblues

Weer slaat het toe zodra ik twee dagen - dus een werkweek - niet naar kantoor ben geweest. Het begint met frustratie en vermoeidheid en dan gaat er ineens ergens een laatje vol ergernissen open. Al snel komt de archiefkast met irritaties zich er ook mee bemoeien en voor ik het weet zit ik op de bank met een kindje slapend in mijn armen en ik vraag me af waarom ik mezelf dit blijf aandoen.

Deze week heb ik me opnieuw ziek gemeld na de val van de donderdag ervoor. Met mijn pols gaat het steeds ietsje beter en laten we eerlijk zijn, ik kan beter nu een weekje weg zijn en mijn kind weer kunnen optillen dan dat ik stompzinnig doorga en een maand of langer met een pijnlijke en halfwerkende pols zit. Dit klinkt bijna als het excuus voor maandag, maar zo is het niet. Ik heb er dit keer ontzettend de smoor over in dat mijn baas niet reageert op mijn afmelding, niet vraagt hoe het gaat, maar wel tot twee keer toe vraagt of ik nog even snel een vertaling voor hem kan tikken.

Ik heb in die vijf jaar bij deze werkgever al heel veel druppels voor mijn kiezen gehad en waarschijnlijk is het daarom ook niet zo verwonderlijk dat de emmer een keertje vol zit. Mijn kindje snottert en hoest zich gek. Dat vertaalt zich in: hij heeft me nodig. Kan ik me elke keer afmelden als hij wat heeft? Alleen bij een baas die dat begrijpt en accepteert. Want een huilerig kindje met verhoging valt vast niet onder calamiteitenverlof.

En dat is een ander punt. Ik heb onlangs de punten opgesomd die min of meer mijn eisenlijstje vormen voor volgend jaar. Het is niets anders dan wat ik voor dit jaar tot en met december heb bedongen, maar voor 2012 is er nog niets afgesproken. Niet officieel, niet onofficieel. Ondanks diverse waarschuwingen vooraf, tussentijds en de paar keer dat ik nu al aan de bel getrokken heb, geeft mijn baas geen krimp. Hij komt zelf niet met het idee dat we moeten praten. Voor hem hangt alles af van de bladeigenaar, en ook al heb ik die vraag aan de vertaling vast gehangen, ik heb geen antwoord gezien over hoe het laatste gesprek met hem is verlopen. Ik krijg geen enkele reactie, terwijl hij me met zijn vertalingen wel weet te vinden. Uiterst onbeschoft, denk ik dan.

Ik heb er gisteren nog een losse mail aan gewaagd, naar aanleiding van een bericht dat ik zelf heb ontvangen. Zoals ik vorige week al opmerkte, het heeft weinig zin om een volledige planning voor 2012 op touw te zetten als er geen zekerheid is dat we het blad volgend jaar nog maken. Ik kan wel dingen aanvragen en opdrachten uitzetten, maar vooral bij dat laatste - afgezien van de discussie over het al dan niet inzetten van kostbare freelancers - is er geld mee gemoeid. Als ik een opdracht geef en we kunnen er niets mee doen, dan zullen we toch de facturen moeten voldoen. En terecht. Dus heb ik gisteren nog maar eens gemaild dat ik nu toch echt antwoord moet hebben wat het blad betreft, want ik moet verder. Over de rest - mijn eigen situatie en de werkdruk - heb ik niet gerept. You have to pick your battles. Eentje tegelijk lijkt me goed genoeg.

Toch dringt ook die tweede deadline zich op. Blad of geen blad, hoofdredacteur of niet, ik moet weten waar ik aan toe ben. Want als er iets is wat me net nog even gek kan krijgen voor de Kerst, dan is het wel die verdomde onzekerheid. Vandaag was ik zelfs zo ver om te zeggen: fijn, goed, het is mooi geweest met vijf jaar - ik stop ermee. Ook al betekent dat ontslag nemen in dit huidige klimaat vol financiële rommel. Ik wil eerst zeker weten dat wij als gezin het redden en dat de droom van een eigen huis niet in rook opgaat daardoor. Maar zo langzamerhand begint de weegschaal wel heel erg over te hellen naar een kant.

Zucht, kreun en steun: hoe moet het nou toch verder?

Vandaag nog maar thuis gebleven voor de zekerheid (en andere redenen). Het gaat wel wat beter, een beetje het niveau van zaterdag, voor de grote pijnlijke beweging, maar ik kan nog een aantal dingen niet. Een gietertje water of een volle beker koffie tillen, bijvoorbeeld. Een por tegen mijn hand van een trappelende baby is ook niet erg prettig.

Net nu ik over de diepste kuil van mijn ergernis qua reacties op het werk heen ben - beter gezegd: het gebrek aan reactie, behalve van een collega, en niet eens de meest voor de hand liggende - zie ik drie kwartier geleden weer een mailtje van de baas opduiken. Wil hij weten hoe het nou is nu ik nog steeds niet kom? Nee, hoor. Hij had nog een restje vertaling te doen en schuift dat door naar mij.

Ergens zou ik moeten weigeren. Of de hele mail moeten negeren, zoals hij met de mijne steeds maar schijnt te doen als ik wat vraag of doorgeef. Maar zo ben ik dus niet. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wil nog heel wat gedaan krijgen van die vent - aangenomen dat ik er wil blijven werken in wat voor hoedanigheid ook, en daar houden we het nog maar eventjes op - dus ik doe wel weer mee. I'll play nice. Je weet maar nooit.

Ondanks de verhoogde frequentie van dips en misselijkheid als ik aan werk of baas denk, probeer ik er een systeem in te krijgen. Ontslag nemen is volgens iedereen een zeer grote stap, zeker in het huidige economische klimaat. Onstlag krijgen is niet voor de hand liggend, want dat gaat niet zo maar. En die ziektewet kan altijd nog als er echt niets veranderd. Ik wil heus wel graag bij mijn kindje zijn, elke dag en de hele dag, maar het scheelt wel aardig wat euro's per maand als ik stop. Al is hij nu wel alweer acht maanden en voor je het weet staat er een taart met een kaarsje op tafel. Maar goed, ik heb niet alles in die tijd gemist. Maar twee dagen per week, alleen overdag en de laatste twee maanden heb ik hem volgens mij vaker niet dan wel weggebracht. Voor twee dagen per week voel ik me niet schuldig. Bij meer wel en dat gaat dus ook niet gebeuren.

Dat is dus het grootste twistpunt in mijn ogen in een discussie met de baas die nog steeds niet is aangesneden. Hij wacht op de bladeigenaar om te weten hoe of wat en ziet niet in dat mijn situatie daar eigenlijk los van staat. En mijn eisenpakketje is klein, maar wel heftig, dat realiseer ik me ook. Ik wil:
- vier, misschien drie, dagen werken, waarvan er maximaal twee op kantoor (en dus onderweg) (die drie dagen hangt af van het bedrag dat er dan op mijn rekening wordt gestort per maand)
- thuis kunnen blijven op die dagen wanneer mijn kind ziek is of me nodig heeft
- assistentie in de vorm van freelancers en/of stagiairs, want in mijn eentje dat hele blad maken is niet vol te houden en ik wil niet nog vaker ziek of straks echt overspannen zijn

Het is me nogal een rijtje, dat weet ik. Maar daar staat toch tegenover dat ik mijn werk goed doe, mijn vak versta en heel wat te bieden heb, ook op het gebied van vertalen en wat mij betreft ook opmaken als iemand me een cursus Photoshop laat doen? Ik moet mezelf niet wegcijferen wat dat betreft. Zelfs ziek, met een gekneusde pols en een lapje voor mijn oog zou ik nog betere prestaties neerzetten dan het vriendinnetje van de baas. Echt wel.

Maar die assistentie is natuurlijk het heikelste punt. Als ik vier dagen blijf werken, komt er ook geen euro extra vrij. Als ik drie dagen ga werken, is het nog geen vetpot. Weet ik, maar als er geen hulp komt, dan moet je ook niet vanalles gaan verwachten, verlangen en eisen van het blad waarvoor je zo'n misplaatste optimistische visie hebt op het gebied van advertentie-inkomsten. Ik wil ook wel meer doen met interviews en verkopers, maar ik kan dat niet zelf. Ik vind ook dat we alle bijeenkomsten af moeten waar mogelijk, maar ook dat kan ik niet in mijn eentje. Zelfs niet met vier dagen kantoor - want er moeten dan nog wel artikelen geschreven worden, producten getest, mailcontact onderhouden, een website onderhouden en spullen aangevraagd worden.

Kon ik dit alles maar net zo helder overbrengen op de man van wie dit allemaal afhangt. Want het is een heel logisch praatje. Net zoals het voor ieder ander volkomen begrijpelijk is dat ik nu een heel ander iemand ben dan pakweg een jaar geleden. Ik ben nu moeder. En in tegenstelling tot die vrouwen in al die blaadjes voel ik me niet kaal zonder baan. Mijn werk definieert mij niet, het bepaalt absoluut niet wie ik ben. Ik wil wel werken, maar niet ten koste van alles. Nu bepaalt mijn kind hoe mijn werk moet verlopen en niet andersom. Krijg ik dat ooit door 's mans dikke schedel, denk je?

Eind van het jaar in zicht

(Nog steeds tikkend met een vinger...) We hebben de Sint dit jaar nog niet echt gevierd, want de kleine is maar acht maanden en of hij nou een nieuw clowntje krijgt die maandag of een week eerder of later, zal hem een zorg zijn. Al vindt hij hem wel leuk!

Maar nu pas begint het besef door te dringen dat het jaar nog maar een week of pakweg drie duurt. Wanneer nemen we vakantie, wat gaan we doen, hoe moet het met de kerstversiering en boom dit jaar? En natuurlijk: hoe gaat het in 2012 verder met mij qua baan?

