Mijn moeder was vanochtend hier, op bezoek en om te helpen. Ze werd gebeld, dat de coördinatrice met wie ze samenwerkt vannacht is bevallen van haar tweede kind. Die coördinatrice was uitgerekend op 20 juni. dus net ietsje eerder dan ik. Mijn moeder noemde het 'vroeg', maar het zijn natuurlijk maar drie dagen. Mijn zoontje was ook vier dagen eerder dan ze hadden voorspeld.
En opeens begint het door te dringen. Baby kan echt op elk moment geboren worden. Ik bedoel, mijn eigen tweede kind kan nu dus écht élk moment besluiten naar buiten te willen. Ik ben er niet klaar voor, besluit ik dan. Ik wil wel, maar toch lijkt even wachten ook geen heel slecht idee. Ondanks de lichamelijke ongemakken.
Er is nog zo veel dat ik had willen doen voordat baby komt. Een klein aantal dingen dat echt gewoon gedaan moet worden, plus een hele waslijst aan dingen die ik graag afgerond en klaar had willen hebben voor baby er is. En ik bedoel heus niet dat ik hele bergen wil verzetten, zelfs niet figuurlijk. Maar van die dingen als foto's plakken, boekjes met aantekeningen bijwerken, het fotoblog van zoontje updaten (ik loop 'slechts' enkele maanden achter), foto's ook echt laten afdrukken voor in de albums, verhuisdozen uitpakken en de lege laten ophalen, de zolder opgeruimd en netjes hebben. Eigenlijk had ik gedacht wel allerlei boeken te kunnen lezen in mijn zogenaamde 'verlof'. (Insert schamper lachje hier.)
Maar nu heb ik opeens de zenuwen. Vandaag is de dag dat het allemaal in een keer doordringt wat me te wachten staat. En ik heb het gevoel dat ik er niets, maar dan ook niets, van onder controle heb. Ik heb nog niet voldoende doorgedacht of geregeld wat we met ons zoontje doen tijdens de bevalling. Het hangt ook helemaal van het tijdstip af, uiteraard. Hoe reageert hij als hij merkt dat mama pijn heeft? En hoe reageert hij als baby er echt is? Zal hij blij zijn of boos als mama niet meteen kan knuffelen wanneer hij dat wil? Wijkt hij dan helemaal niet meer van mijn zijde of accepteert hij dat papa voorlopig wat meer met hem zal doen?
Uitgerekend vandaag moet ik naar de verloskundige voor een controle. Ik ben echt bang dat ik daar straks in tranen uitbarst. Een soort pre-kraamtranen. Plus, die afspraak is gemaakt op het tijdstip dat zoontje hoort te slapen. Verzetten was niet mogelijk; ik heb het geprobeerd. En uitgerekend vandaag is hij snotverkouden (en hij heeft een bloedhekel aan de neusspray, dus ik hoef er ook echt niet mee in de buurt te komen), is hij moe en nogal hangerig en mag ik liefst geen twee meter bij hem vandaan zijn. Hij heeft, juist vandaag, dat slaapje hard nodig, maar als het ook maar een beetje uitloopt in de wachtkamer, ben ik pas om drie uur thuis.
Ernaartoe wandelen is in elk geval geen optie. Ik heb al moeite met een simpel blokje om. Moet er dus ook niet aan denken straks de buggy mee te nemen en te duwen. Maar ja, als ik het niet doe en kindje is straks doodmoe, dan wordt de wandeling van de bushalte naar huis ook een ramp. Dragen kan ik hem niet...
Dus ja, dit is even zo'n momentje. Zo'n ogenblik waar ik zo'n hekel aan heb. Waarop ik - in elk geval tegenover mezelf - moet toegeven dat ik nu eenmaal niet altijd alles helemaal kan regelen en aansturen. Ik zal geduld moeten hebben en ergens wat energie vandaan moeten toveren om alles gedaan te krijgen vandaag. Waaronder ook een klusje dat gewoon gedaan moet worden, wat anderen er ook van zeggen of vinden.
Opeens lijkt die zee van tijd die ik nog had - 'ach, nog een maand' - 'nog twee weekjes' -
'zeker nog een dag of tien' - 'ben over een week uitgerekend, maar het kan natuurlijk net zo goed langer duren' - opgedroogd. Opeens is de hele fictieve planning die ik in mijn hoofd had één grote waas aan het worden. En daar ben ik even niet goed genoeg op voorbereid, geloof ik.
