Begin januari leek het eerste halfjaar van 2014 eigenlijk vrij eenvoudig: ergens in die tijd gaan wij verhuizen en er stonden na januari nog twee boeken op de agenda als vertaalwerk. Lekker met een maand ertussen, dus prima te doen en dan houd ik me ook - hopelijk - rustig genoeg voor de dikke buik en kan ik wellicht nog een paar spullen in- en weer uitpakken. En een belastingaangifte of wat doen.
Het is nu half januari en het lijkt wel één grote chaos. We krijgen aannemers en verhuizers over de vloer die een offerte mogen uitbrengen (aardig van ons, hè?), we moeten nog een vergunning regelen en nog wat andere bedrijven bellen, plannen wanneer wat allemaal gebeuren moet (en kan en mag), en uiteraard ook onze spullen eindelijk eens gaan inpakken. En weggooien. En zo.
En ondertussen staat de teller op vijf boeken, in hetzelfde halfjaar als eerst. De deadlines volgen elkaar snel op en ik red het wel, als er maar niks tussenkomt. Zoals een eh... verhuizing... of zo.
Ik weet het, ik doe het zelf. Ik kan gewoon echt alleen maar 'nee' zeggen tegen een leuke klus als ik echt, echt, echt geen tijd heb (omdat een ander boek al loopt in die weken en ik er toch met de beste wil van de wereld geen twee tegelijk kan vertalen) of het zo weinig betaalt dat ik in die tijd beter even m'n arme enkels iets omhoog op de bank kan leggen terwijl ik spullen inpak of het volgende vertaalklusje vast lees.
Maar ik vind het wel lastig. Nee zeggen, bedoel ik. Ook voor het zwangerschapsverlof heb ik geen flauw idee wat ik moet verwachten. Ik weet hoe het de eerste keer ging, en het verbaasde me destijds nog dat ik tijd had voor mezelf terwijl baby sliep, en dat deed baby (uiteraard!) nog vrij veel. Maar ja, die baby is nu een peuter, dus ik neem zo aan dat het niet helemaal zo loopt als de vorige keer.
Als er een leuke klus voorbij komt, kijk ik naar de agenda en dan denk ik: voor zo veel woorden heb ik ongeveer zo veel weekjes nodig, dus als ik nou m'n best doe en nu opschiet, heb ik straks misschien wel een paar daagjes extra... of dan kan ik voor het verlof misschien alvast... of als het allemaal goed gaat, dan kan ik tijdens het verlof misschien al beginnen...
Maar goed, als de deadline ongeveer dezelfde is als de uitgerekende bevallingsdatum, dan wordt het toch tijd om niet langer eigenwijs te zijn en gewoon te zeggen: 'Nee, sorry, gaat echt niet.' Slik.