Ik zit namelijk opnieuw met twijfels. Elke keer als ik thuis ben en zeker als ik een extra dag thuis zit, slaat het weer toe. Ik kan me nog zo vaak voornemen door te gaan en het nog even aan te kijken, maar dan gebeurt er weer iets, of juist helemaal niets terwijl dat zou moeten, en dan begint het riedeltje bij mij weer van vooraf aan. Moet ik daar wel blijven als ik van mijn baas niet eens een bericht terug krijg na mijn afmelding gisteren, maar wel een mail ontvang of ik nog wel in staat ben aan vertalingen te werken - zonder ook maar een woord of zinnetje in de richting van hoe gaat het, doet het veel pijn, of weet ik 't.

Het kan dan ook niet missen dat hij totaal niet doorheeft dat er voor mij per 31-12 een jubileum aankomt. Ik heb ook geen idee waarom ik daar nu zo op focus, maar het is een van die details waaraan ik me tegenwoordig meer stoor dan aan de grote problemen. Want dat vakantiegeld kan ik niet tevoorschijn toveren, maar een chocoladelettertje wel. (Al was ik niet op kantoor, dus geen idee wat er aan Sint gedaan is). En dit ook: hij had ook kunnen bellen om te vragen hoe het gaat of wat er nou precies is gebeurd. Ik ben toch zondagavond niet voor niets van negen tot elf op de SEH geweest, tenslotte. Maar hij wil alleen maar weten of er nog iets van de vertaalklus te redden valt en hij niet alles hoeft uit te besteden bij iemand die wel geld vraagt.

Het gaat overigens al iets beter. Ik geloof dat ik nog geen pillen had ingenomen vandaag, dus dat is een goed tegen. Ik verga nu alleen nog van de pijn als ik mijn pols of duim beweeg en als er iets tegen mijn hand of pols stoot of trappelt. Baby optillen gaat uiterst omslachtig, maar we komen er wel. Hij werkt in elk geval geweldig goed mee tot nu toe!

Maar goed, zo met die 1 januari die eraankomt, weet ik het dus niet meer. Telkens als ik op kantoor kom, dan is het wel te doen met de collega's, maar ik weet ook dat ze over me zeuren als ik er niet ben. Het werk zelf heeft zijn glans ook wel verloren. Het schrijven, testen en dingen uitzoeken is leuk, maar ik krijg er geen waardering of ook maar een compliment voor terug. Ja, soms van de bedrijven of de geïnterviewde, maar zo vaak ga ik de deur niet meer uit voor een interview. Ook dat is iets wat ze wel van me verlangen, vooral vanaf januari weer. Ik weet niet of ik nog wil. Vier dagen op kantoor ga ik pertinent niet meer doen, maar ik ben bang dat ik ook de twee hier, twee daar regeling niet zal mogen voortzetten. Net als het overdag kolven, hoewel ik dat nog in mijn lunchpauze zou kunnen doen (alleen dus niet als ik onderweg ben...).

Het frustrerende voor mij - als ik m'n vinger er dan toch op moet leggen - is dat ik alles al zo ver van tevoren heb aangegeven en daar niets mee is gedaan. Er is niet eens nagedacht over de diverse scenario's om zoiets op te vangen. En nu zit ik met de ellende. Ik ben moe, ik wil niet nog een jaar zo ontzettend hard moeten werken dat ik om de haverklap ziek ben, en ik zie ook bijna geen uitweg. Baas wil geen geld uitgeven en dat is juist de enige oplossing. Hoe we daaruit gaan komen is mij een raadsel, en er gebeurt nog steeds helemaal niets.

Ben ik bereid mijn positie als hoofdredacteur aan de wilgen te hangen? Ligt eraan. Eigenlijk niet, vooral niet als ik ongeveer dezelfde taken moet vervullen. Maar als ik naar minder evenementen kan en wil gaan, is dat misschien wel een logische conclusie. Als ik minder zou werken al helemaal. In alle gevallen moet er iemand bij die dan wel naar evenementen kan als het mij niet lukt. Want ja, zodra er iets met mijn kindje is, blijf ik thuis. Daar kan ik ook niets aan veranderen. Ook dat is nooit besproken en nooit uitgesproken, dus ik heb geen idee hoe de baas daar tegenover staat, wat hij denkt of verwacht en wat de bedoeling is. En ik wil het liever niet gaan vragen.

Momenteel is het wachten immers nog steeds op de bladeigenaar die tot op de dag van vandaag nog niets geregeld of getekend heeft waardoor het lot van mijn titel bij ons bekend is. Ik kan piekeren over mijn rol voor dat blad, maar dat heeft weinig zin als ik niet weet of het er volgend jaar nog is. Als het verdwijnt, mag mijn baas in eerste instantie nadenken hoe hij mijn werktijd dan wil invullen. En als ik niet weet of ik nog aan dit tijdschrift werk volgend jaar, zie ik het nut er ook niet van om nu al vanalles te gaan plannen, uitbesteden of op poten zetten. First things first, zeggen ze niet voor niets.

Minder werken is net als helemaal stoppen: dat kan ik altijd nog doen. Voorlopig zie ik het alleen niet zitten om dan twee dagen te werken zodat ik het kinderdagverblijf kan betalen. Want erg veel plezier heb ik er niet meer van, dus daar doe ik het niet voor. Drie dagen zou kunnen, met uiteraard eentje thuis, maar ik heb geen idee hoeveel ik dan per maand nog krijg en of het dan in verhouding nog zin heeft. In alle gevallen moet er hulp komen, maar dat zie ik niet gebeuren. Ziek melden is de laatste strohalm. Ik vind het vreselijk en het is niets voor mij, en er moet natuurlijk een aanleiding toe zijn. Nu in de rustige periode is het een beetje een sterk verhaal om te klagen over de werkdruk. Maar die was dit afgelopen half jaar gewoon te hoog. Als er geen verandering in komt, dan moet ik toch goed gaan nadenken.

Tuurlijk wil ik wel thuis blijven, maar het voelt als een grotere stap dan ik ooit genomen heb. Ik zit met een opzegtermijn van het KDV, maanden die ik dan niet gebruik en wel moet betalen. Solliciteren is lastig zonder opvang voor de kleine in die tijd en als je al een nieuwe baan vindt, moet het kindje opnieuw worden aangemeld en dan krijg ik mogelijkerwijs een wachtlijst om mijn oren. Ik wil nog steeds een gezinshuis, wat we misschien niet eens kunnen betalen als ik stop met werken.

En bij wie mag ik solliciteren voor een deeltijdbaan die ik ook nog deels vanuit huis zou vervullen? Want dat gaat nu ook niet elke keer even goed. Overdag slaapt het kleine heerschap niet bijster veel en dan nog vliegt een uur zo voorbij. Dan heb je net je mail gecheckt. Ik wil niet 's avonds en 's weekends bezig moeten, want ik heb andere dingen liggen voor die tijd en ik moet me toch ook nog ergens tussendoor een beetje zien te ontspannen. Solliciteren voor een volledige thuisbaan bestaat in elk geval niet, tenzij je pennen in elkaar wilt draaien. En banen van twee dagen per week heb ik nog niet kunnen ontdekken.

Ik zou graag voor het eind van het jaar duidelijkheid willen hebben. Een besluit, een oplossing, een final answer. Maar ik heb me tot nu toe zelf al vaak genoeg iets voorgenomen waaraan ik binnen een week al twijfel en alles weer op z'n kop zet en me afvraag hoe het nou toch moet en wat ik moet doen. En het wordt er niet makkelijker op alleen maar omdat het steeds vaker gebeurt.

... en hoeps, daar lag ik

Afgelopen donderdag gebeurde er iets waarvoor ik al een hele tijd vreesde. Met baby in de draagzak ben ik gestruikeld en na veel gestuntel om overeind te blijven, alsnog gevallen. Baby schrok zich vooral rot en huilde eventjes. Hij was snel weer getroost en het had er alle schijn van dat hem niets was overkomen en ik de klap had opgevangen met knie en pols. Pas op het station zag ik hoe erg ik dat met de knie had gedaan en pas dit weekend besefte ik hoe erg het was met de pols.

Al die dingen van mezelf drongen gewoon niet door tot ik zeker wist dat alles met baby in orde was. Ik liet al mijn tassen vallen - het was gelukkig op de stoep - en ik bleef hem maar knuffelen en sorry zeggen. Hij werd al snel weer afgeleid door oranje zwaailichten en alles leek ok. Pas dit weekend zag ik iets op zijn bolletje dat lijkt op een korstje van dus toch een lichte schaafwond. Hoe dat mogelijk is, bovenop zijn hoofd, is mij een raadsel. En vlak na de val op het kdv zag ik niets.

Eenmaal op mijn werk aangekomen heb ik de knie verzorgd en mijn pols voor de zekerheid ingepakt. Je weet maar nooit. Zo leek het goed te gaan tot ik zaterdagavond een onverwachte beweging maakte tijdens het uittrekken van een shirt en vanaf dat moment werd mijn pols dikker en deed hij bijna permanent pijn. Echt pijn. Ineens kon ik mijn kindje nauwelijks nog optillen - alleen nog op een zeer creatieve en omslachtige manier. En dat is niet best.

Erger nog was het feit dat die zaterdagavond de kleine opeens begon over te geven. Drie keer achter elkaar, om precies te zijn. Hij hield ineens vanaf begin van de avond niets meer binnen en het kwam er uit met een enorme kracht. Kind meteen doodop en hangerig. Na de derde keer hebben we de dokterstelefoon maar gebeld. Zijn papa was op van de zenuwen en zorgen en ik wilde ook wel eens weten wat er dan aan de hand kon zijn.

