Al sinds gisteren vraag ik me af of ik morgen nou op mijn werk moet verschijnen of niet. Zo ja, dan zal ik in elk geval een mail voor me uit moeten/willen sturen om mijn baas erop attent te maken dat we toch echt moeten praten. Ik moet nu weten waar ik aan toe ben. Het nieuwe nummer van het blad moet gemaakt worden en zelfs als ik dat niet doe, dan kan hij maar beter snel op zoek naar iemand die dat wel gaat doen.
Een voormalig collega en vriendin zei al dat het haar sterk lijkt dat het niet gewoon doorgaat. Misschien met extra bepalingen en een andere deal, maar het is voor de eigenaar nu toch al veel te laat om het complete project ergens anders onder te brengen. Daar heeft ze een goed punt. Dan nog snap ik niet waarom er nog steeds niets op papier staat. Of zou mijn baas nou echt gewoon er niet aan denken mij - ziek thuis - daarover te berichten? Dat kan toch niet waar zijn. Niet na diverse mailtjes van mijn kant.
Ergens voel ik een soort rust in mijn lijf omdat ik niet geloof dat we eruit gaan komen. Die extra hulp die ik nodig heb, een hogere freelance inzet danwel iemand op de redactie die wel wat uitvoert, dat zie ik niet gebeuren. Ten eerste zou hij zijn vriendin dan moeten wippen (o, laten we hier even niet op doorgaan, alsjeblieft) en iemand aannemen die wel kan doen waarvoor zij nu betaald wordt. Ten tweede blijf ik dan ook op de loonlijst, dus dat doet hij vast niet. Al ben ik best bereid van vier naar drie dagen te gaan. Dan heb je toch nog een beetje inkomsten, de actualiteit van het werk (en broodnodige cv-vulling) en als ik me dan kan bezighouden met die elementen van het tijdschrift die ik wel nog steeds leuk vind...
Maar zoals gezegd, geloof ik dat zelf niet. Dan kan hij mij beter lozen en voor dat hele salaris iemand anders neerzetten die misschien al goedkoper werkt of wel vijf dagen dag en nacht inzetbaar is. Het zij zo, zou ik zeggen. Laten we er dan wel eens over gaan praten en kijken waar we op uit komen. Ik vrees dat ik dat niet kan ontlopen, zelfs al zou ik hem niet eerst laten zweten door te mailen: wat gaan we doen en hoe komen we hier weer uit?
Wat zou het een mooi kerstcadeau voor mezelf zijn, zeg. Ik zie het niet als werkeloos, maar meer als een herwonnen vrijheid. De kans om altijd bij mijn kindje te zijn en alles samen te doen als een onafscheidelijk duo. Ik zou dus ook niet weten wat ik morgen (als ik morgen ga) of volgende week op kantoor zou moeten doen. Schrijven lukt amper met die hand en tikken... nou ja, dat lukt wel, maar het is gevoelig en soms zelfs pijnlijk. Qua vakantiedagen red ik het om na volgende week niet meer te gaan werken en de volledige maand opzegtermijn af te zekeren op die manier. Zal hij blij mee zijn, haha. Net goed.
Dan staat alleen de vraag nog overeind: wat te doen als al mijn eisen zouden worden ingewilligd? Wat als ik de uren krijg die ik wil en de hulp die ik nodig heb? Ga ik het dan nog een tijdje proberen - uiteraard met als gevolg dat het opeens zomervakantie is en ik er weer zo'n half jaar op heb zitten of dat het opeens zomer is en het nu eindelijk gaat zoals het altijd had moeten gaan? Het lijkt me na zo'n innerlijk besluit om weg te lopen best zwaar om dan toch te blijven. De ellende eromheen verdwijnt niet. De baas blijft dezelfde. De mystery guest op de achtergrond blijft geheimzinnig. De situatie blijft precair. En zelfs als ik een stagiair, medewerker of freelancer krijg, zal ik de begeleiding moeten verzorgen en waarschijnlijk ook overal achteraan moeten gaan en nakijken danwel herschrijven.
Kortom: ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken, wanneer ik wat moet doen of zeggen en hoe (en of) ik de duimschroeven nog moet aandraaien daar of gewoon maar een ontslagbrief moet tikken zonder verdere waarschuwing of verzoek om opheldering of medewerking. In de verte zie ik het gewenste resultaat, maar ik heb nog geen idee hoe ik dat het best kan bereiken. Ook al zie ik die collega's waarschijnlijk nooit meer en zullen ze me nu na weer bijna twee weken ziekte al half vergeten zijn, ik wil het toch niet achterlaten als een rommeltje of met mixed feelings.
Maar van doorgaan kan alleen sprake zijn op de manier die ik dicteer. Dus met hulp voor zowel het schrijven van stukken, het doen van interviews, het bezoeken van evenementen, de website en eventuele social media activiteiten als met slechts twee dagen verschijnen op kantoor en een of twee dagen thuis, zonder over die dagen telkens weer geconfronteerd te worden met afspraken en gezeur. Zie jij het gebeuren? Ik ook niet.
