Hoera, de wereld mag het weten!

Mijn kerstfeest is dit jaar roze van kleur. Niet qua kerstboom (nee, zeg), maar vanwege de wolk waarop ik zweef. Na de sinterklaasgedichten die de oma's en opa al een dikke hint gaven van ons goede nieuws, weten nu onze meeste andere familieleden en kennissen ook dat mijn zoontje een grote broer wordt volgend jaar. En net als met die hele kerstsfeer, begint ook dat nieuws nu eindelijk eens goed tot mij door te dringen.

Zwanger zijn is toch heel anders als zzp'er, lijkt het. Dat kan schijn zijn, want volgens mij is elke tweede zwangerschap anders dan de eerste. 'Het gewoon op je af laten komen'-effect is er niet meer bij, want je weet te veel uit eigen ervaring (en met een beetje pech ken je ook alle doemscenario's van je kennissen) en je beleeft het heel anders. Althans, ik wel.

We hebben dit keer drie maanden gewacht voor we het ook maar iemand vertelden. De eerste keer wisten mijn ouders het meteen, ook omdat ik dacht hun steun en hulp wel te kunnen gebruiken in die tijd. De eerste keer moest ik gewoon naar kantoor en doorwerken, en nu heeft mijn planning zich geheel toevallig naar mij weten te schikken met verschuivingen van deadlines en dergelijke. Wat een geluk was dat, want ik had van tevoren nooit gedacht dat ik zo moe en zo misselijk zou zijn dit keer.

Dus mijn voornemens voor 2014 zijn eigenlijk heel eenvoudig: goed voor mezelf en de kinderen (hihi) zorgen, en niet al te eigenwijs mijn agenda volproppen met klusjes die 'nog net even' moeten kunnen of die toch weer x euro opleveren. Ik mag niet vergeten dat we de komende maanden ook te maken hebben met wat verbouwingswerkzaamheden en een verhuizing, want we hebben net een huis gekocht. Perfecte timing. Mits alles een beetje mee zit.

En dat is nog maar de vraag. Een simpele e-mail naar de gemeente over het ja en nee en wel en wee der vergunningen wordt voorlopig niet beantwoord omdat 'die meneer op vakantie is'. Leuk, afdelingen die draaien op één persoon. En zelfs als we een vergunning nodig hebben - en er voorspeld word dat we de krijgen - is het nog maar de vraag hoe lang dat weer duurt. Minimaal acht weken, staat er. En zo'n woordje als 'minimaal' staat er nooit voor niks. Ach ja. Dat deel van het verhaal kan ik dan wel weer op me af laten komen. Het gaat zoals het gaat. Ik probeer me rustig te houden en mijn werk af te maken. En wie weet heb ik straks wel even tijd om eens wat te lezen. Voor de lol. Hoera!

Niks koffie, hier met die grapefruitsap!

Zo langzamerhand is het wel veilig om de hele wereld het goede nieuws te vertellen: mijn zoontje krijgt een zusje of broertje! Hoera, ik ben zwanger! En dat betekent dit keer blijkbaar dat ik de hele dag door misselijk mag zijn en tegen de avond nog net ietsje meer, dat ik van alle heerlijke sinterklaas- en kerstsnoep nog net wat misselijker word en ik eigenlijk helemaal geen koffie wil, maar liever iets als grapefruitsap. Lekker zuur.

Dus kom je in de supermarkt tot de ontdekking dat Pompelmoentje spoorloos is verdwenen. Ach en wee. Gelukkig is er nog een eigen merk sapje, rode grapefruit (des te beter!) met vruchtvlees. Appelsientje heeft opeens wel een pak mangosap en nog iets waarvan ik me afvraag of dat nou zo'n verkoopsucces zal zijn, maar Pompelmoentje is pleite. Jammer. (Boe!)

Het afgelopen trimester (volgens mij begin ik nu ongeveer aan het tweede) stond vooral in het teken van moeheid en misselijkheid. Ik moest wel werken, maar het ging gewoon niet. En gelukkig was mijn planning daar flexibel genoeg voor - een boekvertaling die gepland stond voor december hoeft pas in april af te zijn, een ander boek dat normaal gesproken in februari verschijnt is nu ook even op 'pauze' gezet en een derde boek dat er al had moeten zijn is nog niet eens af, want de auteur heeft tot komend voorjaar nodig. Dat ruimt lekker op in je agenda, vooral als je dat net even nodig hebt.

En ook al had ik dat niet echt verwacht, ik had het echt even nodig. Ik heb me de afgelopen weken er echt toe moeten zetten om achter de laptop te kruipen zodra mijn zoontje sliep en toch in elk geval te proberen zo veel mogelijk te vertalen. Onder het motto: 'elke pagina is er weer eentje'. Wat totaal niet lijkt op: o, heeft het boek 200 bladzijden? Nou, dan zou je het met een dag of tien, twee weken wel af kunnen hebben. Ha, niks hoor. Er waren dagen dat ik al trots mocht zijn dat ik wel helemaal vier pagina's had vertaald in een uur tijd. Ik kan me gewoonweg niet herinneren dat het zo erg was tijdens de eerste zwangerschap. Ik was wel moe, maar met die kantoorbaan had ik weinig keus en een hoop te doen. Of misschien is het nu echt gewoon heel anders...

Anderhalf jaar later...

De tijd vliegt voorbij. Ik heb net de laatste twee posts gelezen met nieuws over hoe goed mijn vader reageerde op de chemokuur en het akelige gevoel dat ik had nadat ik uit eigen beweging de beste beslissing van mijn leven had genomen en was vertrokken bij mijn werkgever.

Ondertussen...

We zijn anderhalf jaar verder en alles is werkelijk helemaal anders. Mijn vader heeft zijn strijd tegen de longkanker verloren. Al vier maanden na dat laatste bericht waarin alles nog zo goed leek te gaan. In augustus 2012 was het voorbij, na een mooie opleving en maanden vol hoop en een uitermate snelle aftakeling die geen van ons echt de tijd gaf het emotioneel of geestelijk echt te verwerken voor het voorbij was.

En mijn voormalig werkgever? Failliet. Nee, echt. Een jaar na mijn laatste bericht heeft mijn voormalige baas de deuren van het bedrijf gesloten en is het failliet verklaard door een curator. Tegen die tijd had ik gelukkig al mijn geld - ook van de freelanceklussen die ik het jaar daarvoor nog heb gedaan.

En ik? Ik heb een behoorlijk succesvol eenmansbedrijfje, een geweldige zoon en wie weet nog meer geweldige vooruitzichten waar ik nu even niet verder op inga. Ik heb ontzettend leuk werk en ik ben nog elke dag blij dat ik dat besluit genomen heb om op eigen benen te staan en weg te gaan bij een bedrijf dat me meer stress bezorgde dan centen en waardering bij elkaar. Ik heb alle tijd voor mijn kind en kan dat combineren met de baan die ik het allerliefst wil hebben: boekvertaler (en schrijver, journalist, redacteur en... en... en...)

Eigenlijk zou ik een zelfhulpboek moeten schrijven. Al is het maar om de ironie dat ik die dingen zelf nooit zo gauw zou lezen. Wie weet. Watch this space...