Daar kregen we geen antwoord op. Het kan buikgriep zijn en zoiets gebeurt bij kleintjes vaker. Blijft een kwestie van uitzieken en we mochten hem een paar uur lang niet meer toedienen dan een theelepeltje water of twee. Tot mijn verbazing pikte hij dat nog ook. Gisteren overdag ging alles opnieuw goed en 's avonds kwam de voeding weer terug. Weer die dokterstelefoon gebeld. Ondertussen werd de pijn in mijn pols zo hevig dat mijn man erop stond dat ik voor mezelf de dokterstelefoon ook maar belde en een foto liet maken voor alle zekerheid. In totaal was ik twee uur kwijt in het ziekenhuis bij de spoedeisende hulp. Maar het meisje naast me, met een enorm opgezwollen kaak, zat er toen al 2,5 uur. Dus ik mag blijkbaar niet eens klagen.

Diagnose: niet gebroken, wel gekneusd. Rust houden, maar niet volledige rust. En verder aan de paracetamol, dat is het wel zo'n beetje. Er zat dus weer niks bij aan informatie wat ik niet zelf al wist of had kunnen bedenken. De pijn lijkt nu een beetje gezakt, maar dat is waarschijnlijk onzin, want ik heb net pilletjes genomen. Uiteraard heb ik me dus maar weer eens ziek gemeld, want ik kan niets doen, zeker niet zonder pijn. Dit stuk tikken gaat uiterst langzaam en pijnlijk.

Van de baas geen reactie gehad op de melding, tot hij vanmiddag ineens reageert met een enkel zinnetje in zijn bericht: 'ben je wel in staat om de vertaling van x te doen?' Geen hoe is het nou of ben je al bij de dokter geweest. Ongelooflijk. En ik ben dan weer zo mutsig dat ik denk: laat ik die dingen maar vertalen, anders hoef ik echt nergens meer op te rekenen straks. En hoe langer ik thuis zit, hoe meer ik ook weer ga twijfelen over mijn werk en alles en hoe het nou verder moet. Tot nu toe heeft de kleine vrij vaak iets en elke keer meld ik me af. En ik ben al slechts twee dagen per week op kantoor. Ergens wel brutaal ook, maar er staat - in mijn verdediging - ook bar weinig tegenover.

Nou ja, in elk geval weet ik nu dus niet hoe het verder gaat. Baby is vandaag weer wat beter qua spugen en zo, maar huilt vaak en is moe en jengelig. Zijn tandje zit al wat hoger, dus dat kan iets zijn. Qua werk heb ik nu officieel niet veel te doen. Laat ze eerst maar beslissen wat er volgend jaar met het blad gebeurt, dan kijken we verder. Ondertussen moet ik me dus maar weer eens heel hard gaan afvragen of het me alles nog waard is. Ja, het is een fijn bedrag dat elke maand binnenkomt, maar de voorwaarden en omstandigheden zijn natuurlijk niet erg best. Plus het feit dat ik me nu al vrij vaak heb ziek of afgemeld. Ik ben moe en ik kom niet aan mijn vertaalwerk toe, ook al begint de tijd daarvoor toch echt te dringen. Nu met deze hand hoop ik niet nog meer achterstand op te lopen.

Dus ik stop met tikken; tijd voor wat rust. En een bakkie thee.

Beetje meer zen

Het laatste blad is niet alleen naar de drukker, maar zelfs al klaar. Ik voel me wat rustiger en ben zowaar in staat en een ander vrij helder voor mezelf op een rijtje te zetten. Halleluja, het is een kerstwonder!

Ietwat meer zen dan in lange, lange tijd heb ik nu het idee opgevat om via diverse opmerkingen en mails mijn baas duidelijk te maken dat het a) zo niet langer door kan gaan zoals het afgelopen half jaar, b) ik nog steeds bereid ben door te gaan, met wijzigingen, zowel inhoudelijk als qua mankracht en c) ik dus hulp zal inschakelen om alles gedaan te krijgen. Als hij niet reageert, en dat zit er dik in, dan is het wat mij betreft zwijgend instemmen.

Weet je wat het is? De eigenaar van het blad heeft nog steeds niets getekend. Het is nu bijna december, letterlijk nog minder dan twee dagen te gaan, en er staat nog niets op papier voor 2012. Ik heb gisteren ook - heel stoer - tegen mijn baas gezegd dat ik nu niets kan plannen en uitzetten voor volgend jaar als ik niet weet of we het blad tegen die tijd nog maken of niet. Is maar een detail... Hij zegt dat er inderdaad duidelijkheid moet komen. Maar dat zegt hij als sinds oktober ongeveer.

Wat mijn werkdruk betreft: het laatste nummer ging niet eens heel slecht en ik kan altijd meer uitbesteden als dat nodig is. Vind ik, althans. Het nummer is maar 48 pagina's dik geworden, dat scheelt ook. Een redelijke verhouding met tien pagina's advertentie, trouwens. Tuurlijk had ik hem 56 pagina's dik kunnen maken, maar ik kijk wel uit.

Waar het mij om ging met deze zen-business is dat ik de tranen voor wil blijven. Net als het echte instorten, doordraaien en overspannen zijn. Ik ga daar niet op zitten wachten, en als mijn baas er niets aan doet, dan neem ik het heft dit keer toch maar weer in eigen handen. Ik heb alleen mezelf ermee als ik met mijn armen over elkaar ga zitten wachten. En hij ziet de facturen wel voorbijkomen. Zolang hij ze maar betaalt. Ik ga me in elk geval niet druk maken om geld dat ik op die manier uitgeef. Het is vergeleken met een standaardprijs zo weinig, dat heeft hij maar te slikken. Of hij moet een beter idee hebben.

Kortom: ik zie het wel, maar ik weiger me nog langer zo bedrukt, genegeerd en overbelast te voelen. Ik wil geen plotselinge huilbuien om niets. Ik moet het roer omgooien en de koers zelf bepalen. Ze kunnen niet zomaar van mij af qua contract, dus ik heb niets te verliezen. Als het niet bevalt of de eisen aan mij weer torenhoog worden, dan kan ik me nog steeds altijd ziek melden. Zo niet, dan scheelt dat toch een aardig potje geld per maand, namelijk. En als ik het zo kan indelen dat ik de leuke dingen kan blijven doen en daar wat meer tijd en aandacht aan kan geven, dan is het wel vol te houden, denk ik. Over minder werken zal ik pas nadenken als iemand het vraagt. Maar ik wil wel rustiger kunnen werken en meer tijd besteden aan wat ik doe. Niet hier thuis die enorme druk voelen iets af te moeten hebben terwijl mijn kind om aandacht huilt of eigenlijk moet eten. Dat doen we niet meer.

Het enige wat ik dus nog niet weet - naast het lot van mijn tijdschrift - is hoe mijn baas er nou tegenover staat dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week naar kantoor te komen. De afspraak verloopt na december, maar ik ben niet van plan die aan te passen. En wederom, als dat voor hem een reden is van me af te willen of als hij me blijft overladen met werk om die regeling goed te praten, dan pas ik ervoor en meld ik me alsnog ziek. Volgens mij mag ik me best eens realiseren dat ik hier sterk in sta en er best iets uit kan halen. Weggaan kan tenslotte ook altijd nog.

Nu nog kraamtranen?

De eerste paar dagen na de geboorte van mijn kleintje waarschuwde kraamverzorgster Astrid mij en mijn man voor de beruchte kraamtranen. Je maakt zoveel mee en er is geen tijd alles goed te laten bezinken. Er komt een moment, zei ze, waarop je in tranen uitbarst en dat kan om helemaal niks bijzonders zijn. 't Is maar dat je het weet. Het hoort zo en je hebt het nodig, dus hou je vooral niet in.

Na vanmiddag vraag ik me af hoe lang je zo'n bui nog onder kraamtranen kunt scharen. Mijn zoontje is acht maanden, dan telt het vast niet meer, hè? Maar ik had dus weer zo'n bui. Gisteravond is het er toch nog van gekomen (zie laatste alinea's van gisteren) en het was eigenlijk wel fijn. Ik voelde me een stuk beter, dat gevoel van samen zijn en 'hij houdt nog steeds van me' was er eindelijk weer. En ik was tenminste eens anders moe toen ik in bed plofte.

Ik dacht vandaag ook wel verschil te merken. Niet zozeer meer onstpanning, maar wel een beetje een goed gevoel vanbinnen. Omdat ik een klein beetje zelfvertrouwen terug heb gekregen. Tegelijkertijd had ik de hele dag een loopneus, was ik doodmoe en misselijk en ineens dacht ik: daar zul je het weer hebben. Al van kinds af aan word ik ziek zodra er iets afgerond is. Een schooljaar, een tentamenperiode. Ik werd altijd ziek als Sinterklaas kwam, van de zenuwen, en als ik vakantie had. Nu ik mijn laatste blad van dit jaar afgerond heb en alleen nog maar naar onzekerheid staar, voel ik me weer afzwakken. Niet zo gek, gezien de omstandigheden, maar toch.

En zo kwam het denk ik dat ik vandaag in een uur tijd drie keer dikke tranen over mijn wangen voelde biggelen. (Geweldig werkwoord, dat.) Ik had mijn zoontje stevig in mijn armen en hij was net in slaap gesukkeld na veel protesteren, kronkelen en piepen. Zijn rustige gezichtje en het idee dat hij lekker veilig tegen zijn mama aan ligt... kraamtranen. En dat dus nog twee keer met hem in mijn armen.

Het is echt gewoon net alsof al die acht maanden zo snel voorbij gevlogen zijn, zo druk, zo hectisch, zo vol stress en allemaal druk van buitenaf dat ik nooit echt helemaal heb kunnen stilstaan bij mijn kleine wondertje. Mijn mannetje, mijn ventje. Mijn helemaal complete kindje dat al zo veel kan en zo veel geleerd heeft, dat nog breder lacht als hij zijn mama ziet, dat zijn armpjes al uitstrekt en nu ook zijn lipjes aflikt en op zijn onderlip sabbelt...

