Zoals ik maandag had aangekondigd, wilde ik vandaag weer met de baas om de tafel. Hij heeft gisteren gesproken met de bladeigenaar en dat sleept zich lang genoeg voort, dus er moet een keer iets uitkomen. Dat is dus alweer niet gebeurd. Uiteraard, wil ik dan bijna zeggen. Die twee in een gesprek, daar kan nooit iets uitkomen.
Het punt is alleen dat mijn baas weer eens iets niet lijkt te snappen. Zo begripvol als hij maandag vaststelde dat ik vanaf januari vast niet weer fulltime op kantoor kom, zo oliedom zegt hij vandaag over de eigenaar dat we 'maar moeten afwachten' hoe dit eindigt en 'ondertussen gewoon doorgaan'. Ja, als ik gewoon kon doorgaan zoals altijd, dan zou ik er nooit over begonnen zijn dat het zo niet lukt.
Ergens in de communicatie loopt het spaak. Hij hoort iets niet wat ik zeg, wil het niet horen, of het kwartje valt niet. Maar in principe maakt het geen drommel uit of mijn blad wel of niet bij ons blijft. Niet voor mijn situatie. Ik ben lichamelijk op en geestelijk bijna, en dat maakt op dit moment totaal niet uit wat ik aan werk voorgeschoteld krijg. Voor de langere termijn wel, ja, want als dit tijdschrift bij ons vertrekt, dan kunnen mijn werkzaamheden worden aangepast aan mijn nieuwe limiet. (Even daargelaten dat ik werkelijk niet weet waarom ik nog bij dit bedrijf zou blijven, overigens.)
Wat mij niet de bedoeling lijkt - en wat zeker dreigt te gebeuren - is dat mijn baas eerst dit gedoe achter zich wil hebben en wil afwachten wat er met de titel gaat gebeuren. Hij zegt wel dat als het blad bij ons verdwijnt, hij de investeringen van de afgelopen drie jaar voor niets gedaan heeft. Maar hij zegt wel meer - want in die drie jaar heeft het blad natuurlijk ook vanalles opgeleverd. En als hij slim had gehandeld in die tijd, zou hij voor de uitgeverij een grotere naamsbekendheid hebben kunnen opbouwen in een heel andere markt dan degene waar ze zich tot nu toe bevindt.
In elk geval verdween hij vrij snel na de update met die mededeling - voorlopig gaan we zo door. Waarop ik liet vallen: ja, dat hoop ik maar, dan. Bij nader inzien vond ik dat niet genoeg, dus heb ik een mailtje opengetrokken en dat een keer of zeven herschreven voor ik mezelf dwong op 'verzenden' te drukken. Een reactie verwacht ik niet, zeker niet zwart op wit in de vorm van een reply, maar ik wil hem wel duidelijk maken dat ik me inzet voor dit laatste nummer van het jaar, maar dat ik tegelijkertijd wel tegen mijn plafond aan zit, anders had ik dit nooit gezegd. Ik wilde onderstrepen dat er voor mij ook naar een oplossing gekeken moet worden, binnenkort al, eigenlijk onafhankelijk van het lot van mijn tijdschrift. Er staat zelfs de waarschuwende of zo je wilt profetische zin in dat ik absoluut niet wil dat ik 'langdurig ziek' word. Maar dat die kans dus bestaat als dit zo te lang voortkabbelt.
Ik zie al helemaal voor me hoe hij als vanouds met z'n voorhoofd op zijn houten bureaublad leunt en inwendig kreunt. Hij is er eentje van het ach-en-wee soort, categorie vooral zelfmedelijden. En dat terwijl ik het me niet persoonlijk aantrek als door het verdwijnen van het blad de afdeling vormgeving (nog) minder te doen heeft of zelfs met de duimen gaat zitten draaien. Want onze baas is toch al jaren hard bezig om nieuw werk binnen te halen? Hij gaat het bedrijf toch zeker wel redden door nieuwe opdrachtgevers te scoren?
