(c) Creative Difference |
De eerste ochtend op
school is geweldig goed gegaan, al zeg ik het zelf. De juf vond zoontje een
gezellige kwebbel. Alles was ook nog zo nieuw voor hem - inclusief alle regeltjes die in de klas gelden - maar toen
hem dat eenmaal werd uitgelegd, ging het eigenlijk meteen goed. Het
belangrijkste was wel dat hij het helemaal naar zijn zin had gehad, en graag
morgen weer wilde gaan.
En wat had hij dan
allemaal beleefd? Nou… hij mocht vandaag verven, en hij wilde ook graag met de
zandbak, maar die was al bezet. De juf noteert het vast, want morgen is de
andere juf er, en dan mag hij met de zandbak.
Op weg naar huis
verwachtte ik allerlei verhalen, maar dat valt nogal mee, zo niet tegen.
Zoontje is heel erg moe en heeft allerlei indrukken te verwerken. Hij maakt
liever zijn zusje in de wagen aan het lachen en geeft nauwelijks antwoord op
alle vragen die ik stel. Nou ja, straks misschien.
Die middag heeft hij
bijna twee uur geslapen. Niet zo gek, het was heel erg inspannend allemaal.
Opeens wordt er van alles van je verwacht en ben je in een heel andere
omgeving, met kindjes en een juf die je nooit eerder gezien hebt, en dat is
best uitputtend als je dat niet gewend bent.
Maar goed, we zijn weer
thuis. Weer compleet, denk ik die middag terwijl ik met mijn laptop op schoot
kijk naar de slapende jongen links en het slapende meisje rechts van me. Wat
mij betreft mag het voorlopig even bij ochtendjes blijven, dan kan hij er rustig
aan wennen - en ik ook. Nog even niet ook die tussen-de-middag-haast (of zelfs
overblijf?) erbij.
En al die angst van
mij van tevoren? Ner-gens voor nodig geweest. Zoontje deed het voorbeeldig in
de klas, deed het geweldig toen ik weg moest, en was blij me weer te zien toen
het tijd was. Hij huilde niet, ik huilde niet, het ging fantastisch. Geen oordeel,
geen rapportcijfer. Alleen maar een goed begin van nog vele jaren naar school
moeten elke dag.
Maar ja, ik bereid
me altijd het liefst voor op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.