Beetje meer zen

Het laatste blad is niet alleen naar de drukker, maar zelfs al klaar. Ik voel me wat rustiger en ben zowaar in staat en een ander vrij helder voor mezelf op een rijtje te zetten. Halleluja, het is een kerstwonder!

Ietwat meer zen dan in lange, lange tijd heb ik nu het idee opgevat om via diverse opmerkingen en mails mijn baas duidelijk te maken dat het a) zo niet langer door kan gaan zoals het afgelopen half jaar, b) ik nog steeds bereid ben door te gaan, met wijzigingen, zowel inhoudelijk als qua mankracht en c) ik dus hulp zal inschakelen om alles gedaan te krijgen. Als hij niet reageert, en dat zit er dik in, dan is het wat mij betreft zwijgend instemmen.

Weet je wat het is? De eigenaar van het blad heeft nog steeds niets getekend. Het is nu bijna december, letterlijk nog minder dan twee dagen te gaan, en er staat nog niets op papier voor 2012. Ik heb gisteren ook - heel stoer - tegen mijn baas gezegd dat ik nu niets kan plannen en uitzetten voor volgend jaar als ik niet weet of we het blad tegen die tijd nog maken of niet. Is maar een detail... Hij zegt dat er inderdaad duidelijkheid moet komen. Maar dat zegt hij als sinds oktober ongeveer.

Wat mijn werkdruk betreft: het laatste nummer ging niet eens heel slecht en ik kan altijd meer uitbesteden als dat nodig is. Vind ik, althans. Het nummer is maar 48 pagina's dik geworden, dat scheelt ook. Een redelijke verhouding met tien pagina's advertentie, trouwens. Tuurlijk had ik hem 56 pagina's dik kunnen maken, maar ik kijk wel uit.

Waar het mij om ging met deze zen-business is dat ik de tranen voor wil blijven. Net als het echte instorten, doordraaien en overspannen zijn. Ik ga daar niet op zitten wachten, en als mijn baas er niets aan doet, dan neem ik het heft dit keer toch maar weer in eigen handen. Ik heb alleen mezelf ermee als ik met mijn armen over elkaar ga zitten wachten. En hij ziet de facturen wel voorbijkomen. Zolang hij ze maar betaalt. Ik ga me in elk geval niet druk maken om geld dat ik op die manier uitgeef. Het is vergeleken met een standaardprijs zo weinig, dat heeft hij maar te slikken. Of hij moet een beter idee hebben.

Kortom: ik zie het wel, maar ik weiger me nog langer zo bedrukt, genegeerd en overbelast te voelen. Ik wil geen plotselinge huilbuien om niets. Ik moet het roer omgooien en de koers zelf bepalen. Ze kunnen niet zomaar van mij af qua contract, dus ik heb niets te verliezen. Als het niet bevalt of de eisen aan mij weer torenhoog worden, dan kan ik me nog steeds altijd ziek melden. Zo niet, dan scheelt dat toch een aardig potje geld per maand, namelijk. En als ik het zo kan indelen dat ik de leuke dingen kan blijven doen en daar wat meer tijd en aandacht aan kan geven, dan is het wel vol te houden, denk ik. Over minder werken zal ik pas nadenken als iemand het vraagt. Maar ik wil wel rustiger kunnen werken en meer tijd besteden aan wat ik doe. Niet hier thuis die enorme druk voelen iets af te moeten hebben terwijl mijn kind om aandacht huilt of eigenlijk moet eten. Dat doen we niet meer.

Het enige wat ik dus nog niet weet - naast het lot van mijn tijdschrift - is hoe mijn baas er nou tegenover staat dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week naar kantoor te komen. De afspraak verloopt na december, maar ik ben niet van plan die aan te passen. En wederom, als dat voor hem een reden is van me af te willen of als hij me blijft overladen met werk om die regeling goed te praten, dan pas ik ervoor en meld ik me alsnog ziek. Volgens mij mag ik me best eens realiseren dat ik hier sterk in sta en er best iets uit kan halen. Weggaan kan tenslotte ook altijd nog.

Nu nog kraamtranen?

De eerste paar dagen na de geboorte van mijn kleintje waarschuwde kraamverzorgster Astrid mij en mijn man voor de beruchte kraamtranen. Je maakt zoveel mee en er is geen tijd alles goed te laten bezinken. Er komt een moment, zei ze, waarop je in tranen uitbarst en dat kan om helemaal niks bijzonders zijn. 't Is maar dat je het weet. Het hoort zo en je hebt het nodig, dus hou je vooral niet in.

Na vanmiddag vraag ik me af hoe lang je zo'n bui nog onder kraamtranen kunt scharen. Mijn zoontje is acht maanden, dan telt het vast niet meer, hè? Maar ik had dus weer zo'n bui. Gisteravond is het er toch nog van gekomen (zie laatste alinea's van gisteren) en het was eigenlijk wel fijn. Ik voelde me een stuk beter, dat gevoel van samen zijn en 'hij houdt nog steeds van me' was er eindelijk weer. En ik was tenminste eens anders moe toen ik in bed plofte.

Ik dacht vandaag ook wel verschil te merken. Niet zozeer meer onstpanning, maar wel een beetje een goed gevoel vanbinnen. Omdat ik een klein beetje zelfvertrouwen terug heb gekregen. Tegelijkertijd had ik de hele dag een loopneus, was ik doodmoe en misselijk en ineens dacht ik: daar zul je het weer hebben. Al van kinds af aan word ik ziek zodra er iets afgerond is. Een schooljaar, een tentamenperiode. Ik werd altijd ziek als Sinterklaas kwam, van de zenuwen, en als ik vakantie had. Nu ik mijn laatste blad van dit jaar afgerond heb en alleen nog maar naar onzekerheid staar, voel ik me weer afzwakken. Niet zo gek, gezien de omstandigheden, maar toch.

En zo kwam het denk ik dat ik vandaag in een uur tijd drie keer dikke tranen over mijn wangen voelde biggelen. (Geweldig werkwoord, dat.) Ik had mijn zoontje stevig in mijn armen en hij was net in slaap gesukkeld na veel protesteren, kronkelen en piepen. Zijn rustige gezichtje en het idee dat hij lekker veilig tegen zijn mama aan ligt... kraamtranen. En dat dus nog twee keer met hem in mijn armen.

Het is echt gewoon net alsof al die acht maanden zo snel voorbij gevlogen zijn, zo druk, zo hectisch, zo vol stress en allemaal druk van buitenaf dat ik nooit echt helemaal heb kunnen stilstaan bij mijn kleine wondertje. Mijn mannetje, mijn ventje. Mijn helemaal complete kindje dat al zo veel kan en zo veel geleerd heeft, dat nog breder lacht als hij zijn mama ziet, dat zijn armpjes al uitstrekt en nu ook zijn lipjes aflikt en op zijn onderlip sabbelt...

De druk is nu even van de ketel op het werk. Het blad is naar de drukker en de volgende verschijnt begin februari pas. Ja, verstandig is het om zo snel mogelijk iets op de plank te gooien voor volgend jaar, maar op dit moment zie ik die investering in energie niet zitten. Ik weet nog steeds niet of we het blad volgend jaar wel maken. Of ik nog aan mag blijven als hoofdredacteur of dat de eigenaar zodanig ontevreden is, dat het slecht nieuws betekent voor mij. Of dat ik gewoon de kans krijg de inhoud naar zjin wens aan te passen. Hoe het ook zij, elke oplossing in deze richting moet gepaard gaan met freelancers of een parttimer. Het mag een stagiair zijn, maar dan mag mijn baas die mooi zelf regelen. Maar dit keer wel bij een goed adres, zeg.

Tegelijkertijd heb ik dus dat gevoel van vroeger terug. Hoog tijd voor vakantie, dus word ik ziek. Ik heb nu maandenlang op mijn tenen gelopen en dat ook aangegeven. Er is niets gebeurd. Ik heb er geen vertrouwen in dat er nu hard aan een oplossing gewerkt wordt. En zonder toezegging, belofte of gewoon een geruststelling (we komen er hoe dan ook wel uit, geen zorgen), zie ik niet in waarom ik nu voor volgend jaar moet gaan plannen. Op dit moment weet ik niet eens of ik er dan nog werk, dan wel in de ziektewet zit en er toch niets mee ga doen.

Het frustrerende voor mij is echter dat ik zo niet in elkaar zit. Als ik wel blijf en er komt een oplossing, dan loop ik alweer hopeloos achter voor ik goed en wel begin. Snijd ik dus mezelf in de vingers. En ik zit ook wel vol ideeën, alleen kan ik niet al die dingen zelf in de praktijk brengen en uitvoeren. Ik wil ook best meer doen met de lezers van het blad en kijken of ik ze niet toch kan laten reageren - maar met dit publiek betekent dat een investering van tijd en geduld. Nabellen, namailen, het liefst langsgaan en aantekeningen maken. Verwacht vooral niet dat ze uit zichzelf iets doen. Ik heb oproep na oproep in het blad geplaatst zonder enige reactie. Man, zelfs op een prijsvraag heb ik nooit meer dan dertig reacties gekregen. Op een oplage van 3500 (de niet-aangedikte versie), waarbij iedereen in zo'n winkel kan reageren. Tja, wat zal ik zeggen. Maar mijn baas en de bladeigenaar schijnen dat allebei niet te beseffen. Dus, als zij een panel willen, dan moeten zij maar een panel regelen. Niet alleen maar bedenken en dan bij mij neerleggen.

Na de tranen vandaag - weer - weet ik dat er iets moet gebeuren. Morgen, bedoel ik. Dus weer met lood in m'n schoenen naar het werk, kijken of ik de baas in een hoekje kan krijgen om even vijf minuten te praten, in plaats van er snel vandoor gaan als hij me ziet naderen. Hij moet snappen dat hij aan zet is en dat ik het afwachten beu ben. Ik kan zo niet doorgaan. Dan moet ik me maar ziek melden. Maar ik wil het niet zo zeggen, als dreigement, als chantage of ultimatum. En toch denk ik dat we nu wel bij dat punt zijn aangekomen, aangezien alle andere vormen van communicatie tot nu toe niets hebben uitgehaald.

Voornemens voor het nieuwe jaar

Het is een vrouwenkwaaltje: gedachten die maar niet stil willen zijn, ook al wil je dat zelf nog zo graag. Vandaag sloeg echt alles. Ik heb mezelf getrakteerd op een dagje helemaal niks bijzonders doen, niet iets dat op werken lijkt, in elk geval. Zelfs even geen vertaling, al moet ik nog steeds hard door daarmee. En als beloning heb ik dus een hoofd vol rondzoemende gedachten, af en toe een flitsend beeld (figuurlijk gesproken, gelukkig) en diverse discussies, argumenten en fictieve meetings. Allemaal te maken met werk. Natuurlijk.

Ik weet wel dat ik me slecht kan ontspannen. Niet alleen de laatste tijd - al is het erger geworden - maar ik ben er toch al niet heel goed in. Nu mijn laatste blad van het jaar de deur uit is en ik qua drukke deadline 'klaar' ben, valt er te weinig van de last van mijn schouders. Ik maak me nu, blijkbaar, helemaal druk om hoe het nu verder moet. Wat moet ik doen of zeggen of ondernemen om hier eindelijk uit te komen en een antwoord of oplossing te hebben?

Bah, wat kan ik slecht tegen dat afwachten. Als ik nou zeker wist dat het zin had om te wachten, dan was het zo erg nog niet. Maar ik weet eigenlijk vrij zeker dat mijn baas totaal niet bezig is met dit probleem van mij. Het zal hem hoogstwaarschijnlijk zelfs een zorg zijn. Ik kan wel denken dat alle troeven aan mijn kant van de tafel liggen en dat ik ook nog eens in mijn recht sta, maar wat heb ik eraan als er niets mee gebeurt?

Ik weet niet hoe het blad ervoor staat, wat de plannen zijn voor volgend jaar en of we volgend jaar het blad nou wel of niet mogen maken. Dat laatste is voor mij ook een reden om vooral niet te hard vooruit te lopen op de zaak met een planning voor 2012. Dit laatste nummer is zo snel gelukt, relatief gezien, omdat ik dus al freelancers in de arm had genomen. En op het laatste moment nog mijn nachtmerrierubriek ook heb uitbesteed. Mijn baas moet nu dus niet gaan denken: o, kijk, ze redt het wel. Al ziet hij de facturen vanzelf voorbij komen. Eentje ervan heeft hij al. De dure van de twee, haha.

Maar goed, ik maak me dus niet alleen bewust maar ook on(der)bewust nog steeds ontzettend druk om dit gelazer. Ergens wil ik de baan niet kwijt, maar als ik eerlijk ben heeft dat tegenwoordig nog vooral te maken met het bedrag dat ik overgemaakt krijg op m'n rekening, ergens rond het eind van de maand (als de baas het niet vergeet en het kan opbrengen). Tuurlijk vind ik sommige dingen nog steeds wel leuk, maar zelfs boven die onderdelen hangt de laatste tijd een grauwe wolk.

Ik wil me zo graag voornemen om in 2012 - en dan ingaande per direct - nog wat assertiever te zijn. Op dit gebied. Me niet zo snel buiten spel laten zetten. Me niet storen aan wat er misschien achter mijn rug om gezegd wordt - zolang ik iets niet te horen krijg, weet ik er niets van, klaar uit. Ik wil een oplossing hebben voor mijn probleem zonder daar zelf alles voor te doen (op het inhuren van mensen na, dat kan ik wel).

Ik wil dat mijn baas eens gaat beseffen wat voor werk (en dus tijd) er bij het maken van een blad komt kijken. Aansturen van anderen vergt namelijk ook tijd. En ik wil nog wel het meest ervoor zorgen dat ik niet meer dan twee dagen naar kantoor hoef, niet langer blijf dan half vijf en dat het gezeur ophoudt over evenementen en het feit dat ik niet kan of wil gaan. Er moet gewoon iemand zijn die dat overneemt zodra het mij niet uitkomt. Zonder dat ik me elke keer hoef te verantwoorden (lees: verdedigen).

