Zo'n week vliegt ook voorbij, zeg. Helemaal trots dat ik al zo stoer ben dat ik niet meer hoef te huilen. Dat ik een afspraak buiten de deur heb gered, ook al vond ik 'm niet heel erg nuttig en duurde het natuurlijk veel te lang. Ook de eerste vertraging van NS heb ik overleefd. Sta je daar op het station, net je kind weggebracht (mijn crèche zit aan het station vast), op tijd voor je trein... rijdt het ding helemaal niet. En niet vanwege een onverhoopt incident, maar hij staat gewoon totaal niet aangekondigd op het vernieuwde scherm. (Weg zijn de balken met klapbordjes - die waren tenminste wel vanaf een behoorlijke afstand leesbaar. Deze schermen dus niet.)
Waar mijn oude stoptrein (die in vakanties niet rijdt, want er zijn toch zo veel minder mensen onderweg, volgens NS) nog op het bord staat met de mededeling 'rijdt niet', is mijn trein van 51 plots helemaal verdwenen. In plaats daarvan rijdt er een ding naar Leiden om 35 (dus net vertrokken) en weer om 05 (dus dat is zo goed als een half uur wachten). Had ik dat geweten, dan had ik nog twintig minuten extra thuis kunnen zitten knuffelen met baby en/of zelf iets eten.
Op kantoor gaat het langzaam maar zeker ietsje beter. Ik krijg de berichten van de website voor de huidige en komende dag(en) gedaan, loop door recente mails heen, heb eindelijk een heldere indeling van het komende nummer voor ogen en zoek alvast plaatjes op die ik straks nodig heb bij mijn artikelen. Het begint ergens op te lijken. Al schiet ik nu weer zo snel in dat oude gevoel van werken op een debiel tempo dat ik nu mijn telefoon moet gebruiken om alarmpjes in te stellen voor de kolftijden. Anders lekt het of worden die dingen zo hard als een softbal met bulten.
De dagen thuis gaan ook wel iets beter, maar het blijft lastig genoeg tijd bij elkaar te sprokkelen om alles gedaan te krijgen. Apparaatjes testen kan nog wel tussen de bedrijven door, vooral als ik de kleine voed en mijn man dan met de apparaatjes speelt en ze mij laat zien en ik vlug aantekeningen maak. Nu komt de uitdaging nog om er een samenhangend verhaal over te schrijven, maar dat komt volgende week wel. (O-o, nu al uitstelgedrag!)
Het is gek hoe snel oude gewoonten weer aan je blijven kleven. Weer dat hectische ritme zodra je achter die computer op je bureau kruipt. Weer enorm veel tijd kwijt aan het maken van nieuwsberichten, ook al heb je je voorgenomen ze vanaf nu niet meer helemaal aan te passen of te herschrijven, want geen enkele lezer klaagt als er gewoon gekopieerd en geplakt materiaal op de site staat met copyright- en trademarktekens en al.
Maar ook nieuwe gewoonten wennen sneller dan ik dacht. Ik zou mijn nachten nu al niet meer willen omschrijven als 'gebroken'. Het hoort erbij. De kleine wordt meestal nog wakker 's nachts, de grote vraag is nu alleen wanneer. Om drie of vier uur vind ik het lang niet zo vervelend als vijf uur, wat afgelopen donderdag gebeurde. Dan ben je dus een uur eerder wakker, bijna die tijd kwijt aan voeden en nog even slapen is er niet bij als je weer naar je werk moet. Maar goed, ik kan hem ook niet dwingen door te slapen of op bepaalde vaste tijden te eten en anders niet. Zo'n mama wil ik ook helemaal niet zijn.
