Is er zoiets als een 'playdate protocol'?

O, hellup. De school gaat z'n vierde week in en ja, hoor, in de gang vol dampende kinderen (want: regen) zegt een van de andere moeders vlug: 'Zeg, lijkt het je leuk als onze kinderen een keertje samen gaan spelen?'

Slik. Eh. Nou, eh... Weet je, ik eh... Ahem. Wat er wél uit komt is: 'Ja, weet je, het lijkt me heel leuk, hoor, maar...' En dan de bekentenis dat mijn kleuter 's middags nog slaapt.

Ik dacht eigenlijk dat dat de zaak voldoende zou afdoen. Maar ja, hij zal niet eeuwig elke middag gaan slapen, want vanaf z'n vijfde mag dat helemaal niet meer en moet hij wel de hele dag naar school. En dat moet je een keer opbouwen. Blijkbaar zo snel mogelijk, want die moeder zegt: 'Zal ik je anders gewoon mijn nummer geven, dan spreken we wel een keertje wat af!'

Ja, dit is vooral een 'dingetje' van mij, dat weet ik. Ik moet eraan wennen dat mijn oudste ook vriendjes mee gaat nemen en bij vriendjes zal gaan spelen. Voor hem is dat ook hartstikke leuk, natuurlijk. Maar het hoeft toch niet nu meteen al?

Op weg naar huis in de plenzende regen, stilstaand op de stoep tot een kolonne auto's met daarin ouders die de kinderen netjes weggebracht hebben en die ongetwijfeld moeten máken dat ze op hun werk komen - want waarom zouden ze mij en de drijfnatte kinderwagen anders niet eventjes laten oversteken - komen er opeens allemaal vragen in me op.