Gisteren was het dan zover. Het 'gevreesde' gesprek. Eigenlijk viel dat wel mee, ik was meer bang voor eventuele onvoorziene omstandigheden of vervelende wendingen. Maar zoals ik al had gedacht, lagen de papieren klaar voor ondertekening. Ik kan gaan en hoef per direct niets meer te doen. (Dat klinkt royaal, maar die opzegtermijn waarin ik niet meer hoef te werken, daarvoor had ik vakantiedagen gespaard, voor de zekerheid. Aangezien ik die in die tijd gedwongen moet opnemen, is het een loos gebaar dat mij niets extra's oplevert.)
Het gesprek verliep op zich rustig en netjes, maar helaas zaten er wel wat uitspraken bij die ik niet vond kunnen. De reden dat ik ze hier noem, is vooral voor het geval ik over een tijdje ga twijfelen of iets krijg wat op spijt zou lijken. Hier komen ze:
- "ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik altijd erg blij met je WAS" (inderdaad, was. Ik herhaalde het nog, en kreeg bevestiging, met als vervolging:)
- "ja, want de laatste tijd ging het niet meer zo, eh..."
- "die laatste paar nummers heb je natuurlijk heel eenvoudig in elkaar gezet" (ik heb me meer dan honderd procent ingezet en me de benen uit m'n lijf gestresst om alles netjes gedaan te krijgen, verdomme!)
Het vervelendst is wel dat je tegen die man kunt zeggen wat je wilt, maar het dringt niet door. Hij blijft vasthouden aan zijn overtuiging dat ik het werk niet meer aankan vanwege de baby. De waarheid is heel anders. Ik zou best baby en (een) baan kunnen combineren, dat heb ik met de afgelopen zes maanden juist bewezen. Het probleem zit hem daarin dat deze werkgever dingen van me verlangt die ik nu met een kind, in mijn eentje, zonder hulp, niet waar kan maken en dat daarover niet gepraat wordt en er geen oplossing voor gezocht wordt laat staan dat ik die hulp krijg.
Het probleem zit hem ook in het feit dat je voor die enorm hoge inzet - en alles wat het van je vergt - totaal geen waardering, respect of complimenten krijgt. En dat de sfeer eromheen aan het inzakken is, het bedrijf op instorten staat, er niet wordt gecommuniceerd en er compleet geen zekerheid is over het komende jaar. Er heerst een ontzettende 'ieder voor zich' sfeer, als ik heel eerlijk ben. En dat dus top-down.
Inmiddels wist hij wel te melden dat 'mijn' titel volgend jaar doorgaat. Dat was afgelopen vrijdag dan eindelijk zo goed als besloten - lekker op tijd. Wel willen ze heel andere dingen doen met de inhoud, dingen waar ik niet helemaal achter had kunnen staan, die nooit met mij overlegd zouden zijn en waarvan ik ten zeerste betwijfel dat je er elk nummer een rubriek mee kunt vullen en dat het goed gelezen wordt door iemand anders dan de eigenaar van een zelfstandige onderneming. Ook lukt het nu opeens wel een stagiair te regelen. En kan volgens hem een collega van mij de coördinatie op zich nemen nu ik stop. Diezelfde collega die nee zei tegen een simpele vraag om hulp van mij. Dan weten we dat ook weer.
Wel houdt hij de optie open om mij in te schakelen als freelancer voor het tijdschrift. Want ik ken de markt en de mensen en de producten als geen ander. Aha, dus ik heb toch nog iets goed gedaan. Wat betreft vertalingen - tja, dat bedrijfsblad dat ik deed houdt ermee op en de opdrachtgever voor wie ik vier van mijn vijf jaar een blad heb helpen maken, die doet vanaf 2012 helemaal niets meer bij ze. En dat zet hij dus in het opzegcontract ("vaststellingsovereenkomst") ook gewoon erbij, hè? Dat ik de werkdruk niet aankan, ondanks het feit dat een van de opdrachten al weg is. Dat ze er voor mijn blad steeds meer bij verzonnen zonder dat ik hulp kreeg, dat staat er mooi niet. Uiteraard.
Maar goed - dit was even het verslagje. Ik ga me nu lekker concentreren op mijn kindje, op leuke dingen, op de naderende feestdagen die nu rustiger zullen zijn dan ooit en op dingen die ik kan en wil gaan doen of proberen hierna. Mijn vertaling moet nog af, dus dat komt eerst. En dan zien we wel. Het is elke keer bij een belangrijke stap in mijn leven zo gegaan dat er even een pauze tussen zat. Nu is dan de enigszins verlate pauze na de geboorte van de kleine aan de beurt. Hoog tijd. O ja, en het sneeuwde net eventjes heeeel zacht.