Weer bekruipt me dat gevoel dat ik thuis alles allemaal zo goed weet. Eenmaal op kantoor komt het weekdiertje in me naar boven. Als ik al de stappen onderneem om met de baas te gaan praten, dan heb ik de zenuwen. Al sta ik nog zo in mijn recht - dat legt weinig gewicht in de schaal. Het gesprek eindigt altijd met een sisser en zonder antwoord en ik weet gewoon niet hoe ik dat moet afdwingen. 'Onverrichter zake' komt naar boven als goede omschrijving van hoe je dan de trap weer af gaat. En daar heb ik ook geen zin meer in. Ik wil niet afwachten, dagen slijten en toekijken hoe de baas zelf komt en gaat wanneer hij wil, zijn vriendin een aai over haar bol geeft, vele uren per week niets anders doet dan ouwehoeren of staren naar zijn scherm, mailen of brandjes blussen en anders wel commentaar heeft op dingen waar hij niets van snapt.

Ik zit thuis, dus ik kan makkelijk zeggen dat ik het zat ben. Ik ben moe. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb net besloten een lijst te maken van al onze computergames, gewoon omdat ik op die manier lekker bezig kan zijn, mijn hersenen bezig houd en dus niet overvallen word door weer diezelfde gedachten en frustraties. Come to think of it, dat is dus ook wat bloggen voor me doet. Geen wonder dat ik altijd van die lange berichten tik en dit blog zo bomvol staat. Zodra ik stop, of even niets doe (en onder 'niets' valt ook tandenpoetsen, borstvoeding geven, afwassen, de was ophangen/opvouwen of knippen en plakken in mijn boekje en ga zo maar door), slaat het toe. Met beeld en al. Ik mag al blij zijn dat er geen geluid bij zit, dat ik die zeurderige stem niet ook nog hoef te horen.

Al met al voel ik dus die opluchting niet die ik hoor te voelen zodra een blad naar de drukker is. Ik maak me druk om de situatie eromheen. De situatie die zichzelf niet oplost en die netjes door mijn baas genegeerd wordt, terwijl ze in mijn afwezigheid dus wel zeuren over wat ik wel of niet hoor te doen. Ze moesten eens snappen hoe het werkt. Ik was net als mijn jongere collega - ik gaf extra tijd omdat het toch niet uitmaakte, ik zette me in voor meer dan honderd procent. Wees daar nou eens blij mee en dankbaar voor en besef dat me dat niet meer gaat lukken met een kind thuis. Hij gaat nu voor, en ik doneer geen gratis extra tijd meer - ik kijk wel uit.

Dat maakt het onmogelijk om al het werk nog steeds zelf te blijven doen. Dat was het voor de zwangerschap al bijna en nu heeft 'men' nog meer plannen en wil dingen verwezenlijken om het blad weer een draai terug naar zijn roots te geven. Waarmee ik het best eens ben, maar ik kan dat gewoon niet zelf. Dat zou ik ook zonder kind niet gekund hebben, maar nu al helemaal niet meer. Geen nachten van huis door persreisjes, geen avondjes doorzakken of naar een evenement, maar gewoon om uiterlijk half zes bij het kdv staan. Dat is belangrijk.

Al deze dingen kan ik nooit zo zeggen tegen mijn baas. Kan niet, omdat ik niet te ver wil gaan zolang het niet mijn bedoeling is op te stappen (anders maak ik het mezelf wel heel moeilijk). Maar zo af en toe zeg ik wel iets belangrijks en corrigeer ik een foute gedachte - en dan nog is het net alsof je een kiezelsteentje op drijfzand smijt. Het verdwijnt gewoon. Hij doet er niets mee, zelfs al ben ik nog zo duidelijk. Hoe lang heeft het me niet gekost te laten doordringen dat ik nooit meer vier dagen per week op kantoor zal komen? Dat snapt hij nu na meer dan een jaar ook eens, dus dat belooft wat. Of dat overigens akkoord is na december, weet ik ook niet. Dat hoop ik voor hem, want ik vertik het vierkant.

Al die onzekerheid gaat me niet in de koude kleren zitten. Kijk nou hoe lang deze post al is geworden. Ik tik redelijk snel en ik ben ongeveer een half uur bezig. Alles om me bezig te houden, het van me af te tikken en hopelijk ook moe te worden. We waren nog iets anders van plan, misschien, vanavond en ik geloof dat ik stiekem ook probeer daar onderuit te komen... Niet dat ik geen zin heb, hoor. Ik wil wel weer eens. Maar het gaat tegenwoordig zo moeizaam en die handvol keren dat we het tot nu toe hebben gedaan, was het erg gevoelig en zelfs pijnlijk. Ik kan me ook heel slecht zodanig afsluiten dat ik in de juiste 'mood' kom. Als baby dan ook nog eens kermt op de achtergrond, is alle moeite voor niks en alle opgebouwde... 'mood' spontaan verdwenen.

En het voelt zo gedwongen. Het begint niet zoals ik graag zou willen - uitgebreid zoenen of zoiets. Dat zie je in films, maar het is dus fictie. Bovendien zijn we allebei ontzettend moe - wat niet heel gek is - en dan blijft het helemaal bij de kerntaken die je dan uitvoert als een soort robot. Voor je het weet is het voorbij en stiekem voel ik me dan teleurgesteld. Het is allemaal zo klinisch opeens en tot nu toe dus nog steeds niet zo fijn als het geweest is. Al durf ik te wedden dat het ook niet helpt dat ik me niet kan ontspannen. Of dat we zo moe zijn. Dus ik denk dat we het ons niet meer aandoen vandaag en gewoon naar bed gaan. Ik heb denk ik nog wel eventjes voor de kleine weer gaat piepen voor een slokje of twee. Dat leert hij maar niet af. Vannacht tot een uur of half vijf was het ongeveer elk uur raak. Niet dramatisch, maar ik ben wel elke keer helemaal wakker, ook al wil hij alleen maar een speentje of moet ik zijn handje vasthouden. En dan is het alweer ochtend. Volgens de klok, althans. Nou ja, welterusten dan maar.

Of het 'nog effe' deze week klaar kan zijn

Ja, het is ongelooflijk, maar net als ik denk toch nog wel twee weken te hebben voor het afmaken van het laatste nummer van mijn blad van dit jaar, komt er de mededeling: er is gezeur met een adverteerder wegens het steevast te laat verschijnen, dus we moeten nu even snel door en deze erdoorheen pompen.

Het was dus gestress, gedoe, veel schrijven, een hoop tikken en gisteren op kantoor vooral veel scherm-staren om het blad klaar te krijgen. Aan de ene kant kun je nu zeggen: stom van je, want nu bewijs je opnieuw dat het dus best kan. Aan de andere kant zeg ik: kan wel wezen, maar ik heb nu wel diverse pagina's ingekocht - freelancers in de arm genomen. Als je het zo bekijkt is dit zelf het beste bewijs dat het prima kan, mits ik maar hulp heb. Dan kunnen we ook de inhoud van het blad aanpassen naar de wensen van zowel mij als mijn baas als de eigenaar. Als ik het maar niet allemaal zelf hoef te doen, want dan gaat het dus niet.

Ik hoorde van een collega dat er dus op dagen dat ik er niet ben, wel degelijk opmerkingen vallen. Ze vinden dat ik zelf vaker op pad moet en naar mensen en evenementen toe. Ja, dat zal best. En op die twee kantoordagen wil ik dat ook best doen, maar de investering van tijd moet we enigszins in verhouding staan met wat het oplevert. Even handje schudden op een event van een nooit-niet adverteerder is zonde van de tijd, naar een event gaan en twee pagina's vullen is een stuk zinvoller.

Dat is echter niet iets wat mijn collega's schijnen te snappen. Want ik heb het tenslotte tot nu toe altijd gedaan en mijn twee andere hoofdredactiecollega's doen het ook... Ja, maar de een is oud genoeg om geen curfew te hebben en die loopt graag events af om belangrijk te doen. De ander is even jong als ik was toen ik begon bij dit bedrijf. Zij stort zich nu net zo op het werk als ik toen. Maar nu heb ik een baby, zit ik vast aan kolftijden, kamp ik met een energietekort en ik ben domweg niet meer van plan zo ontzettend hard te lopen voor iets wat mij omgekeerd weinig salaris en waardering brengt.

Je raadt het dus al: er is nog steeds geen antwoord, geen oplossing en weinig animo van mijn baas om daar iets aan te doen. Mails negeert hij (laat ik het zo zeggen: er komt in elk geval geen reactie, zelfs op redelijk onschuldige vragen als 'heb je al wat gehoord') en hij is veel te druk met zijn eigen leven (zjin aanstaande vaderschap en het net opa-zijn) om zich in te zetten voor het bedrijf, laat staan dat hij zich om mij bekommert. Zal hem werkelijk een zorg zijn. Maar als hij zijn kop in het zand blijft steken, zal er toch een keer een ziektewet aan te pas moeten komen. Alleen is nu net het laatste blad af en heb ik even wat meer tijd en rust om naar 2012 te kijken. Als dat nog zin heeft, tenminste...

Gelukkig hoor ik collega's ook wel mopperen over de baas, hoor. Dat hij alleen maar ouwehoert, uren lang, en er niks uit komt. Dat iemand als de eigenaar van mijn titel aan de lopende band langskomt, er weer uren geklets wordt en een vervolgafspraak in de agenda komt te staan om vooral nog even een paar uur langer door te bomen. Maar als die collega's het allemaal zo goed weten, waarom zeggen zij dan niet iets tegen hem?

Ach ja, vandaag geniet ik van een dagje aanrommelen. Ik heb net een lijstje gemaakt van wat games die hier liggen, zodat ik eindelijk eens weet wat ik wel en niet heb, ik heb het boekenblog bijgewerkt (eindelijk weer eens een boek uit gelezen!) en nu tik ik dit verhaal om alles up-to-date te houden en het uit mijn systeem te krijgen.

Momenteel zijn mijn grootste zorgen dus: moet ik stoppen met werken voor het weer te erg wordt voor woorden, of zal ik het aankijken en afwachten, aangezien mijn baas nu degene is die actie moet ondernemen en niet ik? En wat doen we met het huis? De eigenaar heeft onze makelaar gebeld om te vertellen dat hij bereid is verder te zakken tot 218, maar wij hebben inmiddels nog meer twijfels gekregen over het geheel. Doen we het nu dan helemaal niet meer of alleen voor een veel lagere prijs? En morgen komt mijn schoonmoeder met haar vriendin weer langs - als do-over voor de vorige keer - en zit ik dus weer een paar uur lang vast aan visite. Niet echt rampzalig, maar er gebeurt altijd zo weinig en het is zo druk voor de kleine. Dat schijnt ook niemand te beseffen.

Weer koorts, dus weer thuis

Gisteren voelde ik me al zo rot met het idee weer naar kantoor te moeten. En alsof mijn kleintje het aanvoelt, zorgt hij ervoor dat dat vandaag dan ook niet hoeft. Gisteravond was hij al warm, de hele nacht door werd hij wakker en was hij soms gloeiend warm en soms wat normaler van temperatuur, maar vanochtend tijdens het verschonen tikte hij weer eens door naar 38,9 graden. Dus dan gaat mama niet naar kantoor.

Het zou totaal geen moment tijd moeten kosten, zo'n beslissing. Gewoon zeggen: o, hij heeft koorts, dus ik blijf hier. In mijn hoofd begon de eerste vrees meteen al: kan ik het maken om me nu weer af te melden (als ziek of als thuiswerkend), midden in de huidige situatie? Meteen daarna kwam een oplossing: ik neem wel vrij. Gevolgd door: maar er moet wel nog vanalles gemaakt en gedaan worden.

Ik voelde me meteen half schuldig tegenover het werk om na een week net weer te zijn geweest, nu alweer thuis te blijven. Ik ben dit keer niet ziek genoeg om het daarop te gooien, al zijn de inmiddels standaardklachten er natuurlijk wel - moe, hoesten, sniffen, doodop, alles kost teveel energie.

Geen idee hoe de baas hierop reageert. Kan me ook weinig schelen op dit moment. Ik zal doen wat ik kan aan werk - zoals ik dat altijd al gedaan heb - en volgens mij zijn we nu toch wel zover dat dit een aflopende zaak is. Als de ziektewet me uiteindelijk opwacht, dan maakt het me nu ook even niet uit wat de baas ervan vindt als ik nu weer bij de kleine thuisblijf. Ik ga gewoon niet mijn moeder een hele dag hier bij hem laten. Dat kan ik niet en dat werkt niet en dat trekt zij volgens mij ook niet.

Maar heel misschien valt er nu wel ergens een kwartje, of een duppie of stuiver, bij hem. Als ik er weer niet ben. En die keuze om weg te blijven dus steeds makkelijker kan maken. Hij moet langzamerhand in elk geval snappen dat mijn zoontje voor alles en boven alles gaat. Als hij zich daarin niet kan vinden - en de eigenaar van het blad in het verlengde daarvan - dan moet hij maar goed gaan nadenken over het Hoe Nu Verder-verhaal. Zo lang ik mijn werk blijf doen, wat maakt het dan uit of ik hier achter mijn laptop zit of daar achter de Mac?

Te moe om te tikken (en dan toch)

De hele dag loop ik al rond met het idee een van de scenario's die steeds voorbijkomen in mijn hoofd uit te tikken op dit blog. Misschien is het net als met kwelgeesten: als je hun naam kent en die hardop zegt, gaan ze weg. Weet ik 't. Het is nu tien voor half twaalf 's avonds, dus erg helder ben ik niet meer.

Ik moet ook gewoon naar bed gaan. Het kleintje ligt er al in sinds acht uur en ik denk steeds: ach, hij wordt toch zo weer wakker om nog wat te drinken. Waarschijnlijk toont het ventje zijn impeccable timing door pas te willen drinken als ik eenmaal goed en wel snug in bed lig. Maar goed, dat zien we dan wel weer.

Ik heb een oud-collega gemaild met een schets van mijn situatie. Zij heeft zich namelijk meer dan twee jaar geleden wel ziek gemeld na diverse klachten en ellende en ik vroeg me af of zij kon adviseren. Ze zegt in elk geval dat zij nooit met een arbo-arts te maken gehad heeft. Dus daar hoef ik me niet erg druk om te maken - die lui kosten geld, dus daar is allang op bezuinigd.

