Het begint door te dringen (geloof ik)

Dat het oudejaarsdag en ook zaterdag is, dat wil er al nauwelijks in. Maar dat ik me geen zorgen hoef te maken maandag op tijd op te staan en mezelf en kind klaar te hebben voor werk en crèche, dat is nog steeds een too-good-to-be-true gevoel. Helaas is het gevoel wel ontzettend dubbel.

Ik merk dat ik het allemaal nog maar moeilijk van me af kan zetten. Sowieso helpt het niet dat ik mijn salaris van deze maand nog niet heb ontvangen, ook al zou de baas dat dan gisteren nog regelen. Ik zie het waarschijnlijk maandag pas op mijn internet bankieren of hij dat ook daadwerkelijk gedaan heeft. Mijn collega's hebben het in elk geval wel netjes gestort gekregen.

Waar ik mee zit is dat ik wel een scenario kan bedenken waarbij mijn salaris 'per ongeluk' niet is overgemaakt. Maar alles in mij schreeuwt dat ik te naïef voor woorden ben als ik daar erg veel waarde aan hecht. Kijk naar zijn geschiedenis met andere ex-werknemers. Dan is het toch net iets te toevallig dat uitgerekend mijn salaris in het rijtje ontbrak - ook al heb ik mijn loonstrook twee weken geleden al meegekregen. Dan moet hij daar maar extra op letten of bij nadenken. Dit is gewoon geen goed teken en ik zal er bovenop moeten blijven zitten de komende twee maanden. Als het al blijft bij twee maanden.

Tegelijkertijd voel ik me zo ongelooflijk moe ineens. Gistermiddag is de kleine na het drinken in mijn armen in slaap gevallen en ik heb vrolijk mee gedaan. We waren meer dan twee uur weg en ik had het even hard nodig als hij. Mijn hoofd blijft maar malen. Ik denk aan collega's alsof ik ze straks weer zie. Ik vraag me af hoe het zit met de planning en wat ze met het blad gaan doen en van plan zijn. Ik ga me rot lachen als ze de deadline niet halen. Maar ik heb in elk geval verder nog geen opdrachten gezien. En misschien moet ik het ook niet doen als er wel wat komt. Ik weet het gewoon niet.

Ik hoop maar dat ik het snel kan loslaten. En dat alles binnen de gestelde termijn netjes wordt afgerond, want ik heb niet voor niets mijn best gedaan het netjes achter te laten en niet met ruzie of ellende weg te gaan. Ik verdien het om gewoon goed en netjes behandeld te worden met alle betalingen. En het is tenslotte beloofd dat ik nog dingen zou blijven schrijven. Al moet ik daar dan misschien ook maar vraagtekens bij zetten.

Nou, de kleine in de box trekt een vreselijk lelijk en boos gezicht terwijl hij zich op zijn armpjes opricht en een huilbrulletje laat horen. Ik ga maar 's kijken wat er mis is. Dayayayaya...

En de frustraties zijn er weer

Zo na de Kerst is het hier in huis een beetje grieperig, om het zo maar samen te vatten. Ons kleine ventje heeft nu echt al vrij lang last van overgeefbuien - er zit al heel lang geen echt 'eten' meer in, alleen melk van mij. De bijbehorende luiers zijn extreem af en toe. Heel nat en negen van de tien keer zijn de lekrandjes niet bestand tegen het geweld. Ik blijf wassen! Ondertussen is zijn papa ziekig met een soort halve griep, en dat helpt ook niet. Wonderbaarlijk genoeg voel ik me wel oké.

Maar dat is niet waarover ik me erger. Het is vandaag 30 december en mijn salaris van deze maand staat nog niet op mijn rekening. Ik weet van andere ex-collega's dat dergelijke betalingen heel vervelend kunnen verlopen zodra je weg bent, dus ik ga er maar meteen achteraan. Na de mail van gisteren net dus de baas maar ge-sms't met de vraag of de salarissen al gestort zijn en zo ja, waar de mijne dan is. Hij gaat er even achteraan - zegt hij - want hij is niet op kantoor.

Dat laatste wist ik al, vandaag was zo'n verplichte vrije dag. Maar ik wacht liever niet tot januari om het gewone salaris te ontvangen. Dan gaat het straks met alle afrekeningen van het vakantiegeld (bij elkaar 25 maanden!) ook zo. Dus ik wil vooral niet laten merken dat ik niet heel erg verlegen zit om dat geld. Een week later maakt me strikt genomen niet uit, maar daar wil ik gewoon niet aan beginnen in dit geval. Mocht hij iets vragen, dan zeg ik gewoon: de creche moet ook nog betaald worden, of ik er nou wel of niet gebruik van maak!

Maar goed, ik wacht even af. Het is vrijdag, dus zelfs al zou het nu overgemaakt worden, dan nog zie ik het denk ik maandag pas. Als hij maar wel het gevoel krijgt dat ik er boven op zit. Daar gaat het me om.

Want niemand heeft nog iets gezegd over freelance klusjes voor mijn blad. En daar zijn ze vrij laat mee, gezien de deadline half januari. Bovendien heeft nog niemand het gehad over de tarieven, en ik zal het niet voor een stuiver doen. Misschien hebben ze de andere freelancer al juist wel benaderd. Die jongen die het doet voor 50 euro per pagina. Gekkenwerk. Wel als je weet, zoals ik, dat de standaard freelancers van de andere bladen 150 euro per pagina vangen. Daar ga ik natuurlijk niet onder zitten. Zou wel gek zijn.

Vreemde rust

Vandaag heerste er een vreemde rust in mijn lijf. Moeheid, vooral, maar ook een raar soort rust. Alsof het langzaam begint door te dringen dat ik nu toch echt geen werk meer heb. Ik zie het meer als: ik hoef niet meer naar kantoor. Ik ben verlost van een hoop gedoe en ellende en er was werkelijk geen andere mogelijkheid meer voor mij die niet zou leiden tot overspannenheid of iets dergelijks.

Ik zag zojuist wel een mailtje van de collega die nu opgezadeld wordt met de coördinatie van het blad. Hij beweert zelf aangegeven te hebben dat hij eigenlijk niet wil en zelfs korter wil gaan werken. Ben zo benieuwd of daar dan wel gehoor aan wordt gegeven. Aan de andere kant moet het me totaal niet interesseren.

Nou ja, mijn antwoord aan hem was kort: je kunt geen planning vinden voor volgend jaar omdat die er niet is. Er was zo veel onzeker dat ik er niet aan begonnen ben. En veel plezier ermee.

Ik ga eten.

En dat was dan de laatste dag

Het is dan wel Tweede Kerstdag - en mijn man is jarig - maar traditiegetrouw is het een heel rustig dagje. Mijn moeder kwam even buurten, maar het is vooral en dag van rusten, slaapjes en computerspelletjes. Nu de rust begint, besefte ik ineens dat ik sinds de ultimatum-dag nog niets heb geschreven over hoe het op mijn werk is afgelopen. Want afgelopen is het zeker.

Donderdag was mijn laatste werkdag. Het was een rare dag. Woensdagavond was de kleine man enorm veel aan het spugen, dus donderdagochtend heb ik alle rust genomen met hem wegbrengen. Ik wilde er eerst zeker van zijn dat hij zijn ochtendvoeding binnenhield. Hij was pas rond half tien op het kdv en ik pas rond een uurtje of half elf in Leiden. Daar ben ik eerst even via twee winkels gegaan om in de uitverkoop wat babykleertjes te scoren. Met twee tassen vol kwam ik rond twaalf uur op kantoor aan.

