tag:blogger.com,1999:blog-35040266129443892072024-03-13T10:47:12.115+01:00Kids, koffie & chocoladeUnknownnoreply@blogger.comBlogger173125tag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-66846930882747759942018-10-05T11:25:00.000+02:002020-09-02T09:27:59.605+02:00Dag van de Leraar<img class="alignleft size-medium wp-image-196" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2018/10/e35824bd-2f3b-4d87-b22a-9567e4ddc91c-169x300.jpg" alt="" width="169" height="300" /><br/><br/>Vandaag, 5 oktober, is het de Dag van de Leraar. Tijd voor een leuk cadeautje om je waardering voor de juf of meester te laten blijken.<br/><br/>In de klas van mijn oudste was er eigenlijk te weinig tijd om een hele geldinzamelingsactie op te zetten. Dus kozen wij als klassenmoeders ervoor om zelf een presentje te bedenken en te regelen. Het werd deze schoolbordbeker, uiteraard met krijtje, en wat vulling van chocolade en thee. Maar je kunt alle kanten op met een leuk cadeautje.<a name='more'></a><br/><h5>Waardering</h5><br/>Een cadeau voor de juf of meester kun je zo bont maken als je zelf wilt, maar het is de attentie die telt. Ze hoeven geen gigantisch cadeau of een luxe cadeaubon, ze zijn al blij dat je aan hen denkt, dat je waardeert wat ze doen en die waardering laat blijken. Een klassenknutsel is ook een heel goed plan - maar dan moet je wel op tijd beginnen, haha. En wij hadden vrij laat pas door dat vandaag al de Dag van de Leraar was.<br/><h5>Cadeautjes, cadeautjes</h5><br/>Maar goed, er komen verspreid door het schooljaar nog heel veel 'dagen' aan waarop de leraar in het zonnetje gezet wordt. Met kerst krijgen ze vaak iets namens de hele klas, maar ook met de verjaardag en een afscheidscadeautje aan het einde van het schooljaar. Sommige klassen doen met Valentijn iets voor juf of meester, en in sommige gevallen zijn er ook extra gelegenheden zoals de geboorte van een baby of een trouwerij.<br/><h5>Creatief</h5><br/>Je kunt de andere ouders van de klas natuurlijk elke keer vragen om een financiële bijdrage, maar dat is niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Bovendien is het voor de juf ook best leuk om iets te krijgen wat de kinderen zelf hebben gemaakt - het hoeft heus niet elke keer een cadeaubon te zijn, of zo'n pakket douchegel-met-spons. Vraag ouders daarom vooral ook om ideeën, om hulp en om creatieve inzet. Het is de gedachte die telt, niet het bedrag onder aan de kassabon.<br/><br/> Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-4186772599280235962017-01-16T11:31:00.000+01:002020-09-02T09:27:59.464+02:00'Hebben ze daar geen overblijf, dan?'<img class="alignleft size-medium wp-image-100" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/2016-04-22-09.16.06-169x300.jpg" alt="" width="169" height="300" />Op een van de vele gewone schoolochtenden sta ik met de kinderwagen en twee kids voor de deur, klaar om naar school te lopen. Het is zowaar droog, alleen koud. De buurvrouw, die ons al twee jaar door weer en wind ziet ploeteren met z’n drietjes, vraagt: ‘Op welke school zit hij eigenlijk? Hebben ze daar geen overblijf, dan?’<br/><br/>Nonchalant antwoord ik dat ze die heus wel hebben. Zoontje valt bij: ‘Maar ik wil zo graag bij mama zijn.’ De buurvrouw trekt een zuur mondje en brabbelt daar op een treiterige toon iets achteraan wat lijkt op ‘om mummum mum mum mummummum’, in imitatie van zijn intonatie.<br/><br/>Nou ja, zeg.<a name='more'></a><br/><br/>Ik weet wel dat ze me vorige week nog heeft aangeboden ons even vlug naar school te brengen met de auto, toen we ons ’s ochtends opmaakten om door de stormende sneeuwvlokken naar school te stappen. En dat vond ik echt heel aardig van haar. Ik moest het aanbod echter afslaan omdat in elk geval de jongste nog in een kinderstoeltje moet en dat heeft ze niet. Bovendien had ik nog tien minuten om op school te komen.<br/><br/>Ik begrijp ook best dat ze me elke dag weer vier keer van huis ziet gaan en terug ziet komen met een, dan wel twee kinderen en/of een hele berg boodschappen in de wagen. En dat ik tussen de middag elke keer heen en weer ga, bij zon en bij regen, om zoontje te halen en terug te brengen. Misschien vind ze dat sneu voor me. Of stom van me. Maar ik heb daar nog nooit over geklaagd. Zeker niet tegenover haar.<br/><br/>Toch een beetje vreemd dat ze dan op die manier vraagt of hij niet gewoon kan overblijven. Want als het een oprecht nieuwsgierige vraag was geweest, had dat gemummel niet gehoeven. En ik weet dus ook niet zo goed wat ik daarmee moet, want het klonk toch echt alsof ze hem belachelijk maakte. (En ja, daar is hij best gevoelig voor, overigens.)<br/><br/>Want inderdaad, de school biedt die mogelijkheid tot overblijven heus wel. Maar ik zie er het nut niet van in; ik ben gewoon thuis, op loopafstand, dus waarom zou ik hem dan op de overblijf doen voor bijna tweehonderd euro in een jaar? En bovendien wil hij zelf ook niet naar de overblijf. Tja, dat ik dan dus vier keer per dag heen en weer loop, ongeacht de weersomstandigheden, is een weloverwogen keuze.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-84423561872153176772016-12-20T12:06:00.000+01:002020-09-02T09:27:59.349+02:00Kleuter krijgt een kerstkaartDe eerste kerstkaart voor de kleuter is binnen, hoor! Vanmorgen liepen er diverse kinderen in de klas met een stapeltje envelopjes rond, trots uit te delen aan hun klasgenootjes. Dat wil zeggen, aan sómmige klasgenootjes.<br/><br/>Zelf had ik al niet eens verwacht dat we bij de kleuters al aan kerstkaarten zouden doen. Juist vanwege dit probleem: geef je alleen je beste vriendjes een kaart (en wie zijn dat deze week dan?) of trek je een hele doos open voor iedereen - en hoop je dat je alle namen weet en goed schrijft? Want ik zag vanochtend dus ook een paar teleurgestelde snoetjes...<br/><br/><img class="alignright wp-image-166 size-full" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/12/kerstkaart.jpg" width="800" height="450" /><br/><br/> <br/><br/><a name='more'></a><br/><br/>Ik begrijp het wel. Oudere broer of zus van de kleuter deelt natuurlijk kaarten uit in de klas, en dus wil de kleuter dat ook graag doen. Moeder is zo blij dat hij zelf zijn naam wil schrijven en de envelopjes wil versieren (daar is hij wel even zoet mee terwijl ze kookt) dat ze meteen een doos kaarten op tafel zet. En aan het eind schrijft ze netjes de namen van al zijn vriendjes op de envelop.<br/><h1>Krijg ik ook een kaart?</h1><br/>Maar ja, in de klas zitten ongeveer 25 kinderen. Als de kleuter dan vrolijk alleen zijn beste vriendjes een kaart geeft, dan zien die andere kinderen dat. Want die kleuters laten dat ook aan elkaar zien: 'Kijk, ik heb een kerstkaart gekregen! Met glitters!'<br/><br/>Dan is het al vervelend genoeg als de een wel glitters heeft en de ander niet. Of een sticker op de envelop, terwijl er bij de ander alleen maar op gekrast is met een balpen. En ga zo maar door. Dat er dan een heel kluitje klasgenoten helemaal niks krijgt, is eigenlijk niet leuk. Dat vond ook het kleine vierjarige meisje dat net drie weken bij hen in de klas zit. 'Krijg ik ook een kaart?' Het jongetje schudde zijn hoofd, maar beloofde er toen morgen ook eentje voor haar mee te nemen.<br/><h1>Middelbare</h1><br/>Toen ik op de middelbare school zat, was er ook altijd zo'n uitwisselochtend van kerstkaarten. Daar waren we oud en wijs genoeg om te zorgen dat iedereen alle anderen een kaart gaf. Ook degene met wie je alleen praatte als je huiswerk wilde overschrijven, en degene die de beste feestjes gaf, en degene die uit zichzelf nooit kerstkaarten zou uitdelen maar het dan toch ook maar deed omdat iedereen dat nou eenmaal deed.<br/><br/>Je zou denken dat de moeders van deze kleuters ook oud en wijs genoeg zijn, maar helaas. Met als gevolg dat er dus kindjes in de klas hoopvol afwachten tot zij ook een kaart krijgen... en dat niet gebeurt.<br/><h1>Morgen weer vergeten</h1><br/>Gelukkig is dit de kleuterklas. En zijn de morgen alweer vergeten dát ze een kerstkaart hebben gekregen, en van wie (of van wie niet). Want die beste vriendjes, dat zijn vaak ook vier verschillende klasgenootjes per maand. Of de hele klas tegelijk.<br/><br/>Wat dat betreft slaan wij het over dit jaar. De echte beste vriendjes krijgen een kaart in de bus, en dat was dat. Volgend jaar zien we wel weer. Tegen die tijd is de samenstelling van de klas weer helemaal anders.<br/><br/> Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-20723372488022281132016-11-30T20:27:00.000+01:002020-09-02T09:27:59.235+02:00Sinterklaas-moe: nog vijf nachtjes slapen<img class="size-medium wp-image-162 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/11/2016-11-30-19.15.23-300x187.jpg" alt="2016-11-30-19-15-23" width="300" height="187" />Morgen begint december. Aan de ene kant vliegt de tijd veel te snel voorbij, aan de andere kant zijn we al bijna drie weken schoentjes aan het zetten. Aan de ene kant is het een geweldig leuk kinderfeest, aan de andere kant ben ik het volwassenengezeur eromheen zat. En het gestuiter dat de kinderen nu doormaken begint ook z'n toppunt te bereiken. Ze zijn zo moe...<br/><br/>Aan het einde van elke dag zijn ze versleten. Ze zijn altijd wel moe, vooral de oudste na een hele dag school, maar deze week is het erger. Vandaag, nadat er een vriendje kwam spelen en het op het eind alsnog even druk werd, was hij zelfs zo moe dat hij halverwege het avondeten beweerde liever naar bed te gaan dan z'n bord leeg te eten. En hij had in elk geval nog een paar happen genomen, in tegenstelling tot zijn peuterzusje, dat eveneens hartstikke moe is, maar zelf niet zo goed weet hoe dat komt.