Opeens is het alweer september. De derde maand werken en crèche. Dus nog twee maanden en ik ben van de verplichte vijf maanden af waarvoor ik heb getekend. Al zit ik dan wel weer met een opzegtermijn van ik weet niet hoeveel maanden. Moet ik wel rekening mee houden als ik stop met werken.
Stop ik met werken? Hangt ervan af. We hebben wel ergens een huis gespot dat voor het oppervlak een belachelijk lage prijs heeft. De ene week zegt manlief actie te willen ondernemen - ja, niet veel meer dan de makelaar bellen om er eens rond te kijken - en nu aarzelt hij opeens. Weg van de minste weerstand, denk ik. Want wat zou het mooi en handig zijn als we dat huis nu eens voor elkaar kregen. Weer een portiek en weer vier hoog is zo erg nog niet met een lift en 160 vierkante meter.
Op het werk gaat alles nog steeds vreemd. Gisteren naar een interviewafspraak geweest die ronduit vreselijk was. Hetzelfde bedrijf als vorige keer. En helaas dus ook precies hetzelfde riedeltje dat werd afgestoken als vorige keer. Ik maar denken dat het aan mij lag met pas mijn derde werkdag en mijn hoofd heel ergens anders. Maar nee, zelfs na twee maanden inkomen en redelijk bij de pinken zijn, bleef het een gortdroog stuk. En daar moet ik een verhaal van breien voor het komende nummer.
En dat is het dus. Als je eenmaal voor jezelf hebt opgesomd wat de leuke dingen van je werk zijn en daarmee gaat het dan even mis, dan telt dat met dubbele punten. Interviews doen kan heel leuk zijn, maar niet in dit geval. Ook vliegen de afspraken en events me alweer om de oren. Met een collega die roept dat er eentje is op een woensdag waar hij niet heen kan en ik toch echt naartoe moet. Op een woensdag. Zo'n dag waarop ik thuiswerk en nergens heen ga, want ik heb dan geen KDV en ik ga zeker geen oppas regelen. Zelfs niet als oma het graag zou doen - want die weet zich toch ook geen raad met het kleintje als hij een huilbui krijgt. Die giet hem vol water en jast zo alle flesjes melk erdoorheen en gaat dan op eigen houtje fruit, halfvolle melk of flesvoeding geven die ze voor het gemak maar even gaat halen. Oké, zo erg zal het niet zijn, maar het is niet onmogelijk.
Waar ik steeds tegenaan loop is dit: in minder dan vier dagen kan ik mijn werk niet doen zolang er precies hetzelfde van me verlangd wordt als voor mijn zwangerschap en bevalling. Ik prop nu al werk van vier dagen in de uren van drie door de kolftijd. En daarmee ben ik al aan het experimenteren geslagen - keertje minder op het werk en snel thuis kolven.
Zou ik minder willen werken? Het is zeker een optie. Een soort tussenstation tussen nu en helemaal stoppen. Maar dan blijft er dus werk liggen waarvoor mijn baas iemand zal moeten aannemen en dat kost geld en dus zitten we met hetzelfde probleem als altijd. De deal met de aandeelhouder schijnt bijna rond te zijn, maar ik verwacht niet dat er dan opeens budget is, eigenlijk. Waarschijnlijk heeft baaslief het zo geregeld dat niet alleen het bedrijf, maar vooral ook hijzelf, uit de schulden is en verder kijkt hij niet. Want alles loopt nu toch goed? De bladen zijn op tijd af en hij heeft nog nooit gekeken naar de pijn en moeite die daarin gestopt dienen te worden.
Woensdag nam een collega van me mijn plekje over door naar een dealershow met dinnershow te gaan. Het was tenslotte woensdag, dus ik ging niet. Die donderdagochtend komt m'n baas wel opeens naar beneden om haar te vragen hoe het was. Heeft 'ie volgens mij bij mij nog nooit gedaan. Hij vraagt toch al nooit hoe het nu gaat - ondanks alles wat ik heb aangekaart de afgelopen weken.
Die desinteresse, het gebrek aan leiding en visie, het ik eerst... dat begint me nu steeds meer te irriteren. Toch mogen die dingen niet de aanleiding vormen om te stoppen met werken, dat realiseer ik me ook wel. Maar ik heb het gevoel dat ik geen kant op kan. Minder werken, dan moet er wel iemand worden aangenomen om te helpen (die er of niks van bakt of zo goed gaat dat hij/zij mij wel kan vervangen) en dat kost geld. Helemaal stoppen, dan ben ik van het gelazer, maar ook van de leuke dingen - en het vaste contract - af.
Zo doorgaan is op dit moment eventjes een optie, maar ik weet zo zeker dat er vanzelf een keer heibel komt over die dinsdagen en woensdagen waarop ik pertinent weiger ergens naartoe te gaan, al is het nog zo belangrijk. Als iemand graag in mijn blad wil staan, dan is er vast iets te regelen op dagen dat ik wel beschikbaar ben en anders is er nog de mail en de telefoon. Zo zie ik dat.
Praktisch gezien heb ik nu in elk geval het bijkomstige probleem dat ik al ben begonnen met schuiven van kolftijden - gisteren zelfs vijf tot zes uur tussen voeding en kolven - en dat ik door weg te gaan naar afspraken dus nooit op een vast ritme kom daarmee. En alles wat ik aan uren kwijt ben met die afspraken op die twee dagen, kan ik op kantoor dus niks uitvoeren. De website is misschien nog tussendoor te flansen op standje 'kopieer en plak'. Maar als er bestanden naar de drukker moeten en moeten worden nagekeken, dan kan ik dus eigenlijk nog steeds niet weg.
Ik besef wat dat betreft prima dat ik nooit meer zal kunnen doen wat ik een jaar geleden deed. Vier dagen op kantoor, aan de lopende band naar afspraken en evenementen en tussendoor ook nog al die andere dingen - en extra klusjes - doen. Helaas schijnt de rest dat niet te snappen. Maar ik vind het veel te belangrijk niet meer dan twee dagen KDV te hebben. En zoals het de laatste tijd gaat, is het werk me geen extra inzet waard. Ook die tijd heb ik gehad.
