Het laatste blad is niet alleen naar de drukker, maar zelfs al klaar. Ik voel me wat rustiger en ben zowaar in staat en een ander vrij helder voor mezelf op een rijtje te zetten. Halleluja, het is een kerstwonder!
Ietwat meer zen dan in lange, lange tijd heb ik nu het idee opgevat om via diverse opmerkingen en mails mijn baas duidelijk te maken dat het a) zo niet langer door kan gaan zoals het afgelopen half jaar, b) ik nog steeds bereid ben door te gaan, met wijzigingen, zowel inhoudelijk als qua mankracht en c) ik dus hulp zal inschakelen om alles gedaan te krijgen. Als hij niet reageert, en dat zit er dik in, dan is het wat mij betreft zwijgend instemmen.
Weet je wat het is? De eigenaar van het blad heeft nog steeds niets getekend. Het is nu bijna december, letterlijk nog minder dan twee dagen te gaan, en er staat nog niets op papier voor 2012. Ik heb gisteren ook - heel stoer - tegen mijn baas gezegd dat ik nu niets kan plannen en uitzetten voor volgend jaar als ik niet weet of we het blad tegen die tijd nog maken of niet. Is maar een detail... Hij zegt dat er inderdaad duidelijkheid moet komen. Maar dat zegt hij als sinds oktober ongeveer.
Wat mijn werkdruk betreft: het laatste nummer ging niet eens heel slecht en ik kan altijd meer uitbesteden als dat nodig is. Vind ik, althans. Het nummer is maar 48 pagina's dik geworden, dat scheelt ook. Een redelijke verhouding met tien pagina's advertentie, trouwens. Tuurlijk had ik hem 56 pagina's dik kunnen maken, maar ik kijk wel uit.
Waar het mij om ging met deze zen-business is dat ik de tranen voor wil blijven. Net als het echte instorten, doordraaien en overspannen zijn. Ik ga daar niet op zitten wachten, en als mijn baas er niets aan doet, dan neem ik het heft dit keer toch maar weer in eigen handen. Ik heb alleen mezelf ermee als ik met mijn armen over elkaar ga zitten wachten. En hij ziet de facturen wel voorbijkomen. Zolang hij ze maar betaalt. Ik ga me in elk geval niet druk maken om geld dat ik op die manier uitgeef. Het is vergeleken met een standaardprijs zo weinig, dat heeft hij maar te slikken. Of hij moet een beter idee hebben.
Kortom: ik zie het wel, maar ik weiger me nog langer zo bedrukt, genegeerd en overbelast te voelen. Ik wil geen plotselinge huilbuien om niets. Ik moet het roer omgooien en de koers zelf bepalen. Ze kunnen niet zomaar van mij af qua contract, dus ik heb niets te verliezen. Als het niet bevalt of de eisen aan mij weer torenhoog worden, dan kan ik me nog steeds altijd ziek melden. Zo niet, dan scheelt dat toch een aardig potje geld per maand, namelijk. En als ik het zo kan indelen dat ik de leuke dingen kan blijven doen en daar wat meer tijd en aandacht aan kan geven, dan is het wel vol te houden, denk ik. Over minder werken zal ik pas nadenken als iemand het vraagt. Maar ik wil wel rustiger kunnen werken en meer tijd besteden aan wat ik doe. Niet hier thuis die enorme druk voelen iets af te moeten hebben terwijl mijn kind om aandacht huilt of eigenlijk moet eten. Dat doen we niet meer.
Het enige wat ik dus nog niet weet - naast het lot van mijn tijdschrift - is hoe mijn baas er nou tegenover staat dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week naar kantoor te komen. De afspraak verloopt na december, maar ik ben niet van plan die aan te passen. En wederom, als dat voor hem een reden is van me af te willen of als hij me blijft overladen met werk om die regeling goed te praten, dan pas ik ervoor en meld ik me alsnog ziek. Volgens mij mag ik me best eens realiseren dat ik hier sterk in sta en er best iets uit kan halen. Weggaan kan tenslotte ook altijd nog.