Ook al had mijn baas gezegd dat hij iedereen nog even zou informeren, was er nog geen enkele mededeling gedaan rondom mij. Wel wisten twee collega's het al en omdat ik zo laat was - en ze dachten dat ik helemaal niet meer kwam - was het gerucht gaan vliegen. Ik heb het aan een naaste collega (ook redactie) nog wel uitgelegd, maar het verbaasde hem niet echt. Hij zei zelfs dat hij het er met de baas ook al vaak genoeg over gehad had - dat er voldoende denkbare oplossingen te vinden waren. Maar ook hij was daarbij op tegenzin gestuit. 'Hij wil gewoon niet,' waren zijn woorden donderdag. Ik knikte en zei dat ik daar inmiddels alles wel van wist. Al wist ik niet dat zij het ook al over mij hadden gehad, trouwens.

Natuurlijk waren er andere oplossingen geweest - mits hij me had willen houden. Maar in de financiële situatie die het bedrijf al pakweg drie jaar kent is elke bespaarde euro een gouden euro. Mijn vertrek bespaart zogenaamd een compleet salaris. Wat uiteraard onzin is, want iemand zal dat blad moeten maken. Er is me zelfs redelijk verzekerd dat ik - let wel: voorlopig - nog freelance daarvoor aan het werk gezet zal worden. Ik heb maar ja gezegd. Dat wil zeggen, over tarieven hebben we het nog niet gehad, en ik wacht gewoon af tot ik iets hoor. Maar hun deadline dringt sneller dan ze denken.

Het grote gevaar nu is dat ik straks op freelance basis mijn eigen werk ga zitten doen voor uiteindelijk nog minder geld. Dat kan niet het geval zijn, dus ik moet me wel even beraden op tarieven waar ik ook echt wat aan overhoud. Ik kan geen hoofdredacteur zijn - dat had ik ook met behoud van de kantoorbaan best willen opgeven, maar ook dat kwam al nooit ter sprake - maar ik kan bijna alles verder wel doen. Nu dus oppassen dat ze me niet overladen met werk en ik er niets mee opschiet dat ik de baan kwijt ben. Ik kan wel nee zeggen, maar als ik dat te vaak doe, komt er geen werk meer mijn kant op. En aangezien ik ook niet weet of de uitgeverij van de boeken die ik vertaal na dit deel nog werk voor me heeft, moet ik niet meteen alles uit het raam gooien.

Maar goed - even terug naar donderdag. Ik vond het al belachelijk genoeg dat ik in feite de hele dag op kantoor kon zitten wachten tot de baas een keer verscheen na al zijn afspraken. Ik ben dus maar gaan winkelen, samen met een collega. Nog twee tassen babykleertjes erbij. Mijn redactie-collega kwam nog aan met een mooie kerstster. Hij wilde wel iets geven, maar had geen idee wat. Maar in dit geval kan ik zeggen dat de gedachte telt. Want de baas had niets. 'Ik zal nog wel even iets van een cadeautje regelen', mompelde hij. 'Want het ging allemaal zo snel dat ik daar geen tijd voor had.' Hmm... dinsdag en woensdag...

De echte bekendmaking temidden van de collega's die er nog waren was ongeveer even bizar. Hij kondigde mijn vertrek aan - wat op dat moment al bekend was - en er was bijna niemand die mij aankeek. Ja, eentje. Een van de weinige die in elk geval nog zegt contact te willen houden. En ja, natuurlijk bracht de baas het alsof ik mijn werk niet meer kon doen sinds ik een kind heb. Ik heb hem wederom gecorrigeerd door te zeggen dat het altijd al een hele hoop werk was, maar dat het nu toch echt te veel werd in mijn eentje. Maar zoiets wuift hij heel simpel weg en hij gaat gewoon verder. Hij zal nu ook aan iedereen die het vraagt zeggen dat ik door mijn kleintje mijn werk niet meer kon doen. Hij zal er niet bij zeggen dat hij elke poging en compromis heeft zitten blokkeren.

Nog idioter was het feit dat het 'praatje' over mijn afscheid direct gevolgd werd door de mededeling dat ook de stagiaire haar laatste dag had. Tuurlijk - mijn vijf jaar tegenover haar drie weken van een stageperiode die ze elders is begonnen (maar die ze hier heeft afgemaakt omdat ze haar begeleider, na bepaalde avances, had gemept) maakt weinig verschil. Het ging in een moeite door en ook voor haar zou hij nog wel iets van een cadeautje regelen. Een van mijn collega's lachte hard en zei: 'Lekker geloofwaardig.'

Ach ja, het derde jaar op een rij is er geen kerstpakket. En nu de office manager dit jaar is ontslagen is er zelfs niets geregeld als een gezamenlijk uitje of iets dergelijks. Ik ben nu ook compleet genezen van enig schuldgevoel over de leukste tasjes uit de doos halen van de barterdeal met een accessoireleverancier. Zo ligt er nog iets onder mijn kerstboom. De rest van de hoesjes die ik wel naar kantoor had gebracht om uit te delen, daar werd door diverse mensen zelfs de neus voor opgehaald. Of ze staken ze in hun zak als cadeautje voor een familielid of kennis. Ja, zeg. Toe nou. Graag gedaan, hoor.

In elk geval zat het er daarmee op. Mijn vader kwam me halen met de auto - gelukkig wel met al die tassen - en dat was het weer. Ik hoef er nu niet meer naartoe. Geen koude, stijve spieren meer van de raampartij achter me. Geen gezeur achter mijn rug om op dagen dat ik thuiswerk. Geen opgejaagd gevoel tijdens het kolven. Voorlopig ook zelfs niet meer kolven, denk ik. Geen gezeur met gedwongen afbouwen omdat ik overdag niet meer mag kolven. Geen stress als de trein te laat is en ik op tijd op het kdv wil zijn. Geen trein meer. Geen kdv meer, met ingang van half februari. Geen aanvaringen meer met een onbuigzame baas die me liever kwijt is dan dat hij meewerkt aan een andere manier van werk verdelen.

Opstaan wanneer ik wil. (Nou ja, wanneer de kleine besluit dat hij niet meer verder slaapt.) Een vast dagritme verzinnen. Kunnen gaan en staan waar en wanneer ik wil. Thuis misschien nog wel wat opdrachten doen, maar ook tijd om een boek te lezen. Tot rust te komen. Andere klusjes proberen te krijgen. Misschien wel meer vertaalwerk. Leuk vertaalwerk. Ook al betaalt het niet denderend veel, het is wel even tijd voor puur leuk werk. En mijn boekenserie is nu klaar, dus ik moet maar kijken of zij me nog nodig hebben. Hopelijk wel.

En vooral: tijd voor baby! Samen happen, samen stappen. Heel veel knuffelen en lachen. Oefenen met kruipen. Samen spelen. Heel veel foto's maken. Samen brabbelen en boekjes lezen. Ja, wij komen er wel, hij en ik. En so what dat ik dan elke dag luiers moet verschonen? Dat hoort er ook bij. Grappig dat de meeste mensen die ook mijn baas kennen zeggen: gefeliciteerd. Een van hen zei zelfs: wat een leuk kerstcadeau heb jij jezelf gegeven! Haha. Mijn familie feliciteert me ook met de stap.

