Gisteren was het weer maandag. Dit keer met een afspraak van iemand die bij ons op kantoor langskwam. Scheelt mij reistijd, maar is nog steeds anderhalf uur zonde tijd. Moet je je voorstellen: zij bellen mij dat ze graag langskomen en dan vraagt ze na afloop van een niet al te best voorbereide productintro wat ik van plan ben met de informatie te doen. Weet ik veel. Ik heb er niet om gevraagd.
Gisteren heb ik geprobeerd terug te gaan naar drie keer kolven overdag, omdat mijn kleintje in de tussentijd drie voedingen krijgt. Zul je net zien dat hij prompt die dag de laatste voeding krijgt zodra we hem komen halen, maar toch. Het gekke is dat ik met drie keer kolven toch erg de druk voel om op mijn horloge te kijken en na een half uur is het genoeg geweest. Met maar twee keer kolven vind ik het geen probleem als dat doorgaat tot 45 minuten, maar goed, dan moet ik er twee kolven en dan heb ik even veel tijd te verdelen over twee in plaats van drie sessies. Het stomme is dat de opbrengst uiteindelijk ongeveer hetzelfde is.
Wat ik vooral kwijt wil over gisteren is als eerste het moment waarop ik naar de baas liep en onder de smoes van het vragen naar een deadline probeerde te informeren naar de stand van zaken (rondom de geldschieter/aandeelhouder). Dat zou namelijk allang rond zijn, een maand of anderhalf geleden. Maar ik kreeg slechts een soort onverstaanbaar gemompel en gewuif met een papiertje als reactie met de uitleg 'zijn er nog druk mee bezig, zoals je ziet.' Ik zag niks.
Het gaf me geen goed gevoel. Zijn houding - liever wegkijken dan je aankijken, hopen dat je weggaat en alsjeblieft niet nog meer wilt vragen - gaf me te denken. Als het echt nog alleen maar een kwestie is van puntjes op de i en wat details, dan zou hij dat gewoon kunnen zeggen, namelijk. Vrolijk, zelfs, want dan lijkt het me echt bijna klaar. Aangezien hij allesbehalve vrolijk reageerde en me liefst de trap weer af keek, heb ik zo mijn twijfels over de toekomst van het bedrijf. Maar goed, dat neemt mij een lastige beslissing uit handen. Al moet ik dan wel heel hard opschieten met huis en hypotheek...
Een tweede puntje was het moment waarop de baas naar beneden komt en tegen een collega vol lof begint te praten over haar recentste uitgave. De mijne ligt er namelijk ook en daarover zegt hij geen woord. Als ik een suffe opmerking maak naar haar, begint zij zich te verontschuldigen. Onzin, natuurlijk. Dus zodra de baas bij de koffiemachine staat te wachten op zijn bakkie, kwak ik mijn blad onder zijn neus en zeg 'mooi, hè?' Ik kon het niet laten. Maar het haalde in zoverre weinig uit dat hij wel belde met complimenten, maar die vooral gingen over het aantal advertenties. Tja, zo gaat dat.
Wat me gisteren ook opviel tijdens de treinreis naar huis is dat mijn vier of vijf jaar jongere collega nog best wel naïef is. 'Want de baas zei dat alles wel weer goed komt,' vond ik de beste uitspraak die dag. 'Dat hoor ik al minstens twee jaar', was daarop mijn Eeyore-achtige reactie. 'De laatste keer nog na een ontslagronde van een man of zes en toch gooide hij er dit jaar nog twee krachten uit die er elk al meer dan twintig jaar op hebben zitten hier.' Kortom, ik geloof het wel als ik het zie. Maar die radiostilte van boven voorspelt naar mijn idee niet heel veel goeds. Zelfs als de deal nog slaagt, dan zal dat met een hoop extra maatregelen gepaard gaan. Al zou ik echt niet weten hoe er nu nog geld bespaard kan worden, behalve dus door zo snel mogelijk onder dat huurcontract vandaan te komen en heel klein te gaan zitten. O ja, en misschien kan de baas opstappen en een gewone werkplek gaan vullen voor een normaal salaris. Dat scheelt ook weer een paar duizend euro. Per maand.
