Vanochtend stonden we klaar om de deur uit te gaan: zoontje van bijna vijf, dochter in de kinderwagen en ik. Zoontje zei nog: ik neem mijn paraplu mee, voor de zekerheid! Ons orakel kreeg gelijk: we waren nog niet eens halverwege of het begon te regenen. Een beetje maar, dat viel mee. De rest werd bewaard voor de terugweg.
Eind van de ochtend zoontje ophalen was het weer raak. Op zo'n heerlijk willekeurige parapluutje-open-parapluutje-dicht manier, en dat dan een paar keer achter elkaar. Als ik heel erg mijn best doe, is het tien minuten lopen naar school, maar je wordt flink nat in tien minuten. Vooral in een fijn warme, maar te korte en niet regenbestendige winterjas. Grrr.
Via de supermarkt naar huis, want uitgerekend vandaag wil zoontje dolgraag een croissantje eten. We móéten dan eerst nog naar huis voor een beker melk en de wc, en dan eigenlijk alweer terug om 's middags ook weer op tijd op school te zijn. Natuurlijk moet er dan eerst nog vlug een luier worden verschoond, en regent het tegen die tijd weer zo hard dat de regenhoes over de kinderwagen heen moet. Al vindt de kleine meid meestal van niet.
Op de terugweg hebben we de paraplu ook weer hard nodig, tot we tien meter verder zijn en de zon opeens doorbreekt. Je krijgt net lang genoeg de kans om je te verbazen tot de volgende bui zijn lading laat vallen. Met deze keer een regenboog erbij om het leed te verzachten.
Kleintje komt nauwelijks aan een middagslaapje toe voor we de deur alweer uit mogen: het is half drie. Ik zet het alarm van mijn mobieltje nog niet uit of er vindt een ware wolkbreuk plaats. Niet tien minuten eerder of een ruim half uur later, nee, nú. Regenhoes weer over de wagen, dit keer wel een regenjas aan (die is lang, maar weer niet warm).
(En nou ik het toch over die regenhoes heb, hè? Ben ik nou zo Bugaboo-challenged of zit dat klepje gewoon echt bij het voeteneind van die wagen? Dochtertje zit rechtop, dus als het al even droog is, blijft dat ding niet open staan. Ik moet me bukken om mijn hand (met koekje) erdoorheen te steken en de kleine heeft er eigenlijk helemaal niets aan dat dat flapje er is. Frisse lucht komt er ook nauwelijks doorgeen als het steeds dichtvalt.)
Koud en nat komen we aan bij school, waar de deur net voor onze neus dichtvalt omdat de meneer voor ons blijkbaar denkt dat hij alleen op de wereld is. Net als iemand anders de deur voor me opent en ik me naar binnen haast, bedenk ik dat ik met een uitgeklapte paraplu niet door de deur kom. Met een heup de wagen tegenhoudend, schuif ik vlug de druipende paraplu dicht - mét mijn vinger ertussen. Hoe kan het ook anders. Die is gelukkig zo koud dat de pijn pas tien minuten later doordringt (en nog een uur aanhoudt).
Dit is dus voor al die automobilisten die lekker warm en droog zitten en toch niet de moeite nemen om even gas terug te nemen zodat mensen-met-kinderen-en-wagens-en-paraplu's even kunnen oversteken om toch nog op tijd op school te zijn. En voor al die anderen die totaal niet begrijpen dat ik op zo'n dag niet veel meer gedaan krijg.
Morgen begint december. Aan de ene kant vliegt de tijd veel te snel voorbij, aan de andere kant zijn we al bijna drie weken schoentjes aan het zetten. Aan de ene kant is het een geweldig leuk kinderfeest, aan de andere kant ben ik het volwassenengezeur eromheen zat. En het gestuiter dat de kinderen nu doormaken begint ook z'n toppunt te bereiken. Ze zijn zo moe...
Wel alle pepernoten, drie keer knipperen en het is alweer december. Nog zes nachtjes slapen - en zes ochtenden met schoencadeautjes - en het is Pakjesavond! In oktober dacht ik het meeste wel in huis te hebben qua cadeautjes, maar zo vlak voor het moment suprème valt het dan toch weer tegen. Want ik heb wel een leuk bergje voor de kinderen (maar sommige dingen zijn eigenlijk alweer voor Kerst bedoeld), maar voor de volwassenen nog niet! O, help, wat moeten we hen nu toch weer geven?
Uilklok van Janod, te bestellen bij Educatief-speelgoed.com[/caption]
Ook dit is alweer anderhalf jaar geleden, en nog steeds is het elke dag even afwachten of de zzp'er in mij echt aan de slag kan of dat mama nog eventjes moet blijven en pas 's avonds kilometers mag maken. Nou ja, pagina's, dan.
Anderhalf jaar geleden ging mijn oudste voor het eerst naar de kleuterschool. De laat jarig om naar een volwaardige kleuterklas te gaan, mocht hij met een handvol anderen wennen in een apart instroomgroepje. En dat ging zo:
Het kon bijna niet anders: de wenochtend op school, die allereerste dag, nu anderhalf jaar geleden, heeft zoontje met vlag en wimpel doorstaan. En ik was ongelooflijk trots.
De eerste schooldag is aangebroken. Het lijkt wel herfst als we de deur achter ons dicht trekken. Paraplu mee? Check. Regenkap voor de kinderwagen mee? Check. Schooltas, luizencape, eten en drinken mee? Check, check, check. Nou, daar gaan we dan. Op naar Groep 2!
Ik denk ondertussen heldhaftig dat mijn enige probleem met het ding het gebrek aan een terugtraprem zal zijn, aangezien ik nog nooit met handremmen heb gewerkt. Maar aan remmen kom ik niet eens toe...
De wasmachine draait. Man is met zoontje boodschappen doen terwijl ik zit te werken met een slapend meisje vlak naast me. Op het eerste gezicht was er niets bijzonders aan deze Moederdag, en toch voelde ik me heel speciaal.
Moederdag komt eraan, hoera! Ja, hoe commercieel ik het ook vind, het is toch een bijzondere dag als je zelf eenmaal kinderen hebt. Vooral als ze net op school zitten en zelf iets voor je maken. Want niets gaat boven een zelfgemaakt cadeau vol liefde en creativiteit.
Volgende week is het Koningsdag, en ik moet er nog steeds aan wennen, zowel aan de naam als aan de datum. Dat ze op school een halve week eerder het koningsontbijt hebben, had ik twee weken geleden wel in een mailtje voorbij zien komen. En gisteren dacht ik er nog aan. En vanochtend... half.