Op de mail aan enkele van mijn contactpersonen reageerden er ook een paar met de beste wensen. Ze snappen het geloof ik wel. Eentje hing meteen aan de telefoon - zo lief van hem! Hij kon het echt niet geloven, maar begreep volledig waarom het - voor mij - niet anders kon. Twee meiden die zelf ook dit jaar zijn bevallen riepen allebei: wat dapper en wat een moeilijke beslissing moet het zijn geweest. Kijk, aan dat soort reacties heb ik echt iets. Want op mijn werk lijkt niemand het echt te begrijpen. Het zijn dan ook vooral mannen, want de enig overgebleven mede-moeder snapt het en zou zelf het liefst ook stoppen.

Er is eigenlijk niemand die zegt: mens, wat heb je nou gedaan. Nee, dit is het beste voor mij en voor de kleine. En verder zien we wel. Ik zou zeggen: gelukkig nieuw jaar. Een mooi, nieuw begin wacht.

En daarin wil ik nog best iets doen voor mijn oude werkgever, als ik op die manier de leuke klussen uit de hele brij krijg. Dat is tenslotte wat ik op kantoor ook had gewild. Laat mij dan de leuke dingen en de coordinatie maar doen. Nou ja, dat laatste valt nu dus ook af, waardoor alleen de leuke klussen overblijven. Ik wil best schrijven, uitzoeken en testen, hoor. Geen probleem. Ik had ook best die twee dagen per week naar evenementen willen gaan, maar dat is nu geen optie meer. Daarvoor ga ik geen kdv aanhouden, dat is een veel te duur geintje. Nu alleen kijken of ik m'n grote mond waar kan maken. Ik wil namelijk wel een redelijk goede prijs ervoor afspreken, met extra voor spoed- of rotklussen, en liefst vooraf betaald worden (gezien de betaalgeschiedenis van mijn baas aan freelancers).

En wat ik stiekem hoop is dat mijn collega de ruggengraat blijft houden die hij donderdag eventjes leek te hebben. Hij merkte verbaasd op dat iedereen lijkt te denken dat hij nu de coordinatie en alles van dat blad gaat doen. Hij zou niet weten hoe hij dat erbij moet doen en denkt er ook over om nee te zeggen of zelfs een dag minder te gaan werken per week, zodat het echt onmogelijk is. Ik hoop dat hij dat volhoudt en dat hij niet alsnog zwicht. Als ze maar niet alsnog alles bij mij neerleggen. Want zo werkt dat niet.

Uitslag van het ulti-mail-tum

Gisteren was het dan zover. Het 'gevreesde' gesprek. Eigenlijk viel dat wel mee, ik was meer bang voor eventuele onvoorziene omstandigheden of vervelende wendingen. Maar zoals ik al had gedacht, lagen de papieren klaar voor ondertekening. Ik kan gaan en hoef per direct niets meer te doen. (Dat klinkt royaal, maar die opzegtermijn waarin ik niet meer hoef te werken, daarvoor had ik vakantiedagen gespaard, voor de zekerheid. Aangezien ik die in die tijd gedwongen moet opnemen, is het een loos gebaar dat mij niets extra's oplevert.)

Het gesprek verliep op zich rustig en netjes, maar helaas zaten er wel wat uitspraken bij die ik niet vond kunnen. De reden dat ik ze hier noem, is vooral voor het geval ik over een tijdje ga twijfelen of iets krijg wat op spijt zou lijken. Hier komen ze:
- "ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik altijd erg blij met je WAS" (inderdaad, was. Ik herhaalde het nog, en kreeg bevestiging, met als vervolging:)
- "ja, want de laatste tijd ging het niet meer zo, eh..."
- "die laatste paar nummers heb je natuurlijk heel eenvoudig in elkaar gezet" (ik heb me meer dan honderd procent ingezet en me de benen uit m'n lijf gestresst om alles netjes gedaan te krijgen, verdomme!)

Het vervelendst is wel dat je tegen die man kunt zeggen wat je wilt, maar het dringt niet door. Hij blijft vasthouden aan zijn overtuiging dat ik het werk niet meer aankan vanwege de baby. De waarheid is heel anders. Ik zou best baby en (een) baan kunnen combineren, dat heb ik met de afgelopen zes maanden juist bewezen. Het probleem zit hem daarin dat deze werkgever dingen van me verlangt die ik nu met een kind, in mijn eentje, zonder hulp, niet waar kan maken en dat daarover niet gepraat wordt en er geen oplossing voor gezocht wordt laat staan dat ik die hulp krijg.

Het probleem zit hem ook in het feit dat je voor die enorm hoge inzet - en alles wat het van je vergt - totaal geen waardering, respect of complimenten krijgt. En dat de sfeer eromheen aan het inzakken is, het bedrijf op instorten staat, er niet wordt gecommuniceerd en er compleet geen zekerheid is over het komende jaar. Er heerst een ontzettende 'ieder voor zich' sfeer, als ik heel eerlijk ben. En dat dus top-down.

Inmiddels wist hij wel te melden dat 'mijn' titel volgend jaar doorgaat. Dat was afgelopen vrijdag dan eindelijk zo goed als besloten - lekker op tijd. Wel willen ze heel andere dingen doen met de inhoud, dingen waar ik niet helemaal achter had kunnen staan, die nooit met mij overlegd zouden zijn en waarvan ik ten zeerste betwijfel dat je er elk nummer een rubriek mee kunt vullen en dat het goed gelezen wordt door iemand anders dan de eigenaar van een zelfstandige onderneming. Ook lukt het nu opeens wel een stagiair te regelen. En kan volgens hem een collega van mij de coördinatie op zich nemen nu ik stop. Diezelfde collega die nee zei tegen een simpele vraag om hulp van mij. Dan weten we dat ook weer.

Wel houdt hij de optie open om mij in te schakelen als freelancer voor het tijdschrift. Want ik ken de markt en de mensen en de producten als geen ander. Aha, dus ik heb toch nog iets goed gedaan. Wat betreft vertalingen - tja, dat bedrijfsblad dat ik deed houdt ermee op en de opdrachtgever voor wie ik vier van mijn vijf jaar een blad heb helpen maken, die doet vanaf 2012 helemaal niets meer bij ze. En dat zet hij dus in het opzegcontract ("vaststellingsovereenkomst") ook gewoon erbij, hè? Dat ik de werkdruk niet aankan, ondanks het feit dat een van de opdrachten al weg is. Dat ze er voor mijn blad steeds meer bij verzonnen zonder dat ik hulp kreeg, dat staat er mooi niet. Uiteraard.

Maar goed - dit was even het verslagje. Ik ga me nu lekker concentreren op mijn kindje, op leuke dingen, op de naderende feestdagen die nu rustiger zullen zijn dan ooit en op dingen die ik kan en wil gaan doen of proberen hierna. Mijn vertaling moet nog af, dus dat komt eerst. En dan zien we wel. Het is elke keer bij een belangrijke stap in mijn leven zo gegaan dat er even een pauze tussen zat. Nu is dan de enigszins verlate pauze na de geboorte van de kleine aan de beurt. Hoog tijd. O ja, en het sneeuwde net eventjes heeeel zacht.

Twintig keer herschrijven

Nou was ik er in elk geval uit dat ik niet langer in onzekerheid wilde blijven qua werk. Het feit dat ik in twee weken afwezigheid door ziekte - nou ja, blessure op z'n minst - niets heb gehoord, stoorde me al. Weten die lui dan niet dat je om een komend nummer te maken toch uiterlijk een maand daarvoor wel moet weten of dat nummer er überhaupt komt?