<a name='more'></a><br/><br/>In zijn geval uit de moeheid zich enerzijds in nog drukker en doldwazer doen dan je voor mogelijk kunt houden, en anderzijds de bekende hete slaaphandjes en half dichtgezakte ogen. In haar geval is het een algehele hangerigheid en ik-wil-niet-heid die toeslaat, en zij slaat dan rustig mee. Zodra ze even inzakt qua energie verzet ze zich met hand en tand als er even iets niet loopt zoals zij het hebben wil. Slaan, knijpen, duwen, trappen, het maakt niet uit, als je maar loslaat (indien je haar vasthoudt of tegenhoudt) of ze haar zin krijgt.<br/><h1>Versleten = niet eten</h1><br/>En aan het einde van die dag ben ik dus moe. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om tot ze door te dringen, ervoor te zorgen dat ze weten dat ze dingen doen die niet mogen, ervoor te zorgen dat ze pauzemomenten inlasten of elkaar even met rust lieten als een van de twee te boos of te moe was. We hebben geknuffeld en gespeeld, streng gedaan en de boosheid uitgezeten, voor zover dat ging. (Moet gezegd worden: die boosheid komt en gaat als in een vingerknip.) En uiteindelijk zaten we aan de eettafel, het favoriete moment van de dag, en toen wilde niemand meer iets doen. En al helemaal niet eten.<br/><br/>Mijn man heeft ze vast naar boven gebracht, want ik had mijn bordje nog niet leeg. Was ik nog niet aan toe gekomen van alle brandjes die er geblust moesten worden. En nu liggen ze allemaal boven op bed. Twee van de drie slapen in elk geval. Zoontje vroeg nog naar me, maar viel als een blok in slaap zodra zijn hoofd het kussen raakte. En manlief heeft ook weinig meer nodig dan het vooruitzicht van een bed om in slaap te vallen. Dochtertje is daar een stuk dwarser in, die is zelfs nu, drie kwartier later, nog bezig met een hardnekkig protest naast haar wegdommelende vader.<br/><h1>'Het ligt niet aan mij...'</h1><br/>Ik zou nu alvast kunnen werken. In theorie, dan. Want mijn hoofd staat er niet naar. Ja, ze liggen op bed - vroeger dan ooit. Maar het was geen fijne dag. Ik ben te vaak de ontvangende partij geweest van knijpjes en klapjes en boze buien, van een volgehouden leugentje dat even later als 'vergissing' werd gepresenteerd maar niet minder gelogen was, en van het gevoel dat ik ergens iets niet goed deed of zelfs… faalde… als ze zich na terechtwijzing nummer zoveel niet beter gingen gedragen.<br/><br/>Het liefst wil ik ze knuffelen tot ze weer meedoen en lief doen en me die brede glimlach en pretoogjes geven, en sorry zeggen en het ook echt menen, en 'ik zal het niet meer doen' zeggen en het ook echt menen. En het ook echt niet meer doen. Ik wil ze kalmeren, ze geruststellen, ze ont-stuiteren. Maar dit gaat zelfs mijn supermamakrachten te boven. En daarbij... het ligt niet aan mij.<br/><br/>Ze zijn gewoon echt heel erg moe aan het einde van de dag. En als je moe bent, ga je alle laatste beetjes energie bijeenschrapen om toch nog even door te gaan. Waarmee dan ook. Bijna nooit met fijne dingen, want je voelt je niet fijn. Je voelt je moe, maar dat geef je pas toe als het echt niet anders meer kan. Of als ze met een bord warm eten voor je neus staan.<br/><h1>Sinterklaasmoeheid</h1><br/>En ze zijn niet alleen 'gewoon moe', ze zijn Sinterklaasmoe. Dat snap ik ook best. Want er hangt de hele tijd iets in de lucht en er staat, vooral op school, nog een hoop te gebeuren deze week (en dan weet hij nog niet eens wat ze maandag van plan zijn!) en het is de godganse dag Sinterklaas voor en Sinterklaas na. De spanning wordt ongemerkt verder opgevoerd nu 5 december nadert. Want zoveel snapt een kleuter net weer wel van de kalender.<br/><br/>Hoe gezellig ik het feest ook vind, ik zal blij zijn als de rust weer een beetje teruggekeerd is. Want ze kunnen niet elke dag van uitputting instorten en zonder eten naar bed. De koeken en stukken fruit die Piet vanavond in hun schoentjes stopt zijn geen heel goede maaltijdvervangers…<br/><br/>Nou ja. Nog vijf nachtjes slapen...Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-75367493540881487782016-11-29T12:42:00.000+01:002020-09-02T09:27:59.074+02:00O kom er eens kijken... schoencadeautjes en tips!<img class="size-medium wp-image-158 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/11/2016-11-30-08.11.16-244x300.jpg" alt="2016-11-30-08-11-16" width="244" height="300" />Wel alle pepernoten, drie keer knipperen en het is alweer december. Nog zes nachtjes slapen - en zes ochtenden met schoencadeautjes - en het is Pakjesavond! In oktober dacht ik het meeste wel in huis te hebben qua cadeautjes, maar zo vlak voor het moment suprème valt het dan toch weer tegen. Want ik heb wel een leuk bergje voor de kinderen (maar sommige dingen zijn eigenlijk alweer voor Kerst bedoeld), maar voor de volwassenen nog niet! O, help, wat moeten we hen nu toch weer geven?<br/><br/>Terwijl ik daar nog even heel goed over nadenk, kunnen jullie voor tips en ideetjes voor de laatste paar dagen #schoentjezetten met ons meekijken op onze <a href="https://www.facebook.com/kidskoffiechocolade/">Facebook</a>-pagina. Voor elke dag doen we hier aan kleine schoencadeautjes. Soms een figuur van Lego of Playmobil, op dagen dat ze echt lief en braaf zijn geweest, soms een eenvoudig presentje zoals een stempel, een knutsel of wat stickers.<a name='more'></a><br/><h1>Een speelgoedsetje zijn meerdere schoencadeautjes in een!</h1><br/>Dit jaar had ik een setje van houten keukenspeelgoed gevonden met daarin vlees en vis die je met bijbehorend mesje kon 'snijden'. De worstjes en moten vis zitten namelijk met klittenband aan elkaar. De kleine meid vond het prachtig, en haar broer eigenlijk ook. En met zes stuks in de doos kun je er drie keer twee schoencadeautjes van maken. Reuze handig!<br/><br/>Net als een doosje van Lego waarin meerdere poppetjes of voertuigen zitten: maak het open en verdeel het over een paar dagen. Denk ook aan simpele cadeautjes als stickers (van Sinterklaas, of juist dinosaurussen of Disney prinsessen), potloden, een leuke gum of verkleedspulletjes. De Minion-sleutelhangers en Smurfenlegopoppetjes (gevonden bij Action) doen het ook heel goed, trouwens. Maar de ring en ketting van Sinterklaas waren hier tot nog toe de grootste voltreffer van allemaal - en die dingen kun je straks bij de uitverkoop alvast leuk inslaan voor volgend jaar!<br/><br/>Beetje strooigoed erbij en klaar...Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-26607824266729291382016-09-22T13:25:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.957+02:00Werken? O, ja, dat moest ook nog![caption id="attachment_149" align="alignright" width="230"]<a href="http://"><img class="wp-image-149 size-medium" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/09/janod-leren-klok-kijken-en-oefenen-met-deze-houten-230x300.jpg" alt="Janod Uil klokkijken" width="230" height="300" /></a> Uilklok van Janod, te bestellen bij Educatief-speelgoed.com[/caption]<br/><br/><em>Ik weet het nog goed: zoontje was net een halve week naar school geweest en die eerste zaterdag moesten we allemaal even bijkomen. Dat wil zeggen: ik moest natuurlijk werken. Dat ging ietsje anders dan ik had gehoopt...</em><br/><br/>Het is kwart voor drie op zaterdagmiddag. Zoontje (4) ligt in bed te slapen. Dochtertje (9 maanden) heeft net gedronken en gaat spelen (die lag tot de lunch te slapen in mijn bed). Manlief heeft een fijn plekje op de bank en is ook al vertrokken. De derde lading was draait op zolder, de was die niet in de droger mag hangt netjes op het rek. Eventjes tijd voor mezelf.<br/><br/>Nou ja, we moeten nog de belastingaangifte insturen, die van mijn moeder doen, en ik heb nog een handvol deadlines die steeds dichterbij komen. Werk aan de winkel, dus!<a name='more'></a><br/><h1>Dagritmekaartjes voor mama</h1><br/>Zoontje zat sinds woensdag voor het eerst op school: drie ochtenden achter elkaar. En dat verandert dus op slag je hele dag- en weekritme. Misschien moet ik ook maar van die dagritmekaartjes ophangen in de woonkamer, met daarop een groot, vet omrand kaartje met een plaatje van mama die moet werken. Ja, want dat moet dus ook nog.<br/><br/>Terwijl zoontje op school zit is het thuis ongelooflijk stil - dat wil zeggen, als baby slaapt. Dan kan ik theoretisch gezien wel even wat doen, maar deze drie dagen zat ik meer naar de klok te staren, bang dat ik niet oplette en te laat zou zijn met zoontje weer ophalen. (Ik ga meteen een alarmpje in mijn telefoon programmeren!) Dat werd dus niks.<br/><h1>Avonduurtjes</h1><br/>'s Avonds moet zoontje nu ook eerder naar bed, maar dat wil niet zeggen dat hij meteen in slaap valt. Daar moet ik op wachten voor ik aan het werk kan - en dan nog is het met mijn concentratie niet opperbest gesteld. Vaak moet er nog opgeruimd worden of nog even dit of dat, of baby is net weer wakker en heeft mama nodig. Als het al stil is om me heen, dan leidt de tv wel weer verschrikkelijk af. Dus tot nu toe heb ik die langere avond ook niet echt kunnen benutten.<br/><br/>En 'langer' is ook maar relatief, want nu moeten we 's ochtends even vroeg opstaan als papa. Ik kom 's avonds pas na een tijdje in de vertaalflow, en deze drie dagen was ik zo snugger om dan ook door te gaan tot middernacht of iets daarna. Dan moet baby ook nog gevoed worden voor ze de nacht in gaat. Maar ja, als zij zich dan rond zes uur weer meldt, heb ik een vrij korte nacht achter de rug... Niet heel slim, daar moet ik toch echt iets op verzinnen.