Wanneer is whatever it takes te veel? Als je symptomen gaat opzoeken op internet? Ik bedoel, ik weet dat je dat absoluut niet moet doen als je denkt dat je wat mankeert. Vooral niet met dingen die niet meetbaar zijn... Kortom: door pagina's spitten met checklist van klachten voor overspannenheid danwel burn-out dan wel postnatale depressie... mag jij raden waar je depressief van wordt.
Nou goed, die laatste valt gelukkig wel meteen af. Dat dacht en wist ik eigenlijk wel. Maar als je toch gaat kijken... Dat is het rottige van internet: je vindt er alles wat je wel en ook niet wilt vinden. In elk geval scoorde ik op de lijst van overspannenheid verdomd hoog. Bijna alles was 'ja', 'ja', 'uhuh', 'klinkt bekend' en 'o ja, die zeker.' Vooral de 'het gevoel hebben dat je teveel werk moet doen in te weinig tijd' en dat niet perfect kunt krijgen of er niet aan toe komt en ondertussen bang bent niet op tijd te zijn om je kind van school (lees: crèche) te halen.
Waarom keek ik dan op internet? Ik kreeg woensdagavond opeens koude rillingen en ik lag te bibberen op de bank terwijl het niet koud was. Even later volgde een hittegolf. Een nacht van ellende later werd ik donderdag wakker en ik voelde me brak. Zwak, ziek en misselijk in willekeurige volgorde. Dus wat doe je dan na een thermometer pakken en je ziek melden op kantoor? Ja, je moeder bellen. Die stond even later met allerlei handige ingrediënten voor de deur. Soep werd gemaakt, boterhammetjes en wat ik maar wilde kwam eraan.
Ze had heerlijke stukken meloen mee. Was ik al dol op toen ik in haar buik zat - dat verhaal hoor ik al eeuwen. (Nu ik er zelf een in m'n buik heb gehad, geloof ik er geen moer meer van dat het zo werkt.) Maar goed, die meloen en ik hadden een meningsverschil, want tot twee keer toe mocht ik de toiletpot van zeer dichtbij bekijken en van een nieuw, maar tijdelijk interieur voorzien in de kleur... je raadt het al: meloen. En de rest van wat ik toevallig die tijd had durven eten.
Nou, na zo'n dag waarop je niks binnenhoudt, voel je je echt beroerd. Kindje bleef heel rustig, alsof hij wist dat mama ziekjes was. Al vroeg hij zich vast af waarom oma hem zo vaak optilde. Hij sliep echter nogal weinig, dus eind van de dag wist papa niet zo goed meer wat hij met de kleine aan moest met die huilbuien. Dus toch maar vlakbij zieke mama zijn. Zelfs ziek is het fijn bij mama. Dat is dan toch wel weer een opstekertje als je amper overeind kunt komen van de spierpijn en slapte.
Goed, vrijdag ging het beter. Vooral nog zwak en draaierig, dat is vandaag de hele dag ook zo gebleven. Een griep lijkt het dus niet - dan ben ik een week lang bezig en dat is ook nooit zo dramatisch dat ik moet overgeven. Zwanger - nou, dat denk ik dus niet. En samen met mijn mams kom ik tot de conclusie dat het haast wel aan alle stress moet liggen. Nee, niet aan het kindje. Ik doe alles voor mijn kleine. Maar dat werk ernaast. Dan heb ik het niet over de vertaling, want die loopt niet eens. Ja, wat correcties, maar daarvoor heb ik ruim de tijd en dat is het probleem niet. Mijn baan, echter, is een ander verhaal.
Ja, ik ga best wel met tegenzin naar m'n werk. Het voelt als een verplichting , niet meer als een leuke dagbesteding. Ik mis de kleine steeds meer, dat kolven is een onwelkome onderbreking (en levert soms door die houding en stress te weinig op per keer) en ik voel ook steeds meer die goeie, ouwe druk om dingen te regelen, doen, maken, schrijven en op tijd af te krijgen. Vooral dat laatste ging deze week - waarin het blad naar de drukker moest - niet echt lekker. Weer een artikel teruggetrokken omdat er in de tijd tussen interview en plaatsing zo'n hoop was veranderd dat de tekst niet meer klopte. En hij kon geen beeld aanleveren, want hij was op vakantie en zat zonder laptop in Duinrell. En terecht.
Maar de routine, de normale druk die ik 'vroeger' altijd nog net de baas was - die werd me teveel. Ik kon het niet aan, doen alsof alles weer gewoon verloopt. Ik heb me nog zo voorgenomen rustiger aan te doen, en toch overviel me dit alles en ik dacht het 'wel eventjes' allemaal weer net zoals altijd af te ronden. Tuurlijk, die extra pagina kon ik ook opvangen omdat ik zelf meer had gepend bij een test dan op twee pagina's paste. Met wat grotere plaatjes kun je ook aardig wat schuiven. En toch.
