Mijn lijf op spaarstand, met een wolk in mijn hoofd

Er zijn van die dagen waarop het lijkt alsof er een wolk om mijn hoofd heen hangt. Of nee, beter nog, alsof die wolk zich ín mijn hoofd bevindt. Ik beweeg, ik praat, ik doe alles wat ik moet doen - en geloof me, dat is een hoop - en toch lijkt het alsof ik mezelf vooral zie bewegen en hoor praten en dingen zie gebeuren zonder het idee te hebben dat ik daar veel over te zeggen heb.

Het begint al bij het wakker worden. Niet ogen open en denken: ha, weer een nieuwe dag. Niet eens ogen open en denken: laat me met rust, ik moet verder slapen. Maar in slow motion overeind krabbelen met dichtgeplakte ogen en kreunend tegen je lijf zeggen dat het weer moet meewerken. Van wat ik hier en daar gelezen heb, hoort ook dat bij het... #ontzwangeren.

De eerste bak koffie heeft geen enkel effect. Mijn oudste wil aandacht, maar ik kan me er met moeite toe zetten. Ik wil wel, maar het lukt gewoon niet om mijn aandacht ergens lang bij te houden. Mijn gedachten dwalen af, meestal naar alles wat ik nog moet doen, en mijn lijf heeft zich op spaarstand gezet om de ochtend door te komen. "Mama, je moet meespelen." Mama moet koffie. Hele sloten koffie. "... en dat moet jij doen!" Mama heeft niet helemaal meegekregen wát ze moet doen.