De druk is nu even van de ketel op het werk. Het blad is naar de drukker en de volgende verschijnt begin februari pas. Ja, verstandig is het om zo snel mogelijk iets op de plank te gooien voor volgend jaar, maar op dit moment zie ik die investering in energie niet zitten. Ik weet nog steeds niet of we het blad volgend jaar wel maken. Of ik nog aan mag blijven als hoofdredacteur of dat de eigenaar zodanig ontevreden is, dat het slecht nieuws betekent voor mij. Of dat ik gewoon de kans krijg de inhoud naar zjin wens aan te passen. Hoe het ook zij, elke oplossing in deze richting moet gepaard gaan met freelancers of een parttimer. Het mag een stagiair zijn, maar dan mag mijn baas die mooi zelf regelen. Maar dit keer wel bij een goed adres, zeg.

Tegelijkertijd heb ik dus dat gevoel van vroeger terug. Hoog tijd voor vakantie, dus word ik ziek. Ik heb nu maandenlang op mijn tenen gelopen en dat ook aangegeven. Er is niets gebeurd. Ik heb er geen vertrouwen in dat er nu hard aan een oplossing gewerkt wordt. En zonder toezegging, belofte of gewoon een geruststelling (we komen er hoe dan ook wel uit, geen zorgen), zie ik niet in waarom ik nu voor volgend jaar moet gaan plannen. Op dit moment weet ik niet eens of ik er dan nog werk, dan wel in de ziektewet zit en er toch niets mee ga doen.

Het frustrerende voor mij is echter dat ik zo niet in elkaar zit. Als ik wel blijf en er komt een oplossing, dan loop ik alweer hopeloos achter voor ik goed en wel begin. Snijd ik dus mezelf in de vingers. En ik zit ook wel vol ideeën, alleen kan ik niet al die dingen zelf in de praktijk brengen en uitvoeren. Ik wil ook best meer doen met de lezers van het blad en kijken of ik ze niet toch kan laten reageren - maar met dit publiek betekent dat een investering van tijd en geduld. Nabellen, namailen, het liefst langsgaan en aantekeningen maken. Verwacht vooral niet dat ze uit zichzelf iets doen. Ik heb oproep na oproep in het blad geplaatst zonder enige reactie. Man, zelfs op een prijsvraag heb ik nooit meer dan dertig reacties gekregen. Op een oplage van 3500 (de niet-aangedikte versie), waarbij iedereen in zo'n winkel kan reageren. Tja, wat zal ik zeggen. Maar mijn baas en de bladeigenaar schijnen dat allebei niet te beseffen. Dus, als zij een panel willen, dan moeten zij maar een panel regelen. Niet alleen maar bedenken en dan bij mij neerleggen.

Na de tranen vandaag - weer - weet ik dat er iets moet gebeuren. Morgen, bedoel ik. Dus weer met lood in m'n schoenen naar het werk, kijken of ik de baas in een hoekje kan krijgen om even vijf minuten te praten, in plaats van er snel vandoor gaan als hij me ziet naderen. Hij moet snappen dat hij aan zet is en dat ik het afwachten beu ben. Ik kan zo niet doorgaan. Dan moet ik me maar ziek melden. Maar ik wil het niet zo zeggen, als dreigement, als chantage of ultimatum. En toch denk ik dat we nu wel bij dat punt zijn aangekomen, aangezien alle andere vormen van communicatie tot nu toe niets hebben uitgehaald.

Voornemens voor het nieuwe jaar

Het is een vrouwenkwaaltje: gedachten die maar niet stil willen zijn, ook al wil je dat zelf nog zo graag. Vandaag sloeg echt alles. Ik heb mezelf getrakteerd op een dagje helemaal niks bijzonders doen, niet iets dat op werken lijkt, in elk geval. Zelfs even geen vertaling, al moet ik nog steeds hard door daarmee. En als beloning heb ik dus een hoofd vol rondzoemende gedachten, af en toe een flitsend beeld (figuurlijk gesproken, gelukkig) en diverse discussies, argumenten en fictieve meetings. Allemaal te maken met werk. Natuurlijk.

Ik weet wel dat ik me slecht kan ontspannen. Niet alleen de laatste tijd - al is het erger geworden - maar ik ben er toch al niet heel goed in. Nu mijn laatste blad van het jaar de deur uit is en ik qua drukke deadline 'klaar' ben, valt er te weinig van de last van mijn schouders. Ik maak me nu, blijkbaar, helemaal druk om hoe het nu verder moet. Wat moet ik doen of zeggen of ondernemen om hier eindelijk uit te komen en een antwoord of oplossing te hebben?

Bah, wat kan ik slecht tegen dat afwachten. Als ik nou zeker wist dat het zin had om te wachten, dan was het zo erg nog niet. Maar ik weet eigenlijk vrij zeker dat mijn baas totaal niet bezig is met dit probleem van mij. Het zal hem hoogstwaarschijnlijk zelfs een zorg zijn. Ik kan wel denken dat alle troeven aan mijn kant van de tafel liggen en dat ik ook nog eens in mijn recht sta, maar wat heb ik eraan als er niets mee gebeurt?

Ik weet niet hoe het blad ervoor staat, wat de plannen zijn voor volgend jaar en of we volgend jaar het blad nou wel of niet mogen maken. Dat laatste is voor mij ook een reden om vooral niet te hard vooruit te lopen op de zaak met een planning voor 2012. Dit laatste nummer is zo snel gelukt, relatief gezien, omdat ik dus al freelancers in de arm had genomen. En op het laatste moment nog mijn nachtmerrierubriek ook heb uitbesteed. Mijn baas moet nu dus niet gaan denken: o, kijk, ze redt het wel. Al ziet hij de facturen vanzelf voorbij komen. Eentje ervan heeft hij al. De dure van de twee, haha.

Maar goed, ik maak me dus niet alleen bewust maar ook on(der)bewust nog steeds ontzettend druk om dit gelazer. Ergens wil ik de baan niet kwijt, maar als ik eerlijk ben heeft dat tegenwoordig nog vooral te maken met het bedrag dat ik overgemaakt krijg op m'n rekening, ergens rond het eind van de maand (als de baas het niet vergeet en het kan opbrengen). Tuurlijk vind ik sommige dingen nog steeds wel leuk, maar zelfs boven die onderdelen hangt de laatste tijd een grauwe wolk.

Ik wil me zo graag voornemen om in 2012 - en dan ingaande per direct - nog wat assertiever te zijn. Op dit gebied. Me niet zo snel buiten spel laten zetten. Me niet storen aan wat er misschien achter mijn rug om gezegd wordt - zolang ik iets niet te horen krijg, weet ik er niets van, klaar uit. Ik wil een oplossing hebben voor mijn probleem zonder daar zelf alles voor te doen (op het inhuren van mensen na, dat kan ik wel).

Ik wil dat mijn baas eens gaat beseffen wat voor werk (en dus tijd) er bij het maken van een blad komt kijken. Aansturen van anderen vergt namelijk ook tijd. En ik wil nog wel het meest ervoor zorgen dat ik niet meer dan twee dagen naar kantoor hoef, niet langer blijf dan half vijf en dat het gezeur ophoudt over evenementen en het feit dat ik niet kan of wil gaan. Er moet gewoon iemand zijn die dat overneemt zodra het mij niet uitkomt. Zonder dat ik me elke keer hoef te verantwoorden (lees: verdedigen).

Weer bekruipt me dat gevoel dat ik thuis alles allemaal zo goed weet. Eenmaal op kantoor komt het weekdiertje in me naar boven. Als ik al de stappen onderneem om met de baas te gaan praten, dan heb ik de zenuwen. Al sta ik nog zo in mijn recht - dat legt weinig gewicht in de schaal. Het gesprek eindigt altijd met een sisser en zonder antwoord en ik weet gewoon niet hoe ik dat moet afdwingen. 'Onverrichter zake' komt naar boven als goede omschrijving van hoe je dan de trap weer af gaat. En daar heb ik ook geen zin meer in. Ik wil niet afwachten, dagen slijten en toekijken hoe de baas zelf komt en gaat wanneer hij wil, zijn vriendin een aai over haar bol geeft, vele uren per week niets anders doet dan ouwehoeren of staren naar zijn scherm, mailen of brandjes blussen en anders wel commentaar heeft op dingen waar hij niets van snapt.

Ik zit thuis, dus ik kan makkelijk zeggen dat ik het zat ben. Ik ben moe. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb net besloten een lijst te maken van al onze computergames, gewoon omdat ik op die manier lekker bezig kan zijn, mijn hersenen bezig houd en dus niet overvallen word door weer diezelfde gedachten en frustraties. Come to think of it, dat is dus ook wat bloggen voor me doet. Geen wonder dat ik altijd van die lange berichten tik en dit blog zo bomvol staat. Zodra ik stop, of even niets doe (en onder 'niets' valt ook tandenpoetsen, borstvoeding geven, afwassen, de was ophangen/opvouwen of knippen en plakken in mijn boekje en ga zo maar door), slaat het toe. Met beeld en al. Ik mag al blij zijn dat er geen geluid bij zit, dat ik die zeurderige stem niet ook nog hoef te horen.

Al met al voel ik dus die opluchting niet die ik hoor te voelen zodra een blad naar de drukker is. Ik maak me druk om de situatie eromheen. De situatie die zichzelf niet oplost en die netjes door mijn baas genegeerd wordt, terwijl ze in mijn afwezigheid dus wel zeuren over wat ik wel of niet hoor te doen. Ze moesten eens snappen hoe het werkt. Ik was net als mijn jongere collega - ik gaf extra tijd omdat het toch niet uitmaakte, ik zette me in voor meer dan honderd procent. Wees daar nou eens blij mee en dankbaar voor en besef dat me dat niet meer gaat lukken met een kind thuis. Hij gaat nu voor, en ik doneer geen gratis extra tijd meer - ik kijk wel uit.