<br/><h1>Routine vinden</h1><br/>Maar begrijp me alsjeblieft goed: ik klaag daar absoluut niet over. Hooguit over mijn eigen time management skills. Volgens mij moeten we gewoon even inkomen met de nieuwe routine. En ik weet het... zodra ik daaraan gewend ben, verandert het weer, want zoontje mag/moet over een tijdje ook 's middags naar school. Al mag dat wat mij betreft nog wel een hele poos duren, hoor. (En daarover later meer...)<br/><br/> Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-65293869949443217742016-09-15T23:25:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.841+02:00Eerste schooldag: mama 1 - zzp 0<em><img class="alignright wp-image-43 size-thumbnail" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/03/mug-31498_1280-150x150.png" alt="mug-31498_1280" width="150" height="150" />Ook dit is alweer anderhalf jaar geleden, en nog steeds is het elke dag even afwachten of de zzp'er in mij echt aan de slag kan of dat mama nog eventjes moet blijven en pas 's avonds kilometers mag maken. Nou ja, pagina's, dan.</em><br/><br/>Zoontje is voor het eerst naar school, een hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik daardoor ook.<br/><br/>Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt. Concentratie is dus ver te zoeken.<a name='more'></a><br/><h1>Mamazenuwen</h1><br/>Eindelijk is het dan kwart voor elf geweest; over een ruim uurtje mag ik mijn jas aandoen om hem weer op te halen. De baby slaapt nu nog, dat is mooi - ik hoop dat ze dat de komende dagen zo blijft doen, dan kan ik misschien wél werken...<br/><br/>Het is een rare gewaarwording, die stilte. De mama in mij vindt het ijzingwekkend stil, de zzp'er in mij ziet kansen. Maar die zzp'er krijgt die kans vandaag mooi niet, want de mamazenuwen overheersen.<br/><br/>Wat ik zou moeten doen is een tekst nalezen. Controleren op eventuele tikfoutjes, op zinnen die beter omgegooid kunnen worden of die met een kleine aanpassing beter lopen. Maar nee, daar komt niets van terecht. Mijn hoofd stuitert de hele tijd, mijn ogen glijden telkens naar het klokje van de laptop, en Twitter is veel interessanter. Korte berichtjes tikken over steeds iets anders past op dit moment beter bij mijn mate van concentratie dan een lang stuk aandachtig doornemen.<br/><h1>Vlug verschonen en dan gaan!</h1><br/>Ik staar nog iets langer naar mijn scherm, en dan met name naar Twitter en Facebook (al is netwerken ook best belangrijk) tot ik op het klokje zie dat het dan nu echt bijna tijd is. Wat een opluchting.<br/><br/>Even vlug de baby aankleden en… o, ja, natuurlijk moet ze eerst nog even verschoond worden. Dat wordt dus alsnog haastwerk, maar dat geeft niet, want het blijkt dat ik de wandeling naar school ook best in tien minuten red. Handig te weten.<br/><br/>Net op tijd voor de bel sta ik in de gang te wachten bij een paar andere moeders. Zoontje komt al naar de deur, geeft de juf netjes een high five (dat mag op de eerste dag nog, straks moet hij een handje geven) en zegt dan: 'Ik zag je daarnet nog niet staan, mama!'<br/><br/>Vervolgens krijg ik een dikke knuffel, vertelt hij blij dat het allemaal heel leuk was, en is hij de hele weg naar huis stil omdat hij zo ontzettend moe is. En ik? Ik ben alleen maar blij als we weer met z'n allen thuis zitten en weer compleet zijn.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-23590271273017115022016-08-30T16:01:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.499+02:00Flashback: de eerste ochtend naar school<em><img class="size-medium wp-image-129 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/08/SAHM03-welkom-300x138.jpg" alt="SAHM03 welkom" width="300" height="138" />Anderhalf jaar geleden ging mijn oudste voor het eerst naar de kleuterschool. De laat jarig om naar een volwaardige kleuterklas te gaan, mocht hij met een handvol anderen wennen in een apart instroomgroepje. En dat ging zo:</em><br/><br/>Nieuwsgierig en vrolijk kijkt mijn zoontje het klasje rond. Hij heeft al een kleurplaat en potloden gekregen terwijl ik een luizencape (kosten: slechts tien euro) ging kopen. Voor de zekerheid, want in het raam van het klaslokaal vlakbij hangt een oranje vel papier met de melding dat er hoofdluis is geconstateerd. Ja, je betreedt ineens een heel nieuwe wereld.<br/><br/>Maar mijn ventje lijkt het allemaal reuze interessant te vinden. Er zijn drie andere kindjes, waaronder een Chinees meisje met een pleister op haar oog. Zoontje pakt de potloden en zet die tussen hen neer. 'Die kunnen we met jou delen', zegt hij blij. En vervolgens wijst hij naar de pleister onder haar roze bril. 'Waarom heb je dat nou gedaan?' vraag hij doodleuk.<a name='more'></a><br/><br/>Meteen gaat de aandacht weer terug naar de potloden. Hij pakt een witte en wijst naar zijn kleurplaat. 'Met deze kleuren doet niks! Dit is wit en dat is ook wit, dus dan zie je er niks van!' Trots spreidt hij zijn kennis ten toon. En het kleine meisje mompelt zacht: 'Dat weet ik ook wel.' Wat een heerlijke leeftijd.<br/><br/>Maar goed, de introductie ging dus goed. Zoontje zat even op zijn stoeltje met papa naast hem tot ik kwam. En hij had het heel druk met om zich heen kijken en van alles willen vertellen aan de juf. Het zou me niks verbazen als ze straks zegt dat hij de drukste van het hele stel is, met de meeste energie. Kijken hoelang dat duurt…<br/><br/>Hij zag een groot Lego-vliegtuig op de kast staan, keek zijn oogjes uit en kon niet erg lang op zijn stoeltje blijven zitten. Hij voelde zich er al helemaal thuis. Toen we weggingen kreeg ik nauwelijks aandacht bij de mededeling dat papa en ik nu naar huis moesten. Hij had het veel te druk met alles in zich opnemen en dingen bekijken .<br/><br/>Buiten keken we nog even door het raam, maar onze jongeman had het al heel druk met ontdekken. Toen hij eindelijk wel zwaaide, sprong hij op en neer. Helemaal vrolijk en in zijn sas. Dat maakt een stuk makkelijker om dan maar weg te lopen. Het jongetje aan de tafel naast hem had zijn traantjes nog maar nauwelijks gedroogd…<br/><br/>En weet je wat ik thuis bedacht? Dat ik eigenlijk vind dat mijn zoontje behoorlijk veel zelfvertrouwen heeft. Dat heb ik 'm dan toch maar mooi meegegeven in die tijd. Hij kroop niet weg in een hoekje of klampte zich aan ons vast met de mededeling dat we moesten blijven of dat hij weer mee wilde naar huis. En dat voor de allereerste keer. Ik ben ontzettend trots.<br/><br/>En het is stil in huis.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-81095443345941183652016-08-25T16:21:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.727+02:00Flashback: de eerste ochtend zit erop!<img class=" wp-image-142 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/08/pompom-vlinder_414x480-259x300.jpg" alt="pompom-vlinder_414x480" width="208" height="239" /><em>Het kon bijna niet anders: de wenochtend op school, die allereerste dag, nu anderhalf jaar geleden, heeft zoontje met vlag en wimpel doorstaan. En ik was ongelooflijk trots.</em><br/><br/>De eerste ochtend op school is geweldig goed gegaan, al zeg ik het zelf. De juf vond zoontje een gezellige kwebbel. Alles was ook nog zo nieuw voor hem - inclusief alle regeltjes die in de klas gelden - maar toen hem dat eenmaal werd uitgelegd, ging het eigenlijk meteen goed. Het belangrijkste was wel dat hij het helemaal naar zijn zin had gehad, en graag morgen weer wilde gaan.En wat had hij dan allemaal beleefd? Nou… hij mocht vandaag verven, en hij wilde ook graag met de zandbak, maar die was al bezet. De juf noteert het vast, want morgen is de andere juf er, en dan mag hij met de zandbak.<br/><br/>Op weg naar huis verwachtte ik allerlei verhalen, maar dat valt nogal mee, zo niet tegen. Zoontje is heel erg moe en heeft allerlei indrukken te verwerken. Hij maakt liever zijn zusje in de wagen aan het lachen en geeft nauwelijks antwoord op alle vragen die ik stel. Nou ja, straks misschien.<a name='more'></a><br/><br/>Die middag heeft hij bijna twee uur geslapen. Niet zo gek, het was heel erg inspannend allemaal. Opeens wordt er van alles van je verwacht en ben je in een heel andere omgeving, met kindjes en een juf die je nooit eerder gezien hebt, en dat is best uitputtend als je dat niet gewend bent.<br/><br/>En dan zijn we weer thuis. Weer compleet, denk ik die middag terwijl ik met mijn laptop op schoot kijk naar de slapende jongen links en het slapende meisje rechts van me. Wat mij betreft mag het voorlopig even bij ochtendjes blijven, dan kan hij er rustig aan wennen - en ik ook. Nog even niet ook die tussen-de-middag-haast (of zelfs overblijf?) erbij.<br/><br/>En al die angst van mij van tevoren? Ner-gens voor nodig geweest. Zoontje deed het voorbeeldig in de klas, deed het geweldig toen ik weg moest, en was blij me weer te zien toen het tijd was. Hij huilde niet, ik huilde niet, het ging fantastisch. Geen oordeel, geen rapportcijfer. Alleen maar een goed begin van nog vele jaren naar school moeten elke dag.<br/><br/>Maar ja, ik bereid me altijd het liefst voor op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-69875676547031044072016-08-23T13:23:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.385+02:00Flashback: het wenochtendje op school<em>Dit blogje schreef ik anderhalf jaar geleden, toen zoontje voor de allereerste keer naar school zou gaan. En nu stapt hij al zelfverzekerd groep twee binnen.<img class="alignleft size-medium wp-image-128" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/08/SAHM06-Mama-1-ZZP-0-300x225.jpg" alt="SAHM06 Mama 1 ZZP 0" width="300" height="225" /></em><br/><br/>Morgen is het zover. Dan gaat zoontje zijn eerste wenochtendje naar school. En weet je wat het is? Ik heb een beetje de irreële gedachte dat ik mijn zoontje 'inlever' en dan na afloop een stempel of rapportcijfer krijg. Een soort van oordeel over hoe ik het de afgelopen vier jaar heb gedaan. Idioot, hè?