Over de afgelopen week mag ik niet klagen qua werk. Nu ik het probeer met maar twee keer overdag kolven (en dan als het goed is de derde keer thuis - al schiet dat er dus ook al bij in af en toe), lijkt het alsof ik iets meer georganiseerd aan de slag kan. Nog steeds is het vooral de website bijwerken, mails doorspitten en niet heel veel meer zinnigs dan dat, maar er lijkt wat meer rust te komen in de hectiek die ik tot nu toe heb gevoeld.
En meteen afkloppen.
Het punt is dat ik natuurlijk nog steeds de belangrijkste dingen thuis zit te doen. En waarschijnlijk met extra stress zit rond de deadline als het blad echt af moet zijn. Daar moet ik nog iets slims voor bedenken, maar op dit moment voelde het eventjes deze week zowaar alsof het wel te doen is met een opoffering hier en daar. De kleine houdt zich steeds beter in de crèche, al weigert hij momenteel in het bedje te slapen, maar stort hij wel in slaap in de box. Verder gaat met hem alles goed.
Met mij weet ik het nog niet heel zeker. Mijn hoofd blijft tollen zodra ik probeer verder vooruit te kijken dan volgende week. Ik heb nu extra sterke vitaminepillen in de hoop dat ik niet meer zo ontzettend veel haar verlies bij elke was- en borstelbeurt. Dat kan door de zwangerschap komen, zegt de dokter, maar ze wijst ook meteen op de stress die toch ook een belangrijke factor daarin vormt.
De stress van het werk zie ik zo gauw niet verminderen. Ik blijf in mijn eentje het blad maken, al kan ik zo nu en dan voor een pagina of twee tot vier wel iemand op pad sturen - en dat zal ik zeker niet laten. Maar de rest is zo onzeker. Nog steeds geen vakantiegeld (achterstand is 18 maanden, plus alles wat we nu aan het opbouwen zijn dat pas in 2012 wordt uitbetaald). Nog steeds geen definitief nieuws over de geldschieter-slash-aandeelhouder. Nog steeds geen flauw idee wat mijn baas denkt dat ik vanaf januari ga doen qua dagen of uren. En ik ga het liever ook niet vragen.
Overigens is dat een prima voorbeeld van hoe de kronkels werken. Die zitten namelijk niet alleen maar in mijn hoofd. Want als ik stop met werken, heb ik uiteraard ook geen kdv meer nodig. Die zitten alleen wel met een opzegtermijn van twee maanden, terwijl ik er op mijn werk maar eentje heb. Ik wil nu nog niet gaan beginnen over januari, want dat wordt vast gezien als extra gezeur en het is nu net even rustig. Bovendien kun je er gif op innemen dat mijn baas en ik de weekindeling per januari heel anders zien. En soms moet je slapende honden gewoon nog even verder laten tukken.
Een collega van mij - de nieuwste aanwinst - moet het vandaag gaan hebben over haar contractverlenging. Heel benieuwd of ze weer een jaarcontract krijgt, wat het meest logisch is, of dat hij meteen tot een vaste aanstelling overgaat. Geen idee ook of dat gevolgen heeft voor mijn positie, want nu moet zij er eerst uit voor hij mij zou kunnen ontslaan. In elk geval wil ze ook het gevreesde onderwerp salarisverhoging aankaarten. Niet om haar te ontmoedigen, maar ik wacht nu al twee jaar op een toegezegde opslag, dus als zij die krijgt, ga ik alsnog steigeren.
Zo'n moment als deze week - redelijk tevreden met de twee werkdagen op kantoor - bezorgt me dus ook een koude rilling. Er is van m'n lang-zal-ze-leven nog nooit iets goeds gebeurd zonder dat er bijna meteen iets anders was dat dat weer rechttrok. Ik vrees dus ook dat ik die verdeling twee dagen kantoor en twee dagen thuis niet mag volhouden. Dat is mijn ideale situatie, dus dat zal een gevecht worden. Ik kan eventueel minder gaan werken - twee dagen maar of drie met eentje thuis - maar dan red ik het blad niet in mijn eentje en zal er iemand extra aangenomen moeten worden, of ik moet alsnog een freelancepark krijgen om te beheren. Helaas zie ik geen van de opties echt gebeuren. Hooguit kiezen voor de veilige optie van de status quo, aangezien er nu al twee bladen gemaakt zijn met niet dramatisch veel uitloop of extra kosten.
Het is dat ik die vaste aanstelling nodig heb voor een hypotheek, anders zou ik het wel weten. Voor het feit dat ik de hoofdredacteur ben, wordt er namelijk nog veel te veel achter mij langs geregeld en afgesproken zonder dat ik inspraak heb. Zo blijf ik vastzitten aan een tijdrovende rubriek die naar mijn idee nauwelijks gelezen wordt. Aan respect en waardering ontbreekt het ook. Alles is maar zo gewoon en vanzelfsprekend. Dat kan eigenlijk niet - vooral niet in een sfeer waarin je na diverse ontslagrondes nog elf man over hebt, er al twee jaar wordt geklungeld met uitbetalen van vakantiegeld en je een opslag al helemaal niet hoeft te verwachten, ook al is die toegezegd.
Daarom nogmaals: het is dat ik me zo vastklamp aan een hypotheek en een huisje. Maar dan moeten we het maar eens in gang gaan zetten. Waar is dat droomhuis binnen ons budget nou toch? Des te eerder kan ik m'n biezen pakken en een thuisblijfmama met thuisklusjes worden. Ik zal sommige dingen echt wel missen, voornamelijk ook de contacten in mijn netwerk die over het algemeen geweldig aardig en behulpzaam (en gul!) zijn. Het schrijven is leuk werk, maar dat is maar een klein percentage van het totaal, dus de weegschaal hangt wel scheef.
Kortom, zelfs in een week die eigenlijk best goed ging, blijven de donkere wolken zich samenpakken. En dan zit ik nu thuis naast mijn zoontje die heerlijk in de wipstoel speelt met de bungelende rammelaars en eindelijk heeft uitgevonden hoe hij zelf het muziekje in werking zet, en ik denk steeds: dit is wat ik echt wil. Bij hem zijn, er voor hem zijn. Dus nee, meer dan twee dagen per week zal ik niet naar kantoor gaan. Ook niet na januari...