Dat maakt het onmogelijk om al het werk nog steeds zelf te blijven doen. Dat was het voor de zwangerschap al bijna en nu heeft 'men' nog meer plannen en wil dingen verwezenlijken om het blad weer een draai terug naar zijn roots te geven. Waarmee ik het best eens ben, maar ik kan dat gewoon niet zelf. Dat zou ik ook zonder kind niet gekund hebben, maar nu al helemaal niet meer. Geen nachten van huis door persreisjes, geen avondjes doorzakken of naar een evenement, maar gewoon om uiterlijk half zes bij het kdv staan. Dat is belangrijk.

Al deze dingen kan ik nooit zo zeggen tegen mijn baas. Kan niet, omdat ik niet te ver wil gaan zolang het niet mijn bedoeling is op te stappen (anders maak ik het mezelf wel heel moeilijk). Maar zo af en toe zeg ik wel iets belangrijks en corrigeer ik een foute gedachte - en dan nog is het net alsof je een kiezelsteentje op drijfzand smijt. Het verdwijnt gewoon. Hij doet er niets mee, zelfs al ben ik nog zo duidelijk. Hoe lang heeft het me niet gekost te laten doordringen dat ik nooit meer vier dagen per week op kantoor zal komen? Dat snapt hij nu na meer dan een jaar ook eens, dus dat belooft wat. Of dat overigens akkoord is na december, weet ik ook niet. Dat hoop ik voor hem, want ik vertik het vierkant.

Al die onzekerheid gaat me niet in de koude kleren zitten. Kijk nou hoe lang deze post al is geworden. Ik tik redelijk snel en ik ben ongeveer een half uur bezig. Alles om me bezig te houden, het van me af te tikken en hopelijk ook moe te worden. We waren nog iets anders van plan, misschien, vanavond en ik geloof dat ik stiekem ook probeer daar onderuit te komen... Niet dat ik geen zin heb, hoor. Ik wil wel weer eens. Maar het gaat tegenwoordig zo moeizaam en die handvol keren dat we het tot nu toe hebben gedaan, was het erg gevoelig en zelfs pijnlijk. Ik kan me ook heel slecht zodanig afsluiten dat ik in de juiste 'mood' kom. Als baby dan ook nog eens kermt op de achtergrond, is alle moeite voor niks en alle opgebouwde... 'mood' spontaan verdwenen.

En het voelt zo gedwongen. Het begint niet zoals ik graag zou willen - uitgebreid zoenen of zoiets. Dat zie je in films, maar het is dus fictie. Bovendien zijn we allebei ontzettend moe - wat niet heel gek is - en dan blijft het helemaal bij de kerntaken die je dan uitvoert als een soort robot. Voor je het weet is het voorbij en stiekem voel ik me dan teleurgesteld. Het is allemaal zo klinisch opeens en tot nu toe dus nog steeds niet zo fijn als het geweest is. Al durf ik te wedden dat het ook niet helpt dat ik me niet kan ontspannen. Of dat we zo moe zijn. Dus ik denk dat we het ons niet meer aandoen vandaag en gewoon naar bed gaan. Ik heb denk ik nog wel eventjes voor de kleine weer gaat piepen voor een slokje of twee. Dat leert hij maar niet af. Vannacht tot een uur of half vijf was het ongeveer elk uur raak. Niet dramatisch, maar ik ben wel elke keer helemaal wakker, ook al wil hij alleen maar een speentje of moet ik zijn handje vasthouden. En dan is het alweer ochtend. Volgens de klok, althans. Nou ja, welterusten dan maar.

Of het 'nog effe' deze week klaar kan zijn

Ja, het is ongelooflijk, maar net als ik denk toch nog wel twee weken te hebben voor het afmaken van het laatste nummer van mijn blad van dit jaar, komt er de mededeling: er is gezeur met een adverteerder wegens het steevast te laat verschijnen, dus we moeten nu even snel door en deze erdoorheen pompen.

Het was dus gestress, gedoe, veel schrijven, een hoop tikken en gisteren op kantoor vooral veel scherm-staren om het blad klaar te krijgen. Aan de ene kant kun je nu zeggen: stom van je, want nu bewijs je opnieuw dat het dus best kan. Aan de andere kant zeg ik: kan wel wezen, maar ik heb nu wel diverse pagina's ingekocht - freelancers in de arm genomen. Als je het zo bekijkt is dit zelf het beste bewijs dat het prima kan, mits ik maar hulp heb. Dan kunnen we ook de inhoud van het blad aanpassen naar de wensen van zowel mij als mijn baas als de eigenaar. Als ik het maar niet allemaal zelf hoef te doen, want dan gaat het dus niet.

Ik hoorde van een collega dat er dus op dagen dat ik er niet ben, wel degelijk opmerkingen vallen. Ze vinden dat ik zelf vaker op pad moet en naar mensen en evenementen toe. Ja, dat zal best. En op die twee kantoordagen wil ik dat ook best doen, maar de investering van tijd moet we enigszins in verhouding staan met wat het oplevert. Even handje schudden op een event van een nooit-niet adverteerder is zonde van de tijd, naar een event gaan en twee pagina's vullen is een stuk zinvoller.

Dat is echter niet iets wat mijn collega's schijnen te snappen. Want ik heb het tenslotte tot nu toe altijd gedaan en mijn twee andere hoofdredactiecollega's doen het ook... Ja, maar de een is oud genoeg om geen curfew te hebben en die loopt graag events af om belangrijk te doen. De ander is even jong als ik was toen ik begon bij dit bedrijf. Zij stort zich nu net zo op het werk als ik toen. Maar nu heb ik een baby, zit ik vast aan kolftijden, kamp ik met een energietekort en ik ben domweg niet meer van plan zo ontzettend hard te lopen voor iets wat mij omgekeerd weinig salaris en waardering brengt.

Je raadt het dus al: er is nog steeds geen antwoord, geen oplossing en weinig animo van mijn baas om daar iets aan te doen. Mails negeert hij (laat ik het zo zeggen: er komt in elk geval geen reactie, zelfs op redelijk onschuldige vragen als 'heb je al wat gehoord') en hij is veel te druk met zijn eigen leven (zjin aanstaande vaderschap en het net opa-zijn) om zich in te zetten voor het bedrijf, laat staan dat hij zich om mij bekommert. Zal hem werkelijk een zorg zijn. Maar als hij zijn kop in het zand blijft steken, zal er toch een keer een ziektewet aan te pas moeten komen. Alleen is nu net het laatste blad af en heb ik even wat meer tijd en rust om naar 2012 te kijken. Als dat nog zin heeft, tenminste...

Gelukkig hoor ik collega's ook wel mopperen over de baas, hoor. Dat hij alleen maar ouwehoert, uren lang, en er niks uit komt. Dat iemand als de eigenaar van mijn titel aan de lopende band langskomt, er weer uren geklets wordt en een vervolgafspraak in de agenda komt te staan om vooral nog even een paar uur langer door te bomen. Maar als die collega's het allemaal zo goed weten, waarom zeggen zij dan niet iets tegen hem?

Ach ja, vandaag geniet ik van een dagje aanrommelen. Ik heb net een lijstje gemaakt van wat games die hier liggen, zodat ik eindelijk eens weet wat ik wel en niet heb, ik heb het boekenblog bijgewerkt (eindelijk weer eens een boek uit gelezen!) en nu tik ik dit verhaal om alles up-to-date te houden en het uit mijn systeem te krijgen.

Momenteel zijn mijn grootste zorgen dus: moet ik stoppen met werken voor het weer te erg wordt voor woorden, of zal ik het aankijken en afwachten, aangezien mijn baas nu degene is die actie moet ondernemen en niet ik? En wat doen we met het huis? De eigenaar heeft onze makelaar gebeld om te vertellen dat hij bereid is verder te zakken tot 218, maar wij hebben inmiddels nog meer twijfels gekregen over het geheel. Doen we het nu dan helemaal niet meer of alleen voor een veel lagere prijs? En morgen komt mijn schoonmoeder met haar vriendin weer langs - als do-over voor de vorige keer - en zit ik dus weer een paar uur lang vast aan visite. Niet echt rampzalig, maar er gebeurt altijd zo weinig en het is zo druk voor de kleine. Dat schijnt ook niemand te beseffen.

Weer koorts, dus weer thuis

Gisteren voelde ik me al zo rot met het idee weer naar kantoor te moeten. En alsof mijn kleintje het aanvoelt, zorgt hij ervoor dat dat vandaag dan ook niet hoeft. Gisteravond was hij al warm, de hele nacht door werd hij wakker en was hij soms gloeiend warm en soms wat normaler van temperatuur, maar vanochtend tijdens het verschonen tikte hij weer eens door naar 38,9 graden. Dus dan gaat mama niet naar kantoor.

Het zou totaal geen moment tijd moeten kosten, zo'n beslissing. Gewoon zeggen: o, hij heeft koorts, dus ik blijf hier. In mijn hoofd begon de eerste vrees meteen al: kan ik het maken om me nu weer af te melden (als ziek of als thuiswerkend), midden in de huidige situatie? Meteen daarna kwam een oplossing: ik neem wel vrij. Gevolgd door: maar er moet wel nog vanalles gemaakt en gedaan worden.

Ik voelde me meteen half schuldig tegenover het werk om na een week net weer te zijn geweest, nu alweer thuis te blijven. Ik ben dit keer niet ziek genoeg om het daarop te gooien, al zijn de inmiddels standaardklachten er natuurlijk wel - moe, hoesten, sniffen, doodop, alles kost teveel energie.