<br/><br/>Die eerste ochtend bepaalt hoe de juf hem ziet en behandelt. Straks gaat ze me vertellen wat hij allemaal allang had moeten kunnen maar niet doet/kan/wil, of wat hij wel gedaan heeft dat juist niet mag. Wat als ze me alleen maar aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw?<br/><br/>Ik weet niet hoe hij reageert op zo'n nieuwe omgeving, op een doodgewone ochtend waarop hij ineens naar een kleuterschool moet, waar hij niet alleen vriendjes zal krijgen, maar ook ineens moet doen wat een wildvreemde juf zegt. Waar mama de hele ochtend niet in de buurt is en hij zichzelf moet zien te redden met allerlei regeltjes en een situatie waarmee hij nog niet bekend is.<a name='more'></a><br/><br/>Hoe vervelend en lastig en zwaar het ook zal zijn om hem die ochtend naar het lokaal te brengen en te zwaaien als ik weer naar huis moet gaan, ik ben vooral bang dat híj het niet leuk vindt. Dat het tegenvalt, dat ze streng zijn, dat hij geen vriendjes kan maken, dat hij in zijn onwetendheid dingen doet die niet mogen (hij heeft nu eenmaal niet op een peuterzaal, bso of kdv gezeten, dit is nieuw voor hem), dat hij boos wordt of in paniek raakt, of dat hij zich terugtrekt en een muurbloempje blijkt (en zich zo later misschien pestkoppen op de hals haalt).<br/><br/>Ja, ik weet het: de leraren letten heus goed op, het is nog maar een klein klasje, ze weten dat hij niet eerder in de opvang of op een peuterspeelzaal heeft gezeten, en ze zullen hem heus niet afrekenen op hoe hij de allereerste ochtend probeert zijn draai te vinden. Maar ik hoop zo dat het hem lukt, liefst meteen al. Dat hij het wel leuk vindt en de volgende dag graag teruggaat. Dat hij vol verhalen zit als ik hem ophaal en hij lachend en stralend vertelt dat hij het naar zijn zin had en dat school leuk is…Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-19099938996235127302016-08-22T12:25:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.270+02:00De eerste schooldag: we zitten in groep 2!<img class="size-full wp-image-124 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/08/welkom-pompom.gif" alt="welkom pompom" width="167" height="250" />De eerste schooldag is aangebroken. Het lijkt wel herfst als we de deur achter ons dicht trekken. Paraplu mee? Check. Regenkap voor de kinderwagen mee? Check. Schooltas, luizencape, eten en drinken mee? Check, check, check. Nou, daar gaan we dan. Op naar Groep 2!<br/><br/>Zoontje had zijn allereerste schooldag ongeveer anderhalf jaar geleden, bij het instroomgroepje. Hoe anders gaat het nu, hoe veel vertrouwder is de omgeving en hoeveel zelfverzekerder mijn Oudste Kleuter (want zo noemen ze je ineens als je in Groep 2 zit).<br/><br/>Na een nogal chaotisch eerste kleuterjaar kan ik alleen maar hopen dat er nu meer rust in de klas komt. Ik moet de posts nog plaatsen, maar zoontje heeft vorig jaar met maar liefst vijf juffen (en een stagiaire) te maken gehad, en het werd er zo'n beetje met elke juf nog chaotischer op in de klas. De rust die vanochtend heerste, met weer een nieuwe juf en nu maar ongeveer twintig kinderen, was een hele verademing. Zo kan iedereen lekker rustig op gang komen, en telt het ook echt als een nieuw begin.<a name='more'></a><br/><br/>Want de nieuwe juf doet dingen op haar eigen manier. Zo merkte zoontje meteen op dat de dagschemakaartjes andersom hingen. Vorig jaar hingen de dagen van de week onderaan, nu bovenaan. En dat merken kleuters meteen. Zo stond ook bijna iedereen netjes met de lunchtrommel en het pakje drinken in de deuropening, te zoeken naar de bakken op het aanrechtje waar we die vorig jaar nog netjes in moesten neerzetten aan het begin van de schooldag. Wel leuk om te zien dat al die moeders, en ik ook, dan meteen weer omdraaien, alles in de tas stoppen en die netjes naar het krat in de gang met de juiste kleurcode brengen. (Aan welke kleur tafel zit je nu ook alweer, schat?)<br/><br/>Bekende gezichten lopen langs, nog steeds kletsend met die andere bekende gezichten. Soms zegt iemand hallo omdat ze zich herinneren dat hun kind bij jouw kind in de klas zit, of zat. Soms lopen ze je straal voorbij, ook al roep je ze nog bij hun naam (want ik zou toch erg graag die leuke laatste klassenfoto nog krijgen die alleen op haar telefoon staat en als afscheidscadeau aan de juf is gegeven...). Maar al met al is de routine al na de eerste tien minuten weer heel vertrouwd. En strekt zich weer een heel schooljaar voor je uit met vier maal daags heen en weer lopen, al dan niet in de regen.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-66989396111529488052016-08-20T16:15:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.614+02:00Flashback: naar school, over twee dagen<img class="size-medium wp-image-128 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/08/SAHM06-Mama-1-ZZP-0-300x225.jpg" alt="SAHM06 Mama 1 ZZP 0" width="300" height="225" /><em>Het is aftellen tot 'we' naar school gaan, nu naar Groep 2. En het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik al weken voor die eerste wendag ooit nerveuzer was dan mijn zoontje.</em><br/><br/>Als ik dit tik, is het maandagavond in de week dat zoontje voor het eerst naar de kleuterschool mag, met een ochtendje 'wennen'. Woensdagochtend, om precies te zijn, een week voor zijn verjaardag. Ik geloof dat ik het griezeliger vind dan hij...<a name='more'></a><br/><br/>Ja, ik weet hoe hij is - dat weet ik als geen ander. Hij herhaalt alles wat hij hoort, en daar zitten dingen bij als 'hou je klep' en 'dat gaat niet gebeuren', of 'dat is lelijk en dat mag jij niet zeggen'. Hij weet nog niet altijd wat hij tegen wie mag zeggen, en vooral wat niet. Ik weet ook dat hij een keel kan opzetten als hij iets moet wat hij niet wil. En dat hij nog steeds het liefst pas naar de wc gaat als ik hem help herinneren, en dan nog onder protest.<br/><br/>Maar ik weet ook dat hij lief en zorgzaam is tegenover zijn zusje. Dat het een slim kind is, en vrij gehoorzaam (en dat de uitzonderingen daarop volgens mij bij alle kinderen voorkomen). Ik weet dat hij heel lief met andere kinderen speelt als we buiten bij het speelhuisje zijn. Dat hij heel veel fantasie heeft - ik hoop dat er in elk geval een ander kind is dat ook 'politie en de boeven' wil spelen - en zich op school (zonder mama erbij) misschien heel anders zal gedragen dan thuis.<br/><br/>Ik weet niet of hij dan drukker gaat doen (om iets te compenseren, bijvoorbeeld bij kinderen die uit peuterzalen komen en hun hand niet omdraaien voor de nieuwe situatie) of juist rustiger wordt, of misschien zelfs in zijn schild kruipt. Hij zal de kat uit de boom kijken - dat bleek wel toen we alleen maar even gingen kijken vorige week - en dan moet hij zijn plekje gaan vinden binnen de groep en tegenover de juf.<br/><br/>Ik kan hem alleen maar voorbereiden op wat er gaat komen, benadrukken dat het heel leuk is, en dat hij moet luisteren naar juf en moet doen wat ze zegt. Dat hij een beetje zelfstandig moet zijn met dingen als eten en drinken, naar de wc gaan, maar ook moet doen wat er gezegd wordt: als ze met z'n allen gaan knutselen of gaan buitenspelen, moet hij meedoen en kan hij niet zeggen dat hij geen zin heeft.<br/><br/>En dan maar afwachten. O, ik ben zo ontzettend benieuwd…Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-28213528326930232822016-08-08T13:33:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.158+02:00Groep 2 in zicht!Zo'n vakantie gaat echt ongelooflijk snel voorbij, en dan zijn we de eerste twee weken nog wel weg geweest! Langzamerhand moet ik gaan beseffen dat we straks naar Groep 2 gaan, en dat ik van het vorig schooljaar nog een bakfietslading aan blogtekstjes moet plaatsen. Ach ja, ze hebben de flashback niet voor niets uitgevonden, en veel dingen zijn algemeen genoeg om ze alsnog te plaatsen.<br/><br/>Nu nog even een moment afwachten waarop ik al die stukken kan ordenen en herschrijven of afmaken. Ken je dat? Veel artikeltjes staan in concept of zijn niet meer dan een paar zinnetjes of steekwoorden.<br/><br/>Toch vind ik het helemaal niet erg om zo achter te lopen. Voor sommige (lees: de meeste) dingen geeft me dat juist de kans om objectiever te kunnen zijn, aangezien alles al een poos geleden is gebeurd. En het geeft niks als ik nu pas laat zien wat een geweldig leuke traktatie (al zeg ik het zelf) we voor de verjaardag van mijn zoontje hebben gemaakt. Ik hoef er toch niet bij te zetten wanneer hij jarig was? Haha.<br/><br/>Dus houd deze plek in de gaten, ik ga mijn best doen om zo veel mogelijk stukken te plaatsen de komende tijd. Tussen alle boekvertalingen door (en dat zijn er veel, met heel strakke, opeenvolgende deadlines), en het dagelijkse leven, en de stille hoop alsnog mijn Sinterklaasboek te kunnen schrijven (en dan nog een, en nog een, en nog een), zal ik kijken wat ik kan doen.<br/><br/>Tot gauw!Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-89406824058315042202016-06-13T22:31:00.000+02:002020-09-02T09:27:58.044+02:00Mama versus bakfietsIedereen om me heen zei het: neem een bakfiets, dat scheelt je reuze veel tijd tussen de middag met ophalen en brengen! Reuze veel dus, hè, ondanks het feit dat ik zelf maar tien minuten nodig heb om in een stevig tempo bij het schoolplein te komen, en we nu met de treeplank voor de terugweg met een kwartier weer thuis zijn. Maar goed, De Bakfiets klonk zo geweldig, we hebben er eentje opgekalefaterd. Manlief stuurde net soepel een rondje door de straat, en nu mag ik hem uitproberen.