Werken? O, ja, dat moet ook nog!

Laptop-by-the-bed
Het is nu kwart voor drie op zaterdagmiddag. Zoontje ligt in bed te slapen. Dochtertje heeft net gedronken en gaat spelen (die lag tot de lunch te slapen in mijn bed). Manlief heeft een fijn plekje op de bank en is ook al vertrokken. De derde lading was draait op zolder, de was die niet in de droger mag hangt netjes op het rek. Eventjes tijd voor mezelf.

Nou ja, we moeten nog de belastingaangifte insturen, die van mijn moeder doen, en ik heb nog een handvol deadlines die steeds dichterbij komen. Waaronder eentje van een schrijfwedstrijd. Het verhaal is wel af, maar volgens mij kan het sterker, spannender. Alleen kan ik amper de tijd vinden om daar ook nog eens aan te sleutelen.

Deze week is zoontje voor het eerst naar school gegaan. Hij heeft drie ochtenden gehad, en was 's middags dan ook best moe. Belangrijker was dat hij het leuk vond en graag weer wilde gaan. Ik kan je vertellen dat je je dan ontzettend trots voelt als moeder, dat jouw kleine vent zo'n zelfvertrouwen heeft, gewoon meteen bij het betreden van de klas die eerste ochtend al. Er kwam geen enkele traan bij kijken (en daardoor ook bij mij niet), want daarop bereid je je voor de zekerheid toch maar voor. Nee, ik ben geweldig trots op hoe hij het heeft gedaan. 

Maar goed, dat verandert dus op slag je hele dag- en weekritme. Misschien moet ik ook maar van die dagritmekaartjes ophangen in de woonkamer, met daarop een kaartje met een plaatje van mama die moet werken. Ja, want dat moet dus ook nog.

Oefenochtendje: we zijn weer thuis!

(c) Creative Difference
De eerste ochtend op school is geweldig goed gegaan, al zeg ik het zelf. De juf vond zoontje een gezellige kwebbel. Alles was ook nog zo nieuw voor hem - inclusief alle  regeltjes die in de klas gelden - maar toen hem dat eenmaal werd uitgelegd, ging het eigenlijk meteen goed. Het belangrijkste was wel dat hij het helemaal naar zijn zin had gehad, en graag morgen weer wilde gaan.

En wat had hij dan allemaal beleefd? Nou… hij mocht vandaag verven, en hij wilde ook graag met de zandbak, maar die was al bezet. De juf noteert het vast, want morgen is de andere juf er, en dan mag hij met de zandbak.

Op weg naar huis verwachtte ik allerlei verhalen, maar dat valt nogal mee, zo niet tegen. Zoontje is heel erg moe en heeft allerlei indrukken te verwerken. Hij maakt liever zijn zusje in de wagen aan het lachen en geeft nauwelijks antwoord op alle vragen die ik stel. Nou ja, straks misschien.

Eerste ochtend school: mama 1 – zzp’er 0

Zoontje is voor het eerst naar school*, een hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik daardoor ook.

Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt. Concentratie is dus ver te zoeken.

Eindelijk is het dan kwart voor elf geweest; over een ruim uurtje mag ik mijn jas aandoen om hem weer op te halen. De baby slaapt nu nog, dat is mooi - ik hoop dat ze dat de komende dagen zo blijft doen, dan kan ik misschien wél werken...

Het is een rare gewaarwording, die stilte. De mama in mij vindt het ijzingwekkend stil, de zzp'er in mij ziet kansen. Maar die zzp'er krijgt die kans vandaag mooi niet, want de mamazenuwen overheersen.

Oefenochtendje school: het is zover!

(c) Creative Difference
De ochtend die je wist dat zou komen is eindelijk hier…

Nieuwsgierig en vrolijk kijkt mijn zoontje het klasje rond. Hij heeft al een kleurplaat en potloden gekregen terwijl ik een luizencape (kosten: slechts tien euro) ging kopen. Voor de zekerheid, want in het raam van het klaslokaal vlakbij hangt een oranje vel papier met de melding dat er hoofdluis is geconstateerd. Ja, je betreedt ineens een heel nieuwe wereld.

Maar mijn ventje lijkt het allemaal reuze interessant te vinden. Er zijn drie andere kindjes, waaronder een Chinees meisje met een pleister op haar oog. Zoontje pakt de potloden en zet die tussen hen neer. 'Die kunnen we met jou delen', zegt hij blij. En vervolgens wijst hij naar de pleister onder haar roze bril. 'Waarom heb je dat nou gedaan?' vraag hij doodleuk.

Meteen gaat de aandacht weer terug naar de potloden. Hij pakt een witte en wijst naar zijn kleurplaat. 'Met deze kleuren doet niks! Dit is wit en dat is ook wit, dus dan zie je er niks van!' Trots spreidt hij zijn kennis ten toon. En het kleine  meisje mompelt zacht: 'Dat weet ik ook wel.' Wat een heerlijke leeftijd.