Vanavond zat ik met de kolf op de bank - ik moest nog 120 ml hebben voor morgen - en het kindje slapend in de box naast me. En na al die uren vol scenario's en discussies, argumenten en woordenstrijden in mijn hoofd, gebeurde het weer. Ineens kwamen de tranen opzetten. Dit keer niet lang, want ik drukte het weg - maar het is toch een teken dat er iets niet goed zit. En die tekenen heb ik blijkbaar nodig om niet in de verleiding te komen alsnog te ontkennen dat het mis is of te denken dat ik het ergste wel heb gehad.

Als ik van zo'n moe moment als nu niets anders opsteek, dan dit: het kan juist alleen nog maar veel erger worden. Zoals mijn ex-collega net nog mailde: als je overspannenheid of een burn-out kunt afwenden door net voortijds de handdoek in de ring te gooien - hoe moeilijk die stap ook is - doe dat dan, voor je eigen gezondheid en uiteraard daarmee verbonden ook voor de bestwil van je kindje.

Ik vraag me vooral af hoe het morgen moet gaan. Ga ik nu elke keer dat ik verschijn naast het bureau van de baas staan met mijn armen over elkaar geslagen en een wenkbrauw vragend opgetrokken? Of zeg ik er nu helemaal niets meer over en maak ik er geen woorden meer aan vuil na mijn mail van afgelopen donderdag? Als hij niets doet, dan komt hij er vanzelf achter. Ik zal zien hoe ver ik met het laatste (mijn laatste?) nummer kom. Als het af is, is dat mooi voor mij. Zo niet, dan heeft hij pech en mag hij geld uitgeven aan een last minute vervanger. En aan mij - terwijl ik thuis op de bank zit mijn kindje voor te lezen.

Welterusten. M'n batterij wil gaan hibernaten. Laat ik daar maar een voorbeeld aan nemen.

Drukte in mijn hoofd op rustige momenten

Mijn nek, mijn schouders en de hele bovenkant van m'n rug zijn stram en zitten op slot. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb de hele week al af en aan hoofdpijn - en dat terwijl ik daar sinds mijn nieuwe bril vorig jaar zomer helemaal van genezen was, op een enkele uitzondering na.

Mijn stem is af en toe weer weg, ik zit met een vreselijk nare hoest (zo eentje waarbij je tegen wil en dank dubbelvouwt en kleine baby's wakker maakt) en mijn hoofdhuid zit vol met schilfers, waarschijnlijk eczeem. Dus nee, ik kan niet zeggen dat het goed gaat momenteel.

Ik ben bekaf na een uurtje collega's helpen met een map insteken (ik ga gewoon niet eens uitleggen hoe ze aan die domme klus zijn gekomen en hoeveel geld het in verhouding kost door zo'n klus vooral niet uit te besteden aan een gevangenis of sociale werkplaats, maar dat je dure personeel zelf te laten doen), en ook na even met kind op de buik booschappen doen en de trap weer op, moet ik echt even bijkomen.

Het ergste vind ik nog wel dat ik mijn hoofd niet stil krijg. Dat schijnt een typische vrouwenafwijking te zijn, maar ik zit er maar mooi mee. Vooral tijdens het wassen/aankleden, tandenpoetsen (als ik daar al aan toe kom), flossen en van die andere momentjes tussendoor dat mijn hersenen even de kans hebben weer door te malen omdat niets anders hun directe aandacht opeist. Er gaan scenario's door mijn hoofd: alles wat ik zou willen doen en zeggen op mijn werk en hoe het zou kunnen gaan of hoe het zou zijn als ik mijn baas eens flink de waarheid vertel (en aangezien het toch fantasie is, staan alle collega's me bij en doen vrolijk mee).

Ik voer op die manier hele gesprekken in mijn hoofd. Hoe vaak ik mijn baas niet al eens heb verteld hoe belangrijk respect en waardering is, hoe ontzettend dom hij bezig is, hoe hij al jaren niet doet wat hij zou moeten doen om zijn bedrijf te redden, hoe veel ik eigenlijk waard ben zonder daar ooit ook maar een compliment voor te krijgen, hoe hij zakenpartners moet aanpakken, hoe hij domweg het recht niet heeft op ons vakantiegeld te blijven zitten zo lang...

Er komt geen eind aan. En als dat wel zo zou zijn, dan begint alles weer van voor af aan, want ik ga het toch niet in de praktijk brengen. Niet zolang ik niet weet wat ik ga doen of wat er gaat gebeuren.

Uiteraard is er gisteren (vrijdag) op mijn mail totaal geen reactie gekomen. Ongetwijfeld heeft hij het bericht wel gelezen, heeft hij een flinke zucht geslaakt en zich afgevraagd of hij het moet bewaren of meteen op 'delete' moet drukken. Hij zal er nauwelijks woorden aan vuil maken, maar al helemaal niet zwart op wit. Ik krijg echt geen mail van drie kantjes, maar niet eens drie zinnen, die ik later zou kunnen gebruiken als het ooit zo ver mocht gaan dat ik een advocaat in de arm moet nemen.

Heel misschien begint hij maandag zelf erover. Al verwacht ik wel dat hij dan klaagt dat hij 'het hele weekend wakker heeft gelegen' of dat ik 'best mag weten dat...' en dan komt er weer een klaagzang. Hij heeft meer zelfmedelijden dan goed voor hem is. Het bedrijf houdt nauwelijks de neus boven water - er is een printer verdwenen (verkocht, zijn de geruchten) en naast de dikke Nespresso-machine staat nu een nederig Senseo-apparaat. Nou ja, nederig. het was niet het simpelste modelletje.. - en hij denkt alleen maar aan zichzelf. Ook qua uitbetaling, durf ik zo te wedden. Ach, hij heeft een kind op komst (en de moeder daarvan is er zelf ook nog een, maar hij is ook niet veel verder gevorderd met zijn 56 jaar), en moest zo te zien wel een nieuwe jas. Terwijl mijn collega van gekkigheid niet meer weet hoe ze haar boodschappen moet betalen of waar ze Sint-cadeaus vandaan moet toveren.

Ik dwaal geloof ik af. Het punt is vooral dat ik nu op diverse manieren op slot zit. Gelukkig wel, denk ik ergens, want ik word nu constant met mijn neus op de pijnlijke feiten gedrukt dat ik echt niet langer zo kan doorgaan. Thuis maak ik me dan ook druk om wat er tegen me gezegd is, wanneer en hoe. Hier weet ik alles zo goed en bedenk ik wat ik had moeten zeggen als reactie. Als ik weer daar ben, dan kan ik alleen maar zo vriendelijk en voorzichtig mogelijk zo'n gesprek in gaan en kijken wat er gebeurt. Maar er gebeurt dus niks.

Eng, hoor, zo'n situatie. Ik ben inmiddels heel stoer af en toe aan het kijken bij vacatures, maar dan voel ik opeens de onmogelijkheid van het jobhoppen in mijn geval. Twee dagen op kantoor en meer niet? Je vindt geen vacatures voor 16 uur per week. En ik wil ook niet te ver en te lang hoeven reizen, trouwens. Thuiswerken vind ik niet zo'n probleem, als ik maar niet omkom in het werk dat hier dan opeens allemaal gedaan moet worden met weekenden erbij. Maar ga maar eens solliciteren voor twee dagen kantoor en een optie op een of twee dagen thuis erbij. Zo'n vacature heb ik nog nergens kunnen ontdekken, in elk geval.

Ik hoop maar dat het me lukt met morgen erbij om toch een beetje tot rust te komen. Anders ben ik maandag wel erg door m'n zenuwen heen als ik weer moet gaan werken. Dat is geen goede basis om weer zo'n gesprek aan te gaan - al moet ik maar kijken of het ervan komt. De vorige keer wimpelde hij me af (is een leuke woordspeling, maar ik kan niet uitleggen waarom) door achter zijn pc te blijven zitten en te zeggen: 'ik moet even wat brandjes blussen'. Ook al zo'n uitspraak die vertrouwen wekt. Hij zou wel naar me toe komen. Deed hij niet; maar hij stond bij de frankeermachine toen ik terug kwam van het kolven. Ik schoot hem aan, werd nauwelijks iets wijzer over de situatie met de bladeigenaar en over mij kwamen we al helemaal niet te spreken. Hij liep haastig weer weg met de mededeling: 'we gaan voorlopig maar gewoon zo door'. Tja, een beter bewijs dat hij het niet snapt, heb ik niet, hoor.

Ik had trouwens wel dit bedacht: ik ga het mijn baas heerlijk moeilijk maken, zolang ik dat zelf trek. Ik ga geen oplossingen verzinnen, geen uitwegen aanbieden en wat ik ook gezegd heb over minder werken, dat is nu gewoon weer van tafel. Ik zal zelf ook niet beginnen over opstappen. Laat hem maar puzzelen en iets bedenken, dat is hij verplicht. Lukt het hem niet of is hij niet vooruit te branden, dan kom ik na het volgende nummer toch gewoon niet meer? Dan ben ik echt op - en zonder vooruitzichten op verbetering heb ik daar niets te zoeken. Misschien dat hij na een maand salaris betalen voor niets dan toch eens overeind komt uit zijn stoel. Want dan is er niemand die het blad daarna voorbereidt of maakt, bedenkt of uitzet. Zou hij het dan snappen? Moet het echt zo ver komen?

Zeven keer veranderen, dan versturen

Zoals ik maandag had aangekondigd, wilde ik vandaag weer met de baas om de tafel. Hij heeft gisteren gesproken met de bladeigenaar en dat sleept zich lang genoeg voort, dus er moet een keer iets uitkomen. Dat is dus alweer niet gebeurd. Uiteraard, wil ik dan bijna zeggen. Die twee in een gesprek, daar kan nooit iets uitkomen.

Het punt is alleen dat mijn baas weer eens iets niet lijkt te snappen. Zo begripvol als hij maandag vaststelde dat ik vanaf januari vast niet weer fulltime op kantoor kom, zo oliedom zegt hij vandaag over de eigenaar dat we 'maar moeten afwachten' hoe dit eindigt en 'ondertussen gewoon doorgaan'. Ja, als ik gewoon kon doorgaan zoals altijd, dan zou ik er nooit over begonnen zijn dat het zo niet lukt.

Ergens in de communicatie loopt het spaak. Hij hoort iets niet wat ik zeg, wil het niet horen, of het kwartje valt niet. Maar in principe maakt het geen drommel uit of mijn blad wel of niet bij ons blijft. Niet voor mijn situatie. Ik ben lichamelijk op en geestelijk bijna, en dat maakt op dit moment totaal niet uit wat ik aan werk voorgeschoteld krijg. Voor de langere termijn wel, ja, want als dit tijdschrift bij ons vertrekt, dan kunnen mijn werkzaamheden worden aangepast aan mijn nieuwe limiet. (Even daargelaten dat ik werkelijk niet weet waarom ik nog bij dit bedrijf zou blijven, overigens.)

Wat mij niet de bedoeling lijkt - en wat zeker dreigt te gebeuren - is dat mijn baas eerst dit gedoe achter zich wil hebben en wil afwachten wat er met de titel gaat gebeuren. Hij zegt wel dat als het blad bij ons verdwijnt, hij de investeringen van de afgelopen drie jaar voor niets gedaan heeft. Maar hij zegt wel meer - want in die drie jaar heeft het blad natuurlijk ook vanalles opgeleverd. En als hij slim had gehandeld in die tijd, zou hij voor de uitgeverij een grotere naamsbekendheid hebben kunnen opbouwen in een heel andere markt dan degene waar ze zich tot nu toe bevindt.

In elk geval verdween hij vrij snel na de update met die mededeling - voorlopig gaan we zo door. Waarop ik liet vallen: ja, dat hoop ik maar, dan. Bij nader inzien vond ik dat niet genoeg, dus heb ik een mailtje opengetrokken en dat een keer of zeven herschreven voor ik mezelf dwong op 'verzenden' te drukken. Een reactie verwacht ik niet, zeker niet zwart op wit in de vorm van een reply, maar ik wil hem wel duidelijk maken dat ik me inzet voor dit laatste nummer van het jaar, maar dat ik tegelijkertijd wel tegen mijn plafond aan zit, anders had ik dit nooit gezegd. Ik wilde onderstrepen dat er voor mij ook naar een oplossing gekeken moet worden, binnenkort al, eigenlijk onafhankelijk van het lot van mijn tijdschrift. Er staat zelfs de waarschuwende of zo je wilt profetische zin in dat ik absoluut niet wil dat ik 'langdurig ziek' word. Maar dat die kans dus bestaat als dit zo te lang voortkabbelt.

Ik zie al helemaal voor me hoe hij als vanouds met z'n voorhoofd op zijn houten bureaublad leunt en inwendig kreunt. Hij is er eentje van het ach-en-wee soort, categorie vooral zelfmedelijden. En dat terwijl ik het me niet persoonlijk aantrek als door het verdwijnen van het blad de afdeling vormgeving (nog) minder te doen heeft of zelfs met de duimen gaat zitten draaien. Want onze baas is toch al jaren hard bezig om nieuw werk binnen te halen? Hij gaat het bedrijf toch zeker wel redden door nieuwe opdrachtgevers te scoren?

En zo denk ik inmiddels ook over de opmerking dat de bladeigenaar nogal wat aan te merken heeft op de redactionele kant en de inhoud van zijn blad. Dat is nooit eerder tegen mij gezegd - en ik vind de timing van die mededeling nu ik kom met een halve ziekmelding uiterst beroerd. Maar als ik het niet weet, kan ik er ook niets mee. Zo lang het dus niet concreter wordt dan 'niet tevreden', kan ik er alsnog niets mee.

Wat ik me wel afvraag is of het gebakkelei dan over mij gaat. Stel nou dat de eigenaar het blad wel bij ons wil laten, maar zich blijkbaar zo stoort aan de invulling ervan dat hij een ander als hoofdredacteur wil? Zou mijn baas dan zeggen: wat jij wilt, ik serveer haar wel af? Of: ze zit toch al aan haar taks, dus ik ben d'r liever kwijt dan rijk? Of: die krijg ik met gemak weg, dan nemen we aan wie jij wilt? Of zou hij echt zeggen, luister, zo eenvoudig kan ik haar niet aan de kant schuiven? Hahaha. Nee, die geloof ik zelf ook niet, nee.

