Geen idee of ik het zelf op m'n geweten heb door erop te hameren dat een redelijk goede week niet ongestraft voorbij kan gaan, maar vandaag voel ik me niet fijn. Ik zit niet lekker in m'n vel. Ik ben opeens doodop, had nauwelijks kracht om de stang van de stofzuiger in beweging te houden en ik ben weer 's misselijk. Net ook gedoucht, en de daaropvolgende kambeurt maakte mijn bui er nog net wat erger op.
In mijn hoofd is het druk. Er blijven maar scenario's voorbijkomen - ik die iedereen nog even op z'n nummer zet voor ik vertrek, ik die probeer er nog wat van te maken voor zolang het moet - maar vooral ook de realiteit: ik die het spuugzat ben om elke keer als er iets op een dinsdag of woensdag is, weer te moeten uitleggen dat ik niet ga. Ik heb het zo gehad met de 'kijk maar even wat je kunt regelen' of 'je moet gewoon zelf gaan'.
Boven alles ben ik er steeds meer van overtuigd dat dit me nog een keer een gesprek gaat opleveren met de baas. Tenminste, als die anderen erover gaan zeuren. Ik kreeg deze week ook een 'zorg jij dan dat je op maandag en donderdag zoveel mogelijk oppikt' - alsof ik dat niet al doe! - en weer slaak ik een zucht. Dat kolven valt iedereen op als ik een hele poos niet achter mijn bureau zit. Maar dat het eveneens betekent dat ik de deur niet uit kan voor langere tijd, schijnt niet door te dringen.
Ik heb nu steeds twee keer gekolfd op de werkdag, ook al krijgt mijn kleinte in die tijd drie voedingen. Ik zou thuis nog een derde keer kunnen kolven, maar dat schiet er steeds bij in omdat hij heel onrustig is en meestal dus ook de opgespaarde voorraad krijgt omdat die makkelijker toeschiet. Ik weet dat ik me veel meer moet ontspannen, maar dat gaat ineens helemaal niet meer. Vandaag is wel het toppunt. Ik ben misselijk en het lijkt alsof elke spier in mijn lijf actief is.
Het is nine-eleven-weekend. Wat helaas schijnt te betekenen dat manlief maar voor de tv hangt en docu's kijkt die hij al tig keer gezien heeft. Ja, het weer is ernaar om moe en onderuitgezakt te gaan zitten op de bank, maar dat zou ik ook wel willen. Toch heb ik het stofzuigen gedaan (en hij de boodschappen, laten we eerlijk zijn). Ik heb zelfs gisteren en vandaag weer hardop gezegd dat ik me niet fijn voel. Maar dat levert niks op. Geen extra aandacht, niks bijzonders. En al helemaal niet even rustig over alles praten, zodat het in mijn hoofd misschien bedaart. Nee, want hij weet alles toch al. Er zit immers niks nieuws in de maalstroom. Dus valt hij maar fijn in slaap terwijl ik afwacht tot de huilbui een keer doorbreekt. Misschien voel ik me daarna beter.
Dus, ja, ik zou vandaag, geloof ik, wel omschrijven als een pestdag. Het dipje waarvan ik al dacht dat die zou komen. Eind juli was ik ziek en dit keer heb ik het hooguit een week of twee kunnen rekken, maar ik zit er naar mijn gevoel nu weer doorheen. Dat onbegrip en gedoe op het werk, gekoppeld aan het feit dat ik het allemaal maar laat zoals het is omwille van een hypotheek waar we nog lang niet mee bezig zijn, dat maakt me moe.
Maar als ik me probeer voor te stellen hoe het is om m'n baan op te zeggen - wat zelfs de huisarts 'gevaarlijk' noemt in deze tijden - lukt dat ook niet al te best. Ben ik dan meteen gelukkiger en blijft dat gevoel hangen? Of raak ik helemaal versuft? Krijg ik de smoor in als alle huishoudelijke taken dan vanzelfsprekend mijn taken zijn geworden? Voel ik mijn iq wegsijpelen? En dat allemaal in de wetenschap dat daarmee de kans op een eigen huis ook is verkeken?
Als ik er een vinger op moet leggen en dus de zere plek moet zoeken, dan is het toch wel het onbegrip overal. Hier thuis, omdat hij niet genoeg meeleeft en niet schijnt te snappen hoe zwaar die last is die op mijn schouders drukt. Ik krijg weinig geestelijke bijstand, zeg maar. Ik vraag niet om antwoorden of oplossingen, maar wel om een schouder en een luisterend oor. Onbegrip op het werk omdat ik telkens weer met veel schuldgevoel mijn poot stijf moet houden over dinsdagen en woensdagen en me moet verdedigen voor de maan - en donderdagen waarop ik alleen korte dingen kan afspreken. (En waarvoor ik vervolgens nog meer uren thuis moet opvangen om alles weer gedaan te krijgen en het blad op tijd af te maken). Zo heel af en toe weet ik het gewoon niet meer.