<br/><br/><img class="size-full wp-image-115 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/06/imgres.jpg" alt="imgres" width="259" height="194" />Ik denk ondertussen heldhaftig dat mijn enige probleem met het ding het gebrek aan een terugtraprem zal zijn, aangezien ik nog nooit met handremmen heb gewerkt. Maar aan remmen kom ik niet eens toe...<br/><br/>Mijn man begint alvast met een hele set instructies voor me. Zo is er niet alleen het feit dat de fiets loodzwaar is met bak en al, maar met name dat hij een draaicirkel heeft waar je u tegen zegt. Vooral als je gewend bent aan een Bugaboo-kinderwagen.<br/><br/>Je moet dus eigenlijk al een halve straat van tevoren beginnen met de bocht in sturen. O, en je moet tegelijkertijd je hele lijf gebruiken als tegenwicht, anders val je met bakfiets en al om. En dat tegenhangen is behoorlijk tegennatuurlijk - bovendien heb ik niet heel veel gewicht om in de strijd te gooien, al zeg ik het zelf. Hoe het dus ging?<br/><br/><a name='more'></a>Nou ja, het zweet stond me niet in de handen, want daar waren ze veel te verkrampt voor rond het stuur geklemd. Mijn polsen deden pijn, en dan had ik nog niet eens in de handrem hoeven knijpen. Mijn handen trilden van de inspanning en de zenuwen en de frustratie dat ik over straat zwalkte alsof ik nog nooit eerder op een fiets had gezeten, en dat alleen maar omdat er nu een bak aan vast zat waar ieder ander mens schijnbaar zonder enige moeite of nadenken mee door alle kleine straatjes stuurt, maar die mij het gevoel gaf aan het jongleren te zijn met zes ballen op een eenwieler.<br/><br/>In eerste instantie is mijn idee dus ook: krijg maar wat met je bakfiets. Als het zo moeilijk gaat zónder dat ik op verkeer hoef te letten, zonder dat ik moet handremmen en - het allerbelangrijkste - zonder dat ik passagiertjes aan boord heb, dan durf ik nu eigenlijk al niet eens te fietsen met de kinderen in de bak. (Al vonden ze het allebei hartstikke leuk toen papa dat wel deed. Want die doet het heel effortless.)<br/><br/>Daar komt nog bij dat 'ons' bruggetje naar school te hoog is voor de bakfiets en ik of moet omrijden of moet afstappen. Ik zie die hele tijdwinst dus niet zo, moet ik zeggen.<br/><br/>Ik laat me niet kennen. Niet nu al. Ik zal binnenkort vast nog eens een poging wagen. Maar dat mijn eerste indruk bestaat uit angstzweet, verbijstering en een krakkemikkige coördinatie (echt, het is net alsof die zwangerschapshormonen een deel van mijn hersens of motoriek hebben laten verdwijnen of zo) is geen goed begin. Opletten op onvoorspelbare medeweggebruikers lijkt me nu echt een mega-uitdaging, en zodra ik dat doe ben ik bang dat ik vergeet dat deze fiets een heel aparte gehelelichaamsaandrijving vereist en ik dus doodleuk iemands zijdeur voorzie van een modieus reliëf. Dus wie weet tot binnenkort op Marktplaats...<br/><br/> Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-30515080490188903262016-05-13T23:22:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.930+02:00Op een mooie Moederdag<img class="size-medium wp-image-110 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/05/2016-05-08-15.12.27-300x169.jpg" alt="2016-05-08 15.12.27" width="300" height="169" />De wasmachine draait. Man is met zoontje boodschappen doen terwijl ik zit te werken met een slapend meisje vlak naast me. Op het eerste gezicht was er niets bijzonders aan deze Moederdag, en toch voelde ik me heel speciaal.<br/><br/>Niet omdat de dag begon met ontbijt op bed of een heerlijk, ongestoord warm bad met kaarsjes. Niet omdag ik overladen werd met alles wat ik altijd al wilde hebben. Nee, de dag begon heel normaal, croissantloos, en in bad had ik juist het vrolijke gezelschap van mijn dochtertje dat druk bezig was de plakkers van de Little People-boerderij te benoemen en met water te plenzen. Zoontje liep ondertussen de badkamer in en uit met hele zelfverzonnen verhalen over hoe wij de slechteriken waren en wat ik als Baas wilde dat hij nu ging doen. Als het maar niet aankleden was.<br/><br/>Op school had zoontje een hartjesdoosje geschilderd. Dat lag al twee weken ingepakt te wachten, en al vanaf het eerste moment had hij me toevertrouwd dat het doosje leeg is. 'Sorry, maar er zit nog niks in,' zei hij steeds. (En ondanks diverse hints heeft zijn vader hem niet geholpen om daar nog even iets aan te doen, haha. Die onthouden we voor Vaderdag...)<a name='more'></a><br/><br/>Maar na dat bad kwam ik beneden, en op weg naar het ontbijt pakte zoontje mijn hand en moest ik mijn ogen dichtdoen. Toen ik ze eenmaal mocht openen, zag ik op tafel een mooie tekening liggen die hij even vlug speciaal voor mij had gemaakt: een heel groot rood hartje, met allemaal stempelsmileys eromheen die zelf weer hartjes in hun ogen hadden. 'Ja, want ik ben verliefd op jou.' Hij wees naar de cijfers die hij erbij had gestempeld. 'Wel honderd verliefd.'<br/><br/>Onder een doekje met daarop Duplodecoratiefruit lag een Duploboterham. Met alle kleuren chocoladehagels nagemaakt van Duplo. En Duplobloemen eromheen, zogenaamd ook chocolade. Hij onthulde zijn creatie vol trots en straalde toen ik een zogenaamde hap nam van de zogenaamde boterham, die hij helemaal voor mij alleen had gemaakt.<br/><br/>Het was geweldig. En ’s middags gingen ze toch nog even een plant uitzoeken voor in de tuin, met mooie roze bloemen. Op de vraag of zoontje het ook een mooie plant vond, kreeg ik te horen: ‘Nee, die heeft papa uitgezocht. Ik wou eigenlijk geen bloemen.’ Logisch. Die passen niet in het doosje.Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-73403821034786477112016-04-30T23:55:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.816+02:00Heb jij voor mij van de uitdagingen... boek lezen?<img class="size-medium wp-image-104 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/12189987_857418311038364_5747923645173500680_n-300x300.jpg" alt="12189987_857418311038364_5747923645173500680_n" width="300" height="300" />Moederdag komt eraan, hoera! Ja, hoe commercieel ik het ook vind, het is toch een bijzondere dag als je zelf eenmaal kinderen hebt. Vooral als ze net op school zitten en zelf iets voor je maken. Want niets gaat boven een zelfgemaakt cadeau vol liefde en creativiteit.<br/><br/>Maar... een extra cadeautje mag altijd. En dan bedoel ik niet een pastelroze Senseo of een ander keukenapparaat of ladyshave in pasteltinten. Voor mama's met (met name nog) kleine kinderen is er namelijk een leuk <em>Relax Mama-</em>kwartet, met kaarten gebaseerd op het door Elsbeth Teeling geschreven gelijknamige boek vol droge, en o zo herkenbare feiten over het dagelijks leven als moeder, maar ook inspirerende quotes en teksten om het jezelf vooral niet al te moeilijk te maken. Een voorbeeldje:<br/><br/>‘Heb jij voor mij van de Superkrachten… geneeskracht? Dan heb ik kwartet!’<br/>‘Mag ik dan van jou, van de Uitdagingen, “warme koffie drinken”? Dan hoef ik alleen nog “boek uitlezen” en dan heb ik er ook vier bij elkaar.’ Categorieën als 'schuldig' en 'me-time' zijn ook ongelooflijk herkenbaar (dus nee, je bent beslist niet de enige).<a name='more'></a><br/><br/>Net als het boek is dit kwartet voor jonge moeders een leuke opsteker en voor wat ervarener krachten een leuk tijdverdrijf. (Of, zo je wilt, een prima <em>conversation starter</em>, maar dan wel met anderen die ook kinderen hebben, want de rest gelooft je niet. Nog niet.) Of je er echt mee gaat zitten kwartetten onder het genot van een bak koffie weet ik niet, maar af en toe de kaartjes bekijken levert zeker af en toe een gniffel op.<br/><br/>Daarom kan ik dit eerder aanraden als moederdagpresentje dan als kraamcadeau (in die tijd werkt het misschien nog afschrikwekkend of is het nog net <em>blissfully</em> onbegrijpelijk). Je vindt het kwartet, net als het gelijknamige boek, in de <a href="http://www.dewereldvansnor.nl/product-categorie/familie/">webwinkel </a>van Uitgeverij Snor. (En nee, ik heb geen aandelen, het is gewoon leuk!)Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-20643425010597049662016-04-22T12:22:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.702+02:00O, een koningsontbíjt!<img class="size-medium wp-image-100 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/2016-04-22-09.16.06-169x300.jpg" alt="2016-04-22 09.16.06" width="169" height="300" />Volgende week is het Koningsdag, en ik moet er nog steeds aan wennen, zowel aan de naam als aan de datum. Dat ze op school een halve week eerder het koningsontbijt hebben, had ik twee weken geleden wel in een mailtje voorbij zien komen. En gisteren dacht ik er nog aan. En vanochtend... half.<br/><br/>Zo zeg ik nog tegen mijn man dat zoontje wel moet eten 's ochtends, maar dat het niet veel hoeft te zijn, want op school gaan ze meteen ontbijten. Check. De schooltas is ingepakt, met het pakje drinken en de boterham voor rond een uur of tien. Check. Er mag vandaag buitenspeelgoed mee in het kader van de Koningsspelen - de kleuters spelen gewoon buiten met meegebracht speelgoed. Springtouw, klossen en stoepkrijt. Check. Net op tijd de deur uit: check. Fototoestel: thuis, op tafel. Hmm.<br/><br/>En dan kom je aan bij school, onderweg nog ingehaald door iemand met een tas die merkwaardig rammelt, alsof ze metaal bij zich heeft. De tas rinkelde wel, het belletje bij mij niet. Serieus pas in de gang van het klaslokaal dringt het tot me door: Konings-ontbíjt. Je weet wel, met een bord en een beker en bestek en zo. Oeps. Vergeten...Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-18269792612873048142016-01-12T16:49:00.001+01:002016-01-12T16:49:28.631+01:00Vier keer heen en weer; vier keer regen.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCLY1_KDXfeuKmuVSY3YFmoSZ80vJL51F4Km66kr49buSchch6XEzQKguASJaIPe5RY709Bz20D4C5acYX_QCWlTuE3WXWwhduP9ym2_963xfNKWbv_dWkpdDArgb1A0EgytcVBOuZLu0/s1600/bugaboo_buffalo_rain_cover.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCLY1_KDXfeuKmuVSY3YFmoSZ80vJL51F4Km66kr49buSchch6XEzQKguASJaIPe5RY709Bz20D4C5acYX_QCWlTuE3WXWwhduP9ym2_963xfNKWbv_dWkpdDArgb1A0EgytcVBOuZLu0/s200/bugaboo_buffalo_rain_cover.jpg" width="200" /></a></div>
