Oefenochtendje school: nog één nachtje slapen

(c) Creative Difference
Morgen is het zover. Dan gaat zoontje zijn eerste wenochtendje naar school. En weet je wat het is? Ik heb een beetje de irreële gedachte dat ik mijn zoontje  'inlever' en dan na afloop een stempel of rapportcijfer krijg. Een soort van oordeel over hoe ik het de afgelopen vier jaar heb gedaan. Idioot, hè?

Die eerste ochtend bepaalt hoe de juf hem ziet en behandelt. Straks gaat ze me vertellen wat hij allemaal allang had moeten kunnen maar niet doet/kan/wil, of wat hij wel gedaan heeft dat juist niet mag. Wat als ze me alleen maar aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw?

Ik weet niet hoe hij reageert op zo'n nieuwe omgeving, op een doodgewone ochtend waarop hij ineens naar een kleuterschool moet, waar hij niet alleen vriendjes zal krijgen, maar ook ineens moet doen wat een wildvreemde juf zegt. Waar mama de hele ochtend niet in de buurt is en hij zichzelf moet zien te redden met allerlei regeltjes en een situatie waarmee hij nog niet bekend is.

Oefenochtendje school: nog twee dagen

(c) Creative Difference.nl
Als ik dit tik, is het maandagavond in de week dat zoontje voor het eerst naar de kleuterschool mag, met een ochtendje 'wennen'. Woensdagochtend, om precies te zijn, een week voor zijn verjaardag. Ik geloof dat ik het griezeliger vind dan hij...

Ja, ik weet hoe hij is - dat weet ik als geen ander. Hij herhaalt alles wat hij hoort, en daar zitten dingen bij als 'hou je klep' en 'dat gaat niet gebeuren', of 'dat is lelijk en dat mag jij niet zeggen'. Hij weet nog niet altijd wat hij tegen wie mag zeggen, en vooral wat niet. Ik weet ook dat hij een keel kan opzetten als hij iets moet wat hij niet wil. En dat hij nog steeds het liefst pas naar de wc gaat als ik hem help herinneren, en dan nog onder protest.

Maar ik weet ook dat hij lief en zorgzaam is tegenover zijn zusje. Dat het een slim kind is, en vrij gehoorzaam (en dat de uitzonderingen daarop volgens mij bij alle kinderen voorkomen). Ik weet dat hij heel lief met andere kinderen speelt als we buiten bij het speelhuisje zijn.  Dat hij heel veel fantasie heeft - ik hoop dat er in elk geval een ander kind is dat ook 'politie en de boeven' wil spelen - en zich op school (zonder mama erbij) misschien heel anders zal gedragen dan thuis.

Alvast eventjes op school kijken...

Volgende week is het zo ver. Zoontje is nog net geen vier, maar mag wel al zijn eerste ochtend komen wennen op school. Stiekem is dat gewoon meteen de eerste ochtend. En de dag na zijn verjaardag mag hij 's middags ook komen. (Daar ben ik het nu al niet mee eens...)

Vandaag besloot ik samen met de kinderen alvast naar school te wandelen, precies zo rond de tijd dat de woensdagochtendlessen voorbij waren. Niet meer echt om de sfeer op te snuiven, want daar ben ik te laat mee (we hebben School 2 inmiddels afgezegd - als je hier meer over wilt lezen, zie de link helemaal onderaan!), maar vooral zodat hij zijn klaslokaal vast ziet, misschien zelfs wat kindjes en in elk geval de juf. Nou ja, een van de twee, dan.

Leuk idee. En een goed idee, ook. Zo kan Zoontje vast rondkijken zonder dat hij daar meteen al moet blijven, zonder dat er iets van hem verwacht wordt. Want volgende week is het in een keer raak, en dan moet mama naar huis en hem daar laten. (Ik wil niet ik wil niet ik wil niet!)

Zo kwamen we dus vlak voor de schoolbel aan. Er stonden wat ouders buiten te wachten; eigenlijk maar vrij weinig (voor een school met 1100 leerlingen). Misschien moet de rest allemaal naar de BSO, geen idee. De gangen zijn vrij smal als je met kinderwagen komt, zeker rond ophaaltijd. Moeders houden soms wel en soms niet de deur voor je open, en als je dank je wel zegt, reageren ze bijna zonder uitzondering niet. Niet eens met een hoofdknik.

Voedingsdilemma’s

Weet je nog dat je bij de verloskundige zat, en nadat al je medische gegevens waren doorgespit ook de vraag kwam: ‘Ga je borstvoeding geven?’ Als je ja zei, werd dat netjes aangevinkt in je dossier. Al weerhield dat ze er niet van die vraag nog minstens een keer of tien te stellen tijdens de hele zwangerschap.

Mijn antwoord veranderde niet, dus hoe de verloskundige had gereageerd bij een nee ben ik nooit te weten gekomen. Maar deze week zag ik via social media een opiniestuk van Phaedra Werkhoven (zie link hieronder) over precies dat onderwerp. Er schijnt nogal wat druk op moeders te liggen om vooral te gaan borstvoeden, en alleen ‘naar de fles te grijpen’ als het écht niet anders kan.

Van een andere moeder hoorde ik het ook: haar werd bijna verweten dat ze koos voor flesvoeding, alsof ze haar kind daarmee zwaar tekortdeed. En dat terwijl al die melkpoederproducenten juist zo hun best doen om hun voeding voor baby’s zo veel mogelijk op moedermelk te laten lijken, en vol stoppen met belangrijke ingrediënten die de allerkleinsten helpen bij hun groei en ontwikkeling. (Zoiets mogen ze immers niet zo maar roepen, toch?) Dus ja, ik ben het eens met de conclusies van het opiniestuk: laat mama’s lekker zelf kiezen wat voor hen het best werkt, zonder ze een schuldgevoel aan te praten als ze voor de fles (of een combinatie van borst en fles) kiezen.