Afgezien van mijn gekrenkte trots, lijkt me dat een misselijke streek als ze daar dan niet eerst gezamenlijk met mij over aan tafel gaan zitten. Enerzijds om wat ik al zei: ik sta open voor suggesties en feedback, maar ik wil ook kunnen meebeslissen. Dat is tot nu toe al te vaak totaal niet gebeurd. Anderzijds lijkt het me ronduit tenenkrommend als er vanwege zijn wens wel opeens iemand aangenomen zou kunnen worden. Als ik dan uit woede vertrek, komt dat mijn baas alleen maar goed uit. Dus die ziektewet begint er wel steeds aantrekkelijker uit te zien. Jammer als ze door die extra kosten voor mij dan verder in de problemen komen. Dan had hij maar eerder naar me moeten luisteren en iets voor mij doen. Ik heb vaak genoeg aan de bel getrokken, lijkt me.

Ik zie de bui heus wel hangen. Als ik de werkdruk zoals die nu is niet meer aankan, nu niet en in de nabije toekomst niet, dan kan ik - zonder extra hulp - ook niet de beste hoofdredacteur zijn voor dit blad. En ik geef toe dat de titel nu al meer 'liefde' verdient dan ik kan geven. Ja, je moet het land in. Gezien worden. Overal bij zijn. Naar persevents, naar bedrijven, naar fabrikanten en niet in de laatste plaats naar de winkeliers. Al die dingen zijn helemaal waar, maar die vergen tijd en mankracht. Ik heb geen van beide over. Natuurlijk is een panel nabellen geen heel zware opgave, maar dat panel is er nog niet en daarvoor moet je mensen ook eerst bezoeken. Je moet er genoeg hebben die het langer dan een keer volhouden, die het liefst uit zichzelf gegevens leveren wanneer je die nodig hebt (want iedereen achter de broek zitten kost ook tijd) en je moet met een grote groep beginnen om de afvallers te kunnen compenseren na verloop van tijd. Maar dan nog: mijn baas lijkt het leuk om met lijstjes te komen. Welke producten heb je het meest verkocht deze maand? Heeft het weer invloed gehad op de verkopen of de drukte? Welke trends zie je? Wat voor vragen heeft de consument?

Ja, allemachtig interessant leesvoer als je het mij vraagt. Hij wil het liefst GfK-cijfers citeren. Die krijg je niet los zonder flink wat flappen neer te tellen. Daar bestaan zij van, tenslotte. Al vaker in al die jaren bekruipt me het idee dat mijn baas maar wat in de lucht zit te verzinnen zonder te beseffen dat het praktisch onhaalbaar is - zeker in de huidige bezetting - en dat de eigenaar geen feeling heeft met zijn eigen doelgroep. Want hij vindt blijkbaar dat ik teveel productgericht bezig ben en er teveel tests in staan. Ja, die worden het best gelezen, bleek uit ons eigen onderzoek. Hallo-o. Wie zit er nou te wachten op achter-de-schermen gebazel van iemand die de strategie van een keten uitlegt? Echt niet, hoor. Maar goed, stel dat de beste man een andere hoofdredacteur wil, dan mag wederom mijn baas verzinnen wat ik vanaf dat moment ga doen. Al is het maar om hem te laten kronkelen. Ha, ik kan er dan altijd nog de brui aan geven zodra hij er eindelijk uit is. Wat ben ik toch gemeen.

Een ander punt dat ik in de mail naar voren heb gebracht is het feit dat ik werk met de goedkoopste freelancer die ons bedrijf ooit heeft meegemaakt, en dat de andere bladen om mij heen wel een budget toegewezen hebben gekregen of dat in elk geval gewoon gebruiken. Waar zij twee tot drie pagina's loskrijgen voor vijfhonderd euro, zou ik er maar liefst tien kunnen uitbesteden aan mijn ene freelancer, die overigens goed werk levert. Hoe krom is de redenering dan dat het echt uit den boze is als het geld kost? Terwijl mijn collega's 250 euro neertellen voor een foto?

Het is zelfs zo erg dat mijn ene collega niet tegen de baas mag zeggen dat ze wellicht nog wat eurootjes zou kunnen bezuinigen volgend jaar door nog meer zelf te gaan doen (ja, ik heb haar al gewaarschuwd), omdat de andere collega zegt: als jij met een nog lager budget je blad kunt maken, dan mag ik straks boven gaan uitleggen waarom ik wel elke keer duizend euro uitgeef. En zo gaat het, dames en heren. Collega 1 kan maar beter haar mond houden omdat collega 2 zich anders moet gaan verantwoorden voor zijn relatief hoge uitgaven. En ik krijg dan helemaal niks terwijl ik dus echt gewoon ziek word van de werkdruk en de hoeveelheid stress en het gebrek aan tijd voor mezelf?

Al met al denk ik dus dat de 'dice' wel 'ge-cast' zijn, om het zo te zeggen. Volgens mij zitten we nu al in een impasse, al steekt mijn baas z'n kop in het zand. Maar als ik moet geloven wat hij zegt, dan kan ik me niet voorstellen dat ik hoofdredacteur kan blijven. Ja, wel als ik mensen kan aansturen en hulp krijg, maar dan zal er dus inhoudelijk iets moeten veranderen. Dat is op zich best mogelijk, als iemand me dan een keer uitlegt wat dan wel en waarom. Tegelijkertijd weet ik niet waar mijn baas een andere hoofdredacteur vandaan zou halen. En wat hij dan denkt dat ik ga doen. Een ondersteunende rol spelen voor mijn eigen blad, vanaf de achterbank? Dat heet in mijn ogen een degradatie. En demotie.

Ik heb talenten zat. Ik kan de eindredactie van alles weer oppakken, ik kan me storten op kleine rubrieken of artikelen voor de andere bladen, ik vertaal natuurlijk nog steeds. Maar ik wil me niet meer uitsloven, ook niet kleinschaliger dan nu. Ik ben het gebrek aan waardering ook goed zat, zo langzamerhand. Daar komt nooit verandering in, dat is een feit. Anders zou hij nu wel naar een oplossing zoeken voor mijn probleem, en dat niet laten afhangen van het blad. Mijn contract is namelijk niet gekoppeld aan die titel en dat weet hij best.

Het enige probleem met ontslag nemen of weggaan, dient zich aan als stoppen met werken of freelancen beide geen oplossing zouden zijn. Ik denk namelijk niet dat er banen voor twee dagen per week voor het oprapen liggen. Bovendien werk je dan voor het KDV en dat is ook niet de bedoeling. Maar ik hoef bij een sollicitatie ook niet te zeggen: ik kan drie of zelfs vier dagen, maar wel een of twee daarvan vanuit huis. (Ik heb van de week een dergelijke vraag gesteld naar aanleiding van een vacaturetekst. Dat bedrijf heeft niet eens het fatsoen om te reageren. Al zou het nog zo'n belachelijke vraag zijn, dan tik je toch terug: onze voorkeur gaat uit naar... ?)

Achter mijn rug om dan maar?

Toch knap hè, dat ik enerzijds een nietzeggend maar alleszins meevallend gesprek achter de rug heb met de meest bizarre wendingen en dat ik me sindsdien al helemaal geen houding meer weet te geven. Op dit moment zit mijn baas met de bladeigenaar te praten en ik ontdek net in de agenda dat mijn collega - en de voormalig hoofdredacteur van dit blad - daar bij zit. Ik kan maar geen reden bedenken waarom dat zo is. En waarom niemand dat mij meldt.

Nou kun je denken: als ze niks tegen mij zeggen, heeft het of niets met mij te maken, is het niet belangrijk of heeft het niets om het lijf. Maar als ik maandag te horen kreeg dat de eigenaar niet happy is met de redactionele kant en de inhoud van 'zijn' blad, dan krab ik me nu toch echt eens goed achter de oren. Ze zijn nu toch niet serieus iets aan het bespreken over 'mijn' blad achter mijn rug om?

P.S. Toevoeging: ik had uit baldadigheid mijn collega gemaild met de vraag hoe het zo kwam dat hij bij de meeting wordt betrokken. Hij mailt net terug dat hij er blijkbaar toch niet bij zit en verder dus ook geen idee heeft. Lekker bedrijf, toch?

Ik zou willen dat ik kon zeggen: dat zouden ze nooit doen. Maar ik weet wel beter. Mijn collega is kampioen van de dubbele gezichten en zichzelf op de eerste plaats zetten. Mijn baas draait met alle winden mee (is ook makkelijk als er geen ruggengraat in zit) en de bladeigenaar zal ongetwijfeld zijn eigen tunnelvisie meebrengen naar het gesprek.

Tegelijkertijd kan ik nu ook heel verontwaardigd en kwaad doen. Hoeveel besprekingen rond 'mijn' blad zijn er niet geweest zonder mij en in mijn afwezigheid (tijdens mijn verlof)? Hoe vaak krijg ik niet dingen te horen die zijn besloten en half geregeld die wel degelijk invloed hebben op de titel en op mijn werk, zonder dat ik daar ook maar iets over in de melk te brokkelen heb? Dus ik vind het op zich ook weer niet heel gek dat mijn nekharen bij deze overeind staan.

Het is net alsof de redenen om daar alsjeblieft toch eens op te stappen zich blijven aandienen. Deze manier van werken (lees: bekokstoven) is natuurlijk een van de laatste druppels, zou je zeggen. Maar hoeveel druppels zijn de laatste? Ik was maandag al kwaad genoeg te horen dat er wel kritiek is, maar dat niemand de moeite neemt het daar met mij over te hebben. Ik werd nog net wat bozer toen de baas zei dat als de eigenaar het blad weer meeneemt, hij de vormgevers niet aan het werk kan houden. Alsof dat mijn schuld is dat hij in al die drie, vier crisisjaren nauwelijks een vinger heeft uitgestoken om nieuwe opdrachtgevers te scoren.

In theorie heeft hij mij zelfs aan het werk te houden als het blad verdwijnt. Ik heb een contract en mijn afdeling wordt niet opgeheven. Ik ben niet de laatste die is aangenomen, dus ik zit min of meer veilig. Maar dat is maar hoe je het bekijkt. Als hij mij gaat verwijten dat de eigenaar zijn blad terugtrekt, dan zit ik er ook niet meer lekker. Al zit ik dat nu toch niet en eigenlijk al jaren niet - onderbetaald, stressed-out en zwaar ondergewaardeerd (zou een van mijn ex-collega's me vast inpeperen en gelijk heeft hij).

Stiekem denk ik dus dat ik daar echt maar beter weg kan. Het scheelt inkomen, maar ook een buitenproportionele hoeveelheid stress. Ja, ik heb zo gauw geen andere baan, maar als ik naar mijn zoontje kijk, dan heb ik daar ook geen bloedspoed mee. Lekker hem leren kruipen en lezen en lopen en heel veel knuffelen. Dan kan mijn batterij zich ook weer eens opladen.

Het klinkt dus - alweer - alsof ik het antwoord al weet. Daarmee heb ik echter nog geen oplossing te pakken, want ik wil eigenlijk niet zelf opstappen. De baas zal (kan) me niet ontslaan, en ik kan me niet voorstellen dat hij komt met een voorstel of compromis. Hij heeft geen geld voor een oprotpremie. En ik ben meer waard dan alleen dit blad. Als ik ga, is hij ook z'n vertaler kwijt en ik zal het alleen maar freelance oppakken tegen exorbitante bedragen die ik liefst van tevoren gestort wil zien.

Dus het scenario kan alle kanten op. Als het blad verdwijnt, dan kan ik opstappen of vragen om een regeling, maar ook afwachten en kijken wat ik dan wel kan gaan doen. Die taken zijn vast minder zwaar en beter vanuit huis te doen als er geen druk is naar allerlei events te moeten. (Grote vraag blijft of me dat inkomen zo lief is dat ik in die omgeving blijf zitten met alle gevolgen van dien.) Als het blad blijft, dan nog heb ik gezegd dat ik het niet trek in mijn eentje. Of ik dan meteen hoofdredacteur-af ben of dat er toch iets geregeld wordt met werk uitbesteden (waar geen geld voor is, ook al doen de andere drie bladen het wel) of iemand parttime neerzetten (hoogst nodig, maar zelfde argument) of ik minder zou gaan werken zodat er wat eurootjes vrijkomen (maar dan weiger ik al helemaal ook nog maar iets extra's te doen in mijn eigen tijd)... ik heb gewoon geen flauw idee.

Kalm, maar onduidelijk en (uiteraard) geen oplossing

Gisterochtend heb ik meteen maar een pow-wow aangevraagd zodra ik op kantoor was. De baas was al drie keer langs het bureau en het koffiezetapparaat gelopen, maar had mij nog niet gezien. Mooi is dat.

In een mail had ik hem vorige week dus al gewaarschuwd dat het zo niet meer gaat. Dus hij wist wat er ging komen. Ik helaas niet helemaal. Want ook al verliep het gesprek heel kalm en rustig, er is uiteraard geen oplossing voorhanden. Sterker nog, ik krijg ook ineens te horen dat de eigenaar van de titel die ik maak (want we hebben hem nog steeds niet afbetaald en we lopen fors achter) 'niet blij is met hoe het de laatste tijd gaat.'

Dat voelt als een steek onder water, zal ik je zeggen. Wel aangezien ik nu al vijf maanden werk, al vier tijdschriften weer zo goed als helemaal in mijn eentje uit de grond gestampt en grotendeels volgeschreven heb en ik daar nooit, maar dan ook nooit, een compliment over heb gekregen. Nee, nu ineens is het inhoudelijk niet goed en ergert de eigenaar zich aan het feit dat de website zo slecht wordt bijgewerkt. Ja, m'n neus. Ik was net twee weken ziek. In die tijd ga ik inderdaad geen website updaten, dat valt dan automatisch bij collega's op het bureau die zich er blijkbaar niks van aantrekken. Moet ik dat met m'n zieke hoofd dan ook nog helemaal aanvragen en plannen? Dacht het niet.

