De verhuizing is nu bijna twee maanden geleden. Mijn buik wordt met de week dikker, mijn energiepeil zakt met de week verder in en nu heb ik ons dan eindelijk zo ver dat we serieus bezig zijn met het uitzoeken hoe dat nou zit met een basisschool, in verband met het inschrijven van Zoontje. De stand van zaken? Alles valt op dit moment het best samen te vatten met: I told you so. (Lees: je had er eerder aan moeten beginnen.)
Ik wist heus wel dat we niet meteen ergens konden aanschuiven - hij wordt volgend jaar vier en de inschrijving is dus aan de late kant, en dan zeg ik het heel netjes. Maar goed, we zijn begin vorige maand verhuisd en hebben zelfs vanaf het moment van serieus onderhandelen over het huis nog niet meteen gedacht: o, en nu ook als de wiedeweerga een school erbij zoeken. Ben je gek. Zwangerschap, deadlines tot hierzo en een druk en veeleisend werkschema aan de kant van manlief waren genoeg redenen om te zeggen: dat komt daarna wel een keertje. Maar goed, nu zul je het dus krijgen.
Stap 1: twijfels
Als eerste slaat de twijfel al toe wanneer je gaat kijken naar scholen in de buurt. Alles heeft een eigen lessysteem en zelfs als je je in die websites verdiept, weet je nog niet hoe dat in de praktijk uitpakt. Zo is een van de dichtstbijzijnde scholen een Montessori. Ik heb er geen enkele ervaring mee, maar manlief heeft er zelf op gezeten en dat was zachtgezegd een ramp. Dus ik wil wel kijken (ik sta anders tegenover leren dan hij), maar je weet nooit wat voor studiebol of juist dromer je kind zal zijn, en welk systeem het best werkt voor hém (en daar gaat het om). Het voelt als nattevingerwerk, en daar houd ik eigenlijk niet van.
Stap 2: help!
Facebookvrienden hebben diverse slimme, behulpzame en geruststellende tips gegeven. Kort samengevat: het gevoel dat je bij de school hebt is het belangrijkst, maar vergeet ook niet...
...dat je bij tussen de middag thuis eten dus vier keer op een dag heen en weer moet (en afstand dus niet geheel onbelangrijk is), houd rekening met de grootte van de klassen, het lessysteem en een eventuele geloofsovertuiging (mocht je dat wel of niet belangrijk vinden). Dat klinkt goed. Het suggereert ook dat je je gevoel moet laten leiden, dus vol goede moed raap ik de telefoonnummers van de shortlist aan scholen bijeen om een afspraak te maken...
Stap 3: mag ik even komen kijken?
Althans, dat dacht ik. School nr. 1 zegt al meteen: 'we zetten je zoon op de wachtlijst en als er plek is, dan bellen we meteen. Nee, eerder langskomen om alvast rond te kijken heeft niet zo'n zin, want dan blijven wij maar rondleidingen geven.' Uiteraard staat het ons vrij hem na die bezichtiging wel of niet in te schrijven. Maar ergens bleek uit die woorden ook de mogelijkheid dat Zoontje tegen die tijd misschien al (noodgedwongen) ergens anders zit, maar dan alsnog zou kunnen overstappen. Slik. Dat begint niet goed.
Bij school nr 2 neemt een heel vrolijke dame op die niet kan kiezen tussen 'u' of 'jij'. Hier doen ze aan speciale intake-ochtenden met diverse ouders tegelijk. Maar het is nu mei, en er is er nu geen meer voor de zomervakantie, dus ze bellen wel voor een afspraak. Het woord 'wachtlijst' is overigens niet gevallen. Maar bij school nr 3 belt de directeur meteen als hij mijn mail ziet (want de telefoon werd niet beantwoord), en het eerste wat hij zegt is: we hebben wel een wachtlijst want de kleuterklassen zitten al zo goed als vol. Al krijg ik daar wel deze week nog een afspraak voor meer informatie, want wie weet slinkt de wachtlijst of verhuizen er mensen, waardoor er wel ineens plek is.
Nou ja, verder dan stap 3 ben ik dus nog niet, en het voelt al heftig zat. Ja, wat wil je. Ik heb niet erg veel energie meer de laatste tijd en het hele idee dat zoontje naar school gaat hakt er al genoeg in. Maar goed, het ziet ernaar uit dat we met drie wachtlijsten te maken krijgen... Dat kunnen die zenuwen van mij er ook nog wel bij hebben. Al blijf ik erbij: in elk geval tot het moment van het tekenen van de koopakte had oriëntatie en al helemaal een inschrijving geen enkele zin, want we hadden overal naartoe kunnen verhuizen. Dus nu is het afwachten. Hoe-ra.
