Een kennis van me heeft net een weekje eerder een zoontje gekregen dan ik. Ze is net deze week weer aan het werk gegaan en haar kind gaat ook twee dagen per week naar de crèche (maar blijft dan de rest van de week een dag bij grootouders, een dag thuis met mama en een dag thuis met papa). Bij haar waren er diverse complicaties, waardoor die eerste drie maanden niet bepaald als een droom voorbij gingen. Kolven hoeft ze in elk geval niet op het werk, en qua gedoe is ze daar wel blij mee. Al had ze het nog niet bekeken als twee of drie rustmomentjes op de drukke werkdag. Zo zie je maar dat ik m'n best doe ergens die 'silver lining' te ontdekken.
Volgens haar is weer gaan werken eigenlijk wel prettig. Gek genoeg hoor ik dat de meeste moeders zeggen die ik spreek. Ze verzekeren me allemaal dat je best snel weer in je oude ritme vervalt (al lijkt mij dat juist iets om te vermijden) en dat je al snel blij bent ook af en toe weer volwassen dingen te doen. Volgens mij zit ik dus anders in elkaar. Ik blijf het vreselijk vinden niet zelf bij mijn kindje te zijn en ik zie het werken - nu in elk geval nog - als een must. Het moet nou eenmaal. En gelukkig is het dan op zich leuk werk om te doen, dat wel. Maar blij dat ik weer aan de slag kan? Nee, zo zou ik het niet willen omschrijven.
Wat me wel opviel is dat ook zij zegt dat er een hele verandering heeft plaatsgevonden. Op het werk is alles z'n oude gangetje doorgegaan, maar jij komt terug op je oude, vertrouwde plek als een heel ander iemand. Ik bedoel, je bent nu wel opeens mama, hoor. Haar ervaring: je concentratie laat te wensen over, je bent moe en snel afgeleid en je moet echt weer even wennen om alles op te pakken zoals voorheen. Ik geloof er heilig in dat ze gelijk heeft en ben zelf juist niet van plan weer in het oude ritme te vervallen. Dat kan ook niet, want ik ben niet meer die oude werkneemster.
Nee, deze vernieuwde en verbeterde versie heeft een kind thuis dat 's nachts wakker wordt. Ze kan dus niet even diep en veel slapen als ervoor. Ze heeft minder energie die ze nu ook nog eens moet verdelen over meerdere intensieve taken. Ze moet overdag kolven, wat tijd kost en dus resulteert in minder werk doen op een dag. Daarnaast blokkeert dat voorlopig ook mogelijkheden tot het bijwonen van events of het bezoeken van bedrijven op locatie. Maar dat leg ik dus uit als: rustig aan beginnen en weer inkomen en kijken hoe ik het allemaal vanaf nu ga invullen.
Mijn voornemens zijn in elk geval me niet in de stress te laten jagen, niet meer alles zelf te willen doen, meer de hoofdredacteur-kant op te gaan met plannen en bedenken en de uitvoering ervan waar mogelijk uit te besteden. Ik wil dan wel weer graag eindredactie doen, want die controlfreak in mij is nog springlevend, maar ook die zal haar draai op een nieuwe manier moeten vinden. Die kolfmomenten moet ik me proberen te ontspannen en dat ook volhouden als het kolven vermindert of straks stopt. Dan wordt het een kopje thee en een praatje, of in elk geval even een paar keer diep ademhalen en aan iets anders denken. Aan mijn zoontje, bijvoorbeeld. Tegen die tijd zou dat moeten kunnen zonder in tranen uit te barsten.
Ik tik deze voornemens expres nu, dan kan ik kijken wat er over een tijdje van geworden is. Van de eerste week verwacht ik nog niet heel veel. Eerst dingen op een rijtje zetten en bekijken, plannen maken en de boel doornemen met collega's. En die uiterst vermoeiende website bijhouden en kijken wat ik thuis en wat ik op kantoor wil doen, zodat ook daar een goede verdeling is en ik thuis die werkzaamheden heb liggen die ik ook echt zonder al te veel stress kan uitvoeren. Hoe eerder dat goed gaat, hoe eerder ik mijn baas kan laten zien dat thuiswerken helemaal geen vies woord hoeft te zijn.