Dat het inhoudelijk rammelt, daar ben ik het slechts een heel klein beetje mee eens. De man bedoelt dat er teveel productnieuws in staat en hij wil meer achtergronden en ook informatie over verkopers (voor en door, zeg maar) zien. Ja, die discussie heb ik al eens gehad. Als er meer mankracht was, zouden we het land in kunnen trekken, zouden we een panel kunnen opzetten (niet dat daar bij de lezers ook maar enig animo voor is) en die constant achter de broek aan zitten. Maar er is geen extra mankracht en ik kan maar een ding tegelijk.

Mijn baas onderstreept bijvoorbeeld hoe belangrijk het is dat ons blad gezien wordt. Dat we overal naartoe gaan als er wat georganiseerd wordt. Ten eerste, zal ik je vertellen, zijn niet alle evenementen interessant of relevant. Sommige zijn ronduit zonde van je tijd. Ten tweede kan ik zelfs als ik vier dagen op kantoor was niet overal naartoe, want er moet toch ook nog een blad gemaakt en vol geschreven worden elke maand. Dat kan niet tegelijkertijd. Maar ook dat schijnt hij niet te beseffen. Ik heb m'n best gedaan dit aan te kaarten - dat het allemaal goede ideëen zijn, maar dat we ook al eerder tot de conclusie zijn gekomen dat al die dingen niet kunnen zolang er geen hulp is. En die mag ik nog steeds niet inschakelen (dus meer uitbesteden is ook al uit den boze) en hij gaat zelf niet achter een stagiair aan (die nog redelijk goedkoop of zelfs gratis zou kunnen zijn).

Nee, dan zijn vriendinnetje. Hij beweert dat ze op een nul-urencontract werkt (al geloven 'we' daar niet veel van dat ze ook maar anderhalf uur krijgt als ze er maar anderhalf uur is) en dat ze binnenkort toch ergens anders zal werken. Dus zij neemt nu een plek in, doet eigenlijk nog maar weinig (dat geeft hij wel toe) en ik mag me krom werken en de baan van minimaal drie mensen tegelijk uitvoeren?

Het is heel simpel: ik liep al op mijn tenen met dit blad voor de zwangerschap. Nu, erna en met een kind thuis, is dat gewoon niet meer haalbaar. Hij kan het ook niet van me verlangen dat ik doorga tot ik erbij neerval. Maar, zoals ik al eerder zei, nu dit bij hem is neergelegd, kan ik niet meer terug. Wat ook betekent dat ik het laatste nummer van dit jaar wel moet maken, maar er toch niet op dezelfde manier tegenaan moet als tot nu toe. Niet gewoon doorgaan, dus.

Het lastige is dat mijn baas dan begint te zuchten en zegt: 'Ik weet het niet. Ik sta met mijn rug tegen de muur.' Ja, en ik dan? Bij mij brokkelt de grond onder mijn voeten weg terwijl ik met m'n rug tegen een muur sta, want opeens is al mijn harde werk ook nog eens niet goed genoeg. De eigenaar wil het blad misschien zelfs terug hebben omdat wij 'afbreken wat hij in vijftien jaar heeft opgebouwd'. Nee, zo'n opmerking kan ik ook nog wel even hebben. Rotzakken.

En dan voegt de baas eraan toe dat als het blad verdwijnt, hij ook niet weet hoe hij de afdeling vormgeving aan het werk moet houden. Tja, man, doe je werk eens en zorg dat er meer en nieuwe opdrachten binnenkomen! God, dat is ook pas vier jaar de bedoeling. Doe er wat aan! Nee, zadel mij nog even op met een extra lading schuldgevoel dat alles straks helemaal omdondert door mij. Daar trap ik mooi niet in. Enige kritiek op de inhoud had aan mij gemeld moeten worden en dat is nooit gebeurd. Wat ik niet weet, kan ik ook niet doorvoeren.

Maar goed, het probleem is dus dat ik in mijn eentje niet alles kan blijven doen. En dagelijks de website (wat me makkelijk een volledige dag per week kost bij elkaar), en alle tests en artikelen schrijven, nakijken en nummers plannen, mailcontacten onderhouden en zooi aanvragen. Er is geen geld, dus hulp komt er niet. Zelfs niet als ik minder zou gaan werken - dat voorstel werd meteen afgeketst als 'heeft toch geen zin'. Want voor dat kleine beetje minder geld kan hij niemand extra aannemen. Dat is hooguit een halve kracht (die ik dus best kan gebruiken, verdorie!).

Hij vindt het o, zo belangrijk dat ons blad 'zijn neus laat zien' overal. Hij zei zelfs dat mijn verkoopcollega (van de advertenties) heel veel van me heeft overgenomen tijdens en na de zwangerschap aan dergelijke bezoekjes. Waarop mijn reactie was dat ik met al die leuke bezoekjes van hem anders nog mooi geen pagina tekst had en ik er voor het blad dus weinig mee opschoot. Dat is ook zoiets, hij lijkt niet te beseffen dat dat blad niet uit de lucht komt vallen. Tuurlijk kun je naar allerlei persevents en dealershows, maar dat zijn geen pagina's die je er constant in wilt hebben. 'Ik ben nu in de Efteling, waar fabrikant x de nieuwe lijn y laat zien...'

Maar zoals het nu gaat, is het dus in elk geval ook niet goed (zegt hij dan). Dat snap ik ook wel - alleen al als ik naar mijn eigen gezondheid kijk. Dit kan zo niet verder en die extra stress en het gezeur eromheen (nog steeds geen vooruitzichten op vakantiegeld, geen flauw idee of het bedrijf 2012 overleeft, geen idee of de inkomsten nog aantrekken of niet) kan ik best missen. Eventjes werd ik dus ook baldadig tijdens het gesprek. Ik zei: 'Het klinkt bijna alsof ik mijn baan moet opzeggen.' Stilte. 'Dat was ik eigenlijk niet van plan.' De baas zei nog wel: 'Dat zeg ik niet.' Nee, kunst. Hij kan mij niet zomaar ontslaan, dat weet ik ook wel. Daarom bied ik dat voorlopig ook niet aan. Hij zei zelfs even: 'Ja, dan heb je zo gauw nog geen nieuwe baan.' Waarop mij ontviel: dat is nauwelijks jouw probleem, maar inderdaad.

Al raadt iedereen me aan de ziektewet in te gaan als puntje bij paaltje komt. Dat scheelt een paar maanden salaris, en dan kan ik echt niets doen. Hij in de knel en misschien beseft hij het dan een keer. Maar ondertussen ligt het blad stil, kost het extra om dat alsnog gedaan te krijgen en ik ben vanaf dat moment persona non grata. Zo gaat dat, ik heb het zelf gezien. En dan mag ik duimen dat het bedrijf door die extra uitgaven niet net de afgrond in stort, want dan heb ik dat ook nog op mijn geweten.

Wat ik me dus afvraag, is of ik er zelf, qua gezondheid, goed aan doe om me ziek te melden voor langere tijd en niet meer terug te komen. Ik ben bang dat ik liever een clean break heb en van alles en iedereen af ben (en m'n vakantiegeld kan opeisen), dan dat ik maandenlang nog aan ze verbonden ben en met gezeur moet omgaan. Want dan komt er vast ook een mediator en weet ik wat niet. Nou vind ik het niet erg om de baas op kosten te jagen, maar ik zit niet op zo'n mannetje te wachten.

Om het lange verhaal nog een alinea of wat langer te maken: het gesprek op zich verliep goed. Het was allemaal rustig en kalm en de baas toonde zelfs inzicht in de zin dat hij zei: Ik zie jou niet vanaf januari weer fulltime (vier dagen) op kantoor werken. Wat ik beaamde. Hij gaf zelfs toe dat ik dat natuurlijk al meer dan een jaar geleden al had aangegeven. Ook weer iets waar hij destijds nooit op ingespeeld heeft. Ja, ik kan ook niet meer doen dan waarschuwen. Maar ik houd me er wel aan.

Ik ga mijn kind niet een dag of zelfs twee meer in het kdv stoppen, zodat ik hem helemaal alleen nog maar in het weekend meemaak - niet voor zo'n baas, voor deze situatie en voor dat luttele beetje salaris, waar dan ook nog eens nauwelijks wat van over blijft. Want hij kan wel zeggen dat ik veel geld kost en dat mijn vervanger in de zomer 20.000 euro heeft gekost (die afspraak heeft hij anders mooi zelf gemaakt), maar ik wacht als sinds oktober 2009 op een toegezegde salarisverhoging. Om over vakantiegeld nog maar niet te spreken. Op de loonstrook die ik gisteren kreeg, staat een verzameld bedrag van meer dan 4800 euro aan vakantiegeld. Mijn collega moet haar drie kinderen dit jaar gaan vertellen dat de Sint ook crisis heeft. Of kijken of ze nog een jaar weg kan komen met cadeautjes van Action en Wibra.

Al met al is er dus geen oplossing gevonden gisteren. Had ik ook niet verwacht. Maar ik heb gezegd dat we donderdag dan maar weer even gaan zitten, zodra de bladeigenaar is geweest en zijn nieuwste zegje gedaan heeft. Kijk, als hij het blad meeneemt en we in 2012 zonder zitten, dan ziet het er heel anders uit. Dan kan ik me bijvoorbeeld storten op eindredactie en bureauklussen met hier en daar een event voor de grafische bladen, vooral omdat die eerste dingen heel goed thuis te doen zijn. Aan de andere kant vraag ik me af of ik daar wel moet blijven werken. Ik kan er maar beter weg, wat er ook met 'mijn' titel gebeurt. Ze zoeken het maar uit. Maar dan heb ik dus geen vast inkomen meer...

Morgen is het zover

Ik had eigenlijk willen werken aan mijn vertaling op dit uur. Zoals diverse andere avonden deze week. Maar het kwam er niet van. Ik ben veel te druk met dingen inpakken voor morgen en mijn hoofd in het gareel brengen. Vanmiddag lag ik even op de bank met knallende koppijn bij de gedachte weer naar kantoor te moeten. Vooral omdat ik nu langzaam maar zeker onder ogen begin te zien dat ik toch verder gevorderd ben in de overspannenheid dan ik dacht.

Vanochtend stond het huilen me namelijk alweer nader dan het lachen. Bij het idee dat ik morgen dus weer moet gaan werken en de enorme massa vraagtekens als ik probeer te bedenken hoe ik dat dan moet aanpakken. Ik heb donderdag een mail gestuurd naar de baas, maar daar niets op gehoord. Ik zag in de agenda dat de eigenaar van mijn blad morgenmiddag langskomt voor een afspraak - waaruit ik opmaak dat ze er dus nog steeds niet uit zijn wat er met het blad gaat gebeuren. Of dat waar is, weet ik niet, maar het lijkt me een redelijk logische gevolgtrekking. Hij komt niet langs voor z'n lol en mijn baas ziet hem ook liever niet dan wel.

Maar goed, terug naar het probleem: als ik morgen op kantoor verschijn, dan moet moet moet ik iets gaan doen aan de situatie. Ik zal met mijn baas moeten praten en moeten zeggen: dit gaat zo niet meer. Er moet iets gebeuren en wel snel ook, want anders zit ik aan het eind van het jaar weer ziek thuis. Ik moet het menen en ik moet het zodanig overbrengen dat het niet klinkt als chantage, maar ook niet als een al te zielige hulpkreet. En ik moet het eens door m'n dikke schedeldak krijgen dat overspannenheid juist die mensen overkomt die heel (lees: veel te) hard werken. Het is geen teken van zwakte, maar juist van je grenzen niet kennen. En als ik die nu niet duidelijk maak, dan wordt het alleen maar erger.

Mijn probleem is dat ik gewoon niet weet hoe ik het moet aanpakken morgen. Ik weet niet wat ik moet zeggen en wat ik vooral niet moet zeggen. Ik kan mijn baas het vuur niet aan de schenen leggen, want dat helpt niet. Maar ik wil ook niet zelf aan de oplossing werken. Er moet iemand zijn die mijn website kan doen, zodat ik daar in elk geval van af ben. Wie? Geen idee. Maar dat moet ook niet mijn probleem worden.

Het klinkt allemaal zo logisch en helder: ik red het niet, ik heb meer hulp nodig, ik heb jaren lang alles gegeven wat ik had en nu is het op. Maar als ik terugdenk aan juli-augustus en de reactie die ik toen kreeg toen ik nog voornamelijk waarschuwend zei dat het zo niet goed kon gaan, dan huiver ik in stilte. Het boeide hem toen al niet - was 'onder de streep' niet zijn probleem - dus misschien ben ik dan wel heel dom om nu enige actie of ook maar sympathie van zijn kant te verwachten. Nou ja, ik verwacht eigenlijk niets. Ik weet alleen dat ik dit bij hem moet melden, want volgens mij is dat het protocol. En aangezien hij geen MT meer heeft en zelf ook de HRM-afdeling is, moet hij eraan geloven.

Als hij weigert mee te werken of liever meteen van mij af is, dan moet dat maar. Ik kan me ook nog steeds ziek melden als het niet anders kan. Ik moet aan mezelf en aan mijn kindje denken. En ik zit te dicht bij de afgrond om veel risico's te nemen. Ja, het werk op zich is leuk, maar het moet ook wel leuk blijven. En dat gaat niet goed als ik alles in mijn eentje moet blijven doen. In zoveel stukjes kan ik me niet delen. Fijn dat het zo lang wel gelukt is, zou ik zeggen, maar nu moet je het doen met wat ik kan geven en niet meer verlangen dan erin zit.

En dat zijn precies woorden die ik morgen dus niet kan gebruiken. In mijn hoofd heb ik al zoveel discussies met de man gehad en weet ik hem op zijn nummer te zetten, de vinger op de zere plek te leggen en hem zelfs de pan uit te vegen met alles wat hij verkeerd doet. Hij vraagt en verlangt en wil en eist alleen maar en we krijgen er niets voor terug. Geen respect, geen dankbaarheid, geen complimenten en al helemaal geen vakantiegeld - ook al heeft hij het wettelijke recht niet eens om dat achter te blijven houden. Per eind van deze maand is het een achterstand van 18 maanden plus alles wat er in 2011 is opgebouwd vanaf juni.