Geen idee hoe de baas hierop reageert. Kan me ook weinig schelen op dit moment. Ik zal doen wat ik kan aan werk - zoals ik dat altijd al gedaan heb - en volgens mij zijn we nu toch wel zover dat dit een aflopende zaak is. Als de ziektewet me uiteindelijk opwacht, dan maakt het me nu ook even niet uit wat de baas ervan vindt als ik nu weer bij de kleine thuisblijf. Ik ga gewoon niet mijn moeder een hele dag hier bij hem laten. Dat kan ik niet en dat werkt niet en dat trekt zij volgens mij ook niet.

Maar heel misschien valt er nu wel ergens een kwartje, of een duppie of stuiver, bij hem. Als ik er weer niet ben. En die keuze om weg te blijven dus steeds makkelijker kan maken. Hij moet langzamerhand in elk geval snappen dat mijn zoontje voor alles en boven alles gaat. Als hij zich daarin niet kan vinden - en de eigenaar van het blad in het verlengde daarvan - dan moet hij maar goed gaan nadenken over het Hoe Nu Verder-verhaal. Zo lang ik mijn werk blijf doen, wat maakt het dan uit of ik hier achter mijn laptop zit of daar achter de Mac?

Te moe om te tikken (en dan toch)

De hele dag loop ik al rond met het idee een van de scenario's die steeds voorbijkomen in mijn hoofd uit te tikken op dit blog. Misschien is het net als met kwelgeesten: als je hun naam kent en die hardop zegt, gaan ze weg. Weet ik 't. Het is nu tien voor half twaalf 's avonds, dus erg helder ben ik niet meer.

Ik moet ook gewoon naar bed gaan. Het kleintje ligt er al in sinds acht uur en ik denk steeds: ach, hij wordt toch zo weer wakker om nog wat te drinken. Waarschijnlijk toont het ventje zijn impeccable timing door pas te willen drinken als ik eenmaal goed en wel snug in bed lig. Maar goed, dat zien we dan wel weer.

Ik heb een oud-collega gemaild met een schets van mijn situatie. Zij heeft zich namelijk meer dan twee jaar geleden wel ziek gemeld na diverse klachten en ellende en ik vroeg me af of zij kon adviseren. Ze zegt in elk geval dat zij nooit met een arbo-arts te maken gehad heeft. Dus daar hoef ik me niet erg druk om te maken - die lui kosten geld, dus daar is allang op bezuinigd.

Vanavond zat ik met de kolf op de bank - ik moest nog 120 ml hebben voor morgen - en het kindje slapend in de box naast me. En na al die uren vol scenario's en discussies, argumenten en woordenstrijden in mijn hoofd, gebeurde het weer. Ineens kwamen de tranen opzetten. Dit keer niet lang, want ik drukte het weg - maar het is toch een teken dat er iets niet goed zit. En die tekenen heb ik blijkbaar nodig om niet in de verleiding te komen alsnog te ontkennen dat het mis is of te denken dat ik het ergste wel heb gehad.

Als ik van zo'n moe moment als nu niets anders opsteek, dan dit: het kan juist alleen nog maar veel erger worden. Zoals mijn ex-collega net nog mailde: als je overspannenheid of een burn-out kunt afwenden door net voortijds de handdoek in de ring te gooien - hoe moeilijk die stap ook is - doe dat dan, voor je eigen gezondheid en uiteraard daarmee verbonden ook voor de bestwil van je kindje.

Ik vraag me vooral af hoe het morgen moet gaan. Ga ik nu elke keer dat ik verschijn naast het bureau van de baas staan met mijn armen over elkaar geslagen en een wenkbrauw vragend opgetrokken? Of zeg ik er nu helemaal niets meer over en maak ik er geen woorden meer aan vuil na mijn mail van afgelopen donderdag? Als hij niets doet, dan komt hij er vanzelf achter. Ik zal zien hoe ver ik met het laatste (mijn laatste?) nummer kom. Als het af is, is dat mooi voor mij. Zo niet, dan heeft hij pech en mag hij geld uitgeven aan een last minute vervanger. En aan mij - terwijl ik thuis op de bank zit mijn kindje voor te lezen.

Welterusten. M'n batterij wil gaan hibernaten. Laat ik daar maar een voorbeeld aan nemen.

Drukte in mijn hoofd op rustige momenten

Mijn nek, mijn schouders en de hele bovenkant van m'n rug zijn stram en zitten op slot. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb de hele week al af en aan hoofdpijn - en dat terwijl ik daar sinds mijn nieuwe bril vorig jaar zomer helemaal van genezen was, op een enkele uitzondering na.

Mijn stem is af en toe weer weg, ik zit met een vreselijk nare hoest (zo eentje waarbij je tegen wil en dank dubbelvouwt en kleine baby's wakker maakt) en mijn hoofdhuid zit vol met schilfers, waarschijnlijk eczeem. Dus nee, ik kan niet zeggen dat het goed gaat momenteel.

Ik ben bekaf na een uurtje collega's helpen met een map insteken (ik ga gewoon niet eens uitleggen hoe ze aan die domme klus zijn gekomen en hoeveel geld het in verhouding kost door zo'n klus vooral niet uit te besteden aan een gevangenis of sociale werkplaats, maar dat je dure personeel zelf te laten doen), en ook na even met kind op de buik booschappen doen en de trap weer op, moet ik echt even bijkomen.

Het ergste vind ik nog wel dat ik mijn hoofd niet stil krijg. Dat schijnt een typische vrouwenafwijking te zijn, maar ik zit er maar mooi mee. Vooral tijdens het wassen/aankleden, tandenpoetsen (als ik daar al aan toe kom), flossen en van die andere momentjes tussendoor dat mijn hersenen even de kans hebben weer door te malen omdat niets anders hun directe aandacht opeist. Er gaan scenario's door mijn hoofd: alles wat ik zou willen doen en zeggen op mijn werk en hoe het zou kunnen gaan of hoe het zou zijn als ik mijn baas eens flink de waarheid vertel (en aangezien het toch fantasie is, staan alle collega's me bij en doen vrolijk mee).

Ik voer op die manier hele gesprekken in mijn hoofd. Hoe vaak ik mijn baas niet al eens heb verteld hoe belangrijk respect en waardering is, hoe ontzettend dom hij bezig is, hoe hij al jaren niet doet wat hij zou moeten doen om zijn bedrijf te redden, hoe veel ik eigenlijk waard ben zonder daar ooit ook maar een compliment voor te krijgen, hoe hij zakenpartners moet aanpakken, hoe hij domweg het recht niet heeft op ons vakantiegeld te blijven zitten zo lang...

Er komt geen eind aan. En als dat wel zo zou zijn, dan begint alles weer van voor af aan, want ik ga het toch niet in de praktijk brengen. Niet zolang ik niet weet wat ik ga doen of wat er gaat gebeuren.

Uiteraard is er gisteren (vrijdag) op mijn mail totaal geen reactie gekomen. Ongetwijfeld heeft hij het bericht wel gelezen, heeft hij een flinke zucht geslaakt en zich afgevraagd of hij het moet bewaren of meteen op 'delete' moet drukken. Hij zal er nauwelijks woorden aan vuil maken, maar al helemaal niet zwart op wit. Ik krijg echt geen mail van drie kantjes, maar niet eens drie zinnen, die ik later zou kunnen gebruiken als het ooit zo ver mocht gaan dat ik een advocaat in de arm moet nemen.

Heel misschien begint hij maandag zelf erover. Al verwacht ik wel dat hij dan klaagt dat hij 'het hele weekend wakker heeft gelegen' of dat ik 'best mag weten dat...' en dan komt er weer een klaagzang. Hij heeft meer zelfmedelijden dan goed voor hem is. Het bedrijf houdt nauwelijks de neus boven water - er is een printer verdwenen (verkocht, zijn de geruchten) en naast de dikke Nespresso-machine staat nu een nederig Senseo-apparaat. Nou ja, nederig. het was niet het simpelste modelletje.. - en hij denkt alleen maar aan zichzelf. Ook qua uitbetaling, durf ik zo te wedden. Ach, hij heeft een kind op komst (en de moeder daarvan is er zelf ook nog een, maar hij is ook niet veel verder gevorderd met zijn 56 jaar), en moest zo te zien wel een nieuwe jas. Terwijl mijn collega van gekkigheid niet meer weet hoe ze haar boodschappen moet betalen of waar ze Sint-cadeaus vandaan moet toveren.

Ik dwaal geloof ik af. Het punt is vooral dat ik nu op diverse manieren op slot zit. Gelukkig wel, denk ik ergens, want ik word nu constant met mijn neus op de pijnlijke feiten gedrukt dat ik echt niet langer zo kan doorgaan. Thuis maak ik me dan ook druk om wat er tegen me gezegd is, wanneer en hoe. Hier weet ik alles zo goed en bedenk ik wat ik had moeten zeggen als reactie. Als ik weer daar ben, dan kan ik alleen maar zo vriendelijk en voorzichtig mogelijk zo'n gesprek in gaan en kijken wat er gebeurt. Maar er gebeurt dus niks.

Eng, hoor, zo'n situatie. Ik ben inmiddels heel stoer af en toe aan het kijken bij vacatures, maar dan voel ik opeens de onmogelijkheid van het jobhoppen in mijn geval. Twee dagen op kantoor en meer niet? Je vindt geen vacatures voor 16 uur per week. En ik wil ook niet te ver en te lang hoeven reizen, trouwens. Thuiswerken vind ik niet zo'n probleem, als ik maar niet omkom in het werk dat hier dan opeens allemaal gedaan moet worden met weekenden erbij. Maar ga maar eens solliciteren voor twee dagen kantoor en een optie op een of twee dagen thuis erbij. Zo'n vacature heb ik nog nergens kunnen ontdekken, in elk geval.