Toch levert dat allemaal een beetje stress op en al die beetjes stress bij elkaar hebben mijn weerstand dus faliekant onderuit gehaald. Dat weet ik nu wel zeker. Niet door die websites, maar door het feit dat mijn maag pas onrustig is en me misselijk laat worden als ik weer aan mijn werk of blad denk. Doe ik dat niet en speel ik met de kleine - al word ik nog zo intensief door hem opgeëist - dan is er niets aan de hand. Dat lijken me duidelijke symptomen, toch?
Was de remedie maar even duidelijk. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan ook, trouwens. Al sinds mijn zoontje twee maanden is en mensen het vaker over 'weer aan het werk' hadden, begon ik al signalen af te geven. Zorgen over hoe dat nou allemaal moest bij elkaar. Hoe leer je een perfectionist af om alles perfect te willen afleveren? Ik riep al heel lang: let op mij, houd het in de gaten, zorg dat ik mezelf niet oversla, enzovoort. En toch gebeurt het dan. Precies al die dingen.
Want ik eet waarschijnlijk te weinig, zowel op kantoordagen als thuis. Drinken kan zeker ook meer en regelmatiger, en niet alleen koffie of thee. Ik herschrijf nog steeds persberichten voor ik ze op de site zet. Kopiëren en klakkeloos plakken deed ik nooit en kan ik ook nu niet. Ik laat me opjutten door deadlines, maar ook omdat ik... Wacht, dat luidt alweer een excuus in. Kap daar nou 's mee.
Excuustruus. Ik ben intelligent genoeg om te weten wat ik fout doe. Wat niet wil zeggen dat ik dat zonder moeite wil toegeven, hoor. Dat ik al die tijd al zachtjes om hulp roep en waarschuw dat het me teveel wordt is al een bloody miracle. Jammer dat er bijna niemand luistert, dat wel. Want zo komt het dat ik nog alles alleen moet opknappen, en zo komt het dat ik woensdag aan het eind van de middag ineens afknap. En niet een klein beetje ook. Een dag later is de koorts 39,5 graden en ik voel me niet in staat iets zinnigs uit te voeren.
Ontspannen... makkelijker gezegd dan gedaan. Dingen langzamer doen is niet hetzelfde. Slapen betekent ook niet per se ontspannen. Diep ademhalen gaat even goed, maar dan nemen mijn gedachten weer een vlucht en hup, daar zit ik weer met opgetrokken schouders en gebalde vuisten. Dus ja, ik weet dat het zo niet goed gaat. Maar nu nog uitvinden hoe ik daar iets tegen kan doen. Want dit kan niet nog een keer gebeuren. Een duidelijker signaal kan ik niet krijgen - zelfs als ik dit nu tik en me redelijk opwind, voel ik mijn maag alweer schommelen.
Die vrijheid om mijn eigen tijd in te delen is heerlijk. 'Als het blad maar af komt', luidde het. Vrij vertaald: whatever it takes. In de praktijk levert het wel aardig wat stress op, omdat je geen reguliere werktijden hebt. Alles hangt af van hoe baby zich voelt, wat hij wil en wanneer hij slaapt - wat overdag vrij weinig is. Als 'ie slaapt, dan is mijn werk niet altijd de eerste prioriteit: wassen, eten of juist hem vasthouden omdat hij op mijn arm ligt, komen er vaak tussen (en sommige daarvan nog te weinig). En zo rond de uiterste deadline wordt dat een hectische toestand.
Dan nog is het de stress van op kantoor - zichtbaar - iets nuttigs te willen doen, maar in plaats daarvan alleen aan die tijdrovende rotklusjes toe te komen, dat vreet aan me. Ik heb voor dit nummer meer pagina's tekst geschreven dan ik van plan was. Voor het komende nummer gaat dat dus niet - niet op deze manier. Maar zonder budget voor freelancers weet ik echt niet hoe dat moet. De ziektewet gloort aan de horizon - dat moet dan maar als ik het ze niet aan hun verstand kan timmeren. Zover wil ik alleen niet gaan. Niet hoeven gaan.
Ik heb niet een weekje vrij. Een weekje bezinning - want het is ook een week minder voor het komende tijschrift-nummer waarvoor nog nauwelijks iets is gedaan. Ik zeg trouwens niet dat ik niks meer kan doen, hoor. Zo voelde het alleen donderdag. Maar het moet dus nog stukken minder. Zeker als ze van wat ik wel doe, kwaliteit willen. En die verwacht ik wel van mezelf - dat zal ik nooit afleren.
