Mag ik m'n zwangerschapshormonen terug? Alsjeblieft?

"Ze wist een gil te onderdrukken en smeet de zware kruimeldief in de richting van de indringer. Het lukte haar nog net om hem ook aan te zetten."

Waar gáát dit over, denk je misschien. Nou, het zit zo: ik zag een spin. Jaaaa, een heuse, echte, rode spin. Groot genoeg om z'n kleur te zien, dus een Enge Spin. En sinds de bevalling is de magie van de zwangerschapshormonen aan het wegebben, en dus ben ik weer als vanouds als de dood voor die krengen.

Het klinkt gek, ik weet het, maar toch had ik tijdens mijn zwangerschap zo goed als geen last van die half verlammende, half lachwekkende angst voor spinnen van zo'n beetje elk formaat (en dan vooral alles van meer dan een halve centimeter doorsnee, inclusief poten). Ik was stoer en dapper, ik stapte op de kruimeldief af en rekende af met de achtpotige ellendeling. Het was net alsof ik een soort superkracht had gekregen dankzij mijn ongeboren kindje.

En dat was gaaf. Echt heel gaaf. Ik voelde me ook heel stoer, met mijn luid ronkende wapen in de aanslag. Goeie timing ook, want met de verhuizing naar een nieuwe woning - met tuin - waren spinnen niet bepaald meer een zeldzame verschijning in de woon- en slaapkamers.

Maar ja, baby is geboren en binnen enkele weken is dat bijna magische effect dus mooi verdwenen. Dat is balen, zal ik je zeggen. Er liep dus net een rode spin over de vloer. Je hoorde hem bijna 'tralalalala' doen, alsof de laminaatvloer helemaal van hem was. Dat klopte ergens ook wel, want zodra mijn hersens de beweging op de vloer registreerden - nog voordat mijn ogen hadden doorgegeven dat het om een heuse, echte, Enge Spin ging - hingen mijn benen al in de lucht. Held.

Ik liet het beest onder de bank verdwijnen en constateerde vervolgens dat de bank een stuk minder lekker zat. Spin kon namelijk ook langs de rugleuning omhoog klauteren, of over de muur wandelen. Dus toch op zoek naar de kruimeldief, maar wat dan? Heel voorzichtig onder de bank gluren na een kwartier bijkomen en tot de conclusie komen dat Achtpoot nergens te bekennen is. (Ook al zo'n rotgevoel, want nu kan hij echt overal opduiken).

Ik wil geen heel slecht voorbeeld zijn voor mijn zoontje, dus ga ik heel kalm weer op de bank zitten en ik denk happy thoughts. Tot dat kreng dus noncha onder de bank vandaan wandelt, alsof hij al die tijd heeft zitten wachten tot ik weer een beetje bedaard was. Mormel.

Nou, vandaar dus. Hupsakee, de kruimeldief aan en naar de plek gooien waar de spin nog steeds op de grond staat, rustig rond te kijken alsof hij een kruispunt heeft genaderd dat alleen hij ziet. Dat was dan mooi je laatste kruispunt. Sorry, maar ik doe niet aan spinnen. Zolang jullie buiten blijven, is het prima. Maar binnen is mijn terrein. En nou wegwezen. (En blijf weg!)