Klein beetje dwars

Ik had me nog zo voorgenomen er niet mee te zitten. Het van me af te schudden. Het los te laten. En er al helemaal niet kwaad om te worden. Dat is het niet waard.

Ik ben in de eerste plaats moeder. Net mijn kleintje in slaap gewiegd en genoten van elk moment. Voorzichtig in bed gelegd. In ben zijn mama. Een topbaan, als je het mij vraagt. Dat is wat telt.

Een vriendin en voormalig collega van me vertelde me net tijdens een verder heel gezellig gesprek dat ze iets had opgevangen over mijn baas en mijn opgezegde baan. Na alle onzin die hij al eerder wist uit te kramen over waarom ik wegging, blijkt de officiële versie nu te zijn dat hij míj heeft ontslagen 'omdat ik niet functioneerde'. De brutaliteit.

Ik nam me dus voor er niet me te zitten. Het van me af te zetten. Er niet meer over na te denken. En er al helemaal niet kwaad om te worden. Drie keer raden. Ik moet het nu even van me af tikken, anders blijft het aan me vreten.

Ten eerste ben ik niet ontslagen. Ik ben zelf weggegaan en dat hebben we met 'wederzijdse instemming' gedaan. Ten tweede had ik meerdere malen na mijn zwangerschapsverlof aangegeven dat de werkdruk me te hoog was - dat die altijd al te hoog was geweest - maar nu met een baby thuis, gebroken nachten en verschoven prioriteiten (die laatste zei ik er dus niet bij, even voor de duidelijkheid) lukte het me echt niet meer om naar alle evenementen te gaan, me een slag in de rondte te schrijven, reizen, testen, corrigeren, plannen en bedenken. Ten derde waarschuwde ik daar ook al voor vanaf halverwege mijn zwangerschap, als het niet al eerder was.

En ten vierde is er met al die waarschuwingen en signalen nooit iets gedaan. Nooit heeft mijn baas gehoor gegeven aan mijn meldingen door er iets aan te doen. Het was altijd 'tja, ik weet het ook niet', of de grote favoriet voor alle kwesties: 'ik sta met mijn rug tegen de muur' en 'we gaan voorlopig maar zo door', terwijl je net aangeeft zo niet meer verder te kunnen.

Ik vond het destijds al vervelend dat er naar mij gewezen werd toen ik wegging, alsof hij wilde zeggen: zij kan het niet meer aan. Als zwangere vrouw en daarna als nieuwbakken moeder en werkneemster had ik namelijk het volste recht om om aanpassing van mijn werkzaamheden te vragen. Hij had zelfs de volste plicht om er iets aan te doen, maar dat is nooit gebeurd.

Nou weet ik wel dat ik een goed besluit heb genomen - dit bewijst het eens te meer - maar ik vind het vervelend dat er dan, als ik eenmaal weg ben en dus achter mijn rug om, zulke dingen worden beweerd en gezegd. Collega's die beter zouden moeten weten, geloven namelijk ook deze versie. Niemand zal ertegenin gaan namens mij, want dat heeft toch geen zin.

Maar vervelend vind ik het dus wel. Ik kan me er kwaad om maken, al probeer ik dat wederom te onderdrukken en me op iets anders te concentreren. Ondertussen vroeg mijn baas wel - na mijn zoveelste mail over mijn vakantiegeld - of ik al een getuigschrift had opgesteld dat hij dan op officieel papier kon zetten voor me. Of ik dus even mijn eigen referentie wil bedenken en uittikken, dan zet hij er een handtekening onder. Ja, lollig.