Les 1 voor zwangeren is: jij hebt niet in de hand wanneer baby ter wereld komt. Baby brengt de bevalling op gang. Of ook niet. In mijn geval had iedereen verwacht dat het kindje er nu al wel zou zijn - want broertje was immers ook vier dagen voor de uitgerekende datum al aanwezig. Ja, daar heeft baby blijkbaar geen boodschap aan. Vandaag is U-day. Uitgerekend-dag. De volle veertig weken. En we tellen gewoon verder.
Het leukste is wel vandaag bij de verloskundige gewoon op je afspraak verschijnen en de assistente horen zeggen: 'O, je bent er wel! Ik dacht nog, misschien ben je nu net bezig...' Waarop je zuur glimlachend reageert met: 'Ja, zoiets had ik zelf eigenlijk ook gedacht.' En de verloskundige die instemt dat zij ook wel had verwacht dat de tweede bevalling ook zo vroeg zou zijn als de eerste.
Ja, ik ken dat gevoel wel een beetje, denk ik dan.
Ach, op zich is er nog niets aan de hand. Ik krijg nu in ieder geval nog een week om af te wachten of de bevalling niet toch gewoon geheel uit zichzelf start. Zo niet, dan moet ik gaan nadenken over inleiden of nog een weekje wachten (en mogelijk alsnog inleiden als er dan nog niets is gebeurd). Of eventueel meedoen aan een onderzoek waarbij die keuze voor je bepaald wordt door een computer. Ahem.
En die alinea klinkt weer een stuk relaxter dan ik me de afgelopen dagen voelde. Je verwacht echt elk moment dat 'het' begint, en er gebeurt juist helemaal niks. Weet je wat je zwangere hersenen dan doen? Die gaan zich fijn zorgen maken. Al wisten zelfs zij het ziekenhuis-scenario niet te bedenken, dus die zenuwen van de afgelopen dagen zijn nog net ietsje erger geworden sinds vanochtend. En iedereen maar zeggen: probeer je vooral te ontspannen. Ha. Grapjassen.
Ik weet ook wel dat er niets anders op zit dan te duim-duim-duimen dat baby helemaal uit zichzelf besluit dat het tijd is. En dat baby dat liever vandaag doet dan morgen. Want ik zie er als een berg tegenop om naar het ziekenhuis te moeten - zeker na die eigenlijk ideale ervaring bij de eerste bevalling, die ik maar wat graag zou herhalen. En ik maar denken dat ons grootste probleem was om snel iets te verzinnen met een oma die in de tuin komt speelgoed-picknicken terwijl wij bevallinkje spelen in de slaapkamer. Straks wordt het een stuk lastiger en mag ik dus die tweede vluchttas ook gaan inpakken voor een paar dagen ziekenhuis.
(Baby, mocht je via mij meelezen... néééé! Laten we dit lekker samen thuis regelen, oké?)
