Anderhalf jaar later...

De tijd vliegt voorbij. Ik heb net de laatste twee posts gelezen met nieuws over hoe goed mijn vader reageerde op de chemokuur en het akelige gevoel dat ik had nadat ik uit eigen beweging de beste beslissing van mijn leven had genomen en was vertrokken bij mijn werkgever.

Ondertussen...

We zijn anderhalf jaar verder en alles is werkelijk helemaal anders. Mijn vader heeft zijn strijd tegen de longkanker verloren. Al vier maanden na dat laatste bericht waarin alles nog zo goed leek te gaan. In augustus 2012 was het voorbij, na een mooie opleving en maanden vol hoop en een uitermate snelle aftakeling die geen van ons echt de tijd gaf het emotioneel of geestelijk echt te verwerken voor het voorbij was.

En mijn voormalig werkgever? Failliet. Nee, echt. Een jaar na mijn laatste bericht heeft mijn voormalige baas de deuren van het bedrijf gesloten en is het failliet verklaard door een curator. Tegen die tijd had ik gelukkig al mijn geld - ook van de freelanceklussen die ik het jaar daarvoor nog heb gedaan.

En ik? Ik heb een behoorlijk succesvol eenmansbedrijfje, een geweldige zoon en wie weet nog meer geweldige vooruitzichten waar ik nu even niet verder op inga. Ik heb ontzettend leuk werk en ik ben nog elke dag blij dat ik dat besluit genomen heb om op eigen benen te staan en weg te gaan bij een bedrijf dat me meer stress bezorgde dan centen en waardering bij elkaar. Ik heb alle tijd voor mijn kind en kan dat combineren met de baan die ik het allerliefst wil hebben: boekvertaler (en schrijver, journalist, redacteur en... en... en...)

Eigenlijk zou ik een zelfhulpboek moeten schrijven. Al is het maar om de ironie dat ik die dingen zelf nooit zo gauw zou lezen. Wie weet. Watch this space...