Het is een vrouwenkwaaltje: gedachten die maar niet stil willen zijn, ook al wil je dat zelf nog zo graag. Vandaag sloeg echt alles. Ik heb mezelf getrakteerd op een dagje helemaal niks bijzonders doen, niet iets dat op werken lijkt, in elk geval. Zelfs even geen vertaling, al moet ik nog steeds hard door daarmee. En als beloning heb ik dus een hoofd vol rondzoemende gedachten, af en toe een flitsend beeld (figuurlijk gesproken, gelukkig) en diverse discussies, argumenten en fictieve meetings. Allemaal te maken met werk. Natuurlijk.
Ik weet wel dat ik me slecht kan ontspannen. Niet alleen de laatste tijd - al is het erger geworden - maar ik ben er toch al niet heel goed in. Nu mijn laatste blad van het jaar de deur uit is en ik qua drukke deadline 'klaar' ben, valt er te weinig van de last van mijn schouders. Ik maak me nu, blijkbaar, helemaal druk om hoe het nu verder moet. Wat moet ik doen of zeggen of ondernemen om hier eindelijk uit te komen en een antwoord of oplossing te hebben?
Bah, wat kan ik slecht tegen dat afwachten. Als ik nou zeker wist dat het zin had om te wachten, dan was het zo erg nog niet. Maar ik weet eigenlijk vrij zeker dat mijn baas totaal niet bezig is met dit probleem van mij. Het zal hem hoogstwaarschijnlijk zelfs een zorg zijn. Ik kan wel denken dat alle troeven aan mijn kant van de tafel liggen en dat ik ook nog eens in mijn recht sta, maar wat heb ik eraan als er niets mee gebeurt?
Ik weet niet hoe het blad ervoor staat, wat de plannen zijn voor volgend jaar en of we volgend jaar het blad nou wel of niet mogen maken. Dat laatste is voor mij ook een reden om vooral niet te hard vooruit te lopen op de zaak met een planning voor 2012. Dit laatste nummer is zo snel gelukt, relatief gezien, omdat ik dus al freelancers in de arm had genomen. En op het laatste moment nog mijn nachtmerrierubriek ook heb uitbesteed. Mijn baas moet nu dus niet gaan denken: o, kijk, ze redt het wel. Al ziet hij de facturen vanzelf voorbij komen. Eentje ervan heeft hij al. De dure van de twee, haha.
Maar goed, ik maak me dus niet alleen bewust maar ook on(der)bewust nog steeds ontzettend druk om dit gelazer. Ergens wil ik de baan niet kwijt, maar als ik eerlijk ben heeft dat tegenwoordig nog vooral te maken met het bedrag dat ik overgemaakt krijg op m'n rekening, ergens rond het eind van de maand (als de baas het niet vergeet en het kan opbrengen). Tuurlijk vind ik sommige dingen nog steeds wel leuk, maar zelfs boven die onderdelen hangt de laatste tijd een grauwe wolk.
Ik wil me zo graag voornemen om in 2012 - en dan ingaande per direct - nog wat assertiever te zijn. Op dit gebied. Me niet zo snel buiten spel laten zetten. Me niet storen aan wat er misschien achter mijn rug om gezegd wordt - zolang ik iets niet te horen krijg, weet ik er niets van, klaar uit. Ik wil een oplossing hebben voor mijn probleem zonder daar zelf alles voor te doen (op het inhuren van mensen na, dat kan ik wel).
Ik wil dat mijn baas eens gaat beseffen wat voor werk (en dus tijd) er bij het maken van een blad komt kijken. Aansturen van anderen vergt namelijk ook tijd. En ik wil nog wel het meest ervoor zorgen dat ik niet meer dan twee dagen naar kantoor hoef, niet langer blijf dan half vijf en dat het gezeur ophoudt over evenementen en het feit dat ik niet kan of wil gaan. Er moet gewoon iemand zijn die dat overneemt zodra het mij niet uitkomt. Zonder dat ik me elke keer hoef te verantwoorden (lees: verdedigen).
Weer bekruipt me dat gevoel dat ik thuis alles allemaal zo goed weet. Eenmaal op kantoor komt het weekdiertje in me naar boven. Als ik al de stappen onderneem om met de baas te gaan praten, dan heb ik de zenuwen. Al sta ik nog zo in mijn recht - dat legt weinig gewicht in de schaal. Het gesprek eindigt altijd met een sisser en zonder antwoord en ik weet gewoon niet hoe ik dat moet afdwingen. 'Onverrichter zake' komt naar boven als goede omschrijving van hoe je dan de trap weer af gaat. En daar heb ik ook geen zin meer in. Ik wil niet afwachten, dagen slijten en toekijken hoe de baas zelf komt en gaat wanneer hij wil, zijn vriendin een aai over haar bol geeft, vele uren per week niets anders doet dan ouwehoeren of staren naar zijn scherm, mailen of brandjes blussen en anders wel commentaar heeft op dingen waar hij niets van snapt.
