Ja, het is ongelooflijk, maar net als ik denk toch nog wel twee weken te hebben voor het afmaken van het laatste nummer van mijn blad van dit jaar, komt er de mededeling: er is gezeur met een adverteerder wegens het steevast te laat verschijnen, dus we moeten nu even snel door en deze erdoorheen pompen.
Het was dus gestress, gedoe, veel schrijven, een hoop tikken en gisteren op kantoor vooral veel scherm-staren om het blad klaar te krijgen. Aan de ene kant kun je nu zeggen: stom van je, want nu bewijs je opnieuw dat het dus best kan. Aan de andere kant zeg ik: kan wel wezen, maar ik heb nu wel diverse pagina's ingekocht - freelancers in de arm genomen. Als je het zo bekijkt is dit zelf het beste bewijs dat het prima kan, mits ik maar hulp heb. Dan kunnen we ook de inhoud van het blad aanpassen naar de wensen van zowel mij als mijn baas als de eigenaar. Als ik het maar niet allemaal zelf hoef te doen, want dan gaat het dus niet.
Ik hoorde van een collega dat er dus op dagen dat ik er niet ben, wel degelijk opmerkingen vallen. Ze vinden dat ik zelf vaker op pad moet en naar mensen en evenementen toe. Ja, dat zal best. En op die twee kantoordagen wil ik dat ook best doen, maar de investering van tijd moet we enigszins in verhouding staan met wat het oplevert. Even handje schudden op een event van een nooit-niet adverteerder is zonde van de tijd, naar een event gaan en twee pagina's vullen is een stuk zinvoller.
Dat is echter niet iets wat mijn collega's schijnen te snappen. Want ik heb het tenslotte tot nu toe altijd gedaan en mijn twee andere hoofdredactiecollega's doen het ook... Ja, maar de een is oud genoeg om geen curfew te hebben en die loopt graag events af om belangrijk te doen. De ander is even jong als ik was toen ik begon bij dit bedrijf. Zij stort zich nu net zo op het werk als ik toen. Maar nu heb ik een baby, zit ik vast aan kolftijden, kamp ik met een energietekort en ik ben domweg niet meer van plan zo ontzettend hard te lopen voor iets wat mij omgekeerd weinig salaris en waardering brengt.
Je raadt het dus al: er is nog steeds geen antwoord, geen oplossing en weinig animo van mijn baas om daar iets aan te doen. Mails negeert hij (laat ik het zo zeggen: er komt in elk geval geen reactie, zelfs op redelijk onschuldige vragen als 'heb je al wat gehoord') en hij is veel te druk met zijn eigen leven (zjin aanstaande vaderschap en het net opa-zijn) om zich in te zetten voor het bedrijf, laat staan dat hij zich om mij bekommert. Zal hem werkelijk een zorg zijn. Maar als hij zijn kop in het zand blijft steken, zal er toch een keer een ziektewet aan te pas moeten komen. Alleen is nu net het laatste blad af en heb ik even wat meer tijd en rust om naar 2012 te kijken. Als dat nog zin heeft, tenminste...
Gelukkig hoor ik collega's ook wel mopperen over de baas, hoor. Dat hij alleen maar ouwehoert, uren lang, en er niks uit komt. Dat iemand als de eigenaar van mijn titel aan de lopende band langskomt, er weer uren geklets wordt en een vervolgafspraak in de agenda komt te staan om vooral nog even een paar uur langer door te bomen. Maar als die collega's het allemaal zo goed weten, waarom zeggen zij dan niet iets tegen hem?
Ach ja, vandaag geniet ik van een dagje aanrommelen. Ik heb net een lijstje gemaakt van wat games die hier liggen, zodat ik eindelijk eens weet wat ik wel en niet heb, ik heb het boekenblog bijgewerkt (eindelijk weer eens een boek uit gelezen!) en nu tik ik dit verhaal om alles up-to-date te houden en het uit mijn systeem te krijgen.
Momenteel zijn mijn grootste zorgen dus: moet ik stoppen met werken voor het weer te erg wordt voor woorden, of zal ik het aankijken en afwachten, aangezien mijn baas nu degene is die actie moet ondernemen en niet ik? En wat doen we met het huis? De eigenaar heeft onze makelaar gebeld om te vertellen dat hij bereid is verder te zakken tot 218, maar wij hebben inmiddels nog meer twijfels gekregen over het geheel. Doen we het nu dan helemaal niet meer of alleen voor een veel lagere prijs? En morgen komt mijn schoonmoeder met haar vriendin weer langs - als do-over voor de vorige keer - en zit ik dus weer een paar uur lang vast aan visite. Niet echt rampzalig, maar er gebeurt altijd zo weinig en het is zo druk voor de kleine. Dat schijnt ook niemand te beseffen.