Als hij nou ten minste zou communiceren naar zijn werkbijtjes toe - als hij zou zeggen dat we nergens op hoeven rekenen voor de kerst... Maar dat gebeurt ook niet. Al lijkt het me niet slim om daarover te beginnen als ik al zo'n gevoelig onderwerp moet aankaarten. Ik moet aan mezelf denken en daarvoor gaan. Zelfs als ik niet anders kan dan een wanhoopsmaatregel. Als hij weer begint over 'het kost geld en dat heb ik niet', dan moet ik me maar ziek melden en alles loslaten. Of hij mag me ontslaan. Slik.

Ben ik het wel of ben ik het niet?

Vandaag maar weer eens in tranen uitgebarsten. Als ik het me wil herinneren, was dat een van de laatste tekenen van overspannenheid die de dokter opnoemde. Dus steek ik m'n kop in het zand (ik verberg mijn gezicht in een zachte Pooh) en vertel mezelf dat ik gewoon even wat kwijt moest en het nu wel weer gaat. Maar ergens vraag ik het me af.

De dokter had het over 'huilen om niks'. Ik heb genoeg aan m'n hoofd, maar het was ook nu een druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb een schoonzus die - net als haar ouders - er een handje van heeft zichzelf maar plompverloren uit te nodigen. Je krijgt gewoon te horen dat ze langs komen, zonder dat er ook maar iets bij zit van 'komt het uit', 'schikt het' of 'vind je het leuk als...' Iedereen die mij kent, weet dat de kans zeer klein is dat ik dan nee zeg. Zelfs al zou ik het willen.

Het punt is dat ik dat dan eventjes niet ook nog kan hebben. Ze belt al een dag na mijn verjaardag op en dan volgt de mededeling via haar broertje dat ze 'toch in de buurt moeten zijn' (slag 1) en dan wel even langskomen (slag 2) die volgende middag nog (slag 3 en uit) en o ja, ze moeten rond half acht ergens zijn dus als ze nou rond etenstijd hier zijn, dan komt dat helemaal mooi uit (extra lang op de bank zitten). Kortom: een avond van tevoren krijg ik te horen dat ze hier komen eten. Wij moeten dus ook maar voor eten zorgen, want dat greintje fatsoen om iets mee te nemen is er dan ook al niet.

En dan ligt het zeker aan mij. Ammehoela. Ik haat het om me zo overrompeld te voelen. Zo opzijgeschoven. Zo onder de voet gelopen. Ja, ik ben een control freak en dat maakt het niet makkelijker. Ja, ik heb genoeg aan m'n hoofd en als ik al op de laatste uiteindes van mijn zenuwen loop, dan is dit helemaal niet wenselijk. Als mijn man dan ook nog eens schouderophalend zegt dat er alleen maar meer gezeik van komt als hij er iets van zegt tegen ze, dan heb ik het helemaal gehad. Moet ik dat dan ook maar zelf doen? Want dan is er geen garantie dat het er nog netjes uitkomt...

Het vervelende is dus dat mijn man na mijn tranen vanochtend half vaststelde dat ik al overspannen ben. Ik krijg het gevoel dat hij alles op mijn werk afschuift alsof dat de enige bron van al die stress is. Dat zoiets stoms als zijn zus heel zwaar weegt, lijkt hij niet te beseffen. Zelfs al zeg ik het. Want dat gebeurt al jaren zo, ook zijn ouders doen het zo. Daar erger ik me dus al langer aan dan dat ik die baan heb! En ik zou graag willen dat hij daar dan iets aan deed. Zijn familie, dus zijn taak.

Maar nu tik ik nog om de hete brij heen. Als ik heel eerlijk ben, dan huil ik dus inderdaad om... nou ja, 'niets' wil ik het niet noemen. En dat gebeurt ook echt wel vaker als het me allemaal overspoelt en teveel wordt. Maar dat is ook de definitie van overspannen zijn. Dat je echt het idee hebt dat de muren op je af komen en je gewoon niet meer in staat bent alles op een rijtje te zetten en te overzien, laat staan op te lossen wat er mis is. Met die definitie zit ik er al tot over m'n oren in.

Ik had juist besloten maandag weer te gaan werken. Rustig aan en langzaam. Desnoods mijn nieuwe pad hakkend met een machete. Als mijn baas niet begint over mijn mail of vraagt hoe het gaat, moet ik dan zelf maar iets aankaarten? Of gewoon bepaalde dingen niet doen en als iemand vragen heeft, zeggen: o, dat had ik toch doorgegeven? Zo ben ik dus niet. Ik heb dus ook geen flauw idee wat ik maandag moet doen (en niet moet doen) of moet zeggen. Waarschijnlijk zit ik eind van de ochtend alweer precies te doen waarvan ik me had voorgenomen het af te stoten. Ook omdat er ondertussen niets voor geregeld is, het gedaan moet worden en ik het zelf ook niet wil regelen. Een stagiair, bijvoorbeeld. Dat is toch niet mijn taak?

Maar ja, als ik het niet doe en ik zeg verder niets meer - dan gebeurt er geheid ook niets ook. Moet ik dan toch maar m'n spullen pakken en me na deze week of na dit nummer helemaal ziek melden? Dan weet ik zeker dat ik niet terugga. Dan kan het blad dus wel blijven, maar ben ik weg. Wil ik dat? Kunnen we dan nog een huis kopen? En over een paar jaar - als we weer een stapje groter willen wonen? Of moet ik dan gaan rondkijken en solliciteren? Daar heb ik dus ook geen zin in.

Ik zei het vanmiddag tegen mijn ouders: zelfs al is het waar en ben ik al zo goed als overspannen, dan nog wil ik vechten. Ik moet het zien op te ruimen, op te lossen, af te ronden. Nog een poging het onder controle te krijgen, het aan te kaarten, het anders aan te pakken. Ja, hoeveel pogingen moet ik het nog geven? Maar als ik eerlijk ben, dan kan ik ook niet zeggen dat ik tot nu toe nou zo heel erg de boel op de schop heb gegooid om het daadwerkelijk anders aan te pakken. Daar klamp ik me nu dus aan vast: dat ik het nog kan veranderen. Want zo op bed zitten in tranen, stilletjes en alleen met mijn gedachten, dat is het ook niet. Al zal ik toch vooral bezig zijn met baby als ik thuis zit en is er weinig tijd voor navelstaren.

Waar ik bang voor ben is dat ik alle hoop ga vestigen op stoppen met werken en dat dan blijkt dat dat niet het antwoord is. Wat als ik gillend gek wordt van afwassen, stofzuigen en wassen en we dan ook nog eens niet in staat zijn een degelijke woning te bemachtigen? Die last is me ook te zwaar - dan verruil ik de ene last voor de andere.

Mijn grootste probleem is dat ik het gewoon allemaal even niet meer weet. Ik word blij van baby, ik wil mijn best doen qua werk en ik vind het vertalen (wel) leuk, zelfs al is dat in de avonduurtjes als baby naar bed is. Maar alles bij elkaar weegt dat werk en alle onzekerheden, stress en ellende eromheen wel heel zwaar op mijn schouders. Ik heb niet het gevoel dat ik er echt met iemand over kan praten op een manier dat het wat oplevert. Ik val in herhaling, mijn moeder kent de tekst al bijna uit haar hoofd en mijn man stopt halverwege met luisteren. En nog is er geen oplossing, geen antwoord, geen alternatief, geen echte beslissing waar ik iets mee kan.

En zo voel ik me dus alweer redelijk alleen met alle gedachten in mijn hoofd. Ik moet erdoorheen, maar ik weet niet meer welke kant op. Het is een doolhof en ik ben m'n draadje kwijt. Help?

Mary wegjagen en de moed weer bijeenrapen

'Mary' is nog niet helemaal weg. Gelukkig voel ik me nu niet meer zo ziek dat ik geen muziek kan verdragen en ik probeer haar nu te verjagen met Maroon 5. Als ik moet kiezen, dan toch liever Adam Levine in m'n hoofd, laten we eerlijk zijn.

Gisteren nog best een leuke verjaardag gehad. Niet gaan werken, dat leek me nog even niet slim. Niet nadat ik bekaf was alleen al na het haren wassen. Maandag zal ik er weer aan moeten geloven. Ik moed de moed nog bij elkaar sprokkelen, maar ik heb precies lang genoeg de tijd gehad om weer van het ene uiterste - ik moet stoppen met die baan en snel ook - naar het andere uiterste - laten we kijken of het niet eerst nog te redden valt - te gaan. Het werk op zich is leuk en ik moet gewoon wat meer rust en tijd hebben om me daarmee bezig te houden. Dus moet ik meer werk uitbesteden, aan wie dan ook. Zou hoog tijd worden, tenslotte.

Zoveel heb ik in een mailtje aan mijn baas ook laten doorschemeren gisteren. De mail zelf is zes keer herschreven. En dan krijg je niet eens een reactie. Ben benieuwd of hij hem überhaupt wel heeft gelezen of er iets mee doet. Mij best als hij het niet doet. Ik kan bewijzen dat ik het gemeld heb en ik moet gewoon gas terug nemen. Nog meer, ja. (Zo zal hij het ongetwijfeld zien.)

Maar de spelletjes en de apparaten en de tests, de stukken... het is leuk werk. Als ik dan al moet werken, dan is dit wel leuk werk om te doen. En nee, dus niet meer dagen per week naar kantoor - daar zat ik heel even over te twijfelen, omdat je je op die manier beter kunt richten op het werk en verder niets. Maar met drie dagen kdv blijft er ook minder geld over per maand en dan is die balans weer scheef. Ik denk nog steeds dat ik genoeg te bieden heb waardoor mijn baas me niet kwijt zou moeten willen (of dat ook zo is, is een tweede).

Dus ik zie wel wat er gaat gebeuren. Als ik maar op mezelf pas, dat is belangrijk. En ik wil dus geen gezeur over de dagen dat ik er niet ben. Als ik niet op kantoor ben, kan ik dus ook niet naar afspraken. Zo moeilijk is het niet.

Herman's Head

Dit weekend had ik een heel slechte nacht. Ik was al ziek en moe, maar die midden had ik bij de supermarkt een deuntje gehoord. Kelly Rowland. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe. She's got her fingers on the imprints at Mann's Chinese Theatre Show...

Dat riedeltje bleef dag en nacht door mijn hoofd gonzen. Nu nog, en we zijn twee dagen verder. In mijn hoofd bleef het die nacht sowieso onrustig. Ik dacht aan het werk, aan de baby naast me, die bovendien om het uur wakker werd met een huiltje, en ik had van die zweetaanvallen die erbij horen als je ziek bent.

Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe... Steeds weer wakker, steeds weer die slaapkamer om me heen. Ik stopte zelfs met uitzoeken hoe laat het was. Ook al een opgave zonder bril 's nachts, hoor. Het horloge en de wekker hebben fluorescerende wijzers, maar die houden het nooit erg lang vol. Tegen de tijd dat ik ze nodig heb, werken ze niet meer. Mary's got the same size hands...

En elke keer zeg ik tegen mezelf: kap met dat liedje. Stop dat deuntje. Haal het eruit. Wissel het met een ander, op z'n minst. Maar nee, Mary blijft maar komen met die handjes van d'r. Ook 's nachts. Dan leg je baby neer na een paar korte slokjes - want van iets anders wordt meneer niet rustig - en je ploft op je rug neer. Snel onder de dekens, want het is maar wat koud. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe...She's got her fingers on the imprints...

Frustrerend als het dan opeens ochtend blijkt en baby wakker is en niet meer wil slapen. Ik vroeg me rond een uur of drie 's nachts (want ik moest uiteraard ook maar 's naar het toilet) af of de koffie van die avond er iets mee te maken had. Twee, drie dagen geen koffie gedronken en die avond ineens weer wel. Was ik daarom zo klaarwakker en leek baby er ook last van te hebben? Mary's got the same...

Gelukkig ging het een nacht later al wat beter. Qua vol hoofd en rondspokende gedachten en deuntjes, in elk geval. Want Mary's got the same size hands as Marilyn... De hoestbuien namen dit keer het voetlicht over. Baby werd er niet eens wakker van, maar ik kon bijna niet slapen. Steeds als ik even wist weg te zakken, gleed er weer iets opzij mijn keel in of hoe dat ook werkt en ik moest weer hoesten. Pijnlijk, tot de rode, nog meer opgezette keel en tranen in mijn ogen aan toe.

De hoestbuien lijken minder vaak voor te komen en iets minder heftig. Maar mijn stem doet het nog steeds niet. En het liedje is er ook nog gewoon, ik krijg het er niet uit.

Baby slaapt nu voor het eerst in al die dagen zonder dat ik mee doe. Ik heb het te druk met alle frustraties uitdrukken in woorden en ze via dit toetsenbord van me af schrijven naar dit blog toe onder het motto 'even de Packard Bell testen'. Ik geloof dat ik nu al twee uur aan het tikken ben. Hoop frustraties. Maar dat wisten we al. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe.

Lesje geleerd, maar hoe nu verder?

Na vier posts over de stand van zaken op elk gebied nu de slotsom. Ik kom er niet uit. Niet in mijn eentje. En dat is het stomme ervan, want het lijkt erop alsof ik dit juist allemaal in mijn eentje zal moeten oplossen. Dan wordt het dus eerder weer zo'n situatie waarin ik me in alle bochten wring om iedereen om me heen zoveel mogelijk van mij te geven en zoveel mogelijk tegemoet te komen. Behalve mezelf.

Hoe veel zieker dan dit kan ik nou nog worden voor het kwartje valt? Ik weet het allemaal best, maar ik durf die laatste stap niet te nemen. Ik durf geen ontslag te nemen - niet voor ik weet wat de gevolgen daarvan zijn. Want als ik stop met werken en dat bevalt, dan weet ik niet hoelang het duurt voor ik weer op zoek wil naar een baan. Misschien wel nooit of pas als de kleine op school zit.