En zo denk ik inmiddels ook over de opmerking dat de bladeigenaar nogal wat aan te merken heeft op de redactionele kant en de inhoud van zijn blad. Dat is nooit eerder tegen mij gezegd - en ik vind de timing van die mededeling nu ik kom met een halve ziekmelding uiterst beroerd. Maar als ik het niet weet, kan ik er ook niets mee. Zo lang het dus niet concreter wordt dan 'niet tevreden', kan ik er alsnog niets mee.
Wat ik me wel afvraag is of het gebakkelei dan over mij gaat. Stel nou dat de eigenaar het blad wel bij ons wil laten, maar zich blijkbaar zo stoort aan de invulling ervan dat hij een ander als hoofdredacteur wil? Zou mijn baas dan zeggen: wat jij wilt, ik serveer haar wel af? Of: ze zit toch al aan haar taks, dus ik ben d'r liever kwijt dan rijk? Of: die krijg ik met gemak weg, dan nemen we aan wie jij wilt? Of zou hij echt zeggen, luister, zo eenvoudig kan ik haar niet aan de kant schuiven? Hahaha. Nee, die geloof ik zelf ook niet, nee.
Afgezien van mijn gekrenkte trots, lijkt me dat een misselijke streek als ze daar dan niet eerst gezamenlijk met mij over aan tafel gaan zitten. Enerzijds om wat ik al zei: ik sta open voor suggesties en feedback, maar ik wil ook kunnen meebeslissen. Dat is tot nu toe al te vaak totaal niet gebeurd. Anderzijds lijkt het me ronduit tenenkrommend als er vanwege zijn wens wel opeens iemand aangenomen zou kunnen worden. Als ik dan uit woede vertrek, komt dat mijn baas alleen maar goed uit. Dus die ziektewet begint er wel steeds aantrekkelijker uit te zien. Jammer als ze door die extra kosten voor mij dan verder in de problemen komen. Dan had hij maar eerder naar me moeten luisteren en iets voor mij doen. Ik heb vaak genoeg aan de bel getrokken, lijkt me.
Ik zie de bui heus wel hangen. Als ik de werkdruk zoals die nu is niet meer aankan, nu niet en in de nabije toekomst niet, dan kan ik - zonder extra hulp - ook niet de beste hoofdredacteur zijn voor dit blad. En ik geef toe dat de titel nu al meer 'liefde' verdient dan ik kan geven. Ja, je moet het land in. Gezien worden. Overal bij zijn. Naar persevents, naar bedrijven, naar fabrikanten en niet in de laatste plaats naar de winkeliers. Al die dingen zijn helemaal waar, maar die vergen tijd en mankracht. Ik heb geen van beide over. Natuurlijk is een panel nabellen geen heel zware opgave, maar dat panel is er nog niet en daarvoor moet je mensen ook eerst bezoeken. Je moet er genoeg hebben die het langer dan een keer volhouden, die het liefst uit zichzelf gegevens leveren wanneer je die nodig hebt (want iedereen achter de broek zitten kost ook tijd) en je moet met een grote groep beginnen om de afvallers te kunnen compenseren na verloop van tijd. Maar dan nog: mijn baas lijkt het leuk om met lijstjes te komen. Welke producten heb je het meest verkocht deze maand? Heeft het weer invloed gehad op de verkopen of de drukte? Welke trends zie je? Wat voor vragen heeft de consument?
Ja, allemachtig interessant leesvoer als je het mij vraagt. Hij wil het liefst GfK-cijfers citeren. Die krijg je niet los zonder flink wat flappen neer te tellen. Daar bestaan zij van, tenslotte. Al vaker in al die jaren bekruipt me het idee dat mijn baas maar wat in de lucht zit te verzinnen zonder te beseffen dat het praktisch onhaalbaar is - zeker in de huidige bezetting - en dat de eigenaar geen feeling heeft met zijn eigen doelgroep. Want hij vindt blijkbaar dat ik teveel productgericht bezig ben en er teveel tests in staan. Ja, die worden het best gelezen, bleek uit ons eigen onderzoek. Hallo-o. Wie zit er nou te wachten op achter-de-schermen gebazel van iemand die de strategie van een keten uitlegt? Echt niet, hoor. Maar goed, stel dat de beste man een andere hoofdredacteur wil, dan mag wederom mijn baas verzinnen wat ik vanaf dat moment ga doen. Al is het maar om hem te laten kronkelen. Ha, ik kan er dan altijd nog de brui aan geven zodra hij er eindelijk uit is. Wat ben ik toch gemeen.
