The Dust is Slowly Settling...

Ongelooflijk, wat gaat de tijd snel voorbij - en niet omdat we nou zoveel plezier hebben dit keer. Drie weken vol ziekenhuizen, tests en uitslagen zijn voorbij gevlogen met enerzijds antwoorden en anderzijds nog meer onzekerheden en afwachten. Vandaag bleek dat mijn vader goed reageert op de chemokuur die hij drie weken geleden heeft gekregen en waarvan hem nog waarschijnlijk vier stuks te wachten staan. Daarbij komt dan wel dat als de dokter zegt dat er hier en daar wat plekjes van de kanker zijn verdwenen, mijn vader alleen de woorden 'kanker' en 'verdwenen' hoort en daar een eigen draai aan geeft. Misschien is dat de euforie van het eerste moment, aangezien hij eigenlijk niet had verwacht zo snel al goed nieuws te horen. Maar in tegenstelling tot wat hij zelf zei vanmiddag is de kanker niet helemaal weg, maar de chemo lijkt wel aan te slaan.

Ondertussen geloof ik dat we nu allemaal onze draai wel een beetje gevonden hebben met het nieuws, ook al is er totaal niets bekend over vooruitzichten en verwachtingen. Het valt nu mee en we kunnen alleen maar hopen dat het zo blijft. Dat er inderdaad tijd gewonnen wordt, hoeveel ook. Ik durf nu niet meteen te denken aan diverse jaren extra, maar ik heb in elk geval al wat meer hoop dat we na de verjaardag van mijn zoontje over twee weken en Pasen ook de Kerst nog wel halen.

Verder ben ik druk bezig. Net een boekvertaling afgerond en netjes ruim op tijd ingeleverd. In principe was het ook niet een heel dik boek en ik hoop hiermee wel extra brownie points te verdienen, zodat die uitgever me vaker wil inzetten. Natuurlijk ook hopen dat de vertaling zelf in de smaak valt en ze op basis daarvan verder willen met nog veel meer leuke titels.

Nu alle commotie een beetje voorbij is en we met z'n allen meer een week tot week of zelfs dag tot dag benadering hebben wat mijn vaders ziekte betreft, gaat de rest ook wat meer zijn gewone gangetje. Ik voel me nu wat minder schuldig dat ik gewoon aan het werk ben overdag of me bezighoud met huishoudelijke dingen en mijn zoontje. We gaan niet elke dag op bezoek - dat is te druk voor ons allemaal - en bovendien is elke nies, elke hoest verdacht en mogelijk gevaarlijk voor mijn vader. En kleine kinderen hebben nogal eens een koutje te pakken. Ik nies me zelf ook helemaal gek, maar dat is een afwijking, geen verkoudheid. Denk ik. Maar dat is niet een risico dat je durft te nemen.

Nu dus weer 's avonds laat aan het werk aan een vertaling die gewoon echt niet leuk is om te doen. Twee speeches van prominente heren over de grafische vakbeurs die in mei plaatsvindt in Duitsland. Ik kan het wel, op wat vage begrippen hier en daar na, maar het is geen leuke klus. Kan me ook helemaal niet concentreren zo laat nog, daar ben ik eigenlijk veel te moe voor en alles doet pijn: m'n rug, m'n schouder. Zucht. Misschien maar een kop warme thee en lekker op tijd slapen. Morgen weer een dag.