Dus ben ik deze week een mail gaan opzetten. Met een tekst die de huidige situatie en problemen schept en die ook aangeeft welke duidelijkheid en hulp ik nodig heb. Ik heb niet precies geteld, maar laten we zeggen dat versie 1 tot en met 10 nog veel te zeer bogen in de richting 'verzin maar iets, ik werk wel mee'. Waarop mijn man - het allerliefste proefkonijn en testlezer van elke wijziging en versie - zei: ik dacht dat je de stekker er gewoon uit zou trekken, waar hij ook mee komt.

Vanaf versie elf ongeveer sloeg de toon dus wat meer om naar zakelijk. Daar had ik ook wat tips van een andere oud-collega voor nodig. Zij zei: bedenk gewoon rustig wat het ergste is dat er kan gebeuren. Ontslag - dan zit je thuis heerlijk met de kleine. Doorgaan - dan ben je binnenkort echt overspannen. Dat klinkt misschien wrang, maar het is de waarheid. Bovendien gaat het met het bedrijf gewoon slecht. En al die andere ergernissen en problemen gaan ook niet weg. (Plus het feit dat het me nagedragen wordt, zelfs al zou ik freelancers kunnen inhuren tot ik erbij neerval.)

Dus heb ik er uiteindelijk een versie uit weten te draaien waarin ik noem wat ik nodig zou hebben om door te kunnen gaan, maar waarin ik ook meteen mijn twijfels uit of dat in de huidige omstandigheden haalbaar is. Ik haal ook aan dat ik al gezegd heb eventueel een dag minder te willen werken, maar dat ik niet weet welk salaris daar bij hoort - en dat ik trouwens twee jaar geleden al opslag zou krijgen, wat nooit is gebeurd.

Nou weet ik ook wel dat ik dat niet nu alsnog krijg. Maar misschien is het net zo'n tussenzinnetje dat het voor hem eenvoudig maakt om te zeggen: je kunt gaan. En stuur ik daar stiekem niet al de hele tijd op aan? Niet noodzakelijkerwijs - ik heb genoeg te bieden, ik kan veel, en ik kan ook in drie dagen een hoop bijdragen aan het blad, desnoods als gewoon journalist of redacteur in plaats van hoofdredacteur. Maar dan zou hij iemand extra moeten aannemen en mij ook aanhouden. Dat veegde hij een paar weken geleden nog zo van tafel. Want dat kost geld. En dat is er niet.

Daarom zie ik ook niet in hoe we eruit kunnen komen op een manier dat mijn werkdruk lager ligt, waardoor ik meer tijd kan besteden aan stukken en er dieper in kan duiken. Ik heb de mail dan ook maar geëindigd met het bericht dat ik maandag wil overleggen, dat ik graag hoor hoe laat en of we er dan uit gaan komen of dat ik vanaf januari een thuisblijfmama ga zijn.

Het enige wat retour kwam was een instemmend 'Prima!' en een tijdstip. Daarbij ontdekte ik ook dat hij niet alleen vanochtend nog overleg gepleegd heeft met de bladeigenaar, maar dat aanstaande dinsdag ook weer zal doen. En tegen mij geen woord over de stand van zaken - gaat het door of niet volgend jaar. Ik denk dat ze er nog steeds niet uit zijn. Wat op zich al wonderbaarlijk is en weinig goeds voorspelt. Nou ja, alles bij elkaar denk ik dat de uitkomst van maandag te voorspellen is. Mij lozen is simpel, makkelijk en goedkoop. Dan kan hij of iemand anders aannemen en dat wellicht nog als argument gebruiken om het blad aan te houden, of het blad verdwijnt en hij bespaart een compleet salaris.

De suggestie dat ik nog eindredactievaardigheden heb en prima inzetbaar ben als vliegende keep voor artikelen, websites of vertalingen, die laat ik denk ik maar achterwege. Als hij dat graag zou willen, kan hij dat ook bedenken. Maar dat kost geld. (En om het freelance te doen klinkt wel heel aantrekkelijk, maar ik weet hoe hij is met freelancers betalen...) En ik neem zo aan dat ik hem met deze mail en mijn houding van nu de oplossing voor mijn probleem op een presenteerblaadje heb aangereikt. Ik wil alleen niet zelf ontslag nemen. Dat zou dan een gezamenlijk besluit moeten worden.

Ach, het is al een hele stap vooruit om die ziektewet links te laten liggen. Ik had nu ook niks meer kunnen laten horen en mijn blessure naar voren kunnen schuiven. Maar zoals mijn ex-collega opmerkte: feitelijk lost dat niets op. Dan heeft geen van beide partijen duidelijkheid, niemand kan verder, het werk blijft liggen of vereist extra hoge kosten om het alsnog door een ander te laten doen en dat alles zal op mijn bordje worden geschoven, waardoor ik nog niet rustig kan ademhalen en het achter me kan laten.

Ben dus heel benieuwd hoe laat ik maandag thuis ben en of ik de rest van de week nog aan mijn werk word gehouden en donderdag alsnog geacht word te verschijnen of dat ik het - met inzet van al mijn vakantiedagen - hierbij kan laten. Want ik geloof er niet in dat alles plotseling nu wel te regelen valt binnen een week. Zo waardevol ben ik niet in zijn ogen. Die toevoeging is belangrijk, trouwens. Want zo waardevol ben ik wel degelijk.

Wat een mooi kerstcadeau zou het kunnen zijn

Al sinds gisteren vraag ik me af of ik morgen nou op mijn werk moet verschijnen of niet. Zo ja, dan zal ik in elk geval een mail voor me uit moeten/willen sturen om mijn baas erop attent te maken dat we toch echt moeten praten. Ik moet nu weten waar ik aan toe ben. Het nieuwe nummer van het blad moet gemaakt worden en zelfs als ik dat niet doe, dan kan hij maar beter snel op zoek naar iemand die dat wel gaat doen.

Een voormalig collega en vriendin zei al dat het haar sterk lijkt dat het niet gewoon doorgaat. Misschien met extra bepalingen en een andere deal, maar het is voor de eigenaar nu toch al veel te laat om het complete project ergens anders onder te brengen. Daar heeft ze een goed punt. Dan nog snap ik niet waarom er nog steeds niets op papier staat. Of zou mijn baas nou echt gewoon er niet aan denken mij - ziek thuis - daarover te berichten? Dat kan toch niet waar zijn. Niet na diverse mailtjes van mijn kant.

Ergens voel ik een soort rust in mijn lijf omdat ik niet geloof dat we eruit gaan komen. Die extra hulp die ik nodig heb, een hogere freelance inzet danwel iemand op de redactie die wel wat uitvoert, dat zie ik niet gebeuren. Ten eerste zou hij zijn vriendin dan moeten wippen (o, laten we hier even niet op doorgaan, alsjeblieft) en iemand aannemen die wel kan doen waarvoor zij nu betaald wordt. Ten tweede blijf ik dan ook op de loonlijst, dus dat doet hij vast niet. Al ben ik best bereid van vier naar drie dagen te gaan. Dan heb je toch nog een beetje inkomsten, de actualiteit van het werk (en broodnodige cv-vulling) en als ik me dan kan bezighouden met die elementen van het tijdschrift die ik wel nog steeds leuk vind...

Maar zoals gezegd, geloof ik dat zelf niet. Dan kan hij mij beter lozen en voor dat hele salaris iemand anders neerzetten die misschien al goedkoper werkt of wel vijf dagen dag en nacht inzetbaar is. Het zij zo, zou ik zeggen. Laten we er dan wel eens over gaan praten en kijken waar we op uit komen. Ik vrees dat ik dat niet kan ontlopen, zelfs al zou ik hem niet eerst laten zweten door te mailen: wat gaan we doen en hoe komen we hier weer uit?

