Zucht. Er breekt een nieuwe fase van mijn leven aan. (Zo,
was dat dramatisch genoeg?) Ik had namelijk gisteren de juf van de Grote School aan de telefoon die me
meedeelde dat mijn zoontje in de week voor zijn verjaardag al naar het
instroomklasje mag komen.
Hij mag een 'oefenochtendje' komen, zegt ze. Maar net als ik denk dat ik daarna drie weken krijg om aan dat idee te wennen voor hij terug moet komen, legt ze uit dat hij vanaf die dag elke ochtend wordt verwacht. 'We zien wel hoe het gaat', zegt ze vriendelijk, mocht het nog te veel voor hem zijn. En gaat het wel meteen goed, dan mag hij vanaf week twee ook 's middags komen, en dus hele dagen meedraaien. *slik*
Flashback naar het kinderdagverblijf. De wenochtend, een week of drie voordat zoontje daadwerkelijk twee dagen per week naar de crèche zou gaan:
Kindje ligt in de box om zich heen te kijken. Mama staat met trillende handen bij de deur en zegt: ‘Nou, tot strakjes dan.’ Oma staat buiten te wachten. We duiken samen het winkelcentrum in nu we toch de handen vrij hebben. Het is maar eventjes, denk ik. Een paar kleine uurtjes om te wennen.
Kindje ligt in de box om zich heen te kijken. Mama staat met trillende handen bij de deur en zegt: ‘Nou, tot strakjes dan.’ Oma staat buiten te wachten. We duiken samen het winkelcentrum in nu we toch de handen vrij hebben. Het is maar eventjes, denk ik. Een paar kleine uurtjes om te wennen.
En dan, midden in de supermarkt kan ik echt niet nóg
harder op mijn lip bijten zonder dat het gaat bloeden. (En dat valt zo op,
vooral in de supermarkt). De debiele inzinking duurt niet heel lang, maar is
voldoende aanleiding om naar een speelgoedwinkel te lopen en iets leuks mee te
nemen voor de kleine. Als beloning voor zijn wendag. Alsof hij daar veel van
gemerkt heeft...
Als ik mijn agenda pak en in de keuken ga zitten om met de instructies van de juf mee te
schrijven voel me ongeveer net zo loodzwaar als toen in de supermarkt. Braaf noteer ik de tijden en een lijstje met spullen die
ik voor hem moet kopen – gymschoenen, korte broek, drinkbeker – en ik maskeer
mijn zenuwen met lachjes en domme vragen. Alle belangrijke dingen in mijn hoofd
die net nog om het hardst streden om de plek boven aan de to-do-list zijn in
rook opgegaan.
Ik kan alleen nog maar denken: nee-e-e-e… (Denk voor het
geluidseffect aan een walkman (een watte? Een walkman. Zoek maar op.) waarvan
de batterijen echt he-le-maal leeg zijn.) Mijn kleine jochie, dat zo kort
geleden nog net zo rondtolde in de box als zijn zusje nu, gaat gewoon al bijna
naar de kleuterschool. Slik.