Ik wil liever ook niet gezien worden als de nieuwe Tuinslang (een niet bepaald koosnaampje voor een collega die ooit met ziekteverlof ging en nooit meer terugkwam) die al begint te jengelen om een aanpassing voor er iets mis is. Alhoewel, er is natuurlijk al wat mis. En hoe langer ik wacht, hoe groter de klap wordt voor mij als ik straks weer ga werken en doe alsof alles koek en ei is.

Jammer is het dus wel dat ik niet zo'n baas heb die zelf nadenkt. Die informeert hoe het gaat met me, wat er aan de hand is. Of het iets met werk is en of we er iets aan kunnen doen. Zou hij wel merken dat ik niet op mijn plek zit vandaag? Dat ik nog steeds ziek ben? Mijn ziekmelding staat niet eens in de agenda dit keer.

Vorige keer (twee weken geleden) maakte ik dus de fout door me wel ziek te melden (ik dacht: als voorzorgsmaatregel) en dan wel thuis nog door te werken, koortsachtig, aan de vele artikelen die allemaal nog geschreven moesten worden. Eind van de week was ik niet veel meer uitgerust, was het een drukte van jewelste in mijn hoofd en twee weken later heb ik het pas echt te pakken.

En elke keer denk ik: ja, ik heb m'n lesje nu wel geleerd. Ik zal het niet meer doen. Ik zal voor mezelf opkomen. Ik zal er iets aan doen.

Dan komt de praktische kant omhoog: hoe dan? Wat kan ik nou veranderen aan de situatie, behalve door eruit te stappen? Ik kan mijn baas niet dwingen nog iemand aan te nemen als hij dat niet van plan is (en dat is hij niet). Ik hoef geen hulp van zijn liefje, want dan kan ik het net zo lief alleen doen. Ik wil liever niet thuis blijven zitten, ziek gemeld en wel - maar dat is wel de optie die ook de dokter adviseerde. Maar wat schiet ik daarmee op? We hebben toch geen arbo. Ja, het werk zou zich opstapelen tot iemand een keer aan de bel trekt en zegt: hoe moet het eigenlijk met dat blad dan? Maar of ik het zover kan loslaten... Dan kan ik beter vertrekken. Niet ziek melden, want dan blijft dat stomme verantwoordelijkheidsgevoel kleven.

Maar goed, dat hangt dus weer samen met dit of een ander huis, met de hypotheek, met de inkomsten, met toekomstplannen en zo meer.

Zo totaal onbegrepen (4)

Tot slot is er nog het onderdeel baby in dit alles. Als ik hem zo in mijn armen heb en hij valt daar wel in slaap en verder niet, dan voel ik me gelukkig. Hij voelt zich fijn, knus en veilig bij mij, zoals het hoort. Natuurlijk wil ik alles voor hem doen. Zelfs mijn baan opgeven. Maar zo eenvoudig ligt het dus niet.

Dat brengt weer een ander stuk van mijn baan naar voren: de regeling. Tot het einde van dit jaar mag ik kolven onder werktijd (wettelijk), eerder weg (half vijf in plaats van vijf uur) en twee dagen van de vier thuiswerken. Ik heb werkelijk geen flauw idee of ik dat stilzwijgend kan volhouden vanaf januari. Ik ga er zelf maar niet over beginnen, maar ik zweet elke keer weer peentjes dat mijn baas dat misschien wel zal doen. Daarom was ik er strategisch gezien niet helemaal van ondersteboven geweest als hij mijn blad aan de kant had geschoven. Dan had ik een mooie onderhandelpositie gehad. Die heb ik nu niet, want volgens mij gaat alles dus toch door. Fijn al die extra stress voor niets, dus.

Ik roep al even veel maanden dat ik niet meer dan twee dagen naar kantoor wil. Niet meer dan twee dagen kdv per week. Dus als mijn baas me drie of vier dagen op kantoor wil hebben, dan is er al weinig ruimte om te onderhandelen over. Als ik dan ook nog eens zeg dat ik het niet kan bolwerken in de huidige opzet (met dus twee dagen thuis), dan verwacht ik een ogenrollende blik ten hemel, een diepe zucht en een zoektocht naar ontslagformulieren.

Toch is dat niet hetgeen waarover ik me zo onbegrepen voelde. Nee, dat was weer eens mijn moeder in de bocht. Ze bedoelt het allemaal zo goed, dat weet ik. Maar mijn nekharen gaan al overeind staan als ze het woord borstvoeding gebruikt. Volgens haar is een groot deel van mijn stress en mijn problemen opgelost als ik toch maar eens niet zo eigenwijs bleef borstvoeden en zou overstappen op de fles. Want dat was vroeger bij mij altijd zo klaar en dan was ik uren zoet...

Ja, dat dacht het kdv laatst ook toen ze baby een fles gaven met anderhalf keer de hoeveelheid die hij normaal gesproken drinkt. Dat hij het drinkt en het binnen blijft, wil niet zeggen dat hij per se zoveel nodig heeft. Ik geloof er ook niks van als ik kijk hoe snel hij het aan de borst voor gezien houdt. En bovendien geeft het mij geen extra stress. Ik vind om de drie uur niet veel, ik ben het zo gewend. De stress komt ervan dat ik net weer iets aan het tikken ben of er net weer iets van werk af moet terwijl ik eigenlijk in alle rust zou moeten kunnen voeden. Dus ze legt het accent verkeerd.

Elke keer als ze zoiets voorstelt, klap ik dicht. Het voelt als een persoonlijke aanval. Alsof iets heel scherps me heel diep vanbinnen raakt en me heel erg pijn doet. Ik voel me ongelukkig met het idee te stoppen met borstvoeding. Ik wil nog niet stoppen, want ik denk dat ik mijn ventje hiermee iets goeds meegeef. Ik wil dit voor hem doen en, laten we eerlijk zijn, ook voor mezelf. Dan heb ik het niet over de kilo's die eraf gaan (nu een beetje teveel, trouwens), maar over het gevoel hem zo vast te houden en hem te laten drinken van iets dat uit mij komt, helemaal puur natuur, zoals het bedoeld is.

Volgens mij zit ze er ook helemaal naast als ze denkt dat ik daardoor zoveel tijdwinst boek. Ja, omdat ik dan op het werk niet meer twee uur kwijt ben aan kolven. Tjonge, wat zal ik daardoor opeens een hoop extra werk gedaan krijgen! Dan zit ik toch nog steeds hier thuis met alle testapparatuur tot 's avonds laat reviews en artikelen te schrijven. Die twee uur maken het verschil echt niet. Ik heb niet nu ineens daardoor zoveel stress die er anders niet is.

De stress zit hem daarin dat ik alles zelf moet doen. Laten we kijken naar het afgelopen nummer. Het thema 'security' zou het zo goed doen bij adverteerders, was de kreet. Nou, niet dus, want ik heb uiteindelijk acht advertentiepagina's en een halfje en ik durf niet eens met zekerheid te zeggen dat ze vol zitten met daadwerkelijk betaalde pagina's. En dat in een blad van 48 bladzijden, dat komt uit op 40 pagina's kopij die grotendeels door mij is geschreven. Ja, in dit nummer had ik vier aangeleverde teksten van in totaal 7 pagina's en de voorkant telt niet mee. Maar zo heb ik ook tijdschriften van 56 pagina's gehad met eenzelfde verdeling van werk, waarbij ik er des te meer voor mezelf over houd.

En daar zit het hem dus in. Dat ik alle nieuwtjes moet bijhouden en verwerken en op de website moet zetten. Dingen moet aanvragen, in de gaten moet houden of het er dan ook op tijd is, moet testen, er iets over moet schrijven, plaatjes en andere informatie moet zoeken of opvragen en alles in een vormpje moet gieten zodat het opgemaakt kan worden, zodat ik dat weer kan nakijken voor het geval er iets mis gegaan is.

Sinds mijn verlof ben ik dus twee van de vier dagen niet beschikbaar voor interviews, persevents en dat soort zaken. Mijn salescollega nam dat over, maar die is per deze week voor het laatst. Als ik dus terugkom straks, zit er ineens heel iemand anders. Moet nog maar kijken of dat klikt. Ik betwijfel in elk geval of ik hem naar al die dingen kan sturen voor het eerst in z'n eentje, want hij zal net zo niet kunnen schrijven als de vriend die hij komt vervangen. Dus dat is handig om als blad je neus te laten zien, maar qua kopij heb ik er niets aan.

Die ene freelancer die ik heb, wil ik ook niet meteen een half blad laten schrijven. Zo veel betaal ik hem niet per pagina. Dat vind ik sneu voor hem en bovendien is er qua tests in elk geval aardig wat dat ik ook graag zelf wil doen. Spelletjes, bijvoorbeeld. Als manlief ze wil hebben, zal ik er een test over moeten schrijven, maar daar vraag ik ze ook voor aan, tenslotte. Nee, ik moet vooral iemand hebben die de kleine klusjes overneemt. De website, de nieuwtjes, het retour sturen van pakketjes. Natuurlijk mag diegene ook meeschrijven en -testen, maar in mijn visie bepaal ik dan wel wat dat is.

Dat is dus het enige wat ik kan bedenken aan oplossing: ik blijf hoofdredacteur en houd me eindelijk eens met toepasselijke zaken bezig en niet ook alles eromheen. (Ja, mijn twee collega-hoofdredacteuren doen dat ook, maar die hebben allebei nog steeds een officieel budget voor freelancers die ze ook gebruiken). Ik wil best plannen, maar vervolgens artikelen kunnen uitzetten, uitbesteden, laten inleveren. Nakijken is toch wel nodig, dus ik ben en blijf ook eindredacteur. Ik zal zelf artikelen schrijven waar dat kan zonder ergens naartoe te hoeven en ik wil zelf blijven testen.

Het klinkt best plausibel zo, voor een gezonde uitgeverij die geld heeft en wil investeren in zowel haar producten als mensen. Waarschijnlijk heeft mijn ex-collega gelijk en kan ik maar beter weg hier. Maar het werk is op zich in de kern toch best leuk en het levert leuke dingetjes op. En voor mezelf beginnen als uitgever of tijdschrift, dat zie ik niet gebeuren. Ik weet hoeveel erbij komt kijken - papier, drukkosten, verzendkosten, verpakkingskosten, afwerkingskosten. Ik weet ook hoe voorzichtig adverteerders zijn en daar moet het geld vandaan komen. Althans, ik zou dan natuurlijk niet voor een retailer schrijven, maar voor de consument - de eindgebruiker - die daarvoor ookbetaalt. Maar zulke bladen zijn er al genoeg...

Zo totaal onbegrepen (3)

Ja, het huis. Dat is een ander deel van het verhaal. Want die baan opzeggen zou op zich nog niet zo heel ernstig zijn als ik het er echt gehad heb en ik er alleen maar ziek of toch overspannen van raak. Ik weet nog steeds niet of ik zover al ben, al is het maar een beetje (want meer dan een beetje wil ik het ook niet laten worden), of dat ik me kan verstoppen achter 'het is maar een griepje'-excuus. Dan nog is die baan met het vaste contract juist zo belangrijk nu we bezig zijn met het huis.

Maak daar maar 'een' huis van, trouwens. Want de aanbiedende partij heeft nu een slotbod gedaan, of weet ik hoe dat heet. Ze zitten nu op 221 (van 229 vandaan) en verder omlaag zullen ze niet gaan, dat is al gegarandeerd. Dat vind ik frustrerend, want ik was ervan overtuigd dat je met een aanbiedende partij enerzijds en een vragende partij anderzijds wel tot een compromis kon komen die toch ergens om en nabij het midden zou liggen. Onze makelaar had al gewaarschuwd dat we moesten nadenken om toch op 217,5 uit te komen. Maar nu blokkeren ze dat zelfs door te zeggen: we doen 221 en geen cent minder.

Nou vraag ik mijn man al weken, zo niet maanden, om me niet steeds voor te houden dat ik maar kan stoppen met werken als we daar geen zekerheid over hebben. Reken het eens uit, waar hebben we het precies over. Hij wilde dat pas doen met het berekenen van de hypotheek, alsof het tegen die tijd niet al ruim te laat is. Ik wil nu weten waar ik aan toe ben, niet pas op het laatste moment horen dat ik toch echt niet hoef te denken dat ik zomaar kan stoppen. Dat antwoord heb ik nu zeker nodig.

Want nu de verkopers op 221 blijven steken, heeft mijn man tegen de makelaar gezegd: blaas maar af. Wat betekent dat we ermee stoppen, uit de race zijn. Terwijl de strategie juist was om na ons bod van 210 heel lang stil te blijven. Dat was bedoeld als tactiek, maar met dit tegenbericht van de tegenpartij is het eerder noodzaak. Ik wil hierover nadenken. In elk geval hen even laten garen in hun sop. Zou die man dan het risico willen nemen dat zijn huis nog twee jaar te koop blijft staan en ze met dubbele lasten zitten? Of gelooft hij echt dat het toch zo weg is - als niet wij, dan wel een ander?

Maar goed, ik zei dus redelijk met stomheid geslagen dat we het bijltje er toch niet nu al bij neergooien zonder hierover na te denken en te gaan rekenen. Want daarom stelde ik die vraag al een paar weken terug: willen we dit huis gewoon hebben en proberen we daar de beste prijs voor te krijgen of hebben we een bovengrens en verder gaan we niet, jammer dan? Want dat betekent namelijk ook dat we weer opnieuw moeten rondkijken, bezoeken, bekijken, becijferen. Dat kan natuurlijk voor- en nadelen hebben, dus dat zegt niets. Maar je begint wel weer bij stap 1, terwijl we zo dichtbij iets definitiefs leken.

Dit is dus een van die dingen waarop ik nooit antwoord krijg van manlief. Ik heb het meerdere keren gevraagd: hoe sta je tegenover dit huis? Is dit 'm of is dit alleen een mogelijkheid? Willen we dit plekje hebben, gezien het feit dat we al mentaal aan het inrichten zijn, of halen we onze schouders op en gaan we opnieuw op zoek naar iets anders?

Dan heeft hij dus het lef om nu aan de telefoon te zeggen: ja, wat wil jij dan? Ik zeg: Dat kan ik toch niet nu zomaar even beslissen? Weet je wel hoeveel ervan afhangt van die ene beslissing of we wel of niet doorgaan met dit huis? Het kon weleens betekenen dat ik niet kan stoppen met werken. Dan moet ik wel blijven of opeens aan een andere baan. Of we blijven huren en trappen lopen, maar daar krijgen we toch wel spijt van.