Wat zou het een mooi kerstcadeau voor mezelf zijn, zeg. Ik zie het niet als werkeloos, maar meer als een herwonnen vrijheid. De kans om altijd bij mijn kindje te zijn en alles samen te doen als een onafscheidelijk duo. Ik zou dus ook niet weten wat ik morgen (als ik morgen ga) of volgende week op kantoor zou moeten doen. Schrijven lukt amper met die hand en tikken... nou ja, dat lukt wel, maar het is gevoelig en soms zelfs pijnlijk. Qua vakantiedagen red ik het om na volgende week niet meer te gaan werken en de volledige maand opzegtermijn af te zekeren op die manier. Zal hij blij mee zijn, haha. Net goed.

Dan staat alleen de vraag nog overeind: wat te doen als al mijn eisen zouden worden ingewilligd? Wat als ik de uren krijg die ik wil en de hulp die ik nodig heb? Ga ik het dan nog een tijdje proberen - uiteraard met als gevolg dat het opeens zomervakantie is en ik er weer zo'n half jaar op heb zitten of dat het opeens zomer is en het nu eindelijk gaat zoals het altijd had moeten gaan? Het lijkt me na zo'n innerlijk besluit om weg te lopen best zwaar om dan toch te blijven. De ellende eromheen verdwijnt niet. De baas blijft dezelfde. De mystery guest op de achtergrond blijft geheimzinnig. De situatie blijft precair. En zelfs als ik een stagiair, medewerker of freelancer krijg, zal ik de begeleiding moeten verzorgen en waarschijnlijk ook overal achteraan moeten gaan en nakijken danwel herschrijven.

Kortom: ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken, wanneer ik wat moet doen of zeggen en hoe (en of) ik de duimschroeven nog moet aandraaien daar of gewoon maar een ontslagbrief moet tikken zonder verdere waarschuwing of verzoek om opheldering of medewerking. In de verte zie ik het gewenste resultaat, maar ik heb nog geen idee hoe ik dat het best kan bereiken. Ook al zie ik die collega's waarschijnlijk nooit meer en zullen ze me nu na weer bijna twee weken ziekte al half vergeten zijn, ik wil het toch niet achterlaten als een rommeltje of met mixed feelings.

Maar van doorgaan kan alleen sprake zijn op de manier die ik dicteer. Dus met hulp voor zowel het schrijven van stukken, het doen van interviews, het bezoeken van evenementen, de website en eventuele social media activiteiten als met slechts twee dagen verschijnen op kantoor en een of twee dagen thuis, zonder over die dagen telkens weer geconfronteerd te worden met afspraken en gezeur. Zie jij het gebeuren? Ik ook niet.

Ik lijk wel manisch af en toe

Gisteren had ik willen posten, maar het kwam er niet van. De hele dag met de kleine in de weer geweest en voor je het weet is de dag voorbij en zit je, in mijn geval, om elf uur pas aan een vertaling te werken. Maar goed, elk hoofdstuk is er weer eentje, niet waar?

Misschien ook maar goed dat ik gisteren niets heb geschreven. Ik had weer eens de dip te pakken van het op en neer gaan van mijn emoties. Klinkt heftig. Maar dat was het ook wel. Ik twijfel zo ongeveer elke dag aan wat ik nou toch moet doen qua werk. En nu ik wat langer weer thuis zit, slaat de weegschaal om naar thuis blijven, er de brui aan geven en ze allemaal flink in hun sop laten gaarkoken. Vooral ook na al dat gedoe vorige week - dat ik geen vraag krijg over hoe het met me gaat, maar wel of ik nog even een vertaling kan tikken met die zielige pols van me. Ik had het gewoon niet moeten doen, eigenlijk. Maar zo zit ik niet in elkaar.

Ondertussen heb ik bijna de knoop doorgehakt. Het voelt in elk geval goed, het idee om van al het gezeur en de onzekerheden af te zijn. Het voelt zeker goed elke dag mijn kindje te verzorgen en hem in alles te begeleiden en bij te staan. Het voelt ook goed dat ik dan misschien eens kan ontspannen en ook toe kom aan allerlei klusjes en dingen die ik al heel lang wil doen, maar waarvoor ik zelfs tijdens mijn zwangerschapsverlof geen tijd kon vinden. En sinds gisteravond voelt het ook lang zo slecht niet meer, aangezien we nog steeds een huis van een redelijke kostprijs kunnen zoeken, dankzij mijn ijverige spaargedrag zo lang als ik leef. Is het toch niet voor niets geweest.

Waar wacht ik nu dan op, vraag je je misschien af. Mail die baas van je dat hij de hik kan krijgen en dat je binnenkort je bureau wel komt leegruimen. Ja, dat zou je denken. Maar ik twijfel dus zo af en toe. Ik kan hem in elk geval nog even fijn laten zweten en hem dwingen naar de situatie te kijken en nu wel met een oplossing te komen. Ik heb ook al die tijd nog niets gehoord over het lot van mijn tijdschrift en als ik verder zou gaan ermee, dan moet ik nu wel weten waar ik aan toe ben en dingen gaan opzetten, uitzetten, bedenken en liefst ook vast testen. Als ik dus verder ga.

De voorwaarden waaronder ik dat doe zijn voor mij duidelijk, maar ik weet nog niet hoe ik die moet overbrengen. Waarschijnlijk pas als erom gevraagd wordt of als we echt een gesprek aangaan. En dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren. Actie onderneemt hij toch niet. Maar ik zit wel met een opzegtermijn bij het KDV van twee maanden. Dat is dus in het slechtste geval twee maanden doorbetalen zonder gebruik te maken van de opvang. Want ik heb genoeg vakantiedagen staan om de opzegtermijn op kantoor te vullen. Maar ook dat is alleen van toepassing als ik ontslag neem of als we daar samen op uit komen.

Nou zou het kunnen zijn dat ik met vier of drie dagen het zover krijg twee dagen thuis te mogen blijven werken. Al wil ik dan wel even zeker hebben dat niemand me lastig valt met afspraken op die thuiswerkdagen en dat er al helemaal niet achter mijn rug om wordt gesmiespeld over die dagen. Er moet dus ook hulp komen, iemand die op die dagen wel ergens heen kan. En iemand die interviews kan doen waar ik dat niet kan. Iemand die helpt met de website en social media (alhoewel ik dat dan zou kunnen overnemen, maar ik weet er niks van), en iemand die winkeliers kan gaan lastigvallen in het hele land. Want ik zie mezelf nog niet stoppen met kolven zo gauw. Het nieuwe schema van het CB vandaag ondersteunt overdag voorlopig nog voedingen en ik wil die van overdag niet (allebei of alledrie) afbouwen alleen maar omdat dat mijn baas beter uitkomt.

Zoals gewoonlijk klinkt het stoer en alsof ik het allemaal keurig op een rijtje heb. De voors en de tegens, de eisen en wat ik daar tegenover te bieden heb. Maar vandaag wandelde ik na het CB even met de kleine buiten en ik voelde me opeens raar. Loodzware schoenen. Straks duw ik alleen nog de wandelwagen en zit ik mooi thuis met m'n goede opleiding en kennis. Maar dat zijn niet mijn woorden. Dat zijn dingen van mensen om me heen, van 'de maatschappij'. Waarom zou ik me daar iets van aantrekken?

Thuisblijfblues

Weer slaat het toe zodra ik twee dagen - dus een werkweek - niet naar kantoor ben geweest. Het begint met frustratie en vermoeidheid en dan gaat er ineens ergens een laatje vol ergernissen open. Al snel komt de archiefkast met irritaties zich er ook mee bemoeien en voor ik het weet zit ik op de bank met een kindje slapend in mijn armen en ik vraag me af waarom ik mezelf dit blijf aandoen.