Vanochtend stonden we klaar om de deur uit te gaan: zoontje van bijna vijf, dochter in de kinderwagen en ik. Zoontje zei nog: ik neem mijn paraplu mee, voor de zekerheid! Ons orakel kreeg gelijk: we waren nog niet eens halverwege of het begon te regenen. Een beetje maar, dat viel mee. De rest werd bewaard voor de terugweg.<br />
<br />
Eind van de ochtend zoontje ophalen was het weer raak. Op zo'n heerlijk willekeurige parapluutje-open-parapluutje-dicht manier, en dat dan een paar keer achter elkaar. Als ik heel erg mijn best doe, is het tien minuten lopen naar school, maar je wordt flink nat in tien minuten. Vooral in een fijn warme, maar te korte en niet regenbestendige winterjas. Grrr.<br />
<br />
Via de supermarkt naar huis, want uitgerekend vandaag wil zoontje dolgraag een croissantje eten. We móéten dan eerst nog naar huis voor een beker melk en de wc, en dan eigenlijk alweer terug om 's middags ook weer op tijd op school te zijn. Natuurlijk moet er dan eerst nog vlug een luier worden verschoond, en regent het tegen die tijd weer zo hard dat de regenhoes over de kinderwagen heen moet. Al vindt de kleine meid meestal van niet.<br />
<br />
Op de terugweg hebben we de paraplu ook weer hard nodig, tot we tien meter verder zijn en de zon opeens doorbreekt. Je krijgt net lang genoeg de kans om je te verbazen tot de volgende bui zijn lading laat vallen. Met deze keer een regenboog erbij om het leed te verzachten.<br />
<br />
Kleintje komt nauwelijks aan een middagslaapje toe voor we de deur alweer uit mogen: het is half drie. Ik zet het alarm van mijn mobieltje nog niet uit of er vindt een ware wolkbreuk plaats. Niet tien minuten eerder of een ruim half uur later, nee, nú. Regenhoes weer over de wagen, dit keer wel een regenjas aan (die is lang, maar weer niet warm).<br />
<br />
(En nou ik het toch over die regenhoes heb, hè? Ben ik nou zo Bugaboo-challenged of zit dat klepje gewoon echt bij het voeteneind van die wagen? Dochtertje zit rechtop, dus als het al even droog is, blijft dat ding niet open staan. Ik moet me bukken om mijn hand (met koekje) erdoorheen te steken en de kleine heeft er eigenlijk helemaal niets aan dat dat flapje er is. Frisse lucht komt er ook nauwelijks doorgeen als het steeds dichtvalt.)<br />
<br />
Koud en nat komen we aan bij school, waar de deur net voor onze neus dichtvalt omdat de meneer voor ons blijkbaar denkt dat hij alleen op de wereld is. Net als iemand anders de deur voor me opent en ik me naar binnen haast, bedenk ik dat ik met een uitgeklapte paraplu niet door de deur kom. Met een heup de wagen tegenhoudend, schuif ik vlug de druipende paraplu dicht - mét mijn vinger ertussen. Hoe kan het ook anders. Die is gelukkig zo koud dat de pijn pas tien minuten later doordringt (en nog een uur aanhoudt).<br />
<br />
Dit is dus voor al die automobilisten die lekker warm en droog zitten en toch niet de moeite nemen om even gas terug te nemen zodat mensen-met-kinderen-en-wagens-en-paraplu's even kunnen oversteken om toch nog op tijd op school te zijn. En voor al die anderen die totaal niet begrijpen dat ik op zo'n dag niet veel meer gedaan krijg.<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-48301851499375363322015-11-29T12:52:00.002+01:002015-11-29T12:53:25.839+01:00De sintstress slaat toe<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxk7SS0m8AvRCXOMEEkLdTdVge5r-MbUdAybRd8bwG3GOgdwWyo4uu0a8D-ZvHNVsP97ZKKC3L-UY7cnq7iIWg6BhqHIVvgyDErKwP_D_anvPEu7B_gWkFuSUY7MxP2X445P67_kHJl10/s1600/Pakjespiet.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxk7SS0m8AvRCXOMEEkLdTdVge5r-MbUdAybRd8bwG3GOgdwWyo4uu0a8D-ZvHNVsP97ZKKC3L-UY7cnq7iIWg6BhqHIVvgyDErKwP_D_anvPEu7B_gWkFuSUY7MxP2X445P67_kHJl10/s320/Pakjespiet.JPG" width="271" /></a></div>
Lang lang geleden, toen ik nog een klein meisje was, had ik altijd vreselijk de zenuwen rond de sinterklaastijd. Of dat kwam doordat mijn vader me wijsmaakte dat stoute kindjes mee moesten naar Spanje, en dat hij het hele jaar door klaagde dat ik zo slecht luisterde (en dat viel best mee, red.) of doordat ik gewoon een gevoelig meisje ben (dat zeker, red.) wist mijn moeder niet zo goed, maar ik was bijna jaarlijks rond de feestelijkheden ziek.<br />
<br />
Ik kan me dan ook een keer herinneren dat Sint en Piet bij ons thuis kwamen, met de kleuterjuf mee. Dat was geweldig. Ik zie nog die mijter van z'n hoofd vallen omdat hij niet ver genoeg bukte bij de woonkamerdeur.<br />
<br />
Maar goed, mijn lieve zoontje heeft dus ook de zenuwen. We hebben hem de afgelopen twee, drie weken al twee keer thuis moeten houden van school. Als we naar een winkelcentrum gaan waar Pieten zijn, verklappen we het ook niet van tevoren. Al wil hij vandaag dolgraag weer op pad 'om te kijken waar Sinterklaas is'. Wacht maar af, jochie...<br />
<br />
Ondertussen is de sintstress ook bij mij toegeslagen. Aan pakjes voor de avond geen gebrek, maar ik moest toch eventjes de kast leeghalen om te kijken wat ik nou precies had, of broer en zus ongeveer een gelijkwaardig hoopje hadden (even daargelaten of dat wel zin heeft, gezien het feit dat zus nog geen anderhalf jaar is en broer haar schoencadeautjes ook bijna allemaal netjes inpikt als ze niet te baby-achtig zijn). En dan heb je ook kerst nog, en welke cadeautjes doe je dan wanneer en wat moeten we toch voor oma kopen?<br />
<br />
Ik betrapte me er net op dat ik die dingen dus eigenlijk al half oktober uitgestippeld wil hebben. Onzin, maar vanaf dat moment begint het krantjes-kijken-en-alvast-opzij-leggen-voor-straks. Net iets later dan de eerste kruidnoten in de winkel liggen - maar met chocoladeletters mag je er tegenwoordig ook niet veel later bij zijn dan september, anders moet je weer zo creatief zijn met de uitleg van de letter, want degene die jij wilt, is dan altijd net op, of alleen in de verkeerde smaak te vinden. Bij mijn naam is dat altijd geluk hebben, bij de rest van het gezin juist niet.<br />
<br />
Tegelijkertijd denk je dan even aan alle belangrijker dingen die er zijn in het leven. Wat maak je je druk om wie er wat, wanneer in z'n schoen krijgt als... Maar weet je? Het gewone leven gaat door. Sinterklaas is in het land, je kind gaat er zoals dat hoort helemaal in op, en je doet mee. Lang leve Zwarte Piet (in welke kleurschakering dan ook) en als je Sint en de Kerstman dan toch iets moois mag vragen blijft vrede op aarde wel een fijne wens. En dat geef je je kinderen dan ook meteen mee.<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-38222210958724202052015-10-22T17:19:00.000+02:002015-10-22T17:33:21.109+02:00Playdate: nog even geduld, a.u.b.<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKmbYcqsd1lVxMC9KcAKj2MYn65z7Y2nYBWejGYpG5cLhgPm1FweF2dV5SOxBnXZa1Zkiz3UxkIv_iV3Ixk0QMJWG2hbgBPWNE3W5LjUL0w6qAz2nrMxHoNr8mIkbblPYlT1Q11c2S83s/s1600/uitgeverij-snor-vriendenboek.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKmbYcqsd1lVxMC9KcAKj2MYn65z7Y2nYBWejGYpG5cLhgPm1FweF2dV5SOxBnXZa1Zkiz3UxkIv_iV3Ixk0QMJWG2hbgBPWNE3W5LjUL0w6qAz2nrMxHoNr8mIkbblPYlT1Q11c2S83s/s200/uitgeverij-snor-vriendenboek.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span style="text-align: start;">Vriendenboek van Julie Marabelle</span><br style="text-align: start;" /><span style="text-align: start;">en Esther van de Paal (Uitgeverij Snor)</span></span></td></tr>
</tbody></table>
Vorige keer vroeg ik me af of er zoiets bestond als een protocol voor playdates. Wat kan en mag en moet ik verwachten en doen en niet doen als mijn zoontje voor het eerst bij een klasgenootje thuis gaat spelen, of dat klasgenootje met hem mee komt hiernaartoe?<br />
<div>
<br />
Ik vertelde al dat ik de boot nog een beetje afhield, en met gegronde reden. Mijn kind gaat namelijk niet zomaar alleen 's ochtends naar school toe. Dat doet hij omdat hij 's middags nog slaapt. Dat heb ik de moeder van zijn klasgenootje ook helemaal netjes uitgelegd toen ze de eerste keer voorstelde om eens wat af te spreken, zodat de jongens met elkaar konden spelen.</div>
<div>
<br />
Vanaf dat voorstel, en mijn nogal terughoudende antwoord, heb ik minstens een keer per week een soort reminder gekregen. 'Ja, maar mijn zoontje wil heel erg graag met hem spelen…' en 'Hij heeft een oudere zus, weet je, en die krijgt heel vaak vriendinnetjes mee, dus nou wil hij ook' en 'Hij wil het nog steeds echt heel erg graag, hoor!'</div>
<div>
<br />
<br />
<a name='more'></a>Laten we vooropstellen dat ik het fijn vindt dat mijn zoontje vriendjes maakt, en dat het jongetje om die reden alleen al vast hartstikke lief en aardig zal zijn. Dat doet niets af aan mijn argument om voorlopig nog geen woensdagmiddag te prikken voor een afspraakje, aangezien wij 's middags andere plannen hebben die toch echt voorlopig belangrijker zijn. En ik ga geen jongetje meenemen voor de lunch, zodat hij na het eten misschien een kwartier kan spelen en dan weer opgehaald moet worden. </div>
<div>
Omgekeerd laat ik mijn zoontje niet ergens anders eten om 'm dan meteen daarna te komen halen.</div>
<div>