Ik zit thuis, dus ik kan makkelijk zeggen dat ik het zat ben. Ik ben moe. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb net besloten een lijst te maken van al onze computergames, gewoon omdat ik op die manier lekker bezig kan zijn, mijn hersenen bezig houd en dus niet overvallen word door weer diezelfde gedachten en frustraties. Come to think of it, dat is dus ook wat bloggen voor me doet. Geen wonder dat ik altijd van die lange berichten tik en dit blog zo bomvol staat. Zodra ik stop, of even niets doe (en onder 'niets' valt ook tandenpoetsen, borstvoeding geven, afwassen, de was ophangen/opvouwen of knippen en plakken in mijn boekje en ga zo maar door), slaat het toe. Met beeld en al. Ik mag al blij zijn dat er geen geluid bij zit, dat ik die zeurderige stem niet ook nog hoef te horen.
Al met al voel ik dus die opluchting niet die ik hoor te voelen zodra een blad naar de drukker is. Ik maak me druk om de situatie eromheen. De situatie die zichzelf niet oplost en die netjes door mijn baas genegeerd wordt, terwijl ze in mijn afwezigheid dus wel zeuren over wat ik wel of niet hoor te doen. Ze moesten eens snappen hoe het werkt. Ik was net als mijn jongere collega - ik gaf extra tijd omdat het toch niet uitmaakte, ik zette me in voor meer dan honderd procent. Wees daar nou eens blij mee en dankbaar voor en besef dat me dat niet meer gaat lukken met een kind thuis. Hij gaat nu voor, en ik doneer geen gratis extra tijd meer - ik kijk wel uit.
Dat maakt het onmogelijk om al het werk nog steeds zelf te blijven doen. Dat was het voor de zwangerschap al bijna en nu heeft 'men' nog meer plannen en wil dingen verwezenlijken om het blad weer een draai terug naar zijn roots te geven. Waarmee ik het best eens ben, maar ik kan dat gewoon niet zelf. Dat zou ik ook zonder kind niet gekund hebben, maar nu al helemaal niet meer. Geen nachten van huis door persreisjes, geen avondjes doorzakken of naar een evenement, maar gewoon om uiterlijk half zes bij het kdv staan. Dat is belangrijk.
Al deze dingen kan ik nooit zo zeggen tegen mijn baas. Kan niet, omdat ik niet te ver wil gaan zolang het niet mijn bedoeling is op te stappen (anders maak ik het mezelf wel heel moeilijk). Maar zo af en toe zeg ik wel iets belangrijks en corrigeer ik een foute gedachte - en dan nog is het net alsof je een kiezelsteentje op drijfzand smijt. Het verdwijnt gewoon. Hij doet er niets mee, zelfs al ben ik nog zo duidelijk. Hoe lang heeft het me niet gekost te laten doordringen dat ik nooit meer vier dagen per week op kantoor zal komen? Dat snapt hij nu na meer dan een jaar ook eens, dus dat belooft wat. Of dat overigens akkoord is na december, weet ik ook niet. Dat hoop ik voor hem, want ik vertik het vierkant.
Al die onzekerheid gaat me niet in de koude kleren zitten. Kijk nou hoe lang deze post al is geworden. Ik tik redelijk snel en ik ben ongeveer een half uur bezig. Alles om me bezig te houden, het van me af te tikken en hopelijk ook moe te worden. We waren nog iets anders van plan, misschien, vanavond en ik geloof dat ik stiekem ook probeer daar onderuit te komen... Niet dat ik geen zin heb, hoor. Ik wil wel weer eens. Maar het gaat tegenwoordig zo moeizaam en die handvol keren dat we het tot nu toe hebben gedaan, was het erg gevoelig en zelfs pijnlijk. Ik kan me ook heel slecht zodanig afsluiten dat ik in de juiste 'mood' kom. Als baby dan ook nog eens kermt op de achtergrond, is alle moeite voor niks en alle opgebouwde... 'mood' spontaan verdwenen.
En het voelt zo gedwongen. Het begint niet zoals ik graag zou willen - uitgebreid zoenen of zoiets. Dat zie je in films, maar het is dus fictie. Bovendien zijn we allebei ontzettend moe - wat niet heel gek is - en dan blijft het helemaal bij de kerntaken die je dan uitvoert als een soort robot. Voor je het weet is het voorbij en stiekem voel ik me dan teleurgesteld. Het is allemaal zo klinisch opeens en tot nu toe dus nog steeds niet zo fijn als het geweest is. Al durf ik te wedden dat het ook niet helpt dat ik me niet kan ontspannen. Of dat we zo moe zijn. Dus ik denk dat we het ons niet meer aandoen vandaag en gewoon naar bed gaan. Ik heb denk ik nog wel eventjes voor de kleine weer gaat piepen voor een slokje of twee. Dat leert hij maar niet af. Vannacht tot een uur of half vijf was het ongeveer elk uur raak. Niet dramatisch, maar ik ben wel elke keer helemaal wakker, ook al wil hij alleen maar een speentje of moet ik zijn handje vasthouden. En dan is het alweer ochtend. Volgens de klok, althans. Nou ja, welterusten dan maar.