Deze week heb ik me opnieuw ziek gemeld na de val van de donderdag ervoor. Met mijn pols gaat het steeds ietsje beter en laten we eerlijk zijn, ik kan beter nu een weekje weg zijn en mijn kind weer kunnen optillen dan dat ik stompzinnig doorga en een maand of langer met een pijnlijke en halfwerkende pols zit. Dit klinkt bijna als het excuus voor maandag, maar zo is het niet. Ik heb er dit keer ontzettend de smoor over in dat mijn baas niet reageert op mijn afmelding, niet vraagt hoe het gaat, maar wel tot twee keer toe vraagt of ik nog even snel een vertaling voor hem kan tikken.

Ik heb in die vijf jaar bij deze werkgever al heel veel druppels voor mijn kiezen gehad en waarschijnlijk is het daarom ook niet zo verwonderlijk dat de emmer een keertje vol zit. Mijn kindje snottert en hoest zich gek. Dat vertaalt zich in: hij heeft me nodig. Kan ik me elke keer afmelden als hij wat heeft? Alleen bij een baas die dat begrijpt en accepteert. Want een huilerig kindje met verhoging valt vast niet onder calamiteitenverlof.

En dat is een ander punt. Ik heb onlangs de punten opgesomd die min of meer mijn eisenlijstje vormen voor volgend jaar. Het is niets anders dan wat ik voor dit jaar tot en met december heb bedongen, maar voor 2012 is er nog niets afgesproken. Niet officieel, niet onofficieel. Ondanks diverse waarschuwingen vooraf, tussentijds en de paar keer dat ik nu al aan de bel getrokken heb, geeft mijn baas geen krimp. Hij komt zelf niet met het idee dat we moeten praten. Voor hem hangt alles af van de bladeigenaar, en ook al heb ik die vraag aan de vertaling vast gehangen, ik heb geen antwoord gezien over hoe het laatste gesprek met hem is verlopen. Ik krijg geen enkele reactie, terwijl hij me met zijn vertalingen wel weet te vinden. Uiterst onbeschoft, denk ik dan.

Ik heb er gisteren nog een losse mail aan gewaagd, naar aanleiding van een bericht dat ik zelf heb ontvangen. Zoals ik vorige week al opmerkte, het heeft weinig zin om een volledige planning voor 2012 op touw te zetten als er geen zekerheid is dat we het blad volgend jaar nog maken. Ik kan wel dingen aanvragen en opdrachten uitzetten, maar vooral bij dat laatste - afgezien van de discussie over het al dan niet inzetten van kostbare freelancers - is er geld mee gemoeid. Als ik een opdracht geef en we kunnen er niets mee doen, dan zullen we toch de facturen moeten voldoen. En terecht. Dus heb ik gisteren nog maar eens gemaild dat ik nu toch echt antwoord moet hebben wat het blad betreft, want ik moet verder. Over de rest - mijn eigen situatie en de werkdruk - heb ik niet gerept. You have to pick your battles. Eentje tegelijk lijkt me goed genoeg.

Toch dringt ook die tweede deadline zich op. Blad of geen blad, hoofdredacteur of niet, ik moet weten waar ik aan toe ben. Want als er iets is wat me net nog even gek kan krijgen voor de Kerst, dan is het wel die verdomde onzekerheid. Vandaag was ik zelfs zo ver om te zeggen: fijn, goed, het is mooi geweest met vijf jaar - ik stop ermee. Ook al betekent dat ontslag nemen in dit huidige klimaat vol financiële rommel. Ik wil eerst zeker weten dat wij als gezin het redden en dat de droom van een eigen huis niet in rook opgaat daardoor. Maar zo langzamerhand begint de weegschaal wel heel erg over te hellen naar een kant.

Zucht, kreun en steun: hoe moet het nou toch verder?

Vandaag nog maar thuis gebleven voor de zekerheid (en andere redenen). Het gaat wel wat beter, een beetje het niveau van zaterdag, voor de grote pijnlijke beweging, maar ik kan nog een aantal dingen niet. Een gietertje water of een volle beker koffie tillen, bijvoorbeeld. Een por tegen mijn hand van een trappelende baby is ook niet erg prettig.

Net nu ik over de diepste kuil van mijn ergernis qua reacties op het werk heen ben - beter gezegd: het gebrek aan reactie, behalve van een collega, en niet eens de meest voor de hand liggende - zie ik drie kwartier geleden weer een mailtje van de baas opduiken. Wil hij weten hoe het nou is nu ik nog steeds niet kom? Nee, hoor. Hij had nog een restje vertaling te doen en schuift dat door naar mij.

Ergens zou ik moeten weigeren. Of de hele mail moeten negeren, zoals hij met de mijne steeds maar schijnt te doen als ik wat vraag of doorgeef. Maar zo ben ik dus niet. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wil nog heel wat gedaan krijgen van die vent - aangenomen dat ik er wil blijven werken in wat voor hoedanigheid ook, en daar houden we het nog maar eventjes op - dus ik doe wel weer mee. I'll play nice. Je weet maar nooit.

Ondanks de verhoogde frequentie van dips en misselijkheid als ik aan werk of baas denk, probeer ik er een systeem in te krijgen. Ontslag nemen is volgens iedereen een zeer grote stap, zeker in het huidige economische klimaat. Onstlag krijgen is niet voor de hand liggend, want dat gaat niet zo maar. En die ziektewet kan altijd nog als er echt niets veranderd. Ik wil heus wel graag bij mijn kindje zijn, elke dag en de hele dag, maar het scheelt wel aardig wat euro's per maand als ik stop. Al is hij nu wel alweer acht maanden en voor je het weet staat er een taart met een kaarsje op tafel. Maar goed, ik heb niet alles in die tijd gemist. Maar twee dagen per week, alleen overdag en de laatste twee maanden heb ik hem volgens mij vaker niet dan wel weggebracht. Voor twee dagen per week voel ik me niet schuldig. Bij meer wel en dat gaat dus ook niet gebeuren.

Dat is dus het grootste twistpunt in mijn ogen in een discussie met de baas die nog steeds niet is aangesneden. Hij wacht op de bladeigenaar om te weten hoe of wat en ziet niet in dat mijn situatie daar eigenlijk los van staat. En mijn eisenpakketje is klein, maar wel heftig, dat realiseer ik me ook. Ik wil:
- vier, misschien drie, dagen werken, waarvan er maximaal twee op kantoor (en dus onderweg) (die drie dagen hangt af van het bedrag dat er dan op mijn rekening wordt gestort per maand)
- thuis kunnen blijven op die dagen wanneer mijn kind ziek is of me nodig heeft
- assistentie in de vorm van freelancers en/of stagiairs, want in mijn eentje dat hele blad maken is niet vol te houden en ik wil niet nog vaker ziek of straks echt overspannen zijn

Het is me nogal een rijtje, dat weet ik. Maar daar staat toch tegenover dat ik mijn werk goed doe, mijn vak versta en heel wat te bieden heb, ook op het gebied van vertalen en wat mij betreft ook opmaken als iemand me een cursus Photoshop laat doen? Ik moet mezelf niet wegcijferen wat dat betreft. Zelfs ziek, met een gekneusde pols en een lapje voor mijn oog zou ik nog betere prestaties neerzetten dan het vriendinnetje van de baas. Echt wel.