Ondanks mijn vriendelijke 'Het heeft geen haast, hoor!' bleef de moeder zich om de zoveel dagen verontschuldigen dat ze nog stééds haar contactgegevens niet bij zich had. Of ik ben niet zo goed in dingen laten doorschemeren, of er zit een doorschemerfilter op de ontvanger en ik moet gewoon, voor mijn gevoel, botter zijn. Lees: duidelijker. (Maar hoe dan?)</div>
<div>
<br />
Want sinds deze week heb ik haar telefoonnummer. En haar mobiele nummer. En haar adres. En haar e-mailadres. Leuk, maar voorlopig kan ik er weinig mee. Behalve dus alternatieven verzinnen: 'Zeg, wat doen jullie in de herfstvakantie? O, dan zijn jullie weg. Da's nou jammer…'</div>
<div>
Weet je wat het is? Strakjes móét mijn kind hele dagen naar school, of hij wil of niet. Tegen die tijd kan hij 's middags alleen nog na school slapen, of misschien juist op de woensdagmiddag even bijkomen. Misschien heeft hij dat hard nodig, misschien ook niet. Ik zie wel hoe het gaat, ik zie wel of ik dan speelafspraakjes kan maken of niet. Over een paar maandjes is dat al zo ver. En dus, lieve moeder van het vriendje van, blijft het voorlopig even lastig om een speelafspraak te maken. Maar dat komt vanzelf. En ze zien elkaar gelukkig elke dag al op school, dus dan kunnen ze nu alvast daar fijn samen spelen.<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-9827284919655649602015-09-16T10:38:00.002+02:002015-10-22T17:32:57.037+02:00Is er zoiets als een 'playdate protocol'?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9pjurlUXu8hiB3PfBNQ9cdVTwdT5N4t_giRzQo_qhb5qb0zjiXl3Dq2Z1BQ_Bvf2sZqi5kDKiE_O1vNcGKDN5lKa9vnZ_SFhYOfjI7jhfhbmKzF2ISGr2tzVnQIB5nD0xU-K8TFjiZ0/s1600/Speelkleed.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy9pjurlUXu8hiB3PfBNQ9cdVTwdT5N4t_giRzQo_qhb5qb0zjiXl3Dq2Z1BQ_Bvf2sZqi5kDKiE_O1vNcGKDN5lKa9vnZ_SFhYOfjI7jhfhbmKzF2ISGr2tzVnQIB5nD0xU-K8TFjiZ0/s320/Speelkleed.JPG" width="320" /></a></div>
O, hellup. De school gaat z'n vierde week in en ja, hoor, in de gang vol dampende kinderen (want: regen) zegt een van de andere moeders vlug: 'Zeg, lijkt het je leuk als onze kinderen een keertje samen gaan spelen?'<br />
<br />
Slik. Eh. Nou, eh... Weet je, ik eh... Ahem. Wat er wél uit komt is: 'Ja, weet je, het lijkt me heel leuk, hoor, maar...' En dan de bekentenis dat mijn kleuter 's middags nog slaapt.<br />
<br />
Ik dacht eigenlijk dat dat de zaak voldoende zou afdoen. Maar ja, hij zal niet eeuwig elke middag gaan slapen, want vanaf z'n vijfde mag dat helemaal niet meer en moet hij wel de hele dag naar school. En dat moet je een keer opbouwen. Blijkbaar zo snel mogelijk, want die moeder zegt: 'Zal ik je anders gewoon mijn nummer geven, dan spreken we wel een keertje wat af!'<br />
<br />
Ja, dit is vooral een 'dingetje' van mij, dat weet ik. Ik moet eraan wennen dat mijn oudste ook vriendjes mee gaat nemen en bij vriendjes zal gaan spelen. Voor hem is dat ook hartstikke leuk, natuurlijk. Maar het hoeft toch niet nu meteen al?<br />
<br />
Op weg naar huis in de plenzende regen, stilstaand op de stoep tot een kolonne auto's met daarin ouders die de kinderen netjes weggebracht hebben en die ongetwijfeld moeten máken dat ze op hun werk komen - want waarom zouden ze mij en de drijfnatte kinderwagen anders niet eventjes laten oversteken - komen er opeens allemaal vragen in me op.<br />
<br />
<br />
<a name='more'></a>Stel we maken een speelafspraak, een playdate. Doen we dat bij mij of bij hen thuis? En moet of mag ik dan mee, want het is voor zoontje toch ook wennen om ineens zonder mama ergens achter te blijven. Wil ik wel mee? En zelfs als dat ja zou zijn, wat gaat mijn kleine meid daar dan doen de hele tijd? Of komt het kind dan maar bij ons over de vloer en moet ik zijn moeder dan ook uitnodigen, of alleen maar ons adres en een ophaaltijdstip geven?<br />
<br />
Zie je, er komt al meer bij kijken dan het feit dat mijn kind 's middags nog moet slapen. Want ik kan hem uit school meteen laten mee gaan met die ander, maar ik durf te wedden dat hij dan helemaal niet naar de wc gaat tot hij weer thuis is, of fijn alles laat lopen zodra hij veilig bij mij is. Buiten, dus. En hoe moet het met eten? Thuis moet ik elke hap erin coachen, hoe gaat dat bij iemand anders? Fijn, dan maar hier spelen. Dan ben ik zeker de politieagent? Want ik heb al dingen gehoord over dat kind... dat je denkt... nou, dat gaan we dus mooi niet doen hier, hè?<br />
<br />
Misschien is het heel makkelijk. We hebben speelgoed zat, en er is altijd nog een film of tv aan te zetten als een van de twee (de mijne in ieder geval) moe wordt. Of ga ik dan commentaar krijgen? Van die blikken van: jij zet de kids gewoon achter de tv als ze gaan spelen, nou, mooie moeder ben jij, zeg.<br />
<br />
Zou dat andere jongetje wel naar me luisteren als ik zeg dat hij iets niet mag? En wat als hij dat niet doet? Of iets heel lelijks doet, waarvoor ik hem meteen in de tuin zou willen zetten in de regen met de deur op slot? (Neeee, zou ik noooooit doen! Ik probeer een gevoel te beschrijven. Zo, die disclaimer hebben we ook weer gehad.) Zou ik hem moeten helpen als hij naar de wc moet? Of zou hij nog een ongelukje kunnen krijgen? Of iets willen eten maar niet die 'merkloze' zooi die ik heb liggen?<br />
<br />
Zou ik hem tegen de tijd dat hij naar huis gaat al achter het spreekwoordelijke behang willen plakken? Met een geforceerde grijns zijn moeder wijsmaken dat het ont-zet-tend gezellig was en dat we het vooral gauw nog een keertje moeten doen?<br />
<br />
Of zou het, stiekem, toch best wel meevallen? En krijg ik gewoon twee jongetjes over de vloer die zoet spelen en rekening houden met de baby en die netjes omgaan met het speelgoed en beleefd zijn en... Ach ja. Ik ga zoals altijd maar uit van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-85888543774378147962015-08-14T22:57:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.587+02:00Dagje uit: Museon - Dino Jaws<img class="size-medium wp-image-77 alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/Museon-300x225.jpg" alt="Museon" width="300" height="225" />Het werd tijd voor nog een leuk (mid)dagje uit zolang het nog vakantie is, en aangezien onze kleuter een heel handige flyer had meegekregen van school, besloten we een kijkje te nemen in het Museon in Den Haag, voor de tentoonstelling Dino Jaws: eten of gegeten worden? [Inmiddels afgelopen.]<br/><br/>We gingen op een zaterdag, wat een slim plan bleek. Heerlijk weer, dus veel mensen trekken naar het strand - dat is heerlijk rondlopen in een museum. De Dino-tentoonstelling is niet heel reusachtig, en eigenlijk ben je er zo doorheen, maar dan is het juist fijn als het niet heel druk is. Zo kun je rustig alles bekijken en doen - want er is heel goed aan de kinderen gedacht.<br/><br/>Bij binnenkomst zie je al drie soorten dino's die je brullend en bewegend laten weten of ze vlees- of planteters zijn. De koppen zijn half 'echt' en half skelet, wat op heel kleine kinderen nogal indruk maakt. Verder staan er diverse dinosaurussen opgesteld die vaak ook nog bewegen. Er is een reusachtig skelet (ik durf te wedden dat alle kinderen ernaast moeten gaan staan voor een foto), en bij de 'stekelsaurus' ligt een berg dinopoep. Dat vinden de kinderen echt heel grappig en boeiend. <a name='more'></a><br/><br/>De tentoonstelling is vrij interactief: je kunt zelf een fossiel 'opgraven' op een groot touchscreen-display, er is een speciale 'science' hoek waar je zelf naar haaientanden mag zoeken tussen de steentjes en schelpen (en ja, wat je vindt mag je houden!), en er is een geweldig leuk Dino-lab, waar je voor een euro een ei helemaal zelf kapot moet hakken om een dinosaurus uit te graven.<br/><br/>Dat laatste was geweldig boeiend. Het Dino-lab is er voor kinderen vanaf vier jaar, maar die kunnen papa's (of mama's) hulp wel gebruiken, want er moet stevig gehakt worden. Ze mogen dan ook uitzoeken welke dino ze hebben, waar die leefde en nog meer feitjes, maar afhankelijk van de leeftijd is dat niet meer zo heel interessant.<br/><br/>Vergeet naast de Dino-tentoonstelling de bovenverdieping van het Museon niet, want daar valt ook nog heel veel te zien over de ontstaansgeschiedenis van de aarde - en ook boven is er aan de kinderen gedacht. Er valt overal wel iets uit te proberen of te kijken of luisteren. Vooral de ontploffende vulkaan is een hit!Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-40308512333942932602015-07-13T22:56:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.402+02:00Dagje uit: Kabouterland<img class="alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/Kabouterland-300x225.jpg" alt="Kabouterland" width="300" height="225" />Kabouterland in Exloo is speciaal voor jonge kinderen . Het is geen groot terrein, maar lijkt meer een themapark in eigen beheer. Je kunt een wandelroute volgen die langs een aantal dierenverblijven en een schildpaddenvijver loopt, en waar op diverse plekken ook kabouters staan.<br/><br/>Erg leuk is het kasteel met de wandelgangen. Loop je via de achterkant, dan kom je vanzelf langs nog meer kabouters, en het hele bouwwerk spreekt erg tot de verbeelding. Er zijn ook twee torens met een trap die naar de bovenverdieping leidt, maar als volwassene moet je dat niet willen; de treden zijn smal en je kunt daar niet rechtop staan. Echt een kabouterkasteel, dus.