Dat bedoel ik dus. Alles hangt en grijpt in elkaar. Zelfs al zou het voor mijn gezondheid beter zijn te stoppen met werken, dan nog hangt niet alleen dit huis maar het hele idee van een huis kopen nog steeds af van mijn beslissing. Dan moet ik toch ook zeker weten dat ik het om de juiste redenen doe als ik na deze ziekteperiode naar mijn baas stap en zeg: ik red het blijkbaar niet zo, wat kunnen we daaraan doen? Want als hij komt met een ontslagvoorstel, dan draai je dat ook niet eventjes terug.

Zo totaal onbegrepen (2)

Oké (numlock doet het na een poging of acht nu opeens wel). Deel een van mijn onbegrepen verhaal bestaat dus uit - hoe voorspelbaar ook - het werk. Ik weet ook wel dat ik een fikse griep heb opgelopen en dat ik dat rond deze tijd van het jaar niet zelden heb. Maar ik weet net zo goed dat de stress en de onzekerheden van het werk er niet los van staan dat mijn weerstand zo laag was dat ik zo ziek kon worden.

Nou is het de bedoeling dat ik deze week niet aan werk denk. Maar ik zie alleen maar de stapel voor me die zich omhoogwerkt op mijn bureau. Zowel letterlijk aan post als figuurlijk aan werk dat niemand anders doet. Ik ga niet checken of iemand aan de website denkt, dat zal me een zorg zijn. Waar ik vooral mee zit is de vraag: als nu duidelijk is dat het zo niet door kan gaan, dat de werkdruk me nu gewoon te hoog is met kind en alles erbij, wat moet ik dan doen?

We hebben het al lang over stoppen met werken gehad, mijn man en ik. Natuurlijk zou ik dat dolgraag willen. Enerzijds. Anderzijds denk ik dat ik de leuke dingen van het werk wel ga missen. Niet alleen de apparaatjes die te 'regelen' zijn, maar ook de tests, de stukken schrijven, het blad maken en bedenken. Het is alleen te veel met de website er nog bovenop en alle plannen die ze daarmee zouden hebben. Het feit ook dat bijna elke pagina in dat blad van mij afkomstig is, dat telt zo zwaar. Die nieuwspagina's en verkooptips, je ziet het er niet aan af, maar ook daar gaat een hoop tijd in zitten. Dat is niet iets wat mijn baas zich realiseert.

Dat ik met thuiswerken een goede regeling heb getroffen, besef ik ook ten zeerste. Alleen is het wel een stuk zwaarder dan ik had gedacht. Zo ben ik de godganse tijd in de weer met dat blad en kom ik ook op weekenddagen aan bijna niets anders meer toe. Dat is ook niet goed, want zo schiet het ontspannen er telkens weer bij in. En ik weet al niet hoe ik dat moet doen.

Het probleem is alleen dat ik al sinds mijn zwangerschapsverlof zeg dat het allemaal best zwaar is zo. Destijds heb ik het aangekaart. Toen mocht ik een freelancer inschakelen, dus daarmee is het probleem voor mijn baas natuurlijk opgelost. Maar dat is het dus niet. Niet voor mij. Ik verwacht van mezelf ook dat ik alles doe wat er gedaan moet worden, maar ik moet die verwachting een keertje naar beneden bijstellen. Alles is nu anders. Ik slaap minder stevig 's nachts, mijn kind wil aandacht en heeft die ook nodig. Hij heeft vandaag een hele boterham gegeten - maar ik was er wel een uur mee bezig. En dan wil ik me niet schuldig hoeven voelen over werk dat in die tijd niet is gedaan en dat maar doorschuift naar een volgend vrij moment.

De enige oplossing - behalve dus ontslag nemen - is volgens mij dat er iemand bij komt. Er moet iemand worden aangenomen voor mijn blad die de website kan doen, die ook fijn in het hele sociale netwerkgebeuren kan duiken, want daar heb ik toch nog steeds niets mee, die daarmee ook de nieuwspagina's en de verkooptips kan maken zonder hulp en die ik ook fijn die domme groene rubriek in zijn of haar maag kan splitsen, met artikel en case en al. Hij/zij kan dan ook fijn naar evenementen op dagen dat ik niet werk of wanneer de tijden buiten werktijd vallen.

Maar goed, dat kost dus geld. Iemand aannemen kost geld. En ik word niet goedkoper. Want ik ga niet minder werken en minder betaald krijgen als ik ondertussen gewoon hetzelfde aantal uur bezig ben. Twee weken geleden vroeg ik mijn baas vrij terloops nog naar het vakantiegeld. Het is tenslotte bijna december en iedereen kan het geld goed gebruiken. Het is immers geen extraatje, maar zuurverdiend onderdeel van je salaris en eigenlijk heeft hij het recht niet het zo lang achter te houden. Maar goed, de reactie die ik kreeg was: ik ben al blij dat ik deze maand de salarissen kan uitbetalen.

Dus dan moet ik zeker naar kantoor gaan als ik beter ben en zeggen: ik red het niet meer zo, neem maar iemand extra aan? Dan is hij toch goedkoper uit als hij mij loost en daar iemand voor in de plaats neerzet? Niet dat ik nou vanuit zijn ogen kijk, hooguit om mezelf te behoeden voor een domme zet. Want het werkt dus niet zoals mijn moeder denkt. Zij zegt: leg het probleem bij je baas neer, dan zorgt hij toch wel voor een oplossing. Dan herinner ik haar aan de vorige ronde, in juli, toen ik zei dat ik het niet trok en zijn reactie luidde: 'Ja, maar onder de streep is dat niet mijn probleem.'

Wat zou het wat dat betreft mooi zijn als er deze week iets belangrijks liep of te doen viel, zeg. Helaas is het blad vorige week afgemaakt - nog steeds met mijn hulp vanuit hier, ziek of niet. Misschien had ik dat niet moeten doen, maar dan had Domme Doos zich zogenaamd ontfermd over het blad en was het helemaal weer mis gegaan. Moet ik ook niet te hard zeggen, want DD'tje is wel het liefje van de baas, natuurlijk. Geld om haar echt aan te nemen was er gelukkig wel.

Maar ik weet dus niet wat ik moet doen. Het zou struisvogelig van me zijn om te denken: ach, het is maar een griepje, straks gewoon weer verder. Ik weet toch best dat ik moe en zwak ben omdat die baan alles uit me haalt wat er nog in zit. Ik heb geen reserves meer. En ik vind het vreselijk ziek te zijn en daardoor maar ten dele inzetbaar te zijn voor zoontjelief.

Ik kan me niet voorstellen dat mijn baas zich actief gaat bekommeren om een oplossing, namelijk. Ik weet al niet eens hoe ik dit moet aankaarten. Hij snapt toch al niet waarom het nu zo zwaar is als dat voorheen niet zo was. 'Er is toch niets veranderd?' krijg je dan. Ja, natuurlijk is er iets veranderd! Ik!
Thuis weet ik het allemaal zo goed.

Maar ik durf het risico dus niet te lopen dat ik hem alleen een probleem (zonder oplossing) voorschotel en hij dan zegt: stap jij dan maar op, dan vervang ik jou wel. Ten eerste wil ik dat het mijn eigen beslissing is als ik daar stop. Want ik wil er dolgraag vrede mee hebben dat het gebeurt. Ook al ben ik nu al maanden op zoek naar een excuus dat goed genoeg is om me achter te verschuilen. Maar nu we met dat huis bezig zijn. En ik had willen tikken: nu we er zo dichtbij zijn... maar dat is deel 3.

Zo totaal onbegrepen (1)

Ik ben ziek. Alweer. Nee, nog steeds, natuurlijk. Al sinds vorige week woensdag. Toen wist ik echt zeker dat het niet goed ging. Ik baalde ervan nu al ziek te zijn nadat ik juist net terug was op het werk van een week ziek gemeld zijn. Maar ik nam liever het zekere voor het onzekere, vooral aangezien mijn kleintje net ziek was geworden dat weekend.

Of hij mij heeft aangestoken, weet ik niet, maar we hoesten nu allebei onze longen uit ons lijf. Het gaat met hem op zich redelijk goed, met mij alleen niet. Ik ben moe, mijn nachten zijn dankzij de hoestaanvallen nog eens erger versplinterd en gefragmenteerd dan ooit. Ik heb geloof ik geen koorts meer in elk geval, dat is iets. Maar de aften zijn reusachtig, mijn halve lip is rood en dik, en mijn keel is opgezet, m'n neus zit dicht.

Er hoeft nu in elk geval geen blad meer af, dat heb ik vorige week gedaan. Nu mag ik me eigenlijk niet met werk bezighouden van mijn man. Maar daar komt de eerste olifant vast met z'n dikke kont achteruit de porseleinkast uit, want als we het erover eens zijn dat mijn werk mimimaal deels verantwoordelijk is voor mijn lage weerstand, dan zal ik er wel over na moeten denken. Want hoe moet het verder? Als ik straks terugga naar kantoor, ligt mijn bureau vol, staan de deadlines op strak en alles moet nog gebeuren. Zoals bij elke nieuwe uitgave steeds weer het geval is.

Daarom probeer ik alles maar weer eens van me af te schrijven, kijken of dat helpt. Ik gebruik daarvoor een nieuwe minilaptop, de Dot S van Packard Bell om te kijken of hij beter bevalt dan mijn huidige Toshiba. Tot nu toe is het probleem van de oude hier inderdaad niet aanwezig, het ding tikt als een tierelier en reageert goed op mijn vingers en de aanslagen. Alleen zie ik deze letters op de witte achtergrond niet heel scherp. Het bureaublad weer wel, maar dit niet. En de accuduur van slechts vier uur is ook aan de lage kant. Hij is wel mooi paars, had ik dat al gezegd?

Tussenstand huis: the bidding wars

Ik had zo gehoopt dat we dan toch tenminste dit jaar een huis zouden hebben. We zijn in onderhandeling, maar ik begin zo'n pesthekel te krijgen aan de tegenpartij in dit stomme biedspel. Dat is dus niet persoonlijk of zo, maar stiekem toch een beetje wel.

Het zit zo: de verkoper heeft het huis op de markt gezet voor 229.000 euro. Er is alleen een hoop achterstallig onderhoud buitenshuis dat de koper voor zijn rekening krijgt, zeker voordat hij het weer wil verkopen in de toekomst. Er is ook binnen een hoop te doen om het zo ingedeeld te krijgen als ik graag zou willen, maar dat is nog tot daaraantoe. De verkoper heeft het huis vijf jaar geleden gekocht voor 220.000 euro. Ze hebben wat dubbele beglazing erin gezet en een luik naar de open zolder gemaakt en willen daarvoor 9000 extra kunnen vragen, blijkbaar.

Nu zijn wij laag begonnen met bieden. Bij 200. Van mij had het nog minder mogen zijn, maar dan waren ze denk ik al snel klaar geweest met ons. Het probleem is alleen dat ze na ons openingsbod van 200 zijn gekomen met 226. Ik vind 3000 zakken een rotstreek. Ik dacht dat je zeker in eerste instantie wel grotere stappen zou doen. Wij stijgen naar 205 en de idioot verlaagt naar slechts 224. Nou heeft mijn man opdracht gegeven naar 210 te gaan en dan een hele tijd stil te blijven, maar ik ben het daar eigenlijk niet mee eens.

Als zij zulke kleine stapjes doen omdat ze duidelijk niet onder die 220 van hun aanschafprijs willen zakken, waarom gaan wij dan nog steeds met die grote sprongen omhoog? Ik zou zeggen, match hun tactiek en stijg met twee, hooguit drieduizend. Laat ze merken dat wij ook voorzichtig zijn en twijfelen of in elk geval niet veel hoger willen uitkomen dan dat. Want lang stil blijven na de 210 haalt volgens mij niet veel uit. De aankoopmakelaar waarschuwde ook al dat we onze max van 215 dan misschien toch moeten overschrijden en alvast bedenken of we voor 217,5 willen gaan.

Ik vind 215 al heel redelijk als je weet wat er allemaal gedaan moet worden en wat dus voor onze rekening en energie komt. Het is voor hen wel een verlies, maar kom op - de hele markt is een ramp. Wees blij dat iemand je huis wil kopen! Vooral aangezien zij dus per december hun nieuwe huis al hebben en met dubbele woonlasten blijven zitten.

Maar goed, waar ik me dus aan erger is dat je zo'n woning moet beoordelen op je gevoel. Voelt het goed, dan mondt het opeens uit in een stom cijferspelletje met een aanbieder die nauwelijks een duimbreed wil wijken en wij die goed moeten nadenken over hoever we willen gaan. Willen we echt weer helemaal opnieuw beginnen en naar een ander huis rondkijken? Of willen we koste wat het kost voor deze gaan? En waar ligt de grens met bieden? Vanaf welk bedrag kan ik het echt niet meer maken om te stoppen met werken? Want daar ligt voor mij natuurlijk een zwaartepunt. Zeker na deze week met een ongedurig en hangerig kind dat het liefst bij zijn mama wil zijn. En dat gevoel is maar al te wederzijds.

Irritant, hoor. Besluiten wat we met dat huis aan moeten en kijken hoe we dan uitkomen qua financiën. Ik heb vroeger nooit stilgestaan bij deze kant van het leven toen ik mezelf zag als moedertje. Toegegeven, ik had er ook geen weet van met 6 jaar oud. Het besef van hoe idioot belangrijk zo'n inkomen tegenwoordig is, is er ook pas enkele jaren, hoor. Vroeger kon je makkelijk op een salaris een huis kopen. Mama's waren toen voornamelijk thuis. De enige werkende moeders van mijn klasgenoten waren geloof ik gescheiden. En dat kwam toen ook al nauwelijks voor.

Ach, ja. Ik moet maar weer eens wat gaan drinken. Misschien nog rusten zolang baby ook slaapt, want ik zit nu alweer de hele tijd te verbloggen die ik zou kunnen dutten. En ik heb het nog aardig hard nodig.