Een ander punt dat ik in de mail naar voren heb gebracht is het feit dat ik werk met de goedkoopste freelancer die ons bedrijf ooit heeft meegemaakt, en dat de andere bladen om mij heen wel een budget toegewezen hebben gekregen of dat in elk geval gewoon gebruiken. Waar zij twee tot drie pagina's loskrijgen voor vijfhonderd euro, zou ik er maar liefst tien kunnen uitbesteden aan mijn ene freelancer, die overigens goed werk levert. Hoe krom is de redenering dan dat het echt uit den boze is als het geld kost? Terwijl mijn collega's 250 euro neertellen voor een foto?
Het is zelfs zo erg dat mijn ene collega niet tegen de baas mag zeggen dat ze wellicht nog wat eurootjes zou kunnen bezuinigen volgend jaar door nog meer zelf te gaan doen (ja, ik heb haar al gewaarschuwd), omdat de andere collega zegt: als jij met een nog lager budget je blad kunt maken, dan mag ik straks boven gaan uitleggen waarom ik wel elke keer duizend euro uitgeef. En zo gaat het, dames en heren. Collega 1 kan maar beter haar mond houden omdat collega 2 zich anders moet gaan verantwoorden voor zijn relatief hoge uitgaven. En ik krijg dan helemaal niks terwijl ik dus echt gewoon ziek word van de werkdruk en de hoeveelheid stress en het gebrek aan tijd voor mezelf?
Al met al denk ik dus dat de 'dice' wel 'ge-cast' zijn, om het zo te zeggen. Volgens mij zitten we nu al in een impasse, al steekt mijn baas z'n kop in het zand. Maar als ik moet geloven wat hij zegt, dan kan ik me niet voorstellen dat ik hoofdredacteur kan blijven. Ja, wel als ik mensen kan aansturen en hulp krijg, maar dan zal er dus inhoudelijk iets moeten veranderen. Dat is op zich best mogelijk, als iemand me dan een keer uitlegt wat dan wel en waarom. Tegelijkertijd weet ik niet waar mijn baas een andere hoofdredacteur vandaan zou halen. En wat hij dan denkt dat ik ga doen. Een ondersteunende rol spelen voor mijn eigen blad, vanaf de achterbank? Dat heet in mijn ogen een degradatie. En demotie.
Ik heb talenten zat. Ik kan de eindredactie van alles weer oppakken, ik kan me storten op kleine rubrieken of artikelen voor de andere bladen, ik vertaal natuurlijk nog steeds. Maar ik wil me niet meer uitsloven, ook niet kleinschaliger dan nu. Ik ben het gebrek aan waardering ook goed zat, zo langzamerhand. Daar komt nooit verandering in, dat is een feit. Anders zou hij nu wel naar een oplossing zoeken voor mijn probleem, en dat niet laten afhangen van het blad. Mijn contract is namelijk niet gekoppeld aan die titel en dat weet hij best.
Het enige probleem met ontslag nemen of weggaan, dient zich aan als stoppen met werken of freelancen beide geen oplossing zouden zijn. Ik denk namelijk niet dat er banen voor twee dagen per week voor het oprapen liggen. Bovendien werk je dan voor het KDV en dat is ook niet de bedoeling. Maar ik hoef bij een sollicitatie ook niet te zeggen: ik kan drie of zelfs vier dagen, maar wel een of twee daarvan vanuit huis. (Ik heb van de week een dergelijke vraag gesteld naar aanleiding van een vacaturetekst. Dat bedrijf heeft niet eens het fatsoen om te reageren. Al zou het nog zo'n belachelijke vraag zijn, dan tik je toch terug: onze voorkeur gaat uit naar... ?)
