Deze donderdag was het dan zover: de officiële "wendag" bij het kinderdagverblijf. Vrij vertaald: baby moet er drie uur doorbrengen terwijl mama zich zoet houdt in het winkelcentrum. In de praktijk betekent dat dus dat baby zich best weet te vermaken en mama zich gek koopt aan kleertjes om het schuldgevoel en de tranen enigszins te bedwingen.
Ja, ik geef het toe: ik heb gehuild. Ik heb het in eerste instantie wel tien hele minuten volgehouden voor ik volschoot, en daarna gebeurde het nog drie keer. Ik kwam thuis met twee tassen vol kleertjes (maar het is wel Sale, hè?) en een spelletje dat hij pas kan spelen als hij ongeveer vijf jaar oud is. En een rammelaar.
Ik zal je zeggen: ik heb het inclusief de bevalling en die eerste drie nachten dat ik totaal niet sliep niet zo zwaar gehad als die drie uurtjes op donderdagochtend. Afschuwelijk. Je geeft je hummel aan zo'n leidster en die kleine geeft geen krimp. Je wilt het liefst dat het jengelen begint, dat die armpjes naar je uitgestrekt worden (kan hij nog niet, hoor) en hij niet te harden is daar. Dan kan je met een gerust hart zeggen: ik stop met werken, want dit kan niet zo.
In plaats daarvan blijkt dat het lieve mannetje een zoet en schattig kindje was, en maar eventjes moeite had met drinken uit de fles omdat het door een volstrekt vreemde werd gegeven. En dan loop jij daar drie uur (eigenlijk tweeënhalf uur) met zware schoenen en een nog zwaarder gemoed door het winkelcentrum te sjokken, met een hartverzakking als iemand het waagt je mobiele nummer te bellen. Meteen paniek - nergens goed voor. Hoe gelukkig voelde ik me toen ik mijn ventje weer mocht ophalen en in mijn armen kon sluiten.
Denk maar niet dat het met die huilbuien tijdens die wen-ochtend afgelopen is. Nee, hoor. Dat zet nog lekker door de rest van de dag. En de dagen erna zijn vol van schuldgevoelens, nieuwe berekeningen qua inkomen en een strijd van jewelste tussen hart en hoofd. En dat gaat van IK KAN DIT NIET IK WIL DIT NIET AND YOU CAN'T MAKE ME! tot 'Zou je het niet tenminste een tijdje proberen' of 'Bouw het langzaam op en ga die eerste week nog vroeger naar huis' en 'Je kindje heeft er ook profijt bij als je met een hypotheek komt aanzetten.'
Het is nu zaterdag en ook al is alles gezakt, ik voel me nog steeds geweldig slecht. Ups & downs. Het ene moment denk ik: ik ga ervoor, weer aan de slag, in elk geval proberen en wie weet (al weet ik niet hoelang ik het een kans moet geven). Het andere moment stort ik in en wil ik me het liefst met kind en al ergens verstoppen waar niemand ons kan vinden.
Waarom is het nou zo lastig om diep adem te halen, je gevoel te volgen en te zeggen: luister, ik heb een leuke baan, maar het is tijd voor dit nieuwe avontuur. Samen trek ik het blijkbaar niet en dus kies ik voor zoonlief. En dat dan ook op je cv kunnen zetten later: thuis gebleven bij mijn zoontje en daarvan zeer veel opgestoken op het gebied van micromanagement, planning, leiding geven, deadlines halen en mezelf wegcijferen. Welke baas hoort dat niet graag als je weer komt solliciteren?
