Toch knap hè, dat ik enerzijds een nietzeggend maar alleszins meevallend gesprek achter de rug heb met de meest bizarre wendingen en dat ik me sindsdien al helemaal geen houding meer weet te geven. Op dit moment zit mijn baas met de bladeigenaar te praten en ik ontdek net in de agenda dat mijn collega - en de voormalig hoofdredacteur van dit blad - daar bij zit. Ik kan maar geen reden bedenken waarom dat zo is. En waarom niemand dat mij meldt.
Nou kun je denken: als ze niks tegen mij zeggen, heeft het of niets met mij te maken, is het niet belangrijk of heeft het niets om het lijf. Maar als ik maandag te horen kreeg dat de eigenaar niet happy is met de redactionele kant en de inhoud van 'zijn' blad, dan krab ik me nu toch echt eens goed achter de oren. Ze zijn nu toch niet serieus iets aan het bespreken over 'mijn' blad achter mijn rug om?
P.S. Toevoeging: ik had uit baldadigheid mijn collega gemaild met de vraag hoe het zo kwam dat hij bij de meeting wordt betrokken. Hij mailt net terug dat hij er blijkbaar toch niet bij zit en verder dus ook geen idee heeft. Lekker bedrijf, toch?
Ik zou willen dat ik kon zeggen: dat zouden ze nooit doen. Maar ik weet wel beter. Mijn collega is kampioen van de dubbele gezichten en zichzelf op de eerste plaats zetten. Mijn baas draait met alle winden mee (is ook makkelijk als er geen ruggengraat in zit) en de bladeigenaar zal ongetwijfeld zijn eigen tunnelvisie meebrengen naar het gesprek.
Tegelijkertijd kan ik nu ook heel verontwaardigd en kwaad doen. Hoeveel besprekingen rond 'mijn' blad zijn er niet geweest zonder mij en in mijn afwezigheid (tijdens mijn verlof)? Hoe vaak krijg ik niet dingen te horen die zijn besloten en half geregeld die wel degelijk invloed hebben op de titel en op mijn werk, zonder dat ik daar ook maar iets over in de melk te brokkelen heb? Dus ik vind het op zich ook weer niet heel gek dat mijn nekharen bij deze overeind staan.
Het is net alsof de redenen om daar alsjeblieft toch eens op te stappen zich blijven aandienen. Deze manier van werken (lees: bekokstoven) is natuurlijk een van de laatste druppels, zou je zeggen. Maar hoeveel druppels zijn de laatste? Ik was maandag al kwaad genoeg te horen dat er wel kritiek is, maar dat niemand de moeite neemt het daar met mij over te hebben. Ik werd nog net wat bozer toen de baas zei dat als de eigenaar het blad weer meeneemt, hij de vormgevers niet aan het werk kan houden. Alsof dat mijn schuld is dat hij in al die drie, vier crisisjaren nauwelijks een vinger heeft uitgestoken om nieuwe opdrachtgevers te scoren.
In theorie heeft hij mij zelfs aan het werk te houden als het blad verdwijnt. Ik heb een contract en mijn afdeling wordt niet opgeheven. Ik ben niet de laatste die is aangenomen, dus ik zit min of meer veilig. Maar dat is maar hoe je het bekijkt. Als hij mij gaat verwijten dat de eigenaar zijn blad terugtrekt, dan zit ik er ook niet meer lekker. Al zit ik dat nu toch niet en eigenlijk al jaren niet - onderbetaald, stressed-out en zwaar ondergewaardeerd (zou een van mijn ex-collega's me vast inpeperen en gelijk heeft hij).
Stiekem denk ik dus dat ik daar echt maar beter weg kan. Het scheelt inkomen, maar ook een buitenproportionele hoeveelheid stress. Ja, ik heb zo gauw geen andere baan, maar als ik naar mijn zoontje kijk, dan heb ik daar ook geen bloedspoed mee. Lekker hem leren kruipen en lezen en lopen en heel veel knuffelen. Dan kan mijn batterij zich ook weer eens opladen.
Het klinkt dus - alweer - alsof ik het antwoord al weet. Daarmee heb ik echter nog geen oplossing te pakken, want ik wil eigenlijk niet zelf opstappen. De baas zal (kan) me niet ontslaan, en ik kan me niet voorstellen dat hij komt met een voorstel of compromis. Hij heeft geen geld voor een oprotpremie. En ik ben meer waard dan alleen dit blad. Als ik ga, is hij ook z'n vertaler kwijt en ik zal het alleen maar freelance oppakken tegen exorbitante bedragen die ik liefst van tevoren gestort wil zien.
Dus het scenario kan alle kanten op. Als het blad verdwijnt, dan kan ik opstappen of vragen om een regeling, maar ook afwachten en kijken wat ik dan wel kan gaan doen. Die taken zijn vast minder zwaar en beter vanuit huis te doen als er geen druk is naar allerlei events te moeten. (Grote vraag blijft of me dat inkomen zo lief is dat ik in die omgeving blijf zitten met alle gevolgen van dien.) Als het blad blijft, dan nog heb ik gezegd dat ik het niet trek in mijn eentje. Of ik dan meteen hoofdredacteur-af ben of dat er toch iets geregeld wordt met werk uitbesteden (waar geen geld voor is, ook al doen de andere drie bladen het wel) of iemand parttime neerzetten (hoogst nodig, maar zelfde argument) of ik minder zou gaan werken zodat er wat eurootjes vrijkomen (maar dan weiger ik al helemaal ook nog maar iets extra's te doen in mijn eigen tijd)... ik heb gewoon geen flauw idee.
