In eerste instantie dacht ik dus (ik neem aan "ook"): jakkes. Maar drieënhalve seconde later fluisterde een klein stemmetje: "zou het...? Zou het lekker zijn?" Ik zat op dat moment namelijk net in alle rust te werken achter mijn laptop, en zoals gebruikelijk ligt het gevoel van misselijkheid dan op de loer als ik niet regelmatig iets eet. Wat dan ook. En dankzij die heerlijke hormonen is alles een optie, niet alles een even goed idee en kun je wel wat afwisseling gebruiken.
Ik grijp de laatste tijd al veel te vaak naar snoep en chocolade, al is dat volgens mij om de schade in te halen omdat ik rond Sinterklaas en Kerst het hele idee van zoetigheid niet wist te waarderen. Maar het is de laatste weken dus echt zo erg dat ik trek krijg in iets waarover ik op dat moment lees, of vertaal. En in dit geval begon ik me af te vragen of worteltjes met pindakaas niet stiekem toch lekker kon zijn. Wortels met suiker is heerlijk. Mijn moeder zweert bij pindakaas met banaan, dus wie weet...
Nou, ik heb het geweten. Aaaa-jasses. Eén klein hapje geprobeerd en dat doe ik dus nooit meer. Tot ik een paar bladzijden verder iets lees over een cherry tart pie en ik meteen denk: o, maar kersentaart is wél lekker. En dus meteen kersenvlaai wil eten. En er 's avonds met boodschappen doen zowaar nog eentje zie liggen ook. Een eenpersoonstaartje. Jummie.
Of dit nou die cravings zijn waar je anderen over hoort, ik weet het niet. Ik heb geen trek in een augurk met slagroom, om er maar eens een geijkt voorbeeld in te zwiepen. Maar ik ben wel heel gevoelig voor suggestie, blijkbaar. Eten ze pizza, dan denk ik: hmm, pizza. Gek genoeg eten die figuren dus nooit een lekker sappige appel of pakken ze een glas water of zoiets gezonds en eenvoudigs. Nee, een zak marshmallows, die uiteraard in Nederlandse variant in de winkel weer enorm tegenvalt. Want ja, ook die heb ik maar meegenomen. Ik was toch in de supermarkt.