Maar die assistentie is natuurlijk het heikelste punt. Als ik vier dagen blijf werken, komt er ook geen euro extra vrij. Als ik drie dagen ga werken, is het nog geen vetpot. Weet ik, maar als er geen hulp komt, dan moet je ook niet vanalles gaan verwachten, verlangen en eisen van het blad waarvoor je zo'n misplaatste optimistische visie hebt op het gebied van advertentie-inkomsten. Ik wil ook wel meer doen met interviews en verkopers, maar ik kan dat niet zelf. Ik vind ook dat we alle bijeenkomsten af moeten waar mogelijk, maar ook dat kan ik niet in mijn eentje. Zelfs niet met vier dagen kantoor - want er moeten dan nog wel artikelen geschreven worden, producten getest, mailcontact onderhouden, een website onderhouden en spullen aangevraagd worden.

Kon ik dit alles maar net zo helder overbrengen op de man van wie dit allemaal afhangt. Want het is een heel logisch praatje. Net zoals het voor ieder ander volkomen begrijpelijk is dat ik nu een heel ander iemand ben dan pakweg een jaar geleden. Ik ben nu moeder. En in tegenstelling tot die vrouwen in al die blaadjes voel ik me niet kaal zonder baan. Mijn werk definieert mij niet, het bepaalt absoluut niet wie ik ben. Ik wil wel werken, maar niet ten koste van alles. Nu bepaalt mijn kind hoe mijn werk moet verlopen en niet andersom. Krijg ik dat ooit door 's mans dikke schedel, denk je?

Eind van het jaar in zicht

(Nog steeds tikkend met een vinger...) We hebben de Sint dit jaar nog niet echt gevierd, want de kleine is maar acht maanden en of hij nou een nieuw clowntje krijgt die maandag of een week eerder of later, zal hem een zorg zijn. Al vindt hij hem wel leuk!

Maar nu pas begint het besef door te dringen dat het jaar nog maar een week of pakweg drie duurt. Wanneer nemen we vakantie, wat gaan we doen, hoe moet het met de kerstversiering en boom dit jaar? En natuurlijk: hoe gaat het in 2012 verder met mij qua baan?

Ik zit namelijk opnieuw met twijfels. Elke keer als ik thuis ben en zeker als ik een extra dag thuis zit, slaat het weer toe. Ik kan me nog zo vaak voornemen door te gaan en het nog even aan te kijken, maar dan gebeurt er weer iets, of juist helemaal niets terwijl dat zou moeten, en dan begint het riedeltje bij mij weer van vooraf aan. Moet ik daar wel blijven als ik van mijn baas niet eens een bericht terug krijg na mijn afmelding gisteren, maar wel een mail ontvang of ik nog wel in staat ben aan vertalingen te werken - zonder ook maar een woord of zinnetje in de richting van hoe gaat het, doet het veel pijn, of weet ik 't.

Het kan dan ook niet missen dat hij totaal niet doorheeft dat er voor mij per 31-12 een jubileum aankomt. Ik heb ook geen idee waarom ik daar nu zo op focus, maar het is een van die details waaraan ik me tegenwoordig meer stoor dan aan de grote problemen. Want dat vakantiegeld kan ik niet tevoorschijn toveren, maar een chocoladelettertje wel. (Al was ik niet op kantoor, dus geen idee wat er aan Sint gedaan is). En dit ook: hij had ook kunnen bellen om te vragen hoe het gaat of wat er nou precies is gebeurd. Ik ben toch zondagavond niet voor niets van negen tot elf op de SEH geweest, tenslotte. Maar hij wil alleen maar weten of er nog iets van de vertaalklus te redden valt en hij niet alles hoeft uit te besteden bij iemand die wel geld vraagt.

Het gaat overigens al iets beter. Ik geloof dat ik nog geen pillen had ingenomen vandaag, dus dat is een goed tegen. Ik verga nu alleen nog van de pijn als ik mijn pols of duim beweeg en als er iets tegen mijn hand of pols stoot of trappelt. Baby optillen gaat uiterst omslachtig, maar we komen er wel. Hij werkt in elk geval geweldig goed mee tot nu toe!

Maar goed, zo met die 1 januari die eraankomt, weet ik het dus niet meer. Telkens als ik op kantoor kom, dan is het wel te doen met de collega's, maar ik weet ook dat ze over me zeuren als ik er niet ben. Het werk zelf heeft zijn glans ook wel verloren. Het schrijven, testen en dingen uitzoeken is leuk, maar ik krijg er geen waardering of ook maar een compliment voor terug. Ja, soms van de bedrijven of de geïnterviewde, maar zo vaak ga ik de deur niet meer uit voor een interview. Ook dat is iets wat ze wel van me verlangen, vooral vanaf januari weer. Ik weet niet of ik nog wil. Vier dagen op kantoor ga ik pertinent niet meer doen, maar ik ben bang dat ik ook de twee hier, twee daar regeling niet zal mogen voortzetten. Net als het overdag kolven, hoewel ik dat nog in mijn lunchpauze zou kunnen doen (alleen dus niet als ik onderweg ben...).

Het frustrerende voor mij - als ik m'n vinger er dan toch op moet leggen - is dat ik alles al zo ver van tevoren heb aangegeven en daar niets mee is gedaan. Er is niet eens nagedacht over de diverse scenario's om zoiets op te vangen. En nu zit ik met de ellende. Ik ben moe, ik wil niet nog een jaar zo ontzettend hard moeten werken dat ik om de haverklap ziek ben, en ik zie ook bijna geen uitweg. Baas wil geen geld uitgeven en dat is juist de enige oplossing. Hoe we daaruit gaan komen is mij een raadsel, en er gebeurt nog steeds helemaal niets.

Ben ik bereid mijn positie als hoofdredacteur aan de wilgen te hangen? Ligt eraan. Eigenlijk niet, vooral niet als ik ongeveer dezelfde taken moet vervullen. Maar als ik naar minder evenementen kan en wil gaan, is dat misschien wel een logische conclusie. Als ik minder zou werken al helemaal. In alle gevallen moet er iemand bij die dan wel naar evenementen kan als het mij niet lukt. Want ja, zodra er iets met mijn kindje is, blijf ik thuis. Daar kan ik ook niets aan veranderen. Ook dat is nooit besproken en nooit uitgesproken, dus ik heb geen idee hoe de baas daar tegenover staat, wat hij denkt of verwacht en wat de bedoeling is. En ik wil het liever niet gaan vragen.

Momenteel is het wachten immers nog steeds op de bladeigenaar die tot op de dag van vandaag nog niets geregeld of getekend heeft waardoor het lot van mijn titel bij ons bekend is. Ik kan piekeren over mijn rol voor dat blad, maar dat heeft weinig zin als ik niet weet of het er volgend jaar nog is. Als het verdwijnt, mag mijn baas in eerste instantie nadenken hoe hij mijn werktijd dan wil invullen. En als ik niet weet of ik nog aan dit tijdschrift werk volgend jaar, zie ik het nut er ook niet van om nu al vanalles te gaan plannen, uitbesteden of op poten zetten. First things first, zeggen ze niet voor niets.