<br/><br/>Er is een kleine speeltuin binnen, dus ook met slecht weer is er voor kleuters genoeg te beleven. En er is een wat grotere speeltuin buiten, vlak bij de ingang. Daar is ook de holle boom met daaronder de geheimzinnige - en heerlijk koele - trollengrot. Boven bevindt zich onder meer een mummie, en je moet met de grote glijbaan weer terug naar beneden. Die glijbaan is wel weer geschikt voor volwassenen. <a name='more'></a><br/><br/>In Kabouterland kun je heerlijk een middagje vertoeven met kinderen. Er is een restaurantje met terras en uitzicht op de speeltuin, en even verderop is er ook nog een fietsparcours voor peuters of kleuters die zich op een driewieler willen wagen. De souvenirshop bij de ingang/uitgang is een geweldig leuke grot met allerlei reusachtige insecten aan het plafond, en een aanbod waar je u tegen zegt (en bijbehorende prijzen). Al ligt er zo veel, dat er ook best leuke, kleine dingetjes te vinden zijn als aandenken aan het dagje uit.<br/><br/>+ overzichtelijk themapark voor jonge kinderen<br/>+ er zijn diverse dieren te zien, waaronder aapjes, uilen en stokstaartjes<br/>+ souvenirshop: ruim aanbod, leuk vormgegeven in een grot, grote en kleine prijzen<br/>-/+ geen hele dagbesteding (maar zeker met combiticket weer goed te combineren met Wonderland in Ter Apel)<br/>- de kabouters staan nogal verloren tussen de dieren en planten<br/>- voor volwassenen is er weinig te beleven<br/>verschoonruimte/wc: geen gebruik van gemaaktUnknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-64641945383035040782015-07-13T21:43:00.001+02:002015-10-22T17:32:38.583+02:00Waarom ik 'SAHM' (een thuisblijfmoeder wil zijn)<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBx2ZjsHIKacgEqJ9CpSXgng0hd2F2lpav71o9OS8osPa1Ul_AnUpGem64Nb36AJ8kqNhz50Jce3_Q18B7aNBf8-5GaEQMfOTeXdrrkRfp35CMkUBz5ojHyxYV4zqdu47GJEklOq51ckU/s1600/kaart-europa-kinderen-opvang.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="305" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBx2ZjsHIKacgEqJ9CpSXgng0hd2F2lpav71o9OS8osPa1Ul_AnUpGem64Nb36AJ8kqNhz50Jce3_Q18B7aNBf8-5GaEQMfOTeXdrrkRfp35CMkUBz5ojHyxYV4zqdu47GJEklOq51ckU/s320/kaart-europa-kinderen-opvang.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 14px; text-align: start;">Het percentage kinderen (tot drie jaar) dat alleen door hun ouders <br />wordt verzorgd ligt in Nederland met 29% het laagst. <br />Vergelijk België (40 %), Duitsland (60 %), <br />Frankrijk (42 %), Finland (68 %) en Slowakije (71 %)</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">"Nederlandse baby ziet ouders op werkdagen
bijna nooit", kopte Nu.nl een tijdje geleden met een artikel dat was
gebaseerd op een onderzoek van Eurostat, 'Being Young in Europe Today'. Van die
titel schrok ik best wel, en ik voelde me meteen - wéér - helemaal gelukkig met
mijn keuze om een Stay At Home Mama te zijn.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">Uit het rapport van Eurostat blijkt dat kinderen
in Nederland al snel naar de crèche, naar opa en oma of een oppas gaan. Ik ken
inderdaad iemand die na haar zwangerschapsverlof een heel weekschema had
opgezet: maandag naar het kinderdagverblijf, dinsdag naar tante A, woensdag
naar opa en oma, donderdag naar de andere opa en oma en vrijdag was dan een
mamadag. Ik had bewondering voor haar routine, maar tegelijkertijd gruwde ik
bij dat idee.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">Na mijn eerste zwangerschapsverlof ging ik
namelijk ook nog gewoon naar mijn werk. En dat viel me vreselijk zwaar. Ik
vermoedde zoiets al tijdens mijn zwangerschap, maar met het kleine mannetje
eenmaal in mijn armen moest ik er gewoon niet aan dénken om hem achter te laten
en naar kantoor te moeten gaan.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">Tijdens mijn verlof heb ik bijna dagelijks
geroepen dat ik niet meer wilde werken, dat ik er niet voor gemaakt was om mijn
kind ergens te 'stallen'. Dat ik het gemeen vond van deze maatschappij (want
als je tekeergaat moet je het goed doen) dat ik gedwongen werd te werken en mijn
kleine jochie tegen een fiks bedrag door iemand anders moest laten opvangen.</span><br />
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<a name='more'></a><span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 10.5pt;">Nu had ik de omstandigheden mee. Eigenlijk
tegen, maar gezien mijn situatie pakte het juist goed uit dat niets wilde
meewerken. Collega's die even veel, zo niet meer, van me verlangden dan voor
mijn zwangerschap, die mopperden als ik weer verdween om te gaan kolven (wat
dan ook vrij slecht ging in die sfeer), die geen enkele waardering toonden voor
de berg werk dat ik wel verzette. Een bedrijf waarmee het niet bepaald rooskleurig
ging. Een baas die halsstarrig weigerde een manier te bedenken waarop ik minder
hard hoefde te werken of zelfs gewoon minder kon gaan werken. Uiteindelijk viel
alles voor mij op z'n plek toen ik kon kiezen tussen de twee O's: overwerkt
raken of ontslag nemen (en voor mezelf beginnen).</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">Dat niet iedereen die luxe heeft snap ik best.
En dat is ook precies waartegen ik tekeerging tijdens mijn zwangerschap. Je
moet nu eenmaal tweeverdiener zijn (het liefst nog in je eentje ook) wil je een
normale hypotheek kunnen opbrengen naast alle gebruikelijke uitgaven. En je
wilt ook niet helemaal leven van droog brood en slappe thee. Je
zwangerschapsverlof is akelig kort, als je geluk hebt, heb je net je draai
weten te vinden voor je weer aan het werk moet. Voor vaders is het aantal vrije
dagen al helemaal belachelijk. En dan mogen we blij zijn met een recht op
ouderschapsverlof - wat gewoon betekent dat je onbetaald vrij 'mag' zijn
gedurende een bepaalde periode. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;">In andere landen begint het al met een langere
verlofduur. In Oostenrijk mogen mama's een jaar lang thuis blijven, en dat is
in sommige landen nog langer. En als je dan zo'n kop leest als "kind ziet
ouders bijna nooit op werkdagen", dan is dat best even slikken, en ik
vroeg me dan ook meteen af: aan wie ligt dat dan? Heus niet aan de ouders die
dolgraag thuis zouden willen blijven maar dat gewoon financieel niet voor
elkaar krijgen. Toch?<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;"><i>Artikel op Nu.nl, op basis van het
Eurostat-rapport:<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "Georgia","serif"; font-size: 10.5pt;"><a href="http://www.nu.nl/lifestyle/4032525/nederlandse-baby-ziet-ouders-werkdagen-bijna-nooit.html"><i>http://www.nu.nl/lifestyle/4032525/nederlandse-baby-ziet-ouders-werkdagen-bijna-nooit.html</i></a><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3504026612944389207.post-9165508028610897502015-07-05T22:54:00.000+02:002020-09-02T09:27:57.286+02:00Dagje uit: Sprookjeswonderland Enkhuizen<img class="alignright" src="http://kids.creativedifference.nl/wp-content/uploads/2016/04/Sprookjeswonderland-300x225.jpg" alt="Sprookjeswonderland" width="300" height="225" />Het is een eind rijden, maar wat een geweldig fijn park is Sprookjeswonderland in Enkhuizen voor kleine kinderen! Toegegeven, wij hadden het geluk buiten de schoolvakantie te kunnen gaan, dus het was er bijna buitenaards rustig, maar zelfs als we iets langer hadden moeten wachten op het oldtimerritje, de paardjes of de dobberbootjes, was dat de moeite echt wel waard.<br/><br/>Zoals de naam al doet vermoeden staan in Sprookjeswonderland de sprookjes centraal. Op het plein bij de ingang begint het met Ezeltje Strek Je, die uiteraard na invoer van een muntje, geld spuugt (hij doet het netjes, in ons boek komen ze toch echt ergens anders uit). Na de leuke ritjes volgt een pratende vogelverschrikker, de zingende standbeelden (die reageren als je op de steen ervoor gaat staan) en het zwaard Excalibur.<br/><br/>Even verderop begint het Sprookjesbos, met grappige kabouterhuisjes. Bijna alle huisjes hebben een liedje, en de poppen bewegen dan ook. Onze kleine wilde alle huisjes en alle liedjes zien, dus dat is een goed teken. Maar het werd helemaal prachtig toen die kabouters plaatsmaakten voor de echte sprookjes… hij kon aan het hek van de heks rammelen bij Hans en Grietje (en schrok toen de heks reageerde), hij zag Sneeuwwitje, de zeven dwergen, de zeven geitjes en de wolf, de wolf en Roodkapje, en Doornroosje en nog veel meer! En hij herkent ze natuurlijk allemaal van alle verhalen die we samen lezen, dat maakt het extra gaaf voor hem. <a name='more'></a><br/><br/>Met Gulliver had hij minder, dat zei hem nog helemaal niets. De speeltuin was echter een voltreffer - als het niet zo bloedheet was geweest, had hij daar vast uren kunnen doorbrengen. Er is ook een kinderboerderij en natuurlijk nog meer sprookjes. Sommige dingen vond zoontje nog echt eng ook (de heks die over de huisjes vloog, de uil met zijn lichtgevende ogen in het Tijdhuis, de grote reus van de zeven mijlslaarzen), het was echt geweldig om te zien hoe hij daarin opging.<br/><br/>Dit park is echt een aanrader als je jonge kinderen hebt, en vooral als ze hun sprookjes een beetje kennen. Dat laatste maakt dat de uitbeeldingen meteen tot hun verbeelding spreken. Er valt genoeg te beleven voor ze, en alle attracties zijn niet alleen kindvriendelijk, maar ook echt specifiek voor jonge kinderen gemaakt (met uitzondering van het piratenschip, dat is een schommelboot waarvoor je minstens vijf jaar of een meter tien moet zijn, en terecht). Onze kleine had het reuze naar zijn zin, zelfs in de hitte, en als de Hexpeditie eenmaal af is, wil ik er denk ik nog wel een keertje naartoe. Als het even kan lekker weer op zo'n rustige dag. Heerlijk is dat.<br/><br/>+ helemaal gericht op jonge kinderen<br/>+ prima toegankelijk, leuke attracties<br/>+ kinderboerderij<br/>+ sprookjesbos met muziek en geluid<br/>+ souvenirshop: opvallend lage prijzen, breed assortiment met ook leuke kleine dingen<br/>- verschoonruimte is een aankleedkussen bij de toiletten, er is geen aparte kinder-wcUnknownnoreply@blogger.com