Ik hoop maar dat het me lukt met morgen erbij om toch een beetje tot rust te komen. Anders ben ik maandag wel erg door m'n zenuwen heen als ik weer moet gaan werken. Dat is geen goede basis om weer zo'n gesprek aan te gaan - al moet ik maar kijken of het ervan komt. De vorige keer wimpelde hij me af (is een leuke woordspeling, maar ik kan niet uitleggen waarom) door achter zijn pc te blijven zitten en te zeggen: 'ik moet even wat brandjes blussen'. Ook al zo'n uitspraak die vertrouwen wekt. Hij zou wel naar me toe komen. Deed hij niet; maar hij stond bij de frankeermachine toen ik terug kwam van het kolven. Ik schoot hem aan, werd nauwelijks iets wijzer over de situatie met de bladeigenaar en over mij kwamen we al helemaal niet te spreken. Hij liep haastig weer weg met de mededeling: 'we gaan voorlopig maar gewoon zo door'. Tja, een beter bewijs dat hij het niet snapt, heb ik niet, hoor.

Ik had trouwens wel dit bedacht: ik ga het mijn baas heerlijk moeilijk maken, zolang ik dat zelf trek. Ik ga geen oplossingen verzinnen, geen uitwegen aanbieden en wat ik ook gezegd heb over minder werken, dat is nu gewoon weer van tafel. Ik zal zelf ook niet beginnen over opstappen. Laat hem maar puzzelen en iets bedenken, dat is hij verplicht. Lukt het hem niet of is hij niet vooruit te branden, dan kom ik na het volgende nummer toch gewoon niet meer? Dan ben ik echt op - en zonder vooruitzichten op verbetering heb ik daar niets te zoeken. Misschien dat hij na een maand salaris betalen voor niets dan toch eens overeind komt uit zijn stoel. Want dan is er niemand die het blad daarna voorbereidt of maakt, bedenkt of uitzet. Zou hij het dan snappen? Moet het echt zo ver komen?

Zeven keer veranderen, dan versturen

Zoals ik maandag had aangekondigd, wilde ik vandaag weer met de baas om de tafel. Hij heeft gisteren gesproken met de bladeigenaar en dat sleept zich lang genoeg voort, dus er moet een keer iets uitkomen. Dat is dus alweer niet gebeurd. Uiteraard, wil ik dan bijna zeggen. Die twee in een gesprek, daar kan nooit iets uitkomen.

Het punt is alleen dat mijn baas weer eens iets niet lijkt te snappen. Zo begripvol als hij maandag vaststelde dat ik vanaf januari vast niet weer fulltime op kantoor kom, zo oliedom zegt hij vandaag over de eigenaar dat we 'maar moeten afwachten' hoe dit eindigt en 'ondertussen gewoon doorgaan'. Ja, als ik gewoon kon doorgaan zoals altijd, dan zou ik er nooit over begonnen zijn dat het zo niet lukt.

Ergens in de communicatie loopt het spaak. Hij hoort iets niet wat ik zeg, wil het niet horen, of het kwartje valt niet. Maar in principe maakt het geen drommel uit of mijn blad wel of niet bij ons blijft. Niet voor mijn situatie. Ik ben lichamelijk op en geestelijk bijna, en dat maakt op dit moment totaal niet uit wat ik aan werk voorgeschoteld krijg. Voor de langere termijn wel, ja, want als dit tijdschrift bij ons vertrekt, dan kunnen mijn werkzaamheden worden aangepast aan mijn nieuwe limiet. (Even daargelaten dat ik werkelijk niet weet waarom ik nog bij dit bedrijf zou blijven, overigens.)

Wat mij niet de bedoeling lijkt - en wat zeker dreigt te gebeuren - is dat mijn baas eerst dit gedoe achter zich wil hebben en wil afwachten wat er met de titel gaat gebeuren. Hij zegt wel dat als het blad bij ons verdwijnt, hij de investeringen van de afgelopen drie jaar voor niets gedaan heeft. Maar hij zegt wel meer - want in die drie jaar heeft het blad natuurlijk ook vanalles opgeleverd. En als hij slim had gehandeld in die tijd, zou hij voor de uitgeverij een grotere naamsbekendheid hebben kunnen opbouwen in een heel andere markt dan degene waar ze zich tot nu toe bevindt.

In elk geval verdween hij vrij snel na de update met die mededeling - voorlopig gaan we zo door. Waarop ik liet vallen: ja, dat hoop ik maar, dan. Bij nader inzien vond ik dat niet genoeg, dus heb ik een mailtje opengetrokken en dat een keer of zeven herschreven voor ik mezelf dwong op 'verzenden' te drukken. Een reactie verwacht ik niet, zeker niet zwart op wit in de vorm van een reply, maar ik wil hem wel duidelijk maken dat ik me inzet voor dit laatste nummer van het jaar, maar dat ik tegelijkertijd wel tegen mijn plafond aan zit, anders had ik dit nooit gezegd. Ik wilde onderstrepen dat er voor mij ook naar een oplossing gekeken moet worden, binnenkort al, eigenlijk onafhankelijk van het lot van mijn tijdschrift. Er staat zelfs de waarschuwende of zo je wilt profetische zin in dat ik absoluut niet wil dat ik 'langdurig ziek' word. Maar dat die kans dus bestaat als dit zo te lang voortkabbelt.

Ik zie al helemaal voor me hoe hij als vanouds met z'n voorhoofd op zijn houten bureaublad leunt en inwendig kreunt. Hij is er eentje van het ach-en-wee soort, categorie vooral zelfmedelijden. En dat terwijl ik het me niet persoonlijk aantrek als door het verdwijnen van het blad de afdeling vormgeving (nog) minder te doen heeft of zelfs met de duimen gaat zitten draaien. Want onze baas is toch al jaren hard bezig om nieuw werk binnen te halen? Hij gaat het bedrijf toch zeker wel redden door nieuwe opdrachtgevers te scoren?

En zo denk ik inmiddels ook over de opmerking dat de bladeigenaar nogal wat aan te merken heeft op de redactionele kant en de inhoud van zijn blad. Dat is nooit eerder tegen mij gezegd - en ik vind de timing van die mededeling nu ik kom met een halve ziekmelding uiterst beroerd. Maar als ik het niet weet, kan ik er ook niets mee. Zo lang het dus niet concreter wordt dan 'niet tevreden', kan ik er alsnog niets mee.

Wat ik me wel afvraag is of het gebakkelei dan over mij gaat. Stel nou dat de eigenaar het blad wel bij ons wil laten, maar zich blijkbaar zo stoort aan de invulling ervan dat hij een ander als hoofdredacteur wil? Zou mijn baas dan zeggen: wat jij wilt, ik serveer haar wel af? Of: ze zit toch al aan haar taks, dus ik ben d'r liever kwijt dan rijk? Of: die krijg ik met gemak weg, dan nemen we aan wie jij wilt? Of zou hij echt zeggen, luister, zo eenvoudig kan ik haar niet aan de kant schuiven? Hahaha. Nee, die geloof ik zelf ook niet, nee.

Afgezien van mijn gekrenkte trots, lijkt me dat een misselijke streek als ze daar dan niet eerst gezamenlijk met mij over aan tafel gaan zitten. Enerzijds om wat ik al zei: ik sta open voor suggesties en feedback, maar ik wil ook kunnen meebeslissen. Dat is tot nu toe al te vaak totaal niet gebeurd. Anderzijds lijkt het me ronduit tenenkrommend als er vanwege zijn wens wel opeens iemand aangenomen zou kunnen worden. Als ik dan uit woede vertrek, komt dat mijn baas alleen maar goed uit. Dus die ziektewet begint er wel steeds aantrekkelijker uit te zien. Jammer als ze door die extra kosten voor mij dan verder in de problemen komen. Dan had hij maar eerder naar me moeten luisteren en iets voor mij doen. Ik heb vaak genoeg aan de bel getrokken, lijkt me.

Ik zie de bui heus wel hangen. Als ik de werkdruk zoals die nu is niet meer aankan, nu niet en in de nabije toekomst niet, dan kan ik - zonder extra hulp - ook niet de beste hoofdredacteur zijn voor dit blad. En ik geef toe dat de titel nu al meer 'liefde' verdient dan ik kan geven. Ja, je moet het land in. Gezien worden. Overal bij zijn. Naar persevents, naar bedrijven, naar fabrikanten en niet in de laatste plaats naar de winkeliers. Al die dingen zijn helemaal waar, maar die vergen tijd en mankracht. Ik heb geen van beide over. Natuurlijk is een panel nabellen geen heel zware opgave, maar dat panel is er nog niet en daarvoor moet je mensen ook eerst bezoeken. Je moet er genoeg hebben die het langer dan een keer volhouden, die het liefst uit zichzelf gegevens leveren wanneer je die nodig hebt (want iedereen achter de broek zitten kost ook tijd) en je moet met een grote groep beginnen om de afvallers te kunnen compenseren na verloop van tijd. Maar dan nog: mijn baas lijkt het leuk om met lijstjes te komen. Welke producten heb je het meest verkocht deze maand? Heeft het weer invloed gehad op de verkopen of de drukte? Welke trends zie je? Wat voor vragen heeft de consument?