Minder werken is net als helemaal stoppen: dat kan ik altijd nog doen. Voorlopig zie ik het alleen niet zitten om dan twee dagen te werken zodat ik het kinderdagverblijf kan betalen. Want erg veel plezier heb ik er niet meer van, dus daar doe ik het niet voor. Drie dagen zou kunnen, met uiteraard eentje thuis, maar ik heb geen idee hoeveel ik dan per maand nog krijg en of het dan in verhouding nog zin heeft. In alle gevallen moet er hulp komen, maar dat zie ik niet gebeuren. Ziek melden is de laatste strohalm. Ik vind het vreselijk en het is niets voor mij, en er moet natuurlijk een aanleiding toe zijn. Nu in de rustige periode is het een beetje een sterk verhaal om te klagen over de werkdruk. Maar die was dit afgelopen half jaar gewoon te hoog. Als er geen verandering in komt, dan moet ik toch goed gaan nadenken.

Tuurlijk wil ik wel thuis blijven, maar het voelt als een grotere stap dan ik ooit genomen heb. Ik zit met een opzegtermijn van het KDV, maanden die ik dan niet gebruik en wel moet betalen. Solliciteren is lastig zonder opvang voor de kleine in die tijd en als je al een nieuwe baan vindt, moet het kindje opnieuw worden aangemeld en dan krijg ik mogelijkerwijs een wachtlijst om mijn oren. Ik wil nog steeds een gezinshuis, wat we misschien niet eens kunnen betalen als ik stop met werken.

En bij wie mag ik solliciteren voor een deeltijdbaan die ik ook nog deels vanuit huis zou vervullen? Want dat gaat nu ook niet elke keer even goed. Overdag slaapt het kleine heerschap niet bijster veel en dan nog vliegt een uur zo voorbij. Dan heb je net je mail gecheckt. Ik wil niet 's avonds en 's weekends bezig moeten, want ik heb andere dingen liggen voor die tijd en ik moet me toch ook nog ergens tussendoor een beetje zien te ontspannen. Solliciteren voor een volledige thuisbaan bestaat in elk geval niet, tenzij je pennen in elkaar wilt draaien. En banen van twee dagen per week heb ik nog niet kunnen ontdekken.

Ik zou graag voor het eind van het jaar duidelijkheid willen hebben. Een besluit, een oplossing, een final answer. Maar ik heb me tot nu toe zelf al vaak genoeg iets voorgenomen waaraan ik binnen een week al twijfel en alles weer op z'n kop zet en me afvraag hoe het nou toch moet en wat ik moet doen. En het wordt er niet makkelijker op alleen maar omdat het steeds vaker gebeurt.

... en hoeps, daar lag ik

Afgelopen donderdag gebeurde er iets waarvoor ik al een hele tijd vreesde. Met baby in de draagzak ben ik gestruikeld en na veel gestuntel om overeind te blijven, alsnog gevallen. Baby schrok zich vooral rot en huilde eventjes. Hij was snel weer getroost en het had er alle schijn van dat hem niets was overkomen en ik de klap had opgevangen met knie en pols. Pas op het station zag ik hoe erg ik dat met de knie had gedaan en pas dit weekend besefte ik hoe erg het was met de pols.

Al die dingen van mezelf drongen gewoon niet door tot ik zeker wist dat alles met baby in orde was. Ik liet al mijn tassen vallen - het was gelukkig op de stoep - en ik bleef hem maar knuffelen en sorry zeggen. Hij werd al snel weer afgeleid door oranje zwaailichten en alles leek ok. Pas dit weekend zag ik iets op zijn bolletje dat lijkt op een korstje van dus toch een lichte schaafwond. Hoe dat mogelijk is, bovenop zijn hoofd, is mij een raadsel. En vlak na de val op het kdv zag ik niets.

Eenmaal op mijn werk aangekomen heb ik de knie verzorgd en mijn pols voor de zekerheid ingepakt. Je weet maar nooit. Zo leek het goed te gaan tot ik zaterdagavond een onverwachte beweging maakte tijdens het uittrekken van een shirt en vanaf dat moment werd mijn pols dikker en deed hij bijna permanent pijn. Echt pijn. Ineens kon ik mijn kindje nauwelijks nog optillen - alleen nog op een zeer creatieve en omslachtige manier. En dat is niet best.

Erger nog was het feit dat die zaterdagavond de kleine opeens begon over te geven. Drie keer achter elkaar, om precies te zijn. Hij hield ineens vanaf begin van de avond niets meer binnen en het kwam er uit met een enorme kracht. Kind meteen doodop en hangerig. Na de derde keer hebben we de dokterstelefoon maar gebeld. Zijn papa was op van de zenuwen en zorgen en ik wilde ook wel eens weten wat er dan aan de hand kon zijn.

Daar kregen we geen antwoord op. Het kan buikgriep zijn en zoiets gebeurt bij kleintjes vaker. Blijft een kwestie van uitzieken en we mochten hem een paar uur lang niet meer toedienen dan een theelepeltje water of twee. Tot mijn verbazing pikte hij dat nog ook. Gisteren overdag ging alles opnieuw goed en 's avonds kwam de voeding weer terug. Weer die dokterstelefoon gebeld. Ondertussen werd de pijn in mijn pols zo hevig dat mijn man erop stond dat ik voor mezelf de dokterstelefoon ook maar belde en een foto liet maken voor alle zekerheid. In totaal was ik twee uur kwijt in het ziekenhuis bij de spoedeisende hulp. Maar het meisje naast me, met een enorm opgezwollen kaak, zat er toen al 2,5 uur. Dus ik mag blijkbaar niet eens klagen.

Diagnose: niet gebroken, wel gekneusd. Rust houden, maar niet volledige rust. En verder aan de paracetamol, dat is het wel zo'n beetje. Er zat dus weer niks bij aan informatie wat ik niet zelf al wist of had kunnen bedenken. De pijn lijkt nu een beetje gezakt, maar dat is waarschijnlijk onzin, want ik heb net pilletjes genomen. Uiteraard heb ik me dus maar weer eens ziek gemeld, want ik kan niets doen, zeker niet zonder pijn. Dit stuk tikken gaat uiterst langzaam en pijnlijk.

Van de baas geen reactie gehad op de melding, tot hij vanmiddag ineens reageert met een enkel zinnetje in zijn bericht: 'ben je wel in staat om de vertaling van x te doen?' Geen hoe is het nou of ben je al bij de dokter geweest. Ongelooflijk. En ik ben dan weer zo mutsig dat ik denk: laat ik die dingen maar vertalen, anders hoef ik echt nergens meer op te rekenen straks. En hoe langer ik thuis zit, hoe meer ik ook weer ga twijfelen over mijn werk en alles en hoe het nou verder moet. Tot nu toe heeft de kleine vrij vaak iets en elke keer meld ik me af. En ik ben al slechts twee dagen per week op kantoor. Ergens wel brutaal ook, maar er staat - in mijn verdediging - ook bar weinig tegenover.

Nou ja, in elk geval weet ik nu dus niet hoe het verder gaat. Baby is vandaag weer wat beter qua spugen en zo, maar huilt vaak en is moe en jengelig. Zijn tandje zit al wat hoger, dus dat kan iets zijn. Qua werk heb ik nu officieel niet veel te doen. Laat ze eerst maar beslissen wat er volgend jaar met het blad gebeurt, dan kijken we verder. Ondertussen moet ik me dus maar weer eens heel hard gaan afvragen of het me alles nog waard is. Ja, het is een fijn bedrag dat elke maand binnenkomt, maar de voorwaarden en omstandigheden zijn natuurlijk niet erg best. Plus het feit dat ik me nu al vrij vaak heb ziek of afgemeld. Ik ben moe en ik kom niet aan mijn vertaalwerk toe, ook al begint de tijd daarvoor toch echt te dringen. Nu met deze hand hoop ik niet nog meer achterstand op te lopen.

Dus ik stop met tikken; tijd voor wat rust. En een bakkie thee.