Traantjes, lachbuien en frustraties

Ik weet wel dat je tijdens je zwangerschap emotioneler kunt zijn om de gekste dingen. Niet dat ik nou in tranen uitbarst bij het minste of geringste, maar zeker de eerste drie maanden was ik net een tot leven gekomen knuffelbeertje. Wat ik me alleen na de laatste weken - vol gedoe met aannemers, vergunningen, architecten en ook gewoon kennissen - afvraag is: word je ook sneller kwaad om de kleinste dingen?

Een van de aannemers die we over de vloer hadden, hing namelijk een langdradig verhaal vol overbodige details op, naar mijn gevoel om indruk te maken, danwel te overdonderen. Na vrij lange tijd eindelijk de offerte binnen, belt hij een dag later met een relaas van zijn constructeur die zegt dat wat wij willen met de achtermuur (een draagmuur) waarschijnlijk helemaal niet haalbaar is. Jaaaa... ware het niet dat alle andere huizen die niet op de hoek staan bij voorbaat al hun pui aan die achtermuur hebben zitten en het bij dat andere hoekhuis ook al is gebeurd. Kortom: grrr.

Tweede voorbeeld? Een doodsimpel gesprek met kennissen dat opeens de structuur en klemtonen van een discussie begint aan te nemen omdat degene tegenover je met klem en standvastigheid iets zit te beweren waarvan jij gewoon weet dat het niet waar is. Bij de eerste dingen was ik wijs en liet ik het gaan, maar toen ik zo onverstandig was om het woord 'regenboog' te laten vallen tijdens de slotceremonie van de Olympische Spelen en er metee een opmerking volgde over dat homo's zich niet zo moeten propageren overal (alsof ze zieltjes willen winnen! Het zijn geen Jehovagetuigen, hoor!), kwamen de klauwen tevoorschijn.

Eh... wat ging ik ook alweer doen? (Begint dat nu al?)

Ik baal. Niet van aannemers of verhuizers of de gemeente, dit keer. Ja, ook wel, want door al die bureaucratische termijnen kan ik het wel vergeten om de uitbouw van het huis af te hebben voor de baby komt. We mogen blij zijn als we daarna eens van start kunnen gaan. Maar goed, dat is niet waar ik nu van baal. Ik baal van mezelf, voor de verandering.

Ik weet wel dat je als zwangere zo'n periode krijgt waarin je dingen gaat vergeten. Waarin je hersenen opeens in een soort brij veranderen die al te lastige taken even niet meer kunnen en simpelweg weigeren te verwerken. Ik kan me ook nog heel goed herinneren bij de eerste zwangerschap een moment gehad te hebben waarop ik in een leuk computerspelletje een rekenpuzzel voor mijn kiezen kreeg. En spontaan niet meer in staat was om die op te lossen.

Toch zou ik kunnen zweren dat het pas veel later in de zwangerschap was, die eerste keer. Niet halverwege al. Toch?

Hoe vaak ik nu dus opsta, ergens heen loop en me vervolgens afvraag wat ik daar precies ging doen is niet grappig meer. Gisteren ben ik niet één, maar zelfs twee keer op een dag vergeten dat ik koffie zou gaan maken voor de visite. Dat iemand dan opeens zegt: "Ik zou nog koffie krijgen" en je ondertussen niet weet welke kant je met je tomatenrode hoofd op moet kijken. Of zoals vandaag, dat je ver in de middag opeens zo'n spaarlamp in je hoofd heeeeel langzaam aan voelt gaan om vervolgens te denken: gut, ik moet de was nog doen!

Gelukkig gebeurt het nu eigenlijk alleen met de huishoudelijke dingen. Dat is wel de trend. Maar goed ook, want ik kan het nu even niet hebben met al die deadlines dat mijn vertalingen eronder gaan lijden. Volgens mij hebben die hersens van mij een soort filter opgeworpen. Alles wat belangrijk is - baby, kind en vertalen - wordt wel ongeschonden doorgelaten, zodat ik ook kan genieten van elk klein bubbelschopje dat ik in mijn buik voel.

Andere dingen zijn automatisch minder belangrijk. Zoals het huishouden, koffie zetten, gemaakte boodschappenlijstjes ook daadwerkelijk meenemen als je naar de winkel gaat of gewoonweg nog weten wat je net twee zinnen geleden gezegd hebt. "Wat zei ik nou net tegen je?" heeft wat dat betreft hier in huis ook een heel andere lading dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.