Ja, allemachtig interessant leesvoer als je het mij vraagt. Hij wil het liefst GfK-cijfers citeren. Die krijg je niet los zonder flink wat flappen neer te tellen. Daar bestaan zij van, tenslotte. Al vaker in al die jaren bekruipt me het idee dat mijn baas maar wat in de lucht zit te verzinnen zonder te beseffen dat het praktisch onhaalbaar is - zeker in de huidige bezetting - en dat de eigenaar geen feeling heeft met zijn eigen doelgroep. Want hij vindt blijkbaar dat ik teveel productgericht bezig ben en er teveel tests in staan. Ja, die worden het best gelezen, bleek uit ons eigen onderzoek. Hallo-o. Wie zit er nou te wachten op achter-de-schermen gebazel van iemand die de strategie van een keten uitlegt? Echt niet, hoor. Maar goed, stel dat de beste man een andere hoofdredacteur wil, dan mag wederom mijn baas verzinnen wat ik vanaf dat moment ga doen. Al is het maar om hem te laten kronkelen. Ha, ik kan er dan altijd nog de brui aan geven zodra hij er eindelijk uit is. Wat ben ik toch gemeen.

Een ander punt dat ik in de mail naar voren heb gebracht is het feit dat ik werk met de goedkoopste freelancer die ons bedrijf ooit heeft meegemaakt, en dat de andere bladen om mij heen wel een budget toegewezen hebben gekregen of dat in elk geval gewoon gebruiken. Waar zij twee tot drie pagina's loskrijgen voor vijfhonderd euro, zou ik er maar liefst tien kunnen uitbesteden aan mijn ene freelancer, die overigens goed werk levert. Hoe krom is de redenering dan dat het echt uit den boze is als het geld kost? Terwijl mijn collega's 250 euro neertellen voor een foto?

Het is zelfs zo erg dat mijn ene collega niet tegen de baas mag zeggen dat ze wellicht nog wat eurootjes zou kunnen bezuinigen volgend jaar door nog meer zelf te gaan doen (ja, ik heb haar al gewaarschuwd), omdat de andere collega zegt: als jij met een nog lager budget je blad kunt maken, dan mag ik straks boven gaan uitleggen waarom ik wel elke keer duizend euro uitgeef. En zo gaat het, dames en heren. Collega 1 kan maar beter haar mond houden omdat collega 2 zich anders moet gaan verantwoorden voor zijn relatief hoge uitgaven. En ik krijg dan helemaal niks terwijl ik dus echt gewoon ziek word van de werkdruk en de hoeveelheid stress en het gebrek aan tijd voor mezelf?

Al met al denk ik dus dat de 'dice' wel 'ge-cast' zijn, om het zo te zeggen. Volgens mij zitten we nu al in een impasse, al steekt mijn baas z'n kop in het zand. Maar als ik moet geloven wat hij zegt, dan kan ik me niet voorstellen dat ik hoofdredacteur kan blijven. Ja, wel als ik mensen kan aansturen en hulp krijg, maar dan zal er dus inhoudelijk iets moeten veranderen. Dat is op zich best mogelijk, als iemand me dan een keer uitlegt wat dan wel en waarom. Tegelijkertijd weet ik niet waar mijn baas een andere hoofdredacteur vandaan zou halen. En wat hij dan denkt dat ik ga doen. Een ondersteunende rol spelen voor mijn eigen blad, vanaf de achterbank? Dat heet in mijn ogen een degradatie. En demotie.

Ik heb talenten zat. Ik kan de eindredactie van alles weer oppakken, ik kan me storten op kleine rubrieken of artikelen voor de andere bladen, ik vertaal natuurlijk nog steeds. Maar ik wil me niet meer uitsloven, ook niet kleinschaliger dan nu. Ik ben het gebrek aan waardering ook goed zat, zo langzamerhand. Daar komt nooit verandering in, dat is een feit. Anders zou hij nu wel naar een oplossing zoeken voor mijn probleem, en dat niet laten afhangen van het blad. Mijn contract is namelijk niet gekoppeld aan die titel en dat weet hij best.

Het enige probleem met ontslag nemen of weggaan, dient zich aan als stoppen met werken of freelancen beide geen oplossing zouden zijn. Ik denk namelijk niet dat er banen voor twee dagen per week voor het oprapen liggen. Bovendien werk je dan voor het KDV en dat is ook niet de bedoeling. Maar ik hoef bij een sollicitatie ook niet te zeggen: ik kan drie of zelfs vier dagen, maar wel een of twee daarvan vanuit huis. (Ik heb van de week een dergelijke vraag gesteld naar aanleiding van een vacaturetekst. Dat bedrijf heeft niet eens het fatsoen om te reageren. Al zou het nog zo'n belachelijke vraag zijn, dan tik je toch terug: onze voorkeur gaat uit naar... ?)

Achter mijn rug om dan maar?

Toch knap hè, dat ik enerzijds een nietzeggend maar alleszins meevallend gesprek achter de rug heb met de meest bizarre wendingen en dat ik me sindsdien al helemaal geen houding meer weet te geven. Op dit moment zit mijn baas met de bladeigenaar te praten en ik ontdek net in de agenda dat mijn collega - en de voormalig hoofdredacteur van dit blad - daar bij zit. Ik kan maar geen reden bedenken waarom dat zo is. En waarom niemand dat mij meldt.

Nou kun je denken: als ze niks tegen mij zeggen, heeft het of niets met mij te maken, is het niet belangrijk of heeft het niets om het lijf. Maar als ik maandag te horen kreeg dat de eigenaar niet happy is met de redactionele kant en de inhoud van 'zijn' blad, dan krab ik me nu toch echt eens goed achter de oren. Ze zijn nu toch niet serieus iets aan het bespreken over 'mijn' blad achter mijn rug om?

P.S. Toevoeging: ik had uit baldadigheid mijn collega gemaild met de vraag hoe het zo kwam dat hij bij de meeting wordt betrokken. Hij mailt net terug dat hij er blijkbaar toch niet bij zit en verder dus ook geen idee heeft. Lekker bedrijf, toch?

Ik zou willen dat ik kon zeggen: dat zouden ze nooit doen. Maar ik weet wel beter. Mijn collega is kampioen van de dubbele gezichten en zichzelf op de eerste plaats zetten. Mijn baas draait met alle winden mee (is ook makkelijk als er geen ruggengraat in zit) en de bladeigenaar zal ongetwijfeld zijn eigen tunnelvisie meebrengen naar het gesprek.

Tegelijkertijd kan ik nu ook heel verontwaardigd en kwaad doen. Hoeveel besprekingen rond 'mijn' blad zijn er niet geweest zonder mij en in mijn afwezigheid (tijdens mijn verlof)? Hoe vaak krijg ik niet dingen te horen die zijn besloten en half geregeld die wel degelijk invloed hebben op de titel en op mijn werk, zonder dat ik daar ook maar iets over in de melk te brokkelen heb? Dus ik vind het op zich ook weer niet heel gek dat mijn nekharen bij deze overeind staan.

Het is net alsof de redenen om daar alsjeblieft toch eens op te stappen zich blijven aandienen. Deze manier van werken (lees: bekokstoven) is natuurlijk een van de laatste druppels, zou je zeggen. Maar hoeveel druppels zijn de laatste? Ik was maandag al kwaad genoeg te horen dat er wel kritiek is, maar dat niemand de moeite neemt het daar met mij over te hebben. Ik werd nog net wat bozer toen de baas zei dat als de eigenaar het blad weer meeneemt, hij de vormgevers niet aan het werk kan houden. Alsof dat mijn schuld is dat hij in al die drie, vier crisisjaren nauwelijks een vinger heeft uitgestoken om nieuwe opdrachtgevers te scoren.

In theorie heeft hij mij zelfs aan het werk te houden als het blad verdwijnt. Ik heb een contract en mijn afdeling wordt niet opgeheven. Ik ben niet de laatste die is aangenomen, dus ik zit min of meer veilig. Maar dat is maar hoe je het bekijkt. Als hij mij gaat verwijten dat de eigenaar zijn blad terugtrekt, dan zit ik er ook niet meer lekker. Al zit ik dat nu toch niet en eigenlijk al jaren niet - onderbetaald, stressed-out en zwaar ondergewaardeerd (zou een van mijn ex-collega's me vast inpeperen en gelijk heeft hij).

Stiekem denk ik dus dat ik daar echt maar beter weg kan. Het scheelt inkomen, maar ook een buitenproportionele hoeveelheid stress. Ja, ik heb zo gauw geen andere baan, maar als ik naar mijn zoontje kijk, dan heb ik daar ook geen bloedspoed mee. Lekker hem leren kruipen en lezen en lopen en heel veel knuffelen. Dan kan mijn batterij zich ook weer eens opladen.

Het klinkt dus - alweer - alsof ik het antwoord al weet. Daarmee heb ik echter nog geen oplossing te pakken, want ik wil eigenlijk niet zelf opstappen. De baas zal (kan) me niet ontslaan, en ik kan me niet voorstellen dat hij komt met een voorstel of compromis. Hij heeft geen geld voor een oprotpremie. En ik ben meer waard dan alleen dit blad. Als ik ga, is hij ook z'n vertaler kwijt en ik zal het alleen maar freelance oppakken tegen exorbitante bedragen die ik liefst van tevoren gestort wil zien.

Dus het scenario kan alle kanten op. Als het blad verdwijnt, dan kan ik opstappen of vragen om een regeling, maar ook afwachten en kijken wat ik dan wel kan gaan doen. Die taken zijn vast minder zwaar en beter vanuit huis te doen als er geen druk is naar allerlei events te moeten. (Grote vraag blijft of me dat inkomen zo lief is dat ik in die omgeving blijf zitten met alle gevolgen van dien.) Als het blad blijft, dan nog heb ik gezegd dat ik het niet trek in mijn eentje. Of ik dan meteen hoofdredacteur-af ben of dat er toch iets geregeld wordt met werk uitbesteden (waar geen geld voor is, ook al doen de andere drie bladen het wel) of iemand parttime neerzetten (hoogst nodig, maar zelfde argument) of ik minder zou gaan werken zodat er wat eurootjes vrijkomen (maar dan weiger ik al helemaal ook nog maar iets extra's te doen in mijn eigen tijd)... ik heb gewoon geen flauw idee.