Het begint al bij het wakker worden. Niet ogen open en denken: ha, weer een nieuwe dag. Niet eens ogen open en denken: laat me met rust, ik moet verder slapen. Maar in slow motion overeind krabbelen met dichtgeplakte ogen en kreunend tegen je lijf zeggen dat het weer moet meewerken. Van wat ik hier en daar gelezen heb, hoort ook dat bij het... #ontzwangeren.
De eerste bak koffie heeft geen enkel effect. Mijn oudste wil aandacht, maar ik kan me er met moeite toe zetten. Ik wil wel, maar het lukt gewoon niet om mijn aandacht ergens lang bij te houden. Mijn gedachten dwalen af, meestal naar alles wat ik nog moet doen, en mijn lijf heeft zich op spaarstand gezet om de ochtend door te komen. "Mama, je moet meespelen." Mama moet koffie. Hele sloten koffie. "... en dat moet jij doen!" Mama heeft niet helemaal meegekregen wát ze moet doen.
Ik voel me zo afwezig, zelfs als ik er alle moeite voor doe om gewoon te horen, te zien en te voelen wat ik moet horen, zien en voelen. Er zit een dun, wazig laagje tussen mij en al die dingen om me heen - en het ergste is nog wel dat niemand dat lijkt te begrijpen. Ik doe wat ik anders ook altijd doe, maar met meer inspanning en minder glimlachjes. Alles kost net dat kleine beetje extra energie dat ik blijkbaar niet heb, en dat vandaag ook niet in de koffiebeker zit. Maar niemand ziet het.
Natuurlijk vraag ik manlief of hij even met iets wil helpen, maar meestal is het "ja, zo" of "dat komt straks wel". En dan nog is het vaak ook alleen dat ene waar ik om gevraagd heb. Ik probeer hem wel duidelijk te maken hoe ik me voel of wat er aan de hand is, maar vaak kom ik niet verder dan een variant op "ik zit niet lekker in mijn vel", en dan mag ik blij zijn als hij niet zegt: "ja, dat heb ik gemerkt." (Sorry, maar waarom laat je me dan gewoon aanmodderen?)
Er is overigens niets met me aan de hand. Ik ben gewoon aan het ontzwangeren. Mijn kleintje is nu net iets meer dan twee maanden oud, dus ik hoef van mezelf ook nog helemaal niet te verwachten, laat staan eisen, dat alles weer helemaal gesmeerd en op rolletjes loopt. Weet ik ook wel. Ontzwangeren duurt ook negen maanden, zeggen ze dan.
Maar dit keer verloopt de tijd na de bevalling wel heel anders dan de eerste keer. Toen had ik energie zat en stond mijn treintje binnen de kortste keren ook weer op de rails. Nu heb ik vaker van die ochtenden waarin in me in een soort onzichtbare mist bevind, en maar moet afwachten tot die weer optrekt. En daar is niks leuks aan.
Erger nog, ik voel me zelfs ronduit schuldig als ik merk dat mijn geduld sneller op is dan normaal, als ik niet op de grond wil gaan zitten om denkbeeldige thee te drinken en ik tig keer op de klok heb gekeken en me afvraag wanneer ik mezelf weer ben. Ik wil zo niet zijn, ik wil zo niet doen. Maar wat ik wil doet er op dat moment niet toe. Het enige wat ik nog kan doen is die ochtend meteen compenseren en goed maken met extra knuffels en aandacht zodra de laatste sliertjes mist zijn opgetrokken en ik weer helder uit